Miles Davis - Decoy (1984)

Nog geen commentaar? Prima album van de nooit teleurstellende Miles. Lekker mechanische jaren tachtig productie waarin Miles zijn buitenaardse lijnen goed gedijen.

Fantastisch natuurlijk. En inderdaad heel herkenbaar dat het de 80's waren

Dit is gewoonweg uitstekende fusion. De sound is erg van die tijd en hoe je dit album vindt zal voornamelijk afhangen of je wat met de jaren 80 synth-gedomineerde produktie hebt of niet. Ik kan dit absoluut waarderen. Sterker nog mijn grote voorkeur gaat uit naar de latere Miles en dan vooral de albums tussen 1984 en 1989.

De nummers op dit album zijn avontuurlijk en Miles is in goede vorm en na de wat muffe produktie van de voorgaande albums is dit kraakhelder en knalt het je speakers uit..

Net als Tutu een hoogst vermakelijk album in de nadagen van Davis. Dat het uit de jaren 80 komt, is inderdaad duidelijk hoorbaar, met name door de synthesizer en de bas die dik in de mix staat. Deren doet het nergens. De Groove zit er er lekker in! Miles neemt niet altijd meer het hoofdpodium en geeft behoorlijk wat ruimte aan de gitaren. Dit komt de toegankelijkheid ten goede. Qua sfeer had dit haast de soundtrack van een Miami Vice'achtige detectieveserie kunnen zijn. Davis heeft heel wat diepgravendere albums uitgebracht dan Decoy, maar een buil kun je je niet aan dit album vallen. Een ruime 3.5*

Aan de sound van dit album heb ik nooit kunnen wennen. Het dominante synthesizergeluid, waarvoor
Robert Irving III verantwoordelijk is, vind ik nogal storend. Het is bovendien in muzikaal opzicht een van de mindere albums van Miles - voor mij ontbeert het voldoende spanning. Gelukkig komt John Scofield op gitaar ruimschoots aan bod en horen we Branford Marsalis in een paar nummers op sopraansax.

Vanaf nu zeg ik dat Code M.D. mijn alias is. En een leuk plaatje. Per slot van rekening ben ik opgegroeid in die fijne jaren tachtig.

M.D.

Met: Miles Davis (trompet, synthesizers); Robert Irving III (synthesizers, drumcomputer); Bill Evans, Branford Marsalis (sopraansax); John Scofield (gitaar); Darryl Jones (elektrische bas); Al Foster (drums); Mino Cinelu (percussie)

Davis neemt afscheid van vaste producer Teo Macero, met wie hij al werkte sinds Sketches of Spain (1960!) en die met enig knip- en plakwerk sterk verantwoordelijk was voor de sound van de 'elektrische Miles'. In plaats daarvan produceert de trompettist deze plaat zelf met zijn neefje Vince Wilburn en diens collega Robert Irving III, die beiden ook al te horen waren op The Man With The Horn.

Met de stilistische keuze om de sound te verdrinken in funky baslijntjes en kekke synthesizerpartijen raakt Davis me eerlijk gezegd een beetje kwijt. Hoewel je genoeg mensen plezier doet met deze plaat (zie ook de oudere berichten hier) klinkt het voor mij allemaal als een soundtrack van een cheesy misdaadfilm uit die tijd. Of misschien preciezer: een wat minder slaperige versie van het soort wachtmuziekjes dat je hoort als je een klantenservice belt.

Jammer, want Davis zelf speelt best aardig, en hij blijft een neusje voor talent houden. Behalve gitarist Scofield (uitblinker) horen we ook mooi spel van Darryl Jones (die nu bij de fucking Rolling Stones speelt) en een jonge Branford Marsalis. Saillant detail is dat Davis ongeveer in diezelfde periode een publieke fittie heeft met Branfords trompetspelende broertje Wynton, die zich respectloos over de oude meester zou hebben uitgelaten. Dat vindt althans Davis zelf, die in zijn autobiografie een paar jaar later twee pagina's doorgaat over hoe weinig het hem interesseert wat Wynton over hem zegt.

Sowieso horen we volgens mij, in dit krampachtig proberen aan te sluiten bij de tijdsgeest, veel angst en jaloezie terug van een muzikant die zowel als artiest als qua gezondheid de aansluiting met de jeugd aan het verliezen is. Aanleiding voor deze sound zou het succes van Herbie Hancocks fusie-platen zijn. Hancock was een aantal jaar daarvoor nog in dienst van Davis, maar streefde hem intussen voorbij in populariteit.

Na zijn comeback speelt Davis een paar shows in het voorprogramma van Hancock, en als die laatste backstage komt om hallo te zeggen, stuurt Davis hem weg met de opmerking dat de kleedkamer alleen voor bandleden is. Later geeft hij toe dat dit ook wel erg kinderachtig was, maar Miles blijft Miles. Ook de geforceerde vernieuwingsdrang hoort daar wel bij, maar hier slaat hij de plank toch wel mis, vind ik.

Lekker gedateerd maar ook nog lekker genoeg. Omdat het Miles is? Mogelijks.