Coroner - Grin (1993)

Na Mental Vortex het beste album van Coroner.
De nummers zijn langer geworden, progressiever, hebben iets zweverigs en zijn eigenzinniger dan het materiaal van de vorige albums.

Geweldige plaat, lekker eigenzinnige metal

Mijn waardering voor dit album is afhankelijk van mijn stemming. Op het ene moment kan ik dit een geweldig, complex en intelligent album vinden. Ben ik niet voor Grin in de stemming, dan is het niet meer dan een hele kleine verzameling riffs uitgesmeerd over hele lange nummers, vergezeld van monotone, zich herhalende teksten.

Meestal draai ik dit album als ik er wèl voor in de stemming ben, dus uiteindelijk kom ik toch nog uit op 3.5*.

Ik heb nu Punishment For Decadence, Mental Vortex en Grin gehoord en deze vond ik echt het beste. Wat vooral opvalt tijdens het beluisteren van deze plaat is de onweerstaanbare groove die ook bij bands als Prong en Helmet te vinden is, die invloeden zitten er zeker in. De composities zitten zeer goed in elkaar met ingenieuze repeterende patronen en fantastische gitaarsolo's.

Grin is een plaat die moet groeien, en voor mij is hij de afgelopen vier jaar steeds beter geworden.
Mental Vortex vond ik al een prima album van Coroner, maar op Grin weet de band zichzelf te overtreffen. Grin klinkt nog donkerder en grimmiger, niet in de laatste plaats vanwege de herhalende riffs en de zang, die op het randje van een grunt hangt. Wat verder mee helpt, is de manier waarop de teksten opgebouwd zijn: ook hier veel terugkerende patronen. Bij beluistering van de teksten krijg ik vaak een onbehaaglijk gevoel, alsof ik naar een gevaarlijke psychiatrische patient zit te luisteren, waarbij het gevaar zich echter vooral op de patient zelf richt. Minstens zo belangrijk is het hypnotiserende gitaarwerk, dat zich langzaam een weg door het album slingert. Alleen bij het laatste nummer, Host, is de magie voor mij een beetje uitgewerkt.

Grin is een heel erg goed, doordacht en huiveringwekkend album dat langzaam zijn kwaliteiten laat horen. Daarom doe ik een ster bij de score die ik hier al had staan:

4.5*

Dit is een fantastisch album. Ik vraag me soms af of Steven Wilson van Porcupine Tree hier inspiratie heeft opgedaan voor latere albums zoals Fear of a Blank Planet.

Vaak heel treffend.

Dit album en Mental Vortex onlangs online beluisterd. Geweldige band. Unieke, sinistere thrash metal die zich met gemak weet te onderscheiden van veel andere bands die zich binnen dit subgenre bewegen en naar mijn mening de neiging hebben op elkaar te lijken. Spijtige zaak dat van de Coroner albums geen fysieke kopieën meer op de markt zijn waarvoor je niet eerst een nier moet doneren om ze te kunnen betalen.

ASman, de albums zijn onlangs opnieuw uitgegeven. Je kan ze kopen in Coroners webshop. Goedkoop is het niet, maar ik heb Mental Vortex en Grin gekocht voor een prijs waarvoor ik de verkoop van mijn nieren niet eens zou overwegen.

Bedankt voor de tip wizard

Ik zie dat Mental Vortex al uitverkocht is. Grin is wel nog te koop voor een meer dan redelijke prijs. Ga ik toch eens overwegen als de financiële situatie het binnenkort weer toelaat.

Deze Grin grooved nog iets meer en beukt iets minder dan de voorganger Mental Vortex. De staccato ingehouden riff playing doet soms ook wel wat aan Tool dan weer aan Pantera denken. Het is de eenzijdige zang (Rob Zombie -like) die het album ook wat mystieks brengt maar ook de felheid er wat uithaalt. Op zich is dat niet erg maar van (technical) thrash is hier geen sprake meer. Daarvoor ligt het tempo van de songs ook wat te laag. Toch neemt dit metal album je mee in zijn groovy sfeer, de baslijnen zijn daarvoor onweerstaanbaar, met verrassende prog stukjes en voor je het weet zit je ook met een grijns op je gezicht. De afsluiter is voor mij het hoogtepunt.

Met dit laatste album weet 'Coroner' wel een punt achter hun naam te zetten, helaas is de band na dit album gestopt met het maken van nieuwe muziek waar ik toch wel een beetje van baal, de band had best veel potentie en ik had eigenlijk gehoopt dat ze nog door waren gegaan met het maken van muziek of, ze zijn precies op het goeie moment gestopt, misschien werd het wel niet beter? Ik heb weliswaar erg genoten van dit album, samen met 'Mental Vortex' was het sowieso al een album die ik van 'Coroner' ken echter het begin werk (R.I.P. t/m No More Color) heb ik nooit echt gekend, wel eens geluisterd maar dat waren een paar nummers. 'Grin' kan mij echter niet meer vermaken dan het voorgaande album 'Mental Vortex'.

Het gitaarwerk is perfect in dit album, 'The Lethargic Age' kent bijvoorbeeld zo'n solo maar ook 'Paralized, Mesmerized' en ook nog wel anderen in het album hadden een prima solo er in zitten. De drum was ook prima en de bas ook, de zang daar moest ik heel erg aan wennen in het begin, en zelfs op de dag van vandaag kan ik er nog steeds niet helemaal van genieten en mee overweg, dan vond ik Ron in de vorige albums toch wat beter performen.

Toch blijft het album in het algemeen heerlijk om te luisteren, alles bij elkaar maakt het best duister en er komt ook een heel donkere sfeer van de film af die ik nog niet eerder heb gevoelt. Je merkt wel dat de heren van Coroner echt muziek maken waar ze zich goed mee voelen en hebben in de vijf albums die ze hebben uitgebracht toch al verschillende stijlen naar buiten gebracht, het is nooit het zelfde en dat maakt 'Coroner' in mijn ogen toch best goed en vooral strak. Leuke album, helaas niet echt mijn favoriete stijl in het Genre, al blijft het stiekem toch gewoon wel heerlijk om naar te luisteren en komt je er snel doorheen.

Eindstand:
01. Mental Vortex
02. Grin
03. R.I.P.
04. No More Color
05. Punishment for Decadence

Gemiddeldes:
01. Megadeth 4,10*
02. Judas Priest 4.03*
03. Coroner 4*
04. Rhapsody (of Fire) 3.95*
05. Lamb of God 3.94*
06. Alter Bridge 3.9*
07. Motörhead 3.59*
08. Anthrax 3.55*
09. Breaking Benjamin 3.5*
10. Obituary 3.25*
11. Slayer 3.21*
12. Creed 3*
13. Twisted Sister 3*
14. Mötley Crüe 2.94*

Op Coroner - Coroner (1995) staat ook nog veel nieuwe muziek en andere versies van eerder werk. Maar waarschijnlijk zul je die van het inet moeten plukken of tweede hands moeten scoren om je vingers erom te krijgen. Daarnaast is de band weer bij elkaar en beloofde al nieuw werk voor dit jaar. Dus (nog) niet getreurd, misschien komt er een opvolger van deze veels te obscure Grin.

Ik had inderdaad al op YouTube gezien dat ze weer live hebben gespeeld op wat festivals afgelopen jaren, dus ben zeker benieuwd naar hun nieuwe werk.

De eerste helft van de jaren negentig was een zeer interessante periode voor de metal. Voor veel van de bands waar ik mee opgegroeid ben, en waar ik ook nog veel naar luister, was de muziek die toen uitkwam sterk vormend. Wellicht was het de grunge die de metalmuzikanten tot innoveren dwong, maar Dream Theater (progmetal), Ministry/Fear Factory (industrial/nu metal), Machine Head (thrash), ze legden het grondwerk voor een nieuwe generatie metal.

Op een zelfde manier kan ik me voorstellen dat Coroner het luistermateriaal is geweest van bands waar ik later fan van werd. Ik hoor inderdaad Porcupine Tree, maar ook heel veel Mastodon, en af en toe ook weer de virtuositeit waar nu Animals as Leaders om bekend staat. Toch had ik van Coroner zelf nog nooit gehoord. Misschien hebben jullie er een verklaring voor, maar voor mij lijkt het alsof men wel het voorwerk heeft verricht, maar nooit echt de kans heeft gehad zelf dit nieuwe geluid verder te ontwikkelen (waarom de band gestopt is weet ik overigens niet).

Helaas kan ik hier, net als met wel meer platen uit deze periode, niet zo heel veel mee. Het is duidelijk niet je typische metalplaat, maar het luistert voor mij ook weer niet lekker weg. De productie is niet eens slecht, maar klinkt toch behoorlijk droog. De grooves zijn net niet groovy genoeg, de vocalen springen er niet uit. Ik heb er met enig plezier naar geluisterd, maar het heeft zich niet genesteld. Vandaar dat ik er een ruime zes aan kwijt kan, maar ook niet meer.

Wellicht omdat metal zo ongeveer dood viel na die korte interessante periode begin jaren negentig.

Ik vind trouwens dat Coroner (ooit nog roadies van Celtic Frost als ik me goed herinner) met hun vorige albums ook nooit meer is geweest dan een degelijke band die toch dat beetje extra miste om onvergetelijk te zijn.

Gortdroge metalmoes geënt op Prong en Pantera met hier en daar wat aparte uitstapjes (Voivod en Therapy?^ moest ik soms aan denken bv.) en flink wat gitaargesoleer waar ene Mike Varney vast mee uit de voeten kan. De zang is dan wel weer echt thrash/deathmetalstijl.

Smaakt me prima, al zijn sommige nummers idd wat aan de (te) lange kant en is het niet altijd even indrukwekkend. Ik kan me deze plaat niet herinneren uit die tijd, maar de 1e 3 (of 4? ik weet het even niet meer) heb ik toentertijd grijs gedraaid. Die ga ik zo nog even opzetten.

Ik hou 't op 3,5*.


^ Ten tijde van 'Nurse'.

Fantastisch bak groove metal met progressieve neigingen. De voorganger was ik reeds bekend mee, maar voor Grin had ik nooit eerder de tijd genomen. Dat was een gemis, want ik vind deze plaat eigenlijk nog sterker dan Mental Vortex. Heerlijke songs met lompe, golvende riffs, avontuurlijke wendingen en her en der zelfs dansbare passages. De droge productie vind ik juist positief sfeer toevoegen aan wat gelukkig geen kapot geproduceerde sound is geworden hierdoor. Echt een plaat waar ik me in kan verliezen. Doet me hevig denken aan Killing Joke, vroege Ministry hier en daar, en natuurlijk Pantera en Prong, zoals hierboven al genoemd, met een stevige dosis eigenzinnigheid. Jammer dat de groep hierna de handdoek in de ring heeft moeten gooien.

Children, fragile minds beware
This world is about to cut your hair
This world is about to bleach your skin

But
you don'ttttttttt
You won'tttttttttttt...
change what

You could
Change what
you should


wat een vette plaat!!!
deze heb ik grijs gedraaid in de 90s
ik vermoed in het rijtje van ministry en celtic frost.

A thousand souls are waiting, for a day that never comes
A thousand eyes still closed, cause they're afraid to see the world

Goede plaat zeg. Je stoft nog wel eens wat af dezen dagen. We gaan maar weer op ontdekkingsjacht bij Coroner. Grin belooft veel goeds. Op naar Mental Vortex.

Coroner, Celtic Frost, Samael en en The Young Gods, zomaar wat Zwitserse rockbands die in de jaren 80 en 90 wat uit de obscuriteit traden met hun eigenzinnige maar interessante aanpak. Grin is de laatste van Coroner hoewel de heren plannen hebben om dit jaar weer een plaat uit te brengen. Grin is een wat dwarse plaat, de combinatie van tegendraadse ritmes, vele tempowisselingen en blaffende zang is een intrigerende. Soms met beide benen in de jaren 90, vanwege de groove metal passages, soms verwijzend naar de trash uit de jaren 80 en een enkele keer een knipoog naar de alternatieve rock. Hoewel je hier en daar verwijzingen hoort naar andere bands - maar welke band is niet beïnvloedt door andere artiesten en bepaalde genres - laat Coroner zijn eigen gezicht zien. Deze lijkschouwer gaat met chirurgische precisie te werk, stoïcijns maar geeft ook ruimte waar nodig. De gitaarsolo's in Serpent Moves zijn bijvoorbeeld niet te versmaden, met zijn haast dramatische gitaarspel trekt Tommy Vetterli je door een tranendal van heb ik jou daar, het is van een prachtige schoonheid. En zo staan er meer van dit soort passages op de schijf. Vetterli is dan ook de grote blikvanger. De onorthodoxe vocalen van Broder passen wonderwel bij de muziek, een zangwonder is het zeker niet , bij vlagen ligt de eenvormigheid op de loer. De dwarse muzikale omlijsting biedt echter ruimte aan een ieder om zijn rol in te vullen. Grin is een album dat wat langer de tijd nodig heeft om op je in te werken, toegankelijk is het songmateriaal niet. Enige inspanning loont de moeite, de breed geïnteresseerde metal liefhebber zou hier best veel van zijn gading in kunnen vinden.

De gitaarsolo in Paralized, Mesmerized tilt deze naar de 5 grin grooves sterren.