The National - Trouble Will Find Me (2013)

Na eerste luisterbeurt toch wel weer behoorlijk onder de indruk van het nieuwe album van The National, Muzikaal en tekstueel erg vergelijkbaar met 'High Violet'. Ik mis een echte uitschieter als 'Sorrow', maar misschien komen die wel naar boven na wat meer luisterbeurten. Al met al een goed begin van Hemelvaartsdag.

Na de eerste luisterbeurt omver geblazen, dat had ik niet verwacht bij een album van The National. Het heeft lang geduurd totdat ik High Violet kon waarderen en dat is uiteindelijk uitgegroeid tot een van mijn favoriete albums.

Trouble Will Find Me is misschien wel het album waar ik het meest naar uitkeek in 2013. Deze band lijkt alsmaar beter te worden en na mijn eerste luisterbeurt kan ik al zeggen dat ook dit weer een ijzersterk album geworden is. Vanaf I Should Live in Salt tot Hard to Find pakte dit album me weer zoals alleen The National dat kan. De vreselijk mooie teksten van Matt Berninger zijn weer duidelijk aanwezig, en net zoals op High Violet heb ik ook hier weer enkele kippenvel momentjes gehad door de schoonheid van bepaalde zinnen.

Trouble Will Find Me kent geen zwakke broeders en het geheel is van een vreselijk hoog niveau. Na meerdere luisterbeurten kan ik denk ik wat meer zeggen over dit album, maar ik ben nu al helemaal om, en het kan niet anders dat Trouble Will Find Me een van de hoogtepunten van 2013 gaat worden.

Ik hoorde bij diegene die High Violet een stapje terug vond voor the National. Gelukkig grijpt dit Trouble Will Find Me weer terug op oudere sounds, zoals die op the Boxer. Het album staat vol met prachtige melancholische rock, maar met genoeg versnellingen, wendingen en voldoende pit. Zoals ik aangaf, hoor ik daar soms wat van de rustige oudere U2 in terug. Het niveau van de songs is zeer hoog over het hele album heen. Trouble Will Find Me is echt een prachtplaat geworden.

Het is eigenlijk ondoenlijk om 3 favoriete songs te kiezen. Dat kan je ook zien bij favoriete tracks, waar users nu al alle dertien nummers een vinkje hebben gegeven. Wel kan je naar delen van het album kijken. Zo is er een uitstekend meer uptempo begin van het album met de eerste drie nummers, waarbij het piano-driven Don't Swallow the Cap er het meest uitspringt.
Dan heb je het mooie middenstuk met Sea of Love, Heavenfaced, Graceless. En tot slot een melancholisch hoogtepunt met het oh zo mooie trio I Need My Girl, Humiliation & Pink Rabbits, met een 'eervolle vermelding' voor het drummetje van Humiliation.
Mooi, mooi, mooi...

Met Trouble Will Find Me vervolledigt The National een indrukwekkend drieluik waaraan maar weinig populaire bands zich kunnen meten. Ze geven de luisteraar meer van hetzelfde, oersimpele strofe/refreins met op het eind een simpele verschuiving van akkoorden, maar omdat ze deze techniek zo geperfectioneerd hebben wordt je als luisteraar naar binnen gezogen, om pas na 55 minuten weer vrijgelaten te worden.

Stuk voor stuk brengen ze nummers die op hun hoog niveau zijn, met het typische The National-sfeertje van een tristesse die je aan het begin van de nacht overvalt na enkele glazen goedkope alcohol op een werkdag. Hun muziek draait natuurlijk helemaal rond de zang Matt Berninger, die met zijn brommende bariton en rake one-liners (elk nummer heeft er minstens één) er steevast in slaagt om dat gevoel van mid-life crisis op te roepen bij de luisteraar. Hij is de kapitein van een schip dat hopeloos verloren probeert om mistige wateren te doorkruisen, hij wijst op alle gemiste kansen en what if's die je het liefst zo snel mogelijk weer wilt vergeten. En toch greep je er steeds naar weer, omdat het vertrouwde gevoel van de nostalgische teleurstelling toch te verkiezen valt boven de angst voor wat de toekomst zou kunnen brengen.

Meerdere keren luisteren geeft de fijne instrumentale details weer die ze her en der verstoppen, zoals hoe de muziek af en toe een extra tijd opeist om de climax nog even langer op te sparen (I Should Live In Salt, waarvan de titel verwijst naar het verhaal van Lot en Salem & Gomorra). Muzikaal is The National misschien niet vergaand, maar ze verstaan hun vak wel. Ook Demons (dat in 7/4 is) is een nummer met een onopvallend tegendraads ritme. Het album sluit wat betreft de muziek trouwens dichter aan bij Boxer dan High Violet, omdat het er allemaal net iets ingetogener aan toe gaat.

De enige nummers die wat te licht uitvallen zijn Fireproof, Slipped en afsluiter Hard to Find, die de nodige punch ontbreken om een indruk na te laten.
Hoogtepunt is de triade Heavenfaced (het nummer dat U2 al 20 jaar probeert te maken), This is the Last Time (moge Matt zijn leven altijd een puinhoop blijven waarvan wij de vruchten plukken!) en Graceless (een best-off van Joy Division in één nummer samengebald, met betere zang). Een dik verdiende 4,5*

The National, ik kwam er mee in aanraking een jaar of 3 geleden.
Ik kreeg een compilatie cd van iemand waar All The Wine op stond.
Sindsdien verkkocht aan deze band.

Nu is er eindelijk dan een opvolger van High Violet.
Ruim een week geleden dit album voor de eerste keer beluisterd maar werd er niet van omver geblazen.
Vele luisterbeurten verder ben ik van mening dat ze het weer geflikt hebben.
The National klinkt voor mij altijd deprimerend maar toch hoopvol.
Geen idee hoe ik daar bij kom, het is een gevoel.

De prijsnummers op Trouble Will Find Me vind ik:
Heavenfacess, Demons, Fireproof en Had To Find, maar de absolute topper van dit schijfje vind ik toch Pink Rabbits.
Wat mij betreft een van de mooiste nummers van de afgelopen jaren.

Er staan ook nummers op die ik de eerste paar luisterbeurten maar saai vond. Onder andere Graceless, I Need My Girl en Slipped. Echter ook nu weten die me te overtuigen.

Ik begi voorzichtig met 4 sterren maar zal waarchijnlijk later nog wel hoger gaan uitvallen.

Al vijf pareltjes van albums hebben The National ons geleverd, het was wachten op een eerste ontgoocheling. Maar vanaf de eerste noten van hun zesde plaat Trouble Will Find me weten we al , het zal niet deze plaat zijn. The National heeft een patent op songs die de gevoelige snaar raken, zelfs met een soms duister kantje. Dat is ook op Trouble will find me het geval. De meest toegankelijke muziek brengen ze niet, maar ze doen het al jaren op zo een manier dat we er niet kunnen aan voorbij gaan. Of ze nu spelen op grote festivals of in kleine zalen, overal pakken ze het publiek moeiteloos in. Ook op Trouble Will Find me worden alle emoties van je lichaam en ziel tot het uiterste aangesproken.

lees meer :
The National - Trouble Will Find Me - Snoozecontrol.be

Nu twee keer in de auto beluisterd, maar het wil me nog niet echt pakken. Die monotone voordracht van Matt Berninger maakt dat in potentie goede liedjes allemaal nogal eenvormig gaan klinken. Bij High Violett zorgde de provocerende productie voor de nodige levendigheid, maar hier is alles juist tot in de kleinste details verzorgd. Een groeiplaat zegt u? Verdomme, daar heb ik helemaal geen tijd voor.

The National gaat met Trouble Will Find Me verder met de zegetocht. Net als de voorgaande 3 albums, deel ik met veel plezier ook 4 sterren aan dit pareltje uit. Het is simpelweg een heerlijk album geworden, wat ik niet had verwacht nadat ik Demons een eerste maal hoorde. Dat viel met name tekstueel nogal tegen en klonk wat zeurderig. Gelukkig veranderde mijn mening radicaal na het horen van de rest van het album.

Slipped wist mij geweldig te raken en de ‘drive’ van Graceless doet mij denken aan het beste van The National (ik noem een Mistaken for Strangers). Ook Sea of Love en Don’t Swallow the Cap doen hier aan denken en zijn uitstekend. De rustige nummers passen perfect op het album en ik verwacht dat die op lange termijn nog zullen groeien. Met name de subtiliteit in Heavenfaced weet mij steeds meer te boeien. Enige minpuntje is wellicht dat geen van de nummers op dit album gaan behoren bij mijn pakweg 5 favorieten van deze band. Fake Empire blijft de torenhoge favoriet, met Terrible Love als een goede nummer 2.

Afgezien van de kwaliteit van dit album, vind ik het vooral fantastisch dat er weer eens een artiest is die de hooggespannen verwachtingen kan waarmaken. Chapeau daarvoor!!

Nadat ik heb moeten concluderen dat High Violet in mijn ogen een matige plaat was, was ik enorm sceptisch betreffende deze plaat. De eerste berichten waren immers dat deze plaat weinig zou verschillen met High Violet waardoor ik eigenlijk al een conclusie had zonder eerst een noot van deze plaat gehoord te hebben. Gelukkig ben ik een koppigaard en wil ik iedere band die met een nieuwe plaat komt aanzetten een kans geven om toch nog met die ene plaat te komen die me op weg kan helpen naar een vreugdevolle 'samenwerking'. En dankzij die koppigheid kan ik al glimlachend zeggen dat The National me eindelijk heeft kunnen overtuigen. En niet enkel deze plaat wist me te overtuigen, maar ook Boxer. Ik wil er tevens aan toevoegen dat deze plaat in de kleine details toch enorm verschild met zijn voorganger. Het geluid is een stuk volwassener en Matt Berninger heeft wat minuscule aanpassingen aan zijn stem gedaan, maar die toch uiteindelijk iets groters in gang gezet hebben. Die klagerige stem die ik hoorde in High Voilet is helemaal verdwenen en daar is een pakkende stem voor in de plaats gekomen. Toch moet ik bekennen dat er nog een heel klein beetje scepticisme leeft bij mij, omdat ik niet weet wat de toekomst gaat brengen. In het begin vond ik High Violet ook een goede plaat en daar is er uiteindelijk niets goed van gekomen. Daarom ook dat ik deze eerst op vier punten wil zetten, maar ik hoop dat dit tegen het eind van dit jaar naar omhoog kan worden geschroefd. Ik ben benieuwd wat de toekomst gaat geven!

Goed en lekker dat is mijn mening over dit album, over de linie is het wat minder dan zijn voorganger High Violet, ook zo'n sterke single als Bloodbuzz Ohio ontbreekt hier.
Ik vind dit trouwens wel een typisch album voor in een zaal, niet op de grote festival weides omdat de sfeer van dit album meer geschikt is voor kleinere zalen. Al is de band dat stadium helaas al voorbij. Dit album in paradiso dat zou wat zijn , zoals Elbow het al eerder deed.

Voor de festivals is dit album te intiem. Graceless is mijn prijsnummer op deze plaat,die denk ik nog sterker wordt.

Sfeer is voor mij HET sleutelwoord van Trouble Will Find Me. Deels gedragen door de stem van Matt Berninger en deels door de muzikanten waarvan ik Bryan Devendorf een van de beste drummers van dit moment vind.

Een album waar ik heel erg naar uitkeek maar dat uitkijken werd al verminderd met de 1ste single: Demons (al heb ik die wel erg veel gedraaid). Het album toch bijna direct beluisterd toen het uitkwam. Goed album in zijn totaal maar toch wel een aantal kritiekpunten (voor mij) waardoor dit hun minste album is na hun debuut.

Eerst en vooral de drums zijn niet meer zo leuk als anders soms wel wat te eenvoudig. Waar ze op vorige albums een constante aan leuke drums hadden ontbreekt het hier aan en krijgen we veel herhaling. Niet dat ik de drums zo slecht vind, het ontbreekt wat aan leuke drums. Daarnaast is er ook de stem van Mart Berninger die mij minder bevalt nu zijn stemgeluid wat uitgebreider is, ik zou zeggen ga terug roken ! Als derde punt wil ik toch zeggen dat de teksten mij veel minder boeien dan anders, ik ga niet zeggen dat de teksten slecht zijn maar ze zijn veel minder "The National" dan anders.

Voor de rest staat dit album vol met mooie nummers maar er staat maar 1 nummer op die zich kan meten met liedjes van hun vorige albums en dat is "I Need My Girl".

Met moeite 4 sterren dus. Dit wordt geen album voor mijn eindlijst terwijl ik het hier toch wel had verwacht, volgende keer beter !

Mijn verwachtingen zijn zonder meer uitgekomen: Ontzettend tof bij de eerste luisterbeurt maar na een tijdje valt alles als een pudding in elkaar. Het is eentonige ritmische brij met enkele hartverscheurende momenten (De overgang op This is The Last Time bijvoorbeeld). Toch kunnen die intense momenten me nauwlijks toezetten om het album af te luisteren. Drie sterren dan maar.

Muziek voor de ziel..
soms opzwepend vaak rustgevend met een mooie warme/doorleefde stem..
melancholie van het hoogste niveau!
even door luisteren...

Tegenover haatstemmen staan weer "overdreven positieve stemmen", dat houdt elkaar wel aardig in evenwicht hoor Een gemiddelde is meestal wel een juist beeld van hoe een album op MuMe "ligt".

Sommige users strooien met 5* alsof het een lieve lust is. Boeit niet en moeten ze zelf weten, maar voor andere users is het dan lastig inschatten wat die users er echt van vinden. Niet alles kan toch even geniaal zijn?

Met hun laatste twee albums legde The National de lat op eenzame hoogte. De verwachtingen voor Trouble Will Find Me waren vanzelfsprekend ontzettend hoog. Misschien wel te hoog want het leek haast onmogelijk om het niveau van Boxer en High Violet vast te kunnen houden…

Niettemin werd ik al bij de eerste keer luisteren overrompeld door de indrukwekkende schoonheid van dit album, een gevoel wat ik bij de vorige platen niet direct had mogen ervaren. (Waarschijnlijk is dit hun meest toegankelijke album). Na een aantal dagen was het al voldoende voor 5 sterren. Trouble Will Find Me is wederom een meesterwerk van de op een na belangrijkste rockband van de afgelopen 15-20 jaar (na Radiohead). Het is niet moeilijk te voorspellen dat The National over ca. 2 jaar de enige band is waarvan hun drie meest recente albums hoog in de Top 250 staan. (bovenste 50). Een ongelofelijk knappe prestatie. Want waar bij zo'n beetje alle grote bands er weleens een mindere worp bij zit (zie Radiohead), lijkt The National vooralsnog de dans te ontspringen. Met High Violet werd de echte mainstream doorbraak misschien nog niet helemaal bevestigd maar ik verwacht dat die er nu wel gaat komen. Met de zesde langspeler zullen ze waarschijnlijk weinig fans zijn kwijtgeraakt, terwijl er ongetwijfeld weer een hoop bij zijn gekomen.

In eerste instantie had ik niet direct het gevoel dat er specifieke nummers zouden uitgroeien tot uitschieters van het niveau Bloodbuzz Ohio en Conversation 16 (het absolute topniveau). Nu het album na tientallen luisterbeurten intussen zeer vertrouwd aanvoelt weet ik wel beter: Pink Rabbits, This Is the Last Time en I Need My Girl zijn van hetzelfde niveau en zullen ook klassiekers worden. Pink Rabbits zou nog verder kunnen groeien tot het mooiste National-nummer ooit gemaakt.

Geen enkele song is matig te noemen. Het is bijna onmogelijk om een rangschikking te maken, zoveel nummers die ontzettend dicht bij elkaar zitten. De broertjes Dessner, dé architecten van de band, weten als geen ander keer op keer bloedmooie melodieën te componeren. In melodieus opzicht is TWFM sterker dan haar voorgangers. Matt Berninger voegt er met zijn donkere stem voegt nog een brok emotie aan toe. Hij behoort tot de selecte groep zangers waarvan je zeker denkt te weten dat hij alles wat hij zingt ook oprecht meent. Bovendien geeft hij zijn woorden een bijzondere kracht mee, waardoor de lyrics snel onder je huid kruipen. Als je eenmaal voldoende gewend bent met zijn stem is het bijna onmogelijk om er niet veelvuldig door geraakt te worden.

Het lijkt wel alsof het vijftal een natuurlijke gave heeft om enkel goede liedjes te kunnen fabriceren. Vanaf Boxer al hebben ze mijns inzien geen enkele album filler meer gemaakt. Lichtelijk geniaal aangezien geen enkele band dit ze nadoet. Ook het losse werk (Think You Can Wait, Exile Vilify) en dat van de EP's (About Today, Santa Clara) is gemiddeld van een bizar hoog niveau. Allemaal sfeervolle liedjes die tevens de zeer belangrijke eigenschap hebben niet te willen vervelen, of je er nu 10, 50 of 100 keer naar hebt geluisterd. En nummers schrijven die nimmer gaan vervelen, dat is misschien wel het moeilijkste wat er is. Het bewonderenswaardige ook aan de band is dat ze hun stijl schijnbaar niet noemenswaardig hoeft te vernieuwen om boeiend te blijven. Meer van hetzelfde is bij The National juist een groot pluspunt. Sinds het debuut is de stijl niet noemenswaardig verandert en daar ben ik erg blij mee (aangezien stijlbreuken riskant kunnen zijn en lang niet altijd goed uitpakken).

Ook de teksten op het album zijn wederom briljant te noemen, ondanks dat er soms twijfel mag bestaan over wat Berninger nu prècies zingt. Na Alex Turner is hij wat mij betreft de beste lyricist van het huidige tijdsgewricht. Het algehele niveau van de teksten is zelfs nog hoger geworden (vergeleken met High Violet).

De genialiteit van de lyrics zit hem met name in het feit dat Matt veelal zingt over herkenbare thema's, zonder geforceerde of onoriginele zinnen te gebruiken. De teksten ogen niet simpel, maar zijn wel voldoende transparant. Geen onnodige moeilijkdoenerij. (Mislukte) liefdes, verlangens, onzekerheden, angsten, teleurstellingen en verdriet passeren de revue. Typische emotionele problemen waar iedereen wel eens door wordt getroffen, en muziek biedt dan vaak troost. Nu bestaat dit concept natuurlijk al decennialang, maar op de een of andere manier weet The National mij hiermee constant te ontroeren. Hun songs bezitten een unieke aantrekkingskracht. Ze vertellen ons hoe verschrikkelijk het leven soms kan zijn. Hoe leeg het bestaan soms kan aanvoelen. Dat pijn en intens verdriet bij het leven horen, en het tegelijkertijd ook mooier maken.

Niettemin hebben de meeste teksten wel een zekere mate van abstractie. Voor sommige zinnen heb je tijd nodig om ze te ontrafelen, en andere zinnen bieden vele openingen voor eigen interpretatie. Verder hebben de meeste nummers hebben een briljante oneliner die zich binnen no-time in je hoofd heeft genesteld. En Pink Rabbits gaat werkelijk door merg en been. Ik word keer op keer emotioneel van die tekst, elke zin is raak. Mooier lijkt liefdesverdriet niet te kunnen worden omschreven. De begeleidende piano in combinatie met de vocale melodie is waarschijnlijk het beste wat ik van ze gehoord heb (niet te vergeten de backing vocals van Sharon Van Etten). Een lied om verliefd op te worden en dat gevoel vervolgens nooit meer los te hoeven laten. Trouwens ook bij Slipped, Fireproof en This Is the Last Time ervaar ik regelmatig kippenvel.

Met Trouble Will Find Me maakt The National alle verwachtingen waar en bevestigen ze nog steeds een band te zijn van buitencategorie, de meest boeiende van dit moment. Zeer verdiende 5* voor een album wat nog steeds mooier wordt. Waarschijnlijk op termijn ook een top-10 notering waard.

Dat The National – twee broers, twee broers, één zanger – één van de meest succesvolle bands van de laatste jaren is, en dan zeker in het alternatieve circuit (lees, in dit geval: Studio Brussel voor de Belgen), is geen geheim. Maar, je weet hoe dat gaat met populariteit. Een bandje, een zanger of zangeres is al gauw populair bij het grote publiek als het wat oppervlakkig en makkelijk klinkt. De werkende mens ontspant zich graag, blaast graag stoom af, en welke uitlaatklep is daar nu beter voor dan alcohol en eenvoudige feestmuziek? Juist ja, de muziek van De Romeo’s.

The National bewijst echter dat het ook anders kan. De muziek die deze mannen maken, is op de grens tussen de makkelijkere en moeilijkere muziek te vinden. Muzikaal is het allemaal vrij toegankelijk, maar het zijn de schitterende, diepgaande teksten van Matt Berninger – ongetwijfeld geschreven tussen het kraken van twee flessen rode wijn door – die de nummers naar een heel ander, en hoger, plan tillen.

Natuurlijk zijn de 13 nummers die op ‘Trouble Will Find Me’, zoals de nieuwe plaat getiteld is, ook muzikaal meer dan de moeite. De productie is niet aalglad, maar ook niet gruizig. De grijze zone daartussen wordt erg goed benut door de broertjes Dessner, die zich erg knap van deze taak kweten. Een heel scala aan gastartiesten passeert in de 55 minuten tussen de begintonen van het plechtige ‘I Should Live in Salt’ en de heilzame afsluiter ‘Hard to Find’ de revue. Enkele markante namen: Sufjan Stevens (ook al op ‘High Violet’ te horen), die piano, synths en drummachine hanteerde. Annie Clark en Sharon Van Etten (die soms bekoorlijk mooi op de achtergrond te horen zijn). Nico Muhly, de bij vlagen briljante arrangeur die we van onder andere Antony & the Johnsons kennen. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.

Om maar aan te tonen dat deze plaat, bovenop de totaalsom van de vijf bandleden, nog ‘ns zoveel extra kwaliteit in huis heeft. Na de zeer goed ontvangen voorgangers ‘Boxer’ en ‘High Violet’ (hun doorbraak bij het grote publiek), vreesde ik aanvankelijk voor een terugval, of op z’n minst een knieval voor de commerciële radio. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Het vijftal doet nog steeds waar zij momenteel de beste in zijn; een geest geven aan songs. De sfeer die rond de nummers hangt, is gevarieerd; nu eens beklemmend intiem, dan weer gracieus, nog een andere keer uitbundig. ‘Demons’ was het eerste nummer dat ik hoorde; ik was er meteen weg van. Nu behoort het niet eens meer tot mijn favorieten op dit album. ‘Don’t Swallow the Cap’ is dan weer het omgekeerde verhaal. Dat nummer, dat doet denken aan Joy Division, en waar Berninger zijn keel verrassend openzet en zelfs z’n falsetto bovenhaalt (ik wist niet eens dat deze brombeer daarover beschikte), kon me in eerste instantie slechts matig boeien. Maar nu kan ik het blijven beluisteren; stuk draaien zit er voor het eerst nog niet in.

‘Sea of Love’ was dan het derde nummer dat mijn oren bereikte. De poppy sound verraste me wel; en zo zijn die eerste 3 nummers die ik had gehoord, geheel verschillend van elkaar. Ik wist toen al dat het wel snor zat met het album, en dan zeker de variatie. Maar het is ook belangrijk om een soort eenheid, een soort rode draad in de plaat te stoppen. En, hoewel ik die rode draad nooit kan benoemen, voel ik dit bij de eerdere platen. En ook ‘Trouble Will Find Me’ lijkt één overkoepelend gevoel uit te ademen. En ook ditmaal kan ik het absoluut niet benoemen.

The National schreef ondertussen een nummer voor de bekroonde serie Game of Thrones, en in de videoclip van ‘Sea of Love’ lijkt het alsof Peter Dinklage (de dwerg Thryion in die serie) een verschijning maakt. Maar ik denk niet dat hij het is. Toch is het een erg goeie clip, al volg ik dat hele clipgebeuren niet zo. Maar af en toe slaagt er toch eentje er in om mijn aandacht op te eisen. Zeer aangename, ludieke, vreemd genoeg zelfs hartverwarmende clip.

De albumhoes is intrigerend, en toch wel wat mooier dan die van ‘High Violet’, naar mijn mening. Een interessant beeld, vooral; men heeft een inkeping gemaakt in een spiegel, groot genoeg voor een hoofd, maar niet voor een heel lichaam. Het hoofd wordt erdoor gestoken, en kan zichzelf bewonderen in de spiegel. Maar het ziet zijn lichaam niet, en voelt zich dus stuurloos. En hulpeloos. Het is gedoemd om te blijven liggen, tot het wordt opgeslokt door de duisternis. “If I stay here, trouble will find me”, klinkt het in ‘Sea of Love’. Ziedaar mijn eigen interpretatie voor wat betreft de hoes.

Tot slot haal ik nog enkele uitblinkers uit het totaalpakket, en leg deze onder mijn loep. De eerste die ik bekijk, is mijn absolute favoriet; ‘Pink Rabbits’. Alleen het begin van de song – deemoedige pianoklanken, die op je af komen gehuppeld als een gewond konijntje – maakt de aanschaf de moeite waard. En het wordt alleen maar mooier. Een “pink rabbit” is naar het schijnt een soort drankje met Nesquik en tequila (kan toch niet goed zijn?), maar dat is van minder belang, in feite. ‘Pink Rabbits’ is een schrijnend relaas over een teloorgegane liefde, en hoe de verteller toch wanhopig blijft geloven in het waanbeeld van de onverzettelijke liefde (“Am I the one you think about, when you’re sitting in your fainting chair drinking pink rabbits?”). Uiteindelijk komt de ontnuchtering, maar die gaat gepaard met een schokkende conclusie (“You said it would be painless, a needle in a doll; you said it would be painless; it wasn’t that at all”). Liefde doet zeer. Ook wordt er gerefereerd naar het album ‘Bona Drag’ van Morrissey.

‘Humiliation’ is het ‘Runaway’ van ‘Trouble Will Find Me’. Dezelfde machtige sound, die beter tot z’n recht komt als je het album in z’n geheel luistert. Als op zichzelf staand nummer klopt het plaatje gewoon net niet, en dat heb ik ook met ‘Runaway’. Voor de rest zijn het totaal verschillende nummers natuurlijk, en toegegeven; ‘Runaway’ is nog net wat indrukwekkender. ‘Humiliation’ is wel de enige song die boven de 5 minuten klokt, zij het maar net.

Het eerder aangehaalde ‘Don’t Swallow the Cap’ is een trein die non-stop op je af komt gedenderd. Deze song bruist van het leven, en de verwijzingen naar albums van Nirvana (‘Nevermind’) en The Beatles (‘Let It Be’) zijn ook mooi meegenomen. ‘Fireproof’ is ook één van de beste nummers op de plaat, met onder andere de fantastische zinsnede “Jennifer, you are not the only reason; my head is boiling and my hands are freezing”. Dit is één van de simpelste teksten van Berninger op dit album, de ik-persoon kijkt op naar zijn Jennifer, die zelfs tegen vuur bestand lijkt te zijn. Een meisje in een ijzeren corso. Aan de andere kant kan ik me ook inbeelden dat deze sterkte ook z’n nadelen heeft. De ivoren toren kan zo hoog worden dat je alle voeling met de werkelijkheid verliest, en dat de innige band tussen twee personen uiteindelijk knapt. Jaloezie en afgunst zijn niet fraai, maar een te immense bewondering is evenmin wenselijk. Het draait ‘m vooral om evenwicht. Yin en yang, dat soort dingen.

‘Trouble Will Find Me’ is niet de klapper die ik in gedachten had, maar wel een mooie volgende stap in het inmiddels toch al behoorlijk machtige oeuvre van The National. Vergis u niet; dit album is wel degelijk meer dan een voetnoot in de carrière van de band, hoewel deze altijd wel in de schaduw zal staan van zijn voorgangers. Tot een volgende plaat, misschien. Dan staat die in de schaduw van ‘Trouble Will Find Me’, wie weet. Maar daar gaan we nog niet aan denken, dat is toekomstmuziek. Ik leg gewoon deze plaat nog ‘ns op, en geniet er voor de zoveelste keer met volle teugen van.

4 sterren

Dat belooft, want de andere albums zijn beter! High Violet gaat meteen je hoofd binnendringen en niet meer naar buiten te kloppen zijn, en Boxer gaat je zowaar nog harder te pakken krijgen. Nadien ben je klaar voor de rest, Alligator, Sad Songs for Dirty Lovers. Vergeet dan zéker ook hun debuut niet, want dat wordt wel eens onrechtmatig genegeerd, alsof het nooit bestaan heeft.

Gewoonweg weer een klasseplaat van The National, al snap ik het gehunker naar een wat scherper randje ook wel weer; op zo'n nummer als Graceless lijkt het even te ontploffen maar de heren houden zich in lijkt het wel. Wat overblijft is de superbe sound met opnieuw 13 sterke songs, al moet ik eerlijk bekennen dat ik Boxer een stuk vaker opzet. Het zal mij ook benieuwen of ze hierna een wat andere richting induiken.

Hoe heb ik er ooit zo naast kunnen zitten.. In de periode dat Trouble Will Find Me een ware musicmeter-hit was, luisterde ik deze plaat. Dit was ook direct mijn eerste kennismaking met the National. Later leerde ik via de ladder nummers van eerdere albums kennen, en groeide de band steeds meer in mijn achting. Van TWFM vond ik destijds echter geen enkel nummer echt de moeite waard, en het geheel vond ik ronduit saai. Waarschijnlijk was ik toen een stuk commerciëler ingesteld dan ik nu ben. Toen gaf ik 1,5*, na herbeluistering (twee á driemaal) geef ik 4,5*. Hoe gek het nu ook mag klinken, ik vind dat dit album juist geen enkel zwak nummer bevat. De kracht van dit album zit hem wat mij betreft juist in het consistente hoge niveau. Bij Boxer zat het 'em voornamelijk in Fake Empire, op High Violet staan een paar klappers. Op dit album staat geen échte klapper, maar wel een rits prachtige songs; Heavenfeaced, Don't Swallow the Cap, Pink Rabbits, Fireproof, I Need my Girl.. Eigenlijk had ik hier net zo goed alle nummers kunnen noemen, maar bovenstaanden zijn mijn favorieten.
Ik denk dat ik deze plaat nog vaak zal blijven draaien, al is het alleen maar om mezelf eraan te herinneren hoe zeer ik ernaast zat. 4,5*

The National is één van de weinige bands ooit die mij compleet hebben kunnen ontroeren. Die ontroering schuilt bij mij in de melodielijnen, de structuur, de variatie, de goddelijkke drumpartijen van Bryan Devendorf en aan de met bariton stem voorgedragen teksten door het (wat mij betreft toch) genie Matt Beringer. Dit zijn de zieleroerselen van een man die het klappen van wel twintig verschillende zwepen heeft meegemaakt (en heeft gadegeslagen).

Net zoals Joy Division wordt dit door sommigen soms onterecht bestempeld als ‘depressieven brol’, terwijl het in mijn oren allerbei pure poezië is. Ian Curtis was een meester in de observatiepöezie en da’s eigenlijk het toppunt van empathie. Mensen observeren, mensen begrijpen en dan nog eens zo mooi kunnen verwoorden hoe ze zich voelen. Het eerste en het tweede lukt mij aardig, maar van het derde ben ik – toegegeven – wel jaloers. Ik kan me vergissen, maar ik ervaar geen enkel nummer van Curtis in het perspectief van de ik-persoon, behalve dan de laatste drie regels uit ‘The Eternal’.

Bij The National is het meer een mengeling van observatie en eigen bespiegelingen. Maar recht uit het hart en getuigend van een enorme intelligentie. Deze band gaat naast Elvis, The Beatles, Kraftwerk de muziekgeschiedenisboeken in, dat kan gewoon niet anders.

Hieronder nog telkens de zes favoriete regels uit mijn drie favoriete nummers van deze plaat. En aan iedereen die zegt dat ze op deze plaat een "I was afraid I'd eat your brain"-(Conversation 16) zin missen, luister eens naar de volledige tekst van Graceless. En die drums!! Bij sommige nummers ga ik spontaan air guitar spelen, maar bestaat er ook zoiets als air drums? Onmogelijk om de handen stil te houden bij het horen van dit nummer. Mijn favoriete nummer op High Violet is dan ook Conversation 16 om diezelfde reden.

Graceless:
I am not my rosy self.
Left my roses on my shelf.
Take the white ones, they're my favorites.
It's the side effects that save us, grace!
Put the flowers you find in a vase.
If you're dead in the mind it will brighten the place.

Slipped:
I don't need any help to be breakable, believe me.
I know nobody else who can laugh along to any kind of joke.
I won't need any help to be lonely when you leave me.
It will be easy to cover.
Gather my skeletons far inside.
It will be summer in Dallas before I realize.

Pink Rabbits:
I couldn't find quiet I went out in the rain.
I was just soaking my head to unrattle my brain.
It wasn't like a rain it was more like a sea.
I didn't ask for this pain it just came over me.
I'm so surprised you want to dance with me now.
I was just getting used to living life without you around.

Let's go wait out in the fields with the ones we love...
...om er keer op keer te luisteren naar deze prachtplaat
Al de vierde op rij van The National.

Hoe meer de nummers van deze c.d. me voorbij passeren (ze staan op mijn smartphone en op de geluidsdrager in de wagen) hoe meer ik moet denken dat het toch maar pareltjes zijn.
Logisch gevolg de 3,5 sterren worden er 4, terecht ondanks de iets mindere geluidskwaliteit.
Ga me toch eens moeten verdiepen in de voorganger die nu wat stof ligt te vergaren in de kast .

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Ik moet zeggen dat ik dit best een prettige plaat vind. Allemaal goed in elkaar gestoken pop/rock songs. De zanger mag misschien soms een beetje meer pit hebben, zingt soms wat slomig. Maar dat dit gewoonweg goed in elkaar zit is goed te horen. Eigenlijk vind ik alleen de nummers Sea of Love en Graceless wat minder.

Minstens even fijn als de voorganger, vooral pink rabbit is van grote schoonheid. Nog geen moment dat the National gaat vervelen.