Accept - Russian Roulette (1986)

Album nummer zeven in zeven jaar tijd van Udo Dirkschneider en compagnons en het laat zich gevoelen. Er staan zeker heel aardige maar weinig verrassende nummers op (TV War, Russian Roulette, Heaven Is Hell) en een aantal redelijke stinkers steken ook de kop op (It’s Hard to Find a Way, Man Enough to Cry, Stand Tight). De andere nummers zijn bevredigend maar ook niet meer dan dat: het gevoel bekruipt je dat je het allemaal al gehoord hebt: de muzikale inlijsting, die koortjes, …
Ik hou wel van het geluid van deze plaat: voor deze plaat koos de band opnieuw voor de Dierks Studio maar verkoos het album zelf te produceren met als resultaat een iets directer geluid dan voorganger Metal Heart. Het was het laatste album met zanger Udo tot Objection Overruled (1993). Nu ik het bekijk: van die zeven albums in zeven jaar tijd kun je een meer dan aardige verzamelaar maken…

Indertijd deze Accept gemist en dat pas rond 2018 ingehaald. Het bleek een soort van tegenstrijdig: nieuwe nummers en tegelijkertijd is Russian Roulette met alle bekende elementen een feest der herkenning.
Bij verschijnen heb ik wel de hoes uit de platenbak gehaald en goedkeurend bekeken: opvallend ontwerp.

Nu afgespeeld via streaming na hun laatsteling Humanoid te hebben gedraaid en eens extra op de productie gelet. Dan valt op dat het al in 1986 prima klonk en vooral minder klinisch dan in 2024.
Destijds waren holle badkamerdrums in de mode; Accept trapte niet in die val, al is dat geluid juist hét element dat verraadt dat dit een productie uit de jaren '80 is. Waarmee in dit geval helemaal niks mis is.

Accept als betrouwbare maker van massieve heavy metal, soms woest en snel, dan weer geschikt om mee te brullen. Dankzij de herkenbare zang van Udo Dirkschneider onderscheidt men zich van de concurrentie.
Met de teksten van Gaby 'Deaffy' Hauke, toen manager en anno '24 nog altijd getrouwd met gitarist Wolf Hoffmann, snap ik de albumtitel en hoes beter. Het waren de jaren van de koude oorlog, al kwam de term perestrojka in zwang: we worden gewezen op de waanzin van de wapenwedloop.

Kant 1 is spannender. Op de tweede helft is het kalmer en melodieuzer, met het midtempo Man Enough to Cry als meest persoonlijke nummer en het te kalme meezingslot Stand Tight. Maar Accept klinkt als Accept, wat met de opvolger niet meer het geval was.