The National - Trouble Will Find Me (2013)

Mooie plaat, met subtiele doch onderscheidende melodieën, begaafde teksten en ruim voldoende compositorisch vernuft. Van dat laatste, echter, is The National zich wellicht iets te bewust. Want niet zelden vind ik de arrangementen wat overbehandeld aandoen. Hoewel het ook kan dat deze verregaande verzorgdheid domweg niet aansluit op mijn smaak.

Trouble Will Find Me een tijdje links laten liggen, bij wijze van experiment, om te kijken wat tijd met dit album doet. Ik schrok met het leplazerus! Het verrotingsproces heeft zich reeds ingezet en dat terwijl dit de jongste telg uit het The National oeuvre is en ik het aanvankelijk een vermakelijke plaat vond. Ik haal de dieptepunten maar even aan om deze conclusie een soort van te rechtvaardigen. Ik begin met de zouteloze opener I Should Live in Salt. Grootste euvel; de vocalen zijn gekunsteld verweven met de instrumentatie en dat zorgt voor wrijving in plaats van souplesse. Het herhalen van bepaalde zinnetjes, wat bij The National vaak goed uitpakt, wekt bij dit nummer echter mijn irritatie op. Volgende nummer om op de hak te nemen is het poppy This Is The Last Time; leuk nummer voor een tijdje, zoiets als een aanstekelijk hitje dat grijsgedraaid wordt op de radio, maar na verloop van tijd zo ontzettend voorspelbaar is geworden dat het je niks meer doet. Zelfs het zinnetje "I won't be vacant anymore, I won't be waitin' anymore", ooit het hoogtepunt van de plaat voor mij, laat me onberoerd. Volgende patient; I Need My Girl, nooit heel bijzonder gevonden, dat gitaarriedeltje is mij ietwat te quasi-relaxt en die zogenaamd subtiele climax mist in mijn optiek slagkracht. Doe mij Fake Empire maar, of Rylan, de meest verterende The National song van de afgelopen jaren. Laatste ongelukkige is de afsluiter Hard To Find, live trouwens best te genieten, maar op de plaat zo glad gemaakt dat het onmogelijk mijn zieleleven kan doen laten vibreren. Qua ingetogenheid en structuur past het nummer echter wel in de lijn Gospel en Vanderlyle Cry Baby Geeks, maar Hard To Find is voor mij duidelijk de zwakke broeder. Blijvertjes en waardige toevoegsels aan het oeuvre van The National zijn voor mij; Don't Swallow the Cap, Sea of Love, Humiliation en Pink Rabbits.

Ik zweer bij deze band, en dat zal ik blijven doen, maar deze worp van The National beeindigt helaasch een fantastische reeks en mijn benevelde en gekleurde zicht op en met betrekking tot deze band heeft toch een tikje gekregen. 3,5*

Mag ik iedereen die van The National houdt, aanraden om ook eens naar American Music Club te luisteren? Naar deze plaat bijvoorbeeld:
Link naar een album van Ame...
Muziek zo mooi dat het pijn doet.

Gewoonweg weer een klasseplaat van The National, al snap ik het gehunker naar een wat scherper randje ook wel weer; op zo'n nummer als Graceless lijkt het even te ontploffen maar de heren houden zich in lijkt het wel. Wat overblijft is de superbe sound met opnieuw 13 sterke songs, al moet ik eerlijk bekennen dat ik Boxer een stuk vaker opzet. Het zal mij ook benieuwen of ze hierna een wat andere richting induiken.

Na High Violet luisterde ik de eerste keer naar TWFM en ik was diep en diep teleurgesteld. De songs op High Violet waren voor mij veel pakkender en was voor mij een levendig geheel. Hoe fout kan ik het als muziek liefhebber hebben!

Na dat ik The National op Pukkelpop dit jaar gezien heb zijn toch een paar liedjes blijven hangen. Met name Sea of Love deed mij veel. Ik besloot om toch maar het hele album te luisteren en het is magistraal! De puzzelstukjes vielen op hun plek. Meeslepende melodien met ditto teksten. Waar voorheen metaforen werden gebruikt om Matt's gemoedstoestand weer te geven, zijn de teksten nu wat meer rechttoe rechtaan. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan de teksten van Pink Rabbits: "You didn't see me I was falling apart, I was a white girl in the crowd of white girls in the park. You didn't see me I was falling apart, I was a television version of a person with a broken heart." Teksten die raak zijn. Rauw. Echt. Kippenvel!

Het bijzondere aan deze plaat is dat er geen zwakke liederen op staan. De twee minsten zjin Fireproof en Heavenfaced.

5 *

Fraaie cd vol waar ik niet teveel zwakke nummers van kan aanhalen (al is de opener niet echt mijn lieveling...) en naar mijn bescheiden mening beter dan de voorganger High Violet. Van die voorganger kon ik als liefhebber van fraai geluid vooral de bar slechte opnamekwaliteit niet smaken (die opnametechnicus moesten ze kielhalen ). Gelukkig is deze wat beter op dat gebied al is het nog verre van een hoogvlieger, maar goed het gaat hem over de muziek en die kan ik dus gelukkig wel smaken. This is The last time, I need my girl en Humiliation luisteren zo vlotjes weg dat je ze misschien een wat commercieel karakter zou kunnen toedichten maar mij stoort dat geenszins. Een verdiende 3,5 en met een fraaiere opnamekwaliteit (belangrijk voor mij!) had er een 4 gestaan.

Ik ken geen bal van opnamekwaliteit en dergelijke meer en heb dan ook geen enkel probleem met High Violet, één van mijn favoriete albums. Daar ga ik dus allerminst over discussiëren en als dat voor jou echt problematisch is bij The National, vind ik dat vooral jammer voor jou.
Echter, This Is The Last Time (mijn favoriet op het album), I Need My Girl en Humiliation een wat commercieel karakter toedichten, dat begrijp ik niet echt. Moest je dat nu over Graceless of Sea of Love zeggen, zou ik er wel nog kunnen inkomen.

Anyway, dit album gaat mij allerminst vervelen en komt samen met Boxer steeds dichter bij High Violet (dat zachtjes(!) begint te dalen in mijn achting). Het zou me niets verbazen dat op termijn deze (of Boxer) een plaats in mijn top 10 inneemt in plaats van High Violet, maar zo ver zijn we nog niet.

How, vergeet dit. Net nog eens een keer opgezet om te zien of dat wel waar is. Niets van aan.

Ik zou eerder zeggen dat dit jammer is voor The National zelf hun muziek verdiende gewoon beter .Over High Violet kan ik enkel maar zeggen dat het gewoon een goed album is en dus ook goede opnamekwaliteit verdiende wat jammer genoeg helemaal niet het geval is en geef toe dat is toch een gemiste kans. Ook op Hifi.nl wordt de opnamekwaliteit van High Violet wel eens betreurd terwijl men de muziek wel kan smaken... Jammer erg jammer vind ik .

Hij is bij mij enorm gegroeid en het zal me niks verbazen als ik TWFM uiteindelijk ook de maximale score geef. Blijf het wel jammer vinden dat sommige nummers net wat te tam zijn. Zo is de live versie van Graceless m'n favoriete The National nummer, die climax is zo intens en emotioneel.

Ik ben het volledig met je eens dat High Violet een betere opnamekwaliteit verdient, maar Trouble Will Find Me heeft w.m.b. de perfecte opnamekwaliteit: vol, dynamisch en mooi gelaagd. Waar vind jij de opnamekwaliteit in tekortschieten dan?

Ik mis detail, frisheid in het geluid , heb soms een beetje 't gevoel naar een wat gecomprimeerde opname te zitten luisteren. Aan mijn installatie(s) zal het heus niet liggen, Onkyo met SACD-speler en Triangle Trio speakers of nog beter Marantz electronica en onbekend maar erg fraai klinkende RCF Mytho 1 luidsprekers. Zonder afbreuk te doen aan Matt Berninger zijn vocale kwaliteiten, hij heeft nu ook niet de stem die een groot bereik heeft en rijk aan details is. En voor ik jullie allemaal over mij krijg dat is in dit genre ook niet echt nodig, en ik hou trouwens wel van zijn stem! Maar goed het is ook niet echt slecht opgenomen zoals High Violet dat wel is en ik ben het met je eens dat het best vol klinkt maar dynamisch schiet het hier en daar imo nog te kort. Om mijn eigen woorden te citeren "het is nog geen hoogvlieger van opnamekwaliteit" zoals b.v. Nits (vrijwel allemaal fraai opgenomen), Roger Waters ( Amused to Death), Melanie De Biasio ( No Deal), Diana Krall (Live in Paris) of Bob Dylan (Oh Mercy) en nog heel wat anderen dat wel zijn. Het is maar mijn mening, niet meer als dat .

Ik vind altijd een beetje beschamend om te zien/ te horen. Ik ben dan ook geen fan van zijn 'schreeuw'.

Hoe heb ik er ooit zo naast kunnen zitten.. In de periode dat Trouble Will Find Me een ware musicmeter-hit was, luisterde ik deze plaat. Dit was ook direct mijn eerste kennismaking met the National. Later leerde ik via de ladder nummers van eerdere albums kennen, en groeide de band steeds meer in mijn achting. Van TWFM vond ik destijds echter geen enkel nummer echt de moeite waard, en het geheel vond ik ronduit saai. Waarschijnlijk was ik toen een stuk commerciëler ingesteld dan ik nu ben. Toen gaf ik 1,5*, na herbeluistering (twee á driemaal) geef ik 4,5*. Hoe gek het nu ook mag klinken, ik vind dat dit album juist geen enkel zwak nummer bevat. De kracht van dit album zit hem wat mij betreft juist in het consistente hoge niveau. Bij Boxer zat het 'em voornamelijk in Fake Empire, op High Violet staan een paar klappers. Op dit album staat geen échte klapper, maar wel een rits prachtige songs; Heavenfeaced, Don't Swallow the Cap, Pink Rabbits, Fireproof, I Need my Girl.. Eigenlijk had ik hier net zo goed alle nummers kunnen noemen, maar bovenstaanden zijn mijn favorieten.
Ik denk dat ik deze plaat nog vaak zal blijven draaien, al is het alleen maar om mezelf eraan te herinneren hoe zeer ik ernaast zat. 4,5*

Bij mij blijkt het precies andersom te werken. Ik heb de plaat een tijdje links laten liggen, omdat ik 'm wat minder vond worden. Dat heeft geholpen: nu kan ik de meeste nummers weer bijna ouderwets waarderen. Toch wel een fraaie plaat!

Tja, dat werkt met meer dingen: geef eens een tijd lang weinig (geen) aandacht aan je partner, stuur haar op een gegeven moment naar de Zara (of H&M), naar de kapper (binnen de budgettaire perken, dat wel) and Lo' behold: een nieuw élan in de liefde met bijkomende, fysieke voordelen doet zijn intree.

Alles goed en wel, maar de eerste plaat die nog beter wordt door 'em niet te draaien, moet ik nog leren kennen - maar ik ken 'em dan ook niet omdat ik 'em bewust niet draai.

De mens houdt van afwisseling, de een meer dan de ander, maar als ik dit bewust opzet, vraag ik mezelf meestal na 10 minuten af of ik nou écht zo aan het vertrutten ben. Aan de andere kant, als ik dit opzet om de 'magie van quality time' niet te verbreken, zegt mijn lief meestal na zo'n 30 minuten dat er gerust wat anders op mag dan die zeurende man. Kortom, ik denk dat die 3,5* niet zo heel lang meer overeind zal staan. De populariteit van The National hier is mij een volstrekt raadsel - zou het aan mij liggen, was 1 album van hen voldoende om te voldoen aan mijn behoefte aan postmoderne, actuele treurigheid.

Maar dat weet ik toch Mjuman: jij koppelt het woord 'truttig' aan the National. Laat ik het zo zeggen: ik moet wel in de juiste bui zijn om the National te draaien. Maar op zo'n moment kan ik het ook echt mooi vinden. En je kan trouwens ook muziek draaien als je lekker alleen bent.

Oh zeker, maar dan draai ik muziek die veel mensen tot wanhoop drijft, zoals:

Ornette Coleman - The Shape of Jazz to Come (1959)
Shed - Shedding the Past (2008)
Kangding Ray - OR (2011)
Philip Glass - The Photographer (1983)
Grooverider - Mysteries of Funk (1998)

Of neurotenwave

Heb ik al eens gezegd dat ik de humor van Mju soms erg kan waarderen?

Fijn dat we daarvoor eindelijk een slachtoffer gevonden hebben.

west Ik vind het wel enigszins herkenbaar wat jij schrijft. Soms moet ik ook muziek even een tijdje aan de kant leggen om er meer van te kunnen genieten.

ah dh heeft er ook kaas van gegeten.

Ja grappig is dat. En dan kan je het als je mazzel hebt weer bijna zo goed vinden als toen je het net leerde kennen.

Als ik je een tip mag geven: doe dat met meer platen, neemt gaandeweg je behoefte aan nieuwe muziek en aankopen af; heb je meer geld voor je lief. Alleen blijf je dan wel zitten met de vraag wat je dan moet draaien als je zoveel albums terzijde hebt gelegd. Misschien ga je dan wel Spotifietsen uit ballorigheid

Overigens vind ik dit geen slecht album - vind het wel wat braafjes - geen album voor de vrij mi; net en voiture Jon Hopkins en Marcel Fengler gedraaid - maar da's niet goed voor den snelheid.

Kijk Mjuman, dat is nou het beste advies wat je mij hebt gegeven hier op MM!

Onbewust dit album ook een tijd "laten rusten", maar ik bekeer me tot het Mjumankamp, zo dat er al is.

Ik heb lang geprobeerd heb deze MuMe favoriet te leren waarderen, kijken of tie zou landen. Helaas, het kabbelt me teveel. Om een discutabele vergelijking te maken, Fink kan ook kabbelen, maar met een mooie donkere ondertoon en veel meer spanning.

Oh jee, zo wordt zijn ego nog groter...

Ach, the higher they rise....

Hij heeft iig een mening die niet door gemiddeldes bepaald wordt, dat waardeer ik wel

Berichten verplaatst naar The National

The National is één van de weinige bands ooit die mij compleet hebben kunnen ontroeren. Die ontroering schuilt bij mij in de melodielijnen, de structuur, de variatie, de goddelijkke drumpartijen van Bryan Devendorf en aan de met bariton stem voorgedragen teksten door het (wat mij betreft toch) genie Matt Beringer. Dit zijn de zieleroerselen van een man die het klappen van wel twintig verschillende zwepen heeft meegemaakt (en heeft gadegeslagen).

Net zoals Joy Division wordt dit door sommigen soms onterecht bestempeld als ‘depressieven brol’, terwijl het in mijn oren allerbei pure poezië is. Ian Curtis was een meester in de observatiepöezie en da’s eigenlijk het toppunt van empathie. Mensen observeren, mensen begrijpen en dan nog eens zo mooi kunnen verwoorden hoe ze zich voelen. Het eerste en het tweede lukt mij aardig, maar van het derde ben ik – toegegeven – wel jaloers. Ik kan me vergissen, maar ik ervaar geen enkel nummer van Curtis in het perspectief van de ik-persoon, behalve dan de laatste drie regels uit ‘The Eternal’.

Bij The National is het meer een mengeling van observatie en eigen bespiegelingen. Maar recht uit het hart en getuigend van een enorme intelligentie. Deze band gaat naast Elvis, The Beatles, Kraftwerk de muziekgeschiedenisboeken in, dat kan gewoon niet anders.

Hieronder nog telkens de zes favoriete regels uit mijn drie favoriete nummers van deze plaat. En aan iedereen die zegt dat ze op deze plaat een "I was afraid I'd eat your brain"-(Conversation 16) zin missen, luister eens naar de volledige tekst van Graceless. En die drums!! Bij sommige nummers ga ik spontaan air guitar spelen, maar bestaat er ook zoiets als air drums? Onmogelijk om de handen stil te houden bij het horen van dit nummer. Mijn favoriete nummer op High Violet is dan ook Conversation 16 om diezelfde reden.

Graceless:
I am not my rosy self.
Left my roses on my shelf.
Take the white ones, they're my favorites.
It's the side effects that save us, grace!
Put the flowers you find in a vase.
If you're dead in the mind it will brighten the place.

Slipped:
I don't need any help to be breakable, believe me.
I know nobody else who can laugh along to any kind of joke.
I won't need any help to be lonely when you leave me.
It will be easy to cover.
Gather my skeletons far inside.
It will be summer in Dallas before I realize.

Pink Rabbits:
I couldn't find quiet I went out in the rain.
I was just soaking my head to unrattle my brain.
It wasn't like a rain it was more like a sea.
I didn't ask for this pain it just came over me.
I'm so surprised you want to dance with me now.
I was just getting used to living life without you around.

Let's go wait out in the fields with the ones we love...
...om er keer op keer te luisteren naar deze prachtplaat
Al de vierde op rij van The National.