Noah and the Whale - Heart of Nowhere (2013)

Jammer dat ze hun typische Indie-folk sound hebben ingeruild voor 12 in een dozijn indierock. Natuurlijk is 'There will come a time' geen slechte song, maar bijzonder is het allerminst te noemen.

Ik kan me volledig aansluiten met wat willemweetniet hierboven neer pende.
Het album is nu te belusiteren, overigens zag ik hem vandaag al in de winkel liggen maar durfde hem niet mee te nemen, op hun site:
Noah And The Whale - noahandthewhale.com

Kijken of ik er een tweede keer naar wil luisteren, hij speelt nu en ben halverwege.. Later meer over het album.

Goed, de tweede keer spelen zit er op... ik ben blij dat ik dit album heb laten liggen...

Ik zou de recensie die ik schreef bij 'Last Night On Earth' hier eigenlijk gewoon kunnen kopiëren. Het verhaal van Noah and the Whale is hier voor mij uit. Ik zou na de vorige plaat nog een album wachten voor een definitief oordeel.

Na twee geweldige maar totaal verschillende albums kon het eigenlijk niet stuk met Noah and the Whale, maar niets was minder waar.. 'Last Night On Earth' werd gekenmerkt door een totaal nieuw indiepop/rock geluid wat de band eigenlijk niet stond. Er ontstond een onsamenhangende plaat met weinig hoogtepunten, alles op de hoop om singletjes te scoren... een groter publiek wellicht?

'Heart of Nowhere' klinkt soberder dan 'Last Night on Earth', zo zijn de sythnts(gelukkig) verdwenen en is het geluid wat we horen weer 'echt'. Maar Noah and the Whale lijkt wel te zijn gereduceerd tot een 3 mans groepje. Er gebeurt vrijwel niets met de viool die op bijvoorbeeld 'The First Days of Spring' prominent aanwezig was, dat vind ik jammer en zonde want dat was een pre bij Noah and the Whale.
Bij vlagen hoor je hem wel, maar ik word niet warm of koud van de manier hoe ze hem inzetten...

Als je tot zo ver leest zal je je wellicht afvragen waarom mijn cijfer dan zo laag is..
Ik heb het gevoel 8 nummers naar hetzelfde te zitten lusiteren, cliche indiepop structuurtjes en riffjes. Ongeinspireerd gespeeld en flauwe teksten, de doelgroep lijkt wel te zijn verschoven naar middelbareschool meisjes. Op het titelnummer zingt ook nog eens een walgelijke zangeres mee.. klinkt nergens naar. Verschrikkelijk.
Charlie Fink's stem is altijd nog een plus aan de muziek maar komt hier nergens echt tot zijn recht en klinkt nep en geforceerd. Nergens weet hij te breken of uberhaupt emotie te tonen.

Helemaal waar is dat niet want ik word toch vrolijk van 'Not To Late', de afsluiter. Dat nummer doet iets wat de rest niet weet te doen, het klinkt soberder en veel minder als springpop.. De viool is aanwezig en Fink zingt ouderwets zoals op 'The First Days of Spring'. Het album eindigt daarmee wel erg abrupt en plots. Amper 35 minuten muziek.

Echt heel erg jammer want Noah and the Whale was ooit een van mijn favoriete bandjes, zag ze live in 2009 en dat is nogsteeds een van de allermooiste en meest emotionele optredes die ik heb gezien. Daarna zag ik ze live in 2011 en 2012, in 2012 was het zo erbarmelijk slecht dat ik mijn twijfels al had.. nummers van TFDOS met volle distortion...

Jammer maar helaas. 2 sterren, wellicht dat er nog een halfje vanaf gaat.

Jammer om dit te horen. Ik vind First Days of Spring een machtig mooie plaat. Last Night on Earth viel me echter tegen. Ik ga hier niet eens meer aan beginnen als deze hier al zo slecht ontvangen wordt (en ook erg weinig aandacht krijgt, jammer hoor van deze band).

Vind m weer beter dan de vorige, beetje talking heads stijl nu, vooral de titelsong heart of nowhere klinkt net als this must be the place..

Maak je niet zo druk, luistert lekker ontspannen weg. Dit in tegenstelling tot de vorige plaat.

Ik las in de Mania dat het album 'live' is opgenomen, geen dubs etc om het zo 'echt' mogelijk te laten klinken. Zo klinkt het album ook, maar een geslaagd plan vind ik dat niet.. het klinkt mager en kaal en vooral de vocals hadden wat productie kunnen gebruiken,

Matig album. Inderdaad lijkt de inspiratie helemaal op na 'First days of Spring'. Blijft me alleen een raadsel waarom de ex-en van Laura Marling: Charlie Fink en Marcus Mumford met deze magere muziek meer scoren dan die talentevolle Britse dame.

Eindelijk een goede plaat afgeleverd. Het heeft even geduurd!

Heart of Nowhere is nog enigszins een leuk vrolijk popliedje. De rest is heel heeeel matig. Jammer, want live zijn ze wel goed.

Zo zoutloos als zoutloos maar kan zijn. Paar keer geprobeerd maar ben al snel geneigd om te skippen naar het volgende nummer wat me dan nog meer irriteert als het vorige. Kortom; kan mij niet bekoren.

plaat luistert inderdaad lekker weg. niets bijzonders, daar ben ik het inderdaad ook mee eens.

titels van de nummers zijn erg 'tijd' georiënteerd ('time', 'late', 'years', 'night', 'late'). zit hier nog iets van een concept achter?

Aangename muziek. Klinkt veel beter dan je na lezing van het bovenstaande zou vermoeden.

Het was te verwachten. Charlie Fink gaat solo verder en het geluid ligt, wonderlijk maar waar ( ) in het verlengde van deze en vorige plaat.
Listen to Charlie Fink's single My Heartbeat Lost Its Rhythm | Music | The Guardian - theguardian.com

Simpele 12 in een dozijn indie-rock. Nergens slecht maar ook nergens spannend of vernieuwend. Slecht zeker niet. Opnieuw luisteren? Nope