Paradise Lost - Icon (1993)

wat mij betrefd vetste plaat van paradise lost

ik houd van het zware gitaargeluid, en sfeer van deze plaat in algemeenheid

niet om vrolijk van te worden maar zo nu en dan erg lekker

ik houd nog steeds van de moddervette sfeervolle plaat en promoot um weer

must voor niet al te vrolijke metalfans:)

Wat mij betreft ook het beste album van de band. Geweldige, loodzware songs, prachtig gezongen en uitgevoerd. Veel variatie ook, en nog niet met de meer commerciële sound van het hierop volgende (en overigens ook prachtige) Draconian Times.

Goede CD met wat meer melodie en minder bruut geweld dan zijn voorganger. Embers Fire, True Belief en het prachtig rustige Christendom zijn mijn favorieten. Widow zoekt het in een wat hoger tempo en is ook geslaagd. Heerlijke metal plaat. met meeslepend gitaarspel en krachtige zang.

Beste plaat van Paradise Lost. Minder dan gelikt dan opvolger Draconian Times dat overigens wel het hoogtepunt inluidde van de carriere, maar Icon benadert meer datgene waar het bij Paradise Lost om draait. Sfeervolle naargeestige melodieen, heerlijk voor in de herfst!

Mijn favoriete album samen met Gothic. Puure doom metal maar niet al te traag (daar hou ik van). Melodieuze riffs en de ruwe zang van Nick klinken top.

4,5 sterren.

"Man/Vrouw zoekt topheavy, moddervette plaat met zware gitaren en loodzware songs met melodieuze riffs en rauwe zanglijnen". Wel dan is dit een album voor u. Wie zoekt, die vindt. Blijkbaar was het ook al jaren geleden dat dit album nog door mijn oren heeft gesuist. Favorieten? Bijna alle tracks en ik verhoog naar 4,50. Heel goede groep.

In den beginne was er niets........En toen was daar Icon!!!! Misschien wel het meest evenwichtige, toonaangevende en beste album van Paradise Lost en één van de betere metal-albums ooit. Elk nummer op deze plaat klopt gewoon: perfecte afwisseling in slepende en meer up-tempo-nummers, zalige productie, een relatief toegankelijke, maar nog steeds rauw brullende/zingende Nick Holmes etc.etc.
De dynamiek, ziel en (on)zaligheid spat aan alle kanten van deze plaat af.
Uitschieters staan er niet op, deze plaat is één grote uitschieter!!!

Hoewel misschien niet mijn allerfavorietste PL-album, maar deze is zeker erg goed. Lekker zwaar en donker. Nadeel voor mij is dat de nummers allemaal een beetje op elkaar lijken, dat wil zeggen: ik kan de nummers op andere PL-albums beter uit elkaar houden.
Maar, aan de andere kant, als het songmateriaal zo goed is als hier, maakt het ook niet uit dat de nummers niet echt heel verschillend zijn.

Favorieten: Embers Fire t/m Widow, True Belief...eigenlijk alles zo'n beetje
Minste nummers: Colossal Rains, Christendom, Deus Misereatur

Bij de eerste tonen van het album dat pretendeert een icoon te zijn, beginnen de gloeiende sintels al te ontbranden tot een enorm vuur. Voor het herdenken van de oude death metalperiode van Paradise Lost is geen tijd. Al heel snel smeedt men je sympathie voor Icon met de eerste drie overdonderende tracks.

De vreugde die je kan ervaren uit de sombere leegheid van het leven is iets wat Paradise Lost je als geen ander kan laten zien. Ook al is de vrijheid om je heen stervende, ook al ben je weduwe of weduwnaar. Met een reusachtige regenval van bittere somberheid maakt Paradise Lost je leven weer een beetje draaglijk.

Ondanks het feit dat vocalist Nick Holmes milder dan voorheen klinkt, zijn de jankende leadpartijen van Greg Mackintosh die als wenende woorden door de ziel snijden uit duizenden herkenbaar. Ze vormen opnieuw een rode draad door een Paradise Lost album.

Door oude fans kan de nieuwe vlottere koers als verraderlijk vergif bestempeld worden. Maar eigenlijk moet je constateren dat de band middels Icon het Ware Geloof heeft gevonden.

Voor Paradise Lost is een gematigde koers het nieuwe Christendom gebleken. Met verve onderwerpt de band zich hieraan.

Moge god medelijden hebben met diegenen die Icon nog niet aan een luisterbeurt hebben onderworpen.

Dit klopt zeker, maar ik denk zelfs dat je de bijdrage van slaggitarist Aaron Aedy ook zeker niet moet onderschatten. Die heerlijke log riffende gitaar is eigenlijk continu aanwezig, terwijl de lead parts van Mackintosh af en toe nog wat slagroom eroverheen gooien.

Mackintosh zelf spreekt ook zo over zijn eigen bijdragen. Hij componeert alle muziek, Nick Holmes schrijft de teksten. Dan mag Mackintosh zijn gitaar bij momenten heerlijk laten huilen, de feitelijke continue gitaarmuur wordt eigenlijk grotendeels gespeeld door Aedy, waarover Mackintosh zelf ooit in een intervieuw zei dat hij van de overige muzikanten de meest unieke is.

Diezelfde Aedy had om die begrijpelijke reden dan in eerste instantie ook de grootste vraagtekens bij de koerswijziging die PL met One Second inzette. Hij dacht simpelweg dat er voor hem met het ontbreken van die gitaarmuur geen werk meer zou zijn. Dat is gelukkig anders gelopen, en ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik onderschat nooit iets aan Paradise Lost. de experimentele albums kan ik goed hebben. Maar ik ben ook blij dat ze weer op dit spoor zitten. Met Nicks bijdrage aan Bloodbath zit er wel misschien voor Paradise Lost nog wel een terugkeer naar de echte roots in.

Over die experimentele albums ben ik nog niet echt uit. Beetje dubbel gevoel: Aan de ene kant dapper dat ze het überhaupt hebben aangedurfd en het verdient zeker respect. Aan de andere kant ligt de Depeche Mode sound er zo dik bovenop en laat ik nu een redelijk DM fan zijn. Dat is mooi, maar de "normale" zang van Nick Holmes kan niet tippen aan Dave Gahan zelf. Nick Holmes is in zijn eigen gebied (lees grunt of rauwe zang ten tijde van Icon) een autoriteit, in die zin dat hij ten tijde van Gothic andere grunters gewoon omver blies. Als hij als Dave Gahan gaat zingen valt hij helaas een beetje door de mand voor mij...

Ik heb ze ten tijde van One Second ook live gezien (voor de eerste en dusver ook laatste keer) op Graspop en helaas werden ze een beetje weggeblazen door concurrenten destijds Moonspell en Within Temptation. Mede door de wat onzeker podiumuitstraling van de Nick Holmes met kort haar, het leek wel alsof hij zelf moest wennen aan de koerswijziging. (Goed dat hij zijn lange manen en soms ook baard weer terug heeft, maar verder niet belangrijk)

Ik ben zeker geen purist, ik houd van zeer veel verschillende genres en juich iedere experimenteerdrift juist toe! The Gathering, Tiamat en Type O Negative zijn bands die juist beter werden door hun transformatie van sound. (naar mijn mening dan). Ik vind de sound van OS en H dan ook zeer prettig en de composities prima, maar die zang...Dan had ik liever Dave Gahan zelf gehoord. Maar goed, ik ben na jaren een en ander aan het terugbeluisteren, dus mening kan nog steeds veranderen.

Maar dat verhaal over Bloodbath, daar krijg ik op dit moment meer kriebels van dan One Second en Host.

Eigen citaat.

Ietwat off topic, maar na One Second en Host nog eens beluisterd te hebben, moet ik mij toch wat milder opstellen t.o.v. die kant van PL. Beide prima albums met goede songs en bewonderenswaardige zang van Holmes. Holmes is geen Gahan en Gahan is geen Holmes. PL is ook geen kopie van DM. Ik stop met vergelijken.

Icon staat in ieder geval als een huis; de overige albums zal ik nog nader bespreken.

Wat een klassieker, nog steeds 1 van de beste metalplaten van alle tijden. De sfeer op dit album, de naargeestige doch krachtige zang van Nick Holmes, de werkelijk fenomenale gitaarsolo's van Gregor Mackintosh, alles klopt aan deze plaat. Uitgekomen in een tijd dat iedereen een klein beetje uitgekeken was op de houthakkershemden en het 'doommetal' genre weer een opleving kende. Het enige minpuntje dat ik zou kunnen bedenken is dat het middenstuk enkele nummers bevat die niet veel uit elkaar lopen qua songstructuur, maar ach dat is ook een beetje azijnpissen. Schaf het beste album aan van deze band, de muziek past uitstekend bij het huidige weerbeeld.

Het lijkt erop dat Paradise Lost nog altijd niet mijn band gaat worden. Ik hoor wel duidelijk waar de progressie zit. Dat is namelijk de coherentie. Er zit meer structuur in de songs. De zang is beter geworden en ook de gitaarsolo's zijn net wat smakelijker. Op het eerste gehoor vind ik dit album beter dan de vorige, maar uiteindelijk kom ik daar op terug. De progressie heeft wat mij betreft ook zijn nadelen. De sfeer op de vorige twee platen vind ik beter. Paradise Lost klinkt nu vooral naargeestig, terwijl de dreiging op Gothic veel naargeestiger was. Paradise Lost klinkt toegankelijker en trekt zich daarom steeds verder terug uit de hoek van extreme metal. Belangrijk is wel dat dit gestructureerder is. Beetje afwisseling is het volgende aandachtspunt, want de meeste songs lijken wel erg veel op elkaar.

Tussenstand
1. Shades Of God
2. Gothic
3. Icon
4. Lost Paradise

Met Embers Fire een van mijn favoriete Paradise Lost-tracks en een van de mooiste gitaarsolo's ooit. Met het laten vallen van de grunts, heeft Holmes een perfecte combinatie van James Hetfield-klanken met een gotische dosis melancholie. Mooi op de melodie geschreeuwd als het ware. Het klinkt dan wel minder dreigend dan Gothic dat deed, maar dit album heeft wel de 'Icon'-ische sound waar het gothicmetalgenre bekend mee is geworden. True Belief blijft het ook altijd goed doen, maar nu valt het ook extra op hoe lekker songs als Dying Freedom en Widow lopen. Het gitaarwerk van Mackintosh is subliem en de toegevoegde keyboards zorgen op een dreigende track als Christendom Misereatur voor een fijne extra dimensie. Een terechte klassieker.

Voorlopige tussenstand:
1. Icon
2. Gothic
3. Shades Of God
4. Lost Paradise

Wat mij betreft ook een klassieker. De naargeestigheid, de droevenis, de zware riffs, een prima zingende Holmes en Mackintosh die op dit schijfje werkelijk tovert met solo's met de broodnodige melodie. Icon; de titel van de plaat doet zijn naam eer aan. Alles klopt aan deze worp. Alsof de heren het vaak sombere weer en desolate landschap van het noorden van Engeland weten te vertalen in de muziek. Embers Fire wat een opener en wat een heerlijke solo. Remembrance doet daar al niet voor onder. Voorheen vond ik het middenstuk van de plaat (grofweg, Joys of the Emptiness t/m Poison) wat eenvormig maar ook die kritiek is inmiddels achterhaald. Joys of Emptiness, alsof naargeestigheid tot kunst wordt verheven. Widow; een afwisselende song met wat snelheid (althans voor PL begrippen) en is op de juiste plek van de tracklist gezet. Colossal Rains, een massieve song, zwaar en traag maar zo mooi. Het prijsnummer voor mij is Shallow Seasons, wederom een zware song met een venijnige Holmes en tegelijkertijd maakt het nummer op mij een hele toegankelijke indruk. "You'll Pay, pay for the feelings that you feed me" als je boosheid zo weet te vangen in muziek dan ben je een grote. Paradise Lost piekte wat mij betreft met dit plaatje, de solo's, de sfeer, productie, composities en de stap van Holmes naar 'gewone' zang, beter dan dit zou het niet meer worden, hoewel de heren met de laatste platen laten horen het kunstje nog niet verleerd te zijn.

Icon, een prachtige hoes die mij destijds intrigeerde. Ik kocht het album destijds bij het ter ziele gegane V&D!! wat vreemd is omdat dit warenhuis nu niet direct bekend stond om zijn uitgebreide collectie van de wat ruigere rockgenres. Het geeft blijkbaar aan in hoeverre de band aan populariteit had gewonnen dat cd's van Paradise Lost werden ingekocht door reguliere niet gespecialiseerde platenzaken. Ik dwaal echter af, want nu dit plaatje. De eerste drie albums vormden een opstap, een muzikale ontwikkeling naar het afstemmen van de juiste details en het finetunen van het geheel. Icon vormt de kers op de taart, de ultieme bekroning van durf en lef, de conventionele kaders en grenzen van het death/doom genre doorbrekend. De heren vonden in Icon een extreem goede balans met songs die metalheads nog konden aanspreken vanwege het heavy geluid en tegelijkertijd een nieuw rockpubliek aanspraken vanwege de toegankelijkheid. Holmes was daar mede debet aan, hij durfde het aan om te gaan 'zingen' en dat doet hij met verve. Er zit nog steeds venijn in zijn zang (luister eens naar Colossal Rains). Mackintosh soleert dat het hem een lieve lust is. Als Greg ooit naar de eeuwige jachtvelden zal vertrekken zal hij de Romeinse God Apollo even vertellen dat hij zijn stoel wil hebben. Op Icon voorziet hij elke song van goddelijke solo's, het maakt dat werkelijk elke song minimaal het predikaat goed krijgt. Zelfs de instrumentale afsluiter Deus Misereatur vormt een sinistere en melancholische mini-epos ineen.
Het komt zelden voor (kritisch als ik ben) maar ik geef mij over, verzetten heeft geen zin, deze dekselse Britten krijgen mij op de knieën. Is het ze toch nog na 27 jaar gelukt.

Tussenstand:

1. Icon
2. Shades of God
3. Gothic
4. Lost Paradise

Ik vind dit een vermakelijk album, maar het grijpt mij nergens als latere (of eerdere) albums wel gedaan hebben. Je hoort dat de band beter wordt, Ik mis hier misschien wat van de sfeer. Het gitaarwerk is wel weer heerlijk. Leuk album.

Melancholie, smart, weemoed, rouw, treurnis, verslagenheid maar ook venijn en cynisme, zomaar een aantal begrippen die mij te binnen schieten als het gaat om het overbrengen van een bepaald gevoel. Het lukt(e) de heren om mij totaal verslagen achter te laten. Opener Embers Fire met zijn mysterieuze intro bevat al zoveel sfeer dat ik omringd wordt door mistbanken, Engelse treurwilgen en de wind onaangenaam kil aanvoelt. De zang van Holmes is perfect afgestemd op de muziek, toegankelijker als voorheen maar zijn cynische gemoedstoestand klinkt door in zijn zanglijnen. De drumslagen van Archer zijn zwaar en log, de bas van Edmondson volgt op eerbiedwaardige afstand, alsof de heren een rouwprocessie van de juiste omlijsting voorzien. Mackintosh voorziet het tafereel van kleur, neen, geen lichte tinten maar inktzwarte schetsen die dwars door je ziel heen snijden. Geen duivelse solo's maar haast met engelachtige begeleiding over je heen gestort, er is geen ontkomen aan, Britse treurnis in optima forma. Sfeervoller dan dit zou het voor mij niet meer worden, hoewel de heren nog steeds prima platen op ons loslaten.

Fraai beschreven en helemaal mee eens. Wate het niet dat ikzelf Draconian Times toch een klein tikkie beter vind.

Icon bestaat ondertussen al dertig jaar en daarom heeft de band vandaag laten weten dat het album opnieuw opgenomen wordt zodat het in een feestelijke verpakking opnieuw uitgegeven kan worden.

Ik moest er wel even bij fronsen. Wat valt er in hemelsnaam nog her op te nemen aan Icon?

Mmmm, zie daar het nut ook niet van in..... Rechtenkwestie misschien?

Zit wat in. Nuclear Blast een graantje van de backcatalogue laten meepikken.

Wat ik heb begrepen was men ten tijde van Icon al klaar met drummer Matthew Archer. Holmes en Mackintosh waren niet tevreden over zijn technische kwaliteiten. Hij kon volgens de heren niet overweg met clicktracks. Voor de opnamen van Draconian Times kwam Lee Morris te gelederen versterken. Wellicht vormt dit 1 van de redenen om de plaat opnieuw op te nemen. Platenmaatschappij Nuclear Blast ziet hier wellicht nog wat centjes in met een nieuwe remaster. Voor mij allemaal overbodig, dit iconische juweeltje heeft wat mij betreft geen nieuwe uitgave nodig. De plaat was af, is af en er ontbreekt helemaal niks aan. Daar iets aan toevoegen doet daar alleen maar afbreuk aan. Dat de heren ontevreden waren over Archer's drumkwaliteiten hoor ik er trouwens niet aan af, de man beukt er lekker op los en vormt in mijn ogen geen dissonant.

Enige positieve zou zijn als ze er een tour aan wijden waarbij hele plaat integraal wordt gedaan...

Ik meende dar Archer vertrok omdat hij de stress van het vaker spelen voor grotere publieken niet goed aankon. Dus dat het hem niet in zijn studio performance zat maar meer in live performance die door de groeiende tourdruk wat begon te rammelen.

De man is tegenwoordig televisieregisseur en wie zijn sociale media volgt, ziet een vriendschappelijke band met zijn voormalige ploeggenoten.

Toch nog even een oude editie van Watt magazine uit begin 95' er op nagetrokken omdat ik meende er laatst nog iets over gelezen te hebben. En dat klopt. Holmes zegt over het vertrek van Archer het volgende;
Matthew was geen goede drummer punt. Hij kon niet mee in het niveau dat wij met deze band nastreven. Morris is een drummer die overweg kan met de nieuwste technieken. . Er staat niet bij of dit ook te maken zou hebben gehad met de live optredens. Wellicht leverde hij ook te weinig on tour.
Een kenner ben ik niet maar aan Icon merk ik niet dat hij technisch te kort kwam.

Aha, er zijn kennelijk verschillende lezingen:

deze is van Mackintosh uit 2012


"GM – Well, I mean if, if Tudds (Matthew Archer), our original drummer—if his drumming had been more consistent. He had to go because we were playing big festivals, headlining big festivals, and the nerves start to get to him in front of these huge crowds. If he would have handled that, and his drumming had been more consistent, he’d still be in the band. It would have been 100% lineup, but certain things happen. I think the rest of us just stuck together because we’re friends, before the band, and it was just kind of a hobby. And we still kind of treat it that way. Even though it’s been a career for twenty-odd years, we still treat it like it’s our hobby and we just have fun with it, because the whole point of doing this is fun."

Bron

Lee Morris heb ik bij Headbanger'sBall eens horen vertellen dat Archer gewoon de interesse niet meer had in de band en dientengevolge ook niet meer zo oefende. De waarheid zal wel in het midden liggen want zo ingewikkeld is het drumwerk ook niet en Archer heeft gewoon vier uitstekende platen op goede wijze ingetrommeld.

Ik weet nog wel dat die Morris ineens met zo'n koptelefoon achter de kit zat en dat dan helemaal de shit was. Maar hoe technisch is het drumwerk op Draconian Times nu echt?

Maar goed: terug naar Icon. Prima plaat - een integraal liveding zou ik leuk vinden (en dat dan op Bluray en plaat uitbrengen). Maar heropnemen vind ik wat overdreven.

Heropnemen van oud materiaal wat al geweldig is? Laat maar, ik sla hem weer over.

Touren met dit album mag dan weer wel