Boz Scaggs - Silk Degrees (1976)

Een hoog radio 2 gehalte, en leuk om zoveel bekende songs te horen. De Lido shuffle is een bekende van deze artiest, en dan zijn die andere bekende songs een verrassing in de trant van ... heeft hij die ook gemaakt?-herkenning.

Ik ben vrij bekend met de Steve Miller Band, omdat ik er mee opgegroeid ben. Kinks, Dire Straights, Mink de Ville, en Eric Clapton.

Little Feat wat invloed betreft relateren aan dit album lijkt mij nogal mal. Hun muziek was toch echt een ander verhaal. En Fred Tackett leverde pas een bijdrage aan het werk van Little Feat ná dit album van Scaggs toen, de voor hun kenmerkende stijl cruciale, Lowell George deze aardkloot al had verlaten. Of vergis ik me?

Zeer commerciële en toch smaakvolle plaat, deze van Scaggs. Eén van de betere stemmen uit het wittesoul peloton. Ook zijn meer recente werk vind ik niet te versmaden. En Toto? Daar maak ik geen woord aan vuil.

Fred Tackett was een vriend van de band. Hij schreef Fool Yourself voor Dixie Chicken en speelde acoustiese gitaar partijtjes mee op dat album, het begin van de Feat MkII bezetting

Scaggs en George waren allebei grote fans van Alan Toussaint en dat is te horen. What Do You Want The Girl To Do is een Toussaint compositie en zou ook op Thanks I'll Eat It Here, Lowell's solo album, terecht komen. Maar beide acts hadden al eerder Toussaint nummers opgenomen: Feat deed On your Way Down op Dixie Chicken en Scaggs Freedom For The Stallion op My Time

Bepaalde boys van Toto speelden heel regelmatig albums vol van gerenomeerde acts/ artiesten, nog voordat zij bekend werden als groep zijnde.
Steely Dan heeft ook wel een lijntje met Boz trouwens, evenals The Doobie Brothers en idd Little Feat.
Het is toch wel het ons kent ons sfeertje.
Micheal Mcdonald zong veel coirtjes bij The Dan, was een Doobie en deed een aantal jaren terug een tourtje met Boz en Donald Fagen onder de naam The Dukes Of September, waar alle klassiekers van de heren de revue passeerden.
Bill Payne is naast Little Feat, nu ook de toetsenist van The Doobies.
Toeval? Geenszins.
Generatiegenoten met veel respect naar elkaar toe.

Dit is een heel aardige plaat. ik hou van Boz zijn stem en er staan een paar fikse klassiekers op.
Wel wat gelikt, maar niet zozeer storend.

Wil de heren hier boven bedanken voor de toevoegingen, ben gek op dit soort feitjes !!

Even nagezocht, want dat stond mij ook niet bij. Maar je hebt gelijk: Tackett deed op sommige albums van LF in de jaren 70 mee als sessiemuzikant, leverde de song Fool yourself (van Dixie Chicken) en schreef samen met Lowell George enkele nummers voor diens soloplaat Thanks I'll eat it here en voor het restjesalbum Down on the farm.
Maar hij werd pas volwaardig lid van Little Feat toen die band in '88 heropgericht werd, en is dat kennelijk sindsdien gebleven.

Ik ben het met je eens dat Silk Degrees muzikaal een ander palet bestrijkt dan Little Feat. Ik doelde meer op Scaggs' vroegere werk, dat soms qua groove iets meer in lijn ligt met het werk van Little Feat. Maar het lijkt zeker niet als twee druppels water op elkaar. Wel zijn het twee van de betere, zo niet de beste blanke soulzangers.

De enige link is dat Scaggs zich hier ontfermd heeft over het Allen Toussaint-nummer What do you want the girl to do?, dat Lowell George ook op zijn twee jaar later verschijnende solo-LP zou zetten. Het nummer was kennelijk populair rond die tijd. Bonnie Raitt nam het midden jaren zeventig ook al op, uiteraard met de omgekeerde genderkeuze: What do you want the boy to do (op Home plate uit '75, een van haar beste albums).

Enigszins off-topic maar nu we het toch over Fred Tackett hebben: hij speelt een glansrol op de recent uitgebrachte 'bootleg' van Bob Dylan Trouble No More. Erg de moeite waard overigens, die twee live-schijven. Dylan in de Heer en waarom ook niet? Aretha Frankling ging hem voor en zo zijn er nog wel wat erg goede artiesten die dat geloof aanhangen (T-Bone Burnett, John Hiatt etc.) Maar dit terzijde Terug naar Boz!

Heel leuk album dat de tand des tijds meer dan doorstaat. Aanrader voor elke muziekliefhebber - wordt alleen maar beter na meerdere luisterbeurten

William Royce “Boz” Scaggs werd geboren op 8 juni 1944 in Canton Ohio, USA. Dit jaar bracht de muziekveteraan nog een nieuw album uit, “OUT OF THE BLUES”, zijn 19e. In maart 1976 bracht hij zijn zevende album uit, “SILK DEGREES”, dat uitgroeide tot zijn meest succesvolle plaat, 5 keer platina in Amerika. Voordat hij solo albums op ging nemen, werkte hij samen met onder andere Steve Miller. In 1965 bracht hij zijn eerste album uit, getiteld “BOZ”. Met “SILK DEGREES” bracht Scaggs zijn meest poppy album uit, waarop 1 cover staat, het door Allen Toussaint geschreven “WHAT DO YOU WANT THE GIRL TO DO”. De rest van de songs schreef hij alleen of met (latere) Toto toetsenist David Paich, die ook verantwoordelijk is door het door hem alleen geschreven “LOVE ME TOMMOROW”. Het werken met Boz Scaggs zorgde ervoor dat de toen 22 jarige Paich meer werk kreeg en daardoor een paar jaar later de band Toto kon oprichten. Onder de muzikanten die meespelen op “SILK DEGREES” zijn ook drummer Jeff Porcaro en bassist David Hungate te vinden, die in de eerste Toto bezetting zaten. “SILK DEGREES” is een album met pop, rock en funk invloeden. Het gaat van start met de hit “WHAT CAN I SAY”, een lekker popsong met mooie achtergrond vocalen. De funky bass/drum sound die te horen is, is één van de ingrediënten die later in Toto veelvuldig te horen waren. Het uptempo “GEORGIA” is een lekker poprocker, waarbij Scaggs zijn karakteristieke stemgeluid optimaal kan etaleren. “JUMP STREET” is een typische Amerikaanse rock song en “WHAT DO YOU WANT THE GIRL TO DO” een heerlijke funky midtempo track. “HARBOR LIGHTS” is met 6 minuten het langste nummer op deze klassieker en is een prachtige ballad. “LOWDOWN” is één van de 3 Top 40 hits in Nederland van “SILK DEGREES”, een midtempo funk/pop song met schitterend basgitaar werk van Hungate. “IT’S OVER” een uptempo popsong met mooie achtergrond vocalen. “LOVE ME TOMMOROW” heeft een reggaefeel en past toch prima tussen de andere 9 songs. Het heerlijke uptempo “LIDO SHUFFLE” staat als een huis en werd terecht een hit. “WE’RE ALL ALONE” werd in 1977 een internationale hit in de uitvoering van Rita Coolidge en is op dit album het prachtige slotakkoord. Met de opvolger “DOWN TWO THEN LEFT” probeerde Scaggs het succes van “SILK DEGREES” te evenaren en dat lukte niet. Tegenwoordig brengt hij af en toe nieuw werk uit, meestal blues georiënteerd en ligt het mega succes van dit album ver achter hem. Bijna 41 en een halve minuut Amerikaanse pop/rock muziek, kwalitatief erg hoog en daarom terecht een klassieker.

De afbeelding van de mooie hoes klopt hier niet met hoe ik 'm herinner.
Lowdown is erg cool. Jammer dat dat voor de rest van de plaat niet echt geldt.

Lido Shuffle ook niks??? Openingsnummer ook niks??

Hoe herinner jij 'm je dan? Volgens mij klopt de hoesafbeelding hierboven, hoor... Of zie ik 'minor details' over het hoofd?

Ik vond dit album destijds (maar ik was toen veertien... ) toch wel zo'n beetje 'the epitome of cool'. Niet alleen Lowdown, ook de meeste andere nummers. Het is een laidback-stijl die in die tijd toch voornamelijk in zonnig Californië gemaakt werd. En met name ook Scaggs zelf: zo'n blue eyed soulzanger, die het gemaakt heeft. Goed in het pak op een zonnige zomeravond aan wat toch de Grote Oceaan moet zijn, voor de Californische kust. Een beetje vergelijkbaar met de uitstraling van Robert Palmer uit diezelfde tijd.

Tegenwoordig is dat soort muziek heel wat minder cool, hoewel 'yacht rock' - een term die overigens pas tientallen jaren later opgeworpen werd - een heuse come-back schijnt te beleven.

EDIT: Toch even opgezocht waar de hoesfoto gemaakt is, want tegenwoordig kun je dat allemaal opzoeken op het internet: op Catalina Island, voor de Californische kust, ongeveer ter hoogte van Laguna Beach, iets onder Los Angeles. Damn, ben daar begin jaren negentig wel eens geweest. Had ik dat geweten, dan was ik misschien gaan zoeken of dat bankje er nog staat...

Toegegeven; ik liet het open omdat ik me soms afvraag of ik de enige ben met zo'n (waarschijnlijk beroeps-) afwijking, maar kleur is geen minor detail. Sterker nog het is het belangrijkste element van compositie in die hele foto. Sorry.

Over je edit: ik zag het bankje inderdaad al langskomen op google. Dat soort speuracties op reis (je weet wel, vroeger kon dat..) houd ik ook wel van. Idem met filmlocaties.

Tja.. ik ik vind de reggae vibe van Love me tomorrow zeker wel zomers, maar de plaat heeft grotendeels toch iets braaf knulligs. Lido shuffle is mij ook iets te veel een blije vakantie meezinger. Ik weet niet hoe het beter te duiden. What can i say heeft inderdaad ook wel lekkere instrumentatie, tot het refreintje komt.

Mijn eigen LP er maar eens bijgepakt ter vergelijking. Ik zie nu wat je bedoelt: de kleurstelling van de cover is inderdaad wel heel anders, helderder blauw vooral, en sterk bepalend voor de sfeer van de foto. Ik heb een andere hoes opgezocht en een correctie ingediend. De hoes die ik heb ge-upload komt naar mijn idee meer in de buurt van het origineel. Hopelijk denk je er ook zo over.

Het bankje is overigens gesloopt, lees ik in de laatste regel van dit artikel. Kon ook haast niet anders, na zoveel jaar. Hoe het 'the girl in the pumps' is vergaan, daarover is verder niets bekend...

Mooooiiiiiii!
Dat maakt de hele hoes inderdaad. Bedankt!

Dit album hangt nu toch wel onder mijn top 10.
Ik had eerst de cd via de kringloop gevonden (niet een album dat ik vaak daar heb zien liggen) en 2 jaar terug de LP voor 5 Euro in Doetinchem gevonden bij een speciaalzaak.
Het hele album bulkt eigenlijk van single materiaal, vooral kant A zit erg gelikt en hitgevoelig in elkaar.
De singles zelf zijn wel erg verschillend, waar Lido shuffle een poprock feel heeft gaat What can I say voor de blue eyed soul aanpak. Lowdown blijft voor mij toch de toptrack, een soort funkdisco track met luie zang en een killer break.
Verder zijn Harbor lights en What do you want the girl to do ook erg fijn.

de sticker op de re-issue (2007, Sony) vermeld "Boz Scaggs' multi-platinum breakthrough album".
er verschenen 4 singles van dit album "It's Over", "Lowdown", "Lido Shuffle" en "What Can I Say".

als genre wordt dit album ingedeeld onder "blue-eyed soul, r&b en disco", wat in dit geval redelijk kloppend is. "Silk Degrees" was a triumph of state-of-the-art mid '70s West Coast cool".

na de "slick" sound van de door Jimmy Bristol geproduceerde voorganger "Slowdancer", vond Boz "in producer Joe Wissert and arranger David Paich a team that understands how to frame that voice and project those melodies, so that they stand out with backlit clarity".

daar wringt een beetje de schoen, want de sound en productie van dit album vind ik persoonlijk niet goed bij Boz Scaggs horen, en dat gekoppeld aan een stuk of wat mindere songs (de eerste 3 tracks sla ik altijd over) zorgen voor een album dat niet echt wil bekoren. hoor Boz veel liever in het (r&b) blues genre.

favoriete tracks het funky "Lowdown", de Allen Toussaint cover "What Do You Want the Girl to Do" en de ballads "Harbor Light" en "We're All Alone".

weliswaar een razendknap gemaakt album waar prima op wordt gemusiceerd, maar helaas "not my cup of tea". snap overigens wel waarom dit album met de vele "catchy" songs en de populaire sound van die tijd, destijds bij een breed publiek aansloeg. waar zijn vorige albums matig verkochten met 200 tot 300.000 stuks, werd dit album een groot commercieel succes met alleen al in de States 5 miljoen verkochte exemplaren en een verblijf van 115 weken in de "charts".

het succes van dit album zou hij nooit meer evenaren. de inmiddels 80-jarige Boz maakte begin dit jaar (2024) nog een tour met 7 optredens in Japan. Respect!

rond hierbij mijn rondje Boz af, die 18 reguliere albums maakte. voor wie het lezen wil mijn persoonlijke Top 10 van de man:

1. Come On Home (1997)
2. Boz Scaggs (1969)
3. Dig (2001)
4. My Time (1972)
5. Out of the Blues (2018)
6. Some Change (1994)
7. Memphis (2013)
8. A Fool to Care (2015)
9. Silk Degrees (1976)
10. Moments (1971)

"bubbling under" de mainstream albums "Slowdancer", "Down Two Then Left" en "Middle Man".
de 2 albums "But Beautiful" en "Speak Low" met veel liedjes van "The Great American Songbook" laat ik buiten beschouwing, evenals de AOR mispeer "Other Roads", naar mijn mening veruit zijn minste album.

blijven over zijn debuut "Boz" (1966) en "Boz Scaggs & Band" (1971), waarvan de laatste volgens de berichten hier op MuMe een (bescheiden) topper is.

Mijn favorite nummer is het sluitstuk lwe're all alone ik krijg nog altijd kippenvel als het op het einde langzaam wegdeind. Er staan inderdaad enkele mindere nummers op Georgia Jumpstreet love me tomorrow. Toch nog een goed album

Rita Coolidge zong We're all alone ook prachtig op haar lp uit 1977 Anytime...Anywhere.

Potjandosie; Boz Scaggs zong op de 2 eerste lp's van de Steve Miller Band. Na een klein meningsverschil gingen de schoolvrienden uiteen. Boz speelde ook nog korte tijd bij de Californische band Mother Earth en deed mee, zij het als gitarist en achtergrond zanger op een lp. Make a joyfull noise.

Van Boz Scaggs zelf heb ik op dit moment slechts 1 cd Dig. Zal eens kijken of er hier en daar aanbiedingen zijn. In ons land kent alleen de oudere generatie de man en zijn muziek.

Schreef ik in 2012. Twaalf jaar later weer eens gedraaid. Nog steeds in de categorie, niet bijzonder, maar toch lekker. Beetje zoals Toto (die toen nog niet bestond, maar de band bevat wel 3 latere Toto's)

Ik heb dit album altijd een tegenvaller gevonden. Afgelopen weekend heb ik het concert gezien van The Dukes Of September (Michael McDonald, Donald Fagen en Boz Scaggs) en besloot toen het album weer eens een kans gegeven. Helaas hetzelfde resultaat.

Destijds heb ik de plaat gekocht voor Lowdown en What Can I Say. Dat niveau wordt niet meer gehaald. Sterker nog, alle andere nummers komen qua stijl ook niet eens overeen met deze nummers. Lido Shuffle kan mij ook totaal niet bekoren. Harbor Lights en Georgia krijgen nog een krappe voldoende.

Ik moet wel zeggen dat Boz Scaggs tijdens dat concert van The Dukes Of September het sterkst overkwam. Maar met dit album overtuigt hij niet.

Hij ligt bij mij op de voorselectie om weg te doen (eigenlijk al 12 jaar, maar nu ga ik echt ruimen)

Bij mij ligt-ie nog regelmatig op de draaitafel danwel in de CD-lade. Maar ik ben dan ook meer van de blue eyed soul dan van de blues. Ik vind het nog steeds een topplaat, al zal dat ook wel zijn ingegeven door het feit dat dit een van mijn eerste LP's was. Destijds natuurlijk warm gemaakt door de drie hitsingles, maar ook de meeste andere tracks kan ik goed smaken. Hooguit de reggae-escapade van Love me tomorrow valt wat uit de toon.

Boz pakt hier verschillende muziekstijlen op: van funk en disco-achtig werk tot gestileerde rock en rhyhtm 'n' blues. Toch voelt het naar mijn smaak echt wel als een eenheid, juist door die diversiteit. Ik kan niet ontkennen dat het hier en daar gladjes klinkt, en ook de invloed van Toto - toen nog geen band, maar dat werd het na de opnamen van dit album wél - is hoorbaar in sommige stukken, met name in de drie hitsingles. Maar aangezien ik ook een liefhebber van Toto ben, vind ik dat evenmin een probleem.
En We're all alone is natuurlijk een prachtige afsluiter, waar verscheidene andere artiesten al kort na het verschijningsjaar hitpotentie in zagen. Zowel Rita Coolidge als The Walker Brothers scoorden ermee in 1977.

Ik heb verscheidene andere albums van Boz in huis, maar beter dan deze worden ze niet naar mijn smaak.

duidelijk verhaal gaucho. dan zullen zijn meer op blues geente albums als "Come On Home" of "Out of the Blues" jou minder aanspreken. ben zelf geen Toto fan maar ik vermoed dat het album "Dig" (2001) jou wel zal aanspreken. een fraaie combi van blues en soul minder glad geproduceerd dan deze "Silk Degrees", waarvan de productie meer naturel en warmer klinkt zonder al te veel toeters en bellen. er staan prachtige soul ballads op zoals "I Just Go" en "Thanks to You".