Accept - Russian Roulette (1986)

Een persoonlijke favoriet van mij, hoewel blijkbaar net dit album voor veel fans net wat minder is. De songs en het geluid zijn wellicht ook ietwat opener en minder strak dan het geval was op de vorige platen en dit steekt velen wat tegen. Toch zijn nummers als de beuker TV War (Fast As A Shark in het klein), Russian Roulette en Heaven Is Hell meer dan de moeite waard.

Ik vind dit zeker niet het slechste Accept album. Dit album heeft veel sterke nummers, die ze de jaren hiervoor ook produceerden. Nummers als T.V. War zijn nogsteeds supersterke nummers. Dit album heeft sterke nummers, maar ook mindere nummers. It's Hard to Find a Way vind ik het minste nummer. De andere nummers zijn nogsteeds echte nummers van Accept!

Heb het idee dat dit een album is wat pas na de loop der tijd beter gaat klinken..
Heb de Songtexten ermaar even bij gepakt.. want kon niet alles precies verstaan wat er gezongen werd(heb ik vaker bij Accept)
Vond de gitaar rifjes wel lekker klinken! en bytheway ook mooie drum schemas

Van deze plaat springen de nummers: T.V. War,Monsterman & Aiming High er voor mij het meeste uit, T.V. War door het lekkere tempo en een mooie beginner!/Monsterman grotendeels om de mooie gitaar riff! & Aiming High vooral door het refrein.
Kortom meerdere nummers sloegen wel goed aan! en allemaal door een andere reden,
Man Enough To Cry & It's Hard to Find a Way zijn de mindere nummers van dit album, de rest ligt er tussen in.
Gemiddeld album dus.. en ik hou het voorlopig ook even bij 3 sterren.

Album nummer zeven in zeven jaar tijd van Udo Dirkschneider en compagnons en het laat zich gevoelen. Er staan zeker heel aardige maar weinig verrassende nummers op (TV War, Russian Roulette, Heaven Is Hell) en een aantal redelijke stinkers steken ook de kop op (It’s Hard to Find a Way, Man Enough to Cry, Stand Tight). De andere nummers zijn bevredigend maar ook niet meer dan dat: het gevoel bekruipt je dat je het allemaal al gehoord hebt: de muzikale inlijsting, die koortjes, …
Ik hou wel van het geluid van deze plaat: voor deze plaat koos de band opnieuw voor de Dierks Studio maar verkoos het album zelf te produceren met als resultaat een iets directer geluid dan voorganger Metal Heart. Het was het laatste album met zanger Udo tot Objection Overruled (1993). Nu ik het bekijk: van die zeven albums in zeven jaar tijd kun je een meer dan aardige verzamelaar maken…

Een minder album na twee toppers (Balls to the Wall en Metal Heart). Slecht is dit album niet, integendeel: het is best een vermakelijk album. Monsterman en TV War zijn de beste nummers.

Slecht is het niet maar bv.Hard to find a way is toch wel een krampachtige poging om het Amerikaanse publiek te plezieren. Het had een nummer van Journey kunnen zijn.

TV-war, Monsterman en Aiming High knallen dan wel weer

Ik deel de mening van mijn voorgangers.
Het eerste deel van het album is zeer sterk, het tweede gedeelte beduidend zwakker.
Bij het refrein van Aiming High moet ik altijd aan Helloween's Ride The Sky denken.

Dit is voor mij de zwakste accept plaat, met kort daarvoor eat the heat.

Dank je.. ik nu ook.

Prima plaat van onze Duitse vrienden. De sound (productie dus) is heerlijk! Zo hoort dit soort metal te klinken mijns inziens. Het album opent vertrouwd met TV war. Heerlijke opener met vet gitaarwerk en knallende drums. Monsterman is daarna nog een nummer wat op elk voorgaand album van ze had kunnen staan. Met het titelnummer slaan ze hierna een wat andere weg in. Wat minder snelheid en wat meer laidback. Mooi nummer! Daarna nog een nummer waarbij ze wat nieuwe paden bewandelen. Behoorlijk commercieel voor Accept begrippen maar het wordt wel prima gespeeld en gezongen. Wederom erg genietbaar. Ze proberen in ieder geval eens iets anders. Daarna een serie nummers die weer meer in de vertrouwde Accept stijl zijn gegoten. Heaven is hell is trouwens wat zeurderig met het maar blijven herhalen van bepaalde kreten. Had er een minuut of 2 á 3 afgehaald en het was wat mij betreft een beter nummer geweest. Walking in the shadows vind ik het minste nummer op het album. De lage stemmen die 'oh oh oh oh' maar ook 'Walking in the shadow, walking in the night' zingen vind ik afbreuk doen aan het geheel. Muzikaal is het ook niet heel uitdagend allemaal. Man enough to cry Is gelukkig weer beter. Udo krijst weer lekker en in de solo hoor ik een klein aanloopje wat me aan de solo in het nummer Metal heart doet denken. Of het de bedoeling is weet ik niet maar ik vind het wel geinig. Afsluiter Stand tight is een beetje een half half nummer. De coupletten zijn goed en voorzien van een lekkere groove. De bridge naar het refrein is ook sterk vind ik. Met een goed (clean) zingende Udo. Maar waar die bridge mooi toewerkt naar een gaaf refrein daar zakt het helaas wat in elkaar. Die achtergrondschreeuw 'Alright' en het deuntje 'We all stand together' doen het 'm niet. Jammer want hier had meer ingezeten voor mijn gevoel. Al met al toch een mooi en redelijk divers album.

Leek me leuk Russian Roulette weer eens te horen dus de CD besteld en die stelt niet teleur. Persoonlijk favoriete Accept-album van mij. Met favorieten als TV War, Monsterman en Aiming High kan ik alleen maar instemmen. It's Hard to Find a Way vind ik wel te pruimen en de tweede helft vind ik onderhoudend, zakt (bijna) nergens echt in en zelfs die afsluiter doet het wel goed bij mij. Productioneel absoluut top, album komt vet heavy over. Heaven Is Hell strandt een beetje in de bedoelingen een episch nummer te worden.

Na een paar keer luisteren toch een geinig plaatje.
Openers TV War en Monsterman zijn gelijk 2 van de hoogtepunten met in het kielzog Aiming High (inderdaad constant Ride the Sky aan het afspelen in m'n hoofd nu) en Russian Roulette, wat ik eerst een erg saai nummer vond, maar nu een welkome afwisseling is.
Zeker de helft van de nummers is wel te verwaarlozen.

1. Restless and Wild
2. Breaker
3. Balls to the Wall
4. Russian Roulette
5. Metal Heart
6. I'm a Rebel

Typisch accept album en daar is helemaal niks mis mee. Vanaf begin zit ik er gelijk weer in. TV war , monsterman , Its hard to Find away, aming high en another second to be behoren denk wel tot mijn favoriet. Maar de rest kan ik ook prima luisteren. Het blijft ook prima op niveau en zakt niet echt inelkaar. Nee lekker dit hoor

Indertijd deze Accept gemist en dat pas rond 2018 ingehaald. Het bleek een soort van tegenstrijdig: nieuwe nummers en tegelijkertijd is Russian Roulette met alle bekende elementen een feest der herkenning.
Bij verschijnen heb ik wel de hoes uit de platenbak gehaald en goedkeurend bekeken: opvallend ontwerp.

Nu afgespeeld via streaming na hun laatsteling Humanoid te hebben gedraaid en eens extra op de productie gelet. Dan valt op dat het al in 1986 prima klonk en vooral minder klinisch dan in 2024.
Destijds waren holle badkamerdrums in de mode; Accept trapte niet in die val, al is dat geluid juist hét element dat verraadt dat dit een productie uit de jaren '80 is. Waarmee in dit geval helemaal niks mis is.

Accept als betrouwbare maker van massieve heavy metal, soms woest en snel, dan weer geschikt om mee te brullen. Dankzij de herkenbare zang van Udo Dirkschneider onderscheidt men zich van de concurrentie.
Met de teksten van Gaby 'Deaffy' Hauke, toen manager en anno '24 nog altijd getrouwd met gitarist Wolf Hoffmann, snap ik de albumtitel en hoes beter. Het waren de jaren van de koude oorlog, al kwam de term perestrojka in zwang: we worden gewezen op de waanzin van de wapenwedloop.

Kant 1 is spannender. Op de tweede helft is het kalmer en melodieuzer, met het midtempo Man Enough to Cry als meest persoonlijke nummer en het te kalme meezingslot Stand Tight. Maar Accept klinkt als Accept, wat met de opvolger niet meer het geval was.

Accept klonk altijd lekker droog. Voor 'Russian Roulette' geldt dat het venijn in de kop zit en dat het verder voortborduurt op werk dat we al kenden van Accept. Daarom net ietsje minder dan 'Balls To The Wall' en 'Metal Heart'.
Het leuke aan Accept vind ik, en dat is misschien een beetje boel afgekeken van Priest, dat ze (in die dagen) net zo gemakkelijk luchtig, bijna-hairwerk hand in hand lieten gaan met het nodige gebeuk.