Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik (1991)

De Peppers behoorden al een tijdje tot mijn favoriete bandjes in die tijd: ik vond vooral de optredens hilarisch (Amsterdam, de Dam, ik meen 1989, iemand?).
En natuurlijk de sok-act: was lachen natuurlijk.

Toen kwam dit album uit en mijn mening draaide wat bij: dit was niet alleen leuk en grappig, dit was gewoon ijzersterke rock-funk: een muzieksoort die ik in die tijd erg waardeerde.
Under the Bridge was een verrassing, maar ik vond het een geweldige song. Op dat moment had ik nooit durven dromen dat dit zo'n mega-hit zou gaan worden, maar ondanks dat vind ik het nog steeds een mooi liedje.
Op dit moment draai ik het album weer eens (wat ik overigens niet zo vaak meer doe) en dwalen mijn gedachten toch even af naar die zeer leuke tijd begin jaren '90 .

zeer knappe plaat..

Maar aan "Give It Away" heb ik minder goede herinneringen, die ik nog steeds in mijn Knie voel!
(in mijn studententijd tijdens het dansen hierop door mijn knie gegaan).

Ben later een beetje afgehaakt van de Chili's maar wat ze toen deden met "blood sugar sex magik" vond en vind ik gewoon subliem!

top.

Wat een heerlijke cd is dit toch! Ik was vandaag wat depressief, maar dit bleek een bijzonder goed medicijn. De Peppers combineren hier rock, funk, metal en hip-hop en gieten er een flinke sheut Pepersaus overheen, zodat het geheel als iets unieks klinkt. Het geheime wapen van de Peppers is de retestrakke ritmesectie van bassist Flea en drummer Chad Smith, die het werkelijkwaar keer op keer voor elkaar krijgen om een fundering onder de nummers te leggen die strakker is dan een leren broek maat XS om het achterwerk van ma Tokkie. Favorieten zijn openingsnummer The Power of Equality, If You Have to Ask, Suck My Kiss, Give It Away, Blood Sugar Sex Magik, Naked in the Rain en het lichtelijk psychedelischabsurde Sir Psycho Sexy.

Maar niet alleen de up-tempo nummers zijn fantastisch, ook de ballads grijpen je naar de strot alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Under the Brigde mag bekend zijn, Breaking the Girl en in nog hogere mate I Could Have Lied zijn stiekem nog veel mooier.

En dan: de lengte. Meestal vind ik een cd van 40, 50, hooguit 60 minuten wel mooi zat. Meestal levert meer alleen maar fillers op en dat zorgt weer voor van die net-niet-cd's. Dit album duurt bijna 74 minuten, maar het lijkt maximaal een kwartiertje te duren. "Wat nou fillers nodig bij een album van meer dan een uur?" lijken de Peppers mij toe te funken en rocken. Alles aan dit album is zo fantastisch dat ik alleen maar diepe bewondering voor de Peppers kan hebben en deze bewondering levert het album 5 hele dikke sterren op en een welverdiende plek in mijn Top 10.

Één van de betere platen van The Peppers. Ik vind dit album zo goed omdat het plezier van de nummers af spat en het enthausiasme waarmee ze hum muziek maken zo geweldig is. En het klinkt natuurlijk ook geweldig. De mengeling van Funk/Rock/Rap is heel mooi. het gitaarspel van Frusciante is ook weer geweldig. Ik kan eigenlijk geen favoriet nummer kiezen , want ze zijn allemaal geweldig. Deze plaat van The Peppers krijgt van Mij 5 sterren en een plaatsje in mijn top 10

wacht even, jij bedoelt de 'nieuwe' muziek die ze vandaag de dag maken vind jij goed?..
Als je echt weer terug kijkt naar het begin van de peppers. Dan is het gewoon dag en nacht verschil!. de fans van het eerste uur die moeten wel teleurgesteld zijn want er is NIKS meer van over...

Heb dit album al vanaf de zomervakantie zitten beluisteren en er zitten zeker een paar pareltjes op, met voor mij het beste Peppers-nummer bij uitstek Sir Psycho Sexy. Mijn god, dit nummer is ziekelijk geniaal, de immens hoge zang (schreeuwen) van Frusciante en alle heerlijke funk die uitmondt in een van de meest prachtige eindes ooit gemaakt in een nummer, in ieder geval het mooiste einde van de Peppers (ook al komt Wet Sand dicht in de buurt!).
Nou, dat was de ophemeling van SPS, nu over naar de andere nummers, en helaas weten die mij niet allemaal te grijpen. The Greeting Song, Apache Rose Peacock en bijvoorbeeld Mellowship Slinky in B Major doen niks met me. En deze skip ik dan ook met plezier.
Daar tegenover staat wel het heerlijke Funky Monks, de prachtige nummers Under The Bridge en I Could Have Lied en het lekkere, maar toch wel zware nummer My Lovely Man, in nagedachtenis aan Hillel Slovak. Deze nummers zijn dan ook echt van goede kwaliteit in mijn ogen, maar de rest kan me helaas niet heel veel boeien. Toch 3,5* i.v.m. de kwaliteit van de sterke punten op dit album: die zijn héél sterk. Jammer dat dit maar zo'n geringe groep nummers is.

In mijn directe omgeving ken ik veel mensen die Red Hot Chili Peppers hoog hebben zitten. Zelf downloade ik ooit een aantal albums maar ging niet overstag. Tijdens mijn vakantie kwam ik dit album voor een schappelijk prijsje tegen en dacht: ach, laat ik het eens op mijn stereo luisteren.

Nou, dat dubbeltje valt dus alsnog niet. Veel nummers zijn wat pretentieus en missen de soul van de singles. Het ligt niet aan de speelduur, ik ben dergelijke lengten gewent. Het klinkt voor mij gewoon te weinig verrassend. Krappe 3,5*

Leven is verrot.
Scoren van drugs via een onbetrouwbaar persoon.
Niet wetend welk goedje je binnen zal krijgen.
Risico op AIDS.
Overdosering vanwege verkeerde samenstelling.
Duistere zelfkant der bestaan.
Onder de brug gebruiken.
Tussen de ratten en gedumpt afval.
Skyline van Hollywood.
Decadentie doet de hoge letters los laten.
De heuvels als uitzichtloze muur.
Verschillende vrienden verloren.
Ondertussen gewoon zelf doorgaan.
Omdat er geen weg terug is.
Niks romantisch aan Under The Bridge.
Gewoon het verslag uit een dagboek van een junkie.
Hoe ironisch kan het zijn.
Als een virus wordt het gevoel door gegeven aan een jonge gitarist.
Die bijna het volgende slachtoffer zou worden.
Des te pijnlijker is zijn latere terugkeer.
Terwijl een massapubliek gezellig het nummer mee zingt.
Dagelijks in gevulde stadions.
Terwijl hier weer eens de littekens en wonden geopend worden.
Scar Tissue in realiteit.
Gemuteerde armen verborgen onder een Long Sleeve Shirt.
Anthony en John die het gevoel leggen.
De song welk hun leven samenvat.
Nog steeds onbegrepen.
Under The Bridge was de definitieve doorbraak.
Demonen moesten afgeschreven worden.
Wat volgde was een herkennismaking met de duivel.
Luilekkerland in hun eigen achtertuin.

Dit is een moddervette funk/rock plaat. Werkelijk alles op "Blood Sugar Sex Magik" is doorspekt met funk. Knallen van begin tot eind met een paar rustpuntjes. Een daarvan is de wereldhit "Under the Bridge". Ondanks dat dit liedje is grijsgedraaid, blijft deze niet vervelen. Maar de echte hoogtepunten op deze plaat zijn de stevige funk/rock nummers. "Give it Away" en "Naked in the Rain" zijn slechts enkele voorbeelden. De ritmesectie op deze plaat is werkelijk fantastisch. Vette bas van Flea en die groovende en stuwende drums van Chad Smith. Dit alles aangevuld met het volstrekt unieke gitaargeluid van meestergitarist John Frusciante. Antony Kiedis is niet de beste zanger, maar zijn combinatie tussen rap en zang werkt perfect bij deze nummers. Red Hot Chili Peppers brengen een aanstekelijke en energieke crossover mix van funk en rock die wat mij betreft nooit verveeld.

Wat een verschrikkelijk goed album is het toch...16 steengoede nummers behalve die Robert Johnson cover had niet gehoeven wat me toch net weerhoudt van de volle 5 sterren te geven. Als je dan nog eens nagaat dat het sublieme nummer 'Soul to Squeeze' in dezelfde periode werd opgenomen als de rest van dit album, en dat het eigenlijk dus van het album werd gehouden, vraag ik me toch af waarom ze niet dat nummer als afsluiter hebben geplaatst, in plaats van het als b-kantje te houden. Dat nummer is dat echt niet waard. Ik heb overigens erg genoten van de documentaire 'Funky Monks' die toont hoe dit album werd opgenomen!

Trouwens vind ik Give It Away zelfs nog het minste nummer van het album en dat is één van de bekendste en meest geliefde dus je moet niet vragen hoe goed dit album wel niet is.

Aangenaam plaatje maar de ontwikkeling die ze doormaken tot Californication ligt me meer. Hier nog iets meer Funk waardoor je veel spelplezier hoort maar dit zich niet per se steeds in kwaliteit vertaalt. Conclusie: Net wat te veel fillers en te weinig voltreffer om hier een echt sterk album van te maken.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

De muziek van RHCP altijd wel cool gevonden. Vooral ten tijde van Californication. Echter heb ik mij nog niet aan dit album gewaagd. Al ken ik wel wat losse nummers.
Het album Californication is eigenlijk wel mijn referentiekader voor de muziek van Red Hot Chili Peppers. Ik moet gezegd, dan is dit album echt wel heel anders. Die meer funky Peppers bevallen mij wel, mits er wat minder op de gitaren geramd wordt. Neem een nummer als If You Have to Ask en vooral Funky Monks. Dat is gewoon heel fijne muziek. Verder is dit album wel wat steviger dan eerder genoemde Californication.

Zo maken ze ze niet meer. Lekkere bas, melodie en funky, zelfs de zang is prettig. Voetjes van de vloer.