Tyler, the Creator - Wolf (2013)

Al had ik ook geen erg slechte plaat verwacht ben ik alsnog positief verrast. Minder radicaal, schreeuwerig en geforceerd. Het is eigenlijk op het grootste deel van de plaat een uiterst sexy geheel met de stoffige '95 achtige drums en jazzy syntheze. Tyler komt niet meer over als dat depressieve aandachtgeile jonk maar is vermakelijk en flauw, goed gedoseerd.

Er waren echt wel een paar hoogtepunten, maar de track die er het meest bovenuit steekt op het moment is "Rusty" met een afschuwelijk dikke verse en chorus van Doms en een nooit slechte Earl Sweatshirt. Die beat ook, merde, die mag een tijdje door lopen.

Dit was 1 luisterbeurt, en die deed me goed. Heel vermakelijk!

Wat is dit een fijn album zeg. Wekenlang heeft Tyler zichzelf de grond in gepraat om alle verwachtingen zo laag mogelijk te houden, toch verwachtte ik veel. En hij heeft het allemaal waargemaakt.

Na de intro begint het album met Jamba. Even wennen aan de beat was het wel voor mij, met de lage techno-achtige synths en de schreeuwende vrouw op de achtergrond, maar Tyler's flow is uitstekend en met name de instrumentale hook is goed. Je kunt er haast niet stil op zitten.

Daarna volgt Cowboy. Dit is voor mij al een van de favorieten. Een duistere beat die terug doet denken aan Bastard. Toch komt hier het voor het eerst het grote verschil boven met dat album. Na het eerste verse, dat alleen een drumbeat en een dreigende bas heeft, komen er vrolijke piano akkoorden samen met hoge synths naar boven. Ook zijn stemgeluid gaat iets omhoog. De hook komt in, "I am the cowboy on my trip", heerlijk.

Tyler heeft voor dit album zijn best gedaan om verschillende geluiden, en met name verschillende stemgeluiden uit zichzelf te halen. Dat laat hij zijn op "Awkward." Toen ik het voor het eerst hoorde, deed zijn stem inderdaad wat onwennig aan. Diep, met een microfoonachtig geluid eroverheen. Lekker sloom nummer, kabbelt lekker voort.

Dan komt de single Domo23, die ik ondertussen toch wat teveel gehoord heb. Zoals Tyler zelf al eens gezegd heeft over zijn muziek "sometimes I feel like jumping around, sometimes I wanna sit down." Dit is er duidelijk één van optie 1. Snelle beat, snelle flow, maar de hook is ronduit slecht. Dat het "fuck that, Golf Wang" live zal werken, daar ben ik zeker van, maar mooi of knap vind ik het niet.

Answer is het eerste nummer met een tekst waar ik echt even voor ging zitten. De teksten gaan ergens over, daarom flowt hij langzamer. Hij vertelt over zijn relatie met z'n vader, die er nooit is geweest. Toch hoopt hij dat zijn vader de telefoon opneemt als hij zou bellen. Fantastische beat achter de verses, een soort van distorted gitaargeluid. Waar bij Domo23 de hook niet echt inspirerend aandeed, doet Tyler hier zijn best om wat melodie uit zijn duistere stem te halen, en dat lukt prima. Aangevuld met wat zinnetjes van een R&B zangeres, is dit ook weer een fantastisch nummer, met name door de lyrics.

Slater, het nummer dat volgt, pakt mij nog niet heel erg, maar zal wel gaan groeien, met name door het enorm fijne stuk van Frank Ocean, wat later in het nummer. Je zou wensen dat hij eerder kwam. De beat pakt me hier voor het eerst niet, maar ja, gewoon blijven luisteren, hierna komt 48..

Wat een nummer is dat zeg, lekkere snelle beat met alweer leuke pianoriedeltjes op de achtergrond. Ook weer een ander synth-geluid, het doet een beetje aan als een accordeon in mijn horen. De hook is hier echt het hoogtepunt, zo catchy als maar kan, alweer met de geweldige stem van Frankie. Tyler's diepe stem past hier heerlijk bij de vrolijke beat.

In Colossus komt Tyler's stem centraal te staan. Weinig instrumentatie, maar wel een fantastische flow, en een grappige tekst over zijn fans.

Dan komt het nummer PartyIsntOver/Campfire/Bimmer. Eerstgenoemde heeft een heerlijke laid-back sfeer. Genoeg instrumentatie, leuk slagwerk. Dan komt Campfire, gaat hij nou nog slomer? Je verliest jezelf in de dromerige sfeer, door de dubbele vocals van Tyler, en de minimalistische beat. Dan komt er ook nog eens een kinderkoor, die je in slap sust, geweldig.
Dan Bimmer, het tempo gaat weer iets omhoog, dan toch weer Frank's stem, met laidback synths. De formule blijft werken, want Tyler blijft agressief flowen, en ook hier heeft hij weer een goeie hook, beter dan ooit tevoren naar mijn mening.

Daarna komt IFHY, waarvan de video trouwens vandaag is uitgebracht. Leuk nummer, Tyler samen met z'n idool Pharell. Toch is dit nummer voor mij minder door de technogeluiden in de hook. Dat is gewoon niet mijn ding, en klinkt ook niet erg lekker vind ik.

Daarna komt toch weer een meesterwerkje, Pigs. Terug naar het begin, Bastard. De beat bestaat uit, dikke drums, politiegeluiden, en begravenisachtige orgelgeluidjes. Tel daarbij een uiterst donkere stem van Tyler op, die erg dichtbij klinkt. Dan de agressieve hook, over de "Odd Future Hooligans." Deze donkere track is een fijne afwisseling op de jazzy beats die we tot nu toe hebben gehoord.

Bij Parking Lot vind ik vooral Tyler's flow en verse erbovenuit steken. Beat is prima, alleen Casey Veggies en Mike G doen me weinig, moet ik zeggen. Toch is de instrumentatie uitstekend, en blijft ook deze track hierdoor overeind.

Dan komt een volgend hoogtepuntje, Rusty. Tyler, Domo, en Earl, de drie beste MC's van OF, samen op één track. Dat belooft veel goeds, en dat is ook zo. Lekkere droge drums op de achtergrond, en vooral Tyler's flow is hier op z'n allerbest. Heerlijk snel, en tot in perfectie uitgevoerd. Als Earl ook nog eens een verse heeft, die ik tot nu toe wel miste op dit album, kan het voor mij niet meer stuk. Gewoon een textbook hiphop track, zouden ze in de US zeggen.

Trashwang, ik kan me voorstellen dat je even fronst als je dit hoort. Het is vergelijkbaar met Bitch Suck Dick van Goblin, een zogenaamde hype-song met al zijn vrienden die helemaal geen MC's zijn. Denk aan de skater Nakel Smith. Toch vind ik het buitengewoon vermakelijk omdat de fun ervanaf spat. Als je voor goede hip-hop gaat, skippen.

Al zijn jazzy beats en akkoorden laat hij vervolgens nog even los op Treehome95. Dit is in feite gewoon kamerjazz, lounge, hoe je het wil noemen. Zo relaxed, en vooral de vocals zijn weer lekker dromerig.

Dan gaan alle remmen weer eens los op Tamale, weer zo'n track waar Tyler niet op stli wil zitten, maar op wil springen. Irritante hook vind ik, een wat raar gegil. Toch past het. En dat is wat Tyler het hele album al doet. Sommige dingen lijken niet te passen, maar door de uitstekende productie krijg je na een aantal luisterbeurten het idee dat het allemaal de bedoeling is geweest.

Vervolgens weer een hoogtepuntje, de afsluiter Lone. Hierbij draait het weer om de tekst, die hij geschreven heeft voor zijn overleden oma. Tyler laat zijn volwassenheid zien.

Tyler heeft voor mij met dit album de ruwe randjes van Goblin van zich afgeschud, daar waar de productie soms nergens heen ging, met teveel nietszeggende nummers. Nu heeft hij dat gecompenseerd met heerlijke laidback, jazzy instrumentatie. Ook weet hij goed de momenten te vinden om wel de duistere kanten van zijn stem en zijn teksten op deze plaat te brengen. De flow is over het algemeen goed doordacht, en sluiten meestal naadloos aan op de beats. Over de teksten kan ik nog niet teveel zeggen, aangezien ik er nog niet heel erg op heb gelet.

Als je van hip-hop houdt met jazz invloeden en nummers die lekker sloom aandoen, maar toch uitgevoerd worden door een rasechte rapper, twijfel niet langer en luister dit album.

4.5*

Tyler Gregory Okonma, beter bekend als Tyler the Creator, heeft eindelijk zijn lang verwachte album Wolf gereleaset. Na zijn twee schokkende eerste albums ( Goblin en Bastard ), waarin hij veel rapt over verkrachting en moord, lijkt de rapper nu volwassen te zijn geworden.

Ook ik keek erg naar dit album uit. Tyler is zeker niet de beste rapper. Hij is ook niet de beste rapper in zijn eigen rapcollectief. Maar Tyler straalt een zeker charisma uit. Waar betere rappers als Hodgy en Domo relatief onbekend zijn, is Tyler een soort cultheld.

Het album begint direct goed met het nummer Jamba. Het eerste wat mij opviel, is dat Tyler zijn rapstijl ietwat veranderd heeft. Ja, hij rapt nog steeds over macabere zaken, maar hij is niet meer de rapper die zijn luisteraar slechts wil shockeren. Jamba bevat een van de beste verses van het hele album door Hodgy Beats.

Daarna begint het niveau wat te dalen. Cowboy begint met een duistere beat, maar de piano in het refrein maakt het veel luchtiger dan eerdere werken zoals Radical. Waar Cowboy nog van een zeer redelijk niveau is, vind ik Awkward en Domo23 toch nummers die geschrapt hadden kunnen worden. Net op het moment dat ik aan het niveau van Wolf begon te twijfelen, kwam daar het nummer Answer. Op dit nummer laat Tyler zien gegroeid te zijn. Hij rapt luchtig over hoe zijn vader hem en zijn moeder heeft verlaten.

Het nummer daarna ( Slater ) is weer zo'n nummer die zeker het niveau van het album niet verbetert. 48 daarentegen is weer een uitstekend nummer. Zeker niet een nummer die ik van Tyler had verwacht, maar wel een nummer waar Tyler's flow uitstekend tot zijn recht komt. Het nummer daarna, Colossus, is weer zo'n nummer wat niet zo lekker uit de verf komt. Wolf is 71 minuten lang, maar het wordt wel een erg lange zit met miskleunen zoals Colossus en Slater.

Een erg wisselvallig album, dacht ik. Ik verwachte nog 1 of 2 erg sterke tracks en 3/4 mindere, maar ik werd positief verrast. PartyIsntOver/Campfire/Bimmer is een driedelig nummer. Het eerste gedeelte bestaat uit een klein refreintje. Het tweede gedeelte ( Bonfire ) zorgt voor kippenvel. De magische stem van Laetitia Sadier en het kinderkoortje maakt dit nummer op een bepaalde manier erg grimmig en toch indrukwekkend. Het derde gedeelte ( Bimmer ) bevat een van de hardste en geniaalste beats op het hele album. Frank Ocean laat weer eens horen waarom hij die Grammy verdiende en Tyler zorgt voor een van zijn beste verses. Het enige probleem met deze track is dat er geen enkele connectie is tussen de gedeeltes. IFHY laat me dit kleine probleempje direct vergeten. Wat vraag je nog meer van een track? Het heeft alles: een harde bas, een orgel sample, Pharrell...

Pigs is de track die het dichtst bij Tyler's oude stijl komt. Moord e.d. komen weer aan bod, maar toch op een minder shockerende manier dan op oude nummers. Tyler laat op dit nummer horen dat hij tekstueel erg sterk is, maar zijn flow speelt hem vaak parten. Een nummer om snel te vergeten is Parking Lot. Het nummer is niet slecht, maar het zit verpakt tussen twee erg sterke nummers. Vooral track nummer 14, Rusty, is waar ik op gehoopt had. Domo Genesis laat zien dat hij een van de beste rappers van OFWGKTA is en Earl Sweatshirt op een track kan nooit kwaad. Toch zijn het niet de gastrappers die dit nummer zo goed maken. Tyler's sterkste verse van het hele album staat op Rusty. Als het niveau van het hele album zo hoog was, dan was dit een album van het niveau Nas.

Helaas blijft het bij pieken zoals Rusty die dit album goed maken. Het volgende nummer Trashwang, is weliswaar een parodie op slechte rapnummers van tegenwoordig, maar het past totaal niet op dit album. Maar dan...

Halleluja! Een nummer wat niemand van Tyler had verwacht: Treehome95. Een jazznummer, met de vocals van Coco O en de legendarische Erykah Badu. Tyler is figurant op zijn eigen album. Een nummer dat me weet te pakken zonder echte reden.

De laatste twee tracks zijn ook van een hoog niveau, maar dan op een heel andere manier. Tamale is een energiek nummer. De combinatie trompetten, bas en Tallulah Willis zal het vast erg goed doen bij liveoptredens. Een nummer waarbij je bijna niet stil kan blijven zitten. De afsluiter van het album, Lone, is een nummer waar Tyler zijn emotionele kant weer laat zien. Tyler's flow past niet bij het nummer, en toch is het misschien wel het sterkste nummer van het album. Een hele andere kant dan we van Tyler gewend zijn.

Tyler laat op dit album zien dat hij ouder is geworden. Wijzer misschien. Minder teksten over moord, verkrachting enz., meer nummers over zijn emoties. Er staan veel sterke nummers op Wolf, maar het album is erg wisselvallig. Hoge pieken ( Rusty, Lone ) maar ook diepe dalen ( Colossus, Slater ). 18 nummers op een album is gewoon te veel. Had Tyler die nummers geschrapt, dan was dit een fenomenaal 3de album geweest. Nu laat dit album me toch zitten met een dubbel gevoel.

4/5

Met een speciale leuke intro komt het album al toch gelijk interessant over. Dus het proberen waard voor mij!

Met een heerlijke onbewerkte stem, maar toch zwaar is Tyler the creator een nieuw fenomeen.
Hij brengt weer wat nieuws in het mainstream wereldje.

Met Jamba als eerste nummer klinkt het toch al wat heerlijk. Al vind ik zijn gast artiest niks. Tyler killt de track namelijk zelf.

Helaas zakt het weer wat in bij cowboy...Awkward komt met een heerlijke beat waar ik al begin te dromen. Het leid van de lyrics af maar het is heerlijk.

met domo23 krijgt het weer energie, wel aardig nummer. het is een simpel nummer maar het geeft wel iets leuks. Jammer van de beat die steeds inzakt.

Tijd om weer lekker te dromen met: Answer! Ik geniet er van, en tyler rapt over zijn vader etc..

Jammer met slater zakt het weer in, beetje wisselvallig tot nu toe allemaal. Met 48 word het tof wanneer nas komt. Het nummer verder is ook weer dromerig maar wel aardig Colussus is toch weer wat saai...

Het 3 delige nummer is ook zo wisselvallig. het nummer begint middelmatig, daarna met campfire toch wat slecht maar eindigt sterk met Bimmer. Ihfy is echth eerlijk. een opbouwende intro, lekkere beat, leuke teksten. Dit houd het album interessant.

Pigs is ruig, Doet mij denken aan zijn vorige nummers. Brengt toch wat duisters over.
Parking lot is helaas weer wat saai, en wil ik verder geen woorden over kwijt.
Rusty is een sterk nummer, hier luister ik album voor. Tyler komt samen met zijn gast artiesten sterk op de beat.

Net zo sterk, en weer daalt het met Trashwang, verschrikkelijk om het maar te noemen.
Threehome volgt en is heerlijk! lekker weer dromen en het is weer leuk om Erykah Badu te horen. Heeft altijd wat leuks.
Daarna komt hij met Tamale weer lekker energiek. ik word weer wakker. maar toch vind ik het helemaal niks, het geschreeuw erdoor heen...

Lone is toch wel heerlijk. Een lekkere afsluiter.

Aardig album, toch vind ik het allemaal niet zo interessant, zeer wisselvallig. 3.0! kan misschien nog een 3.5 worden.