Fleetwood Mac - Rumours (1977)

Deze maar weer terug gezet in mijn top 10, pffff, vind dit echt ongelooflijke klasse nog steeds ondanks dat een aantal nummers totaal kapotgedraaid zijn. Dat zegt misschien ook genoeg over de houdbaarheid van dit album. Dit zal nooit verouderd klinken, daarvoor is het gewoon te sterk gemaakt. Absoluut tijdloos, deze Rumours. Maar ook het album hiervoor (Fleetwood Mac) heb ik de volle mep gegeven. Mag misschien gemakkelijke pop zijn, maar op de een of andere manier blijf ik dit verslavend lekker vinden (Dan ben ik maar een gemakkelijke gozer )

Rumours, volgens velen een ware parel in de muziekgeschiedenis. Ik echter, heb hem al tijden niet gedraaid. Een echte reden hiervoor kan ik eigenlijk niet geven, daar kom ik nu achter. Slecht vind ik hem zeker niet, maar dat ik nou kan zeggen dat hij me compleet bij mijn strot weet te grijpen, zeker niet.

En daar ligt misschien meteen wel het probleem voor mij. De nummers zitten goed in elkaar, maar ze blijven niet hangen, op enkele na dan. Zeker, Don't Stop en Go Your Own Way zijn ware klassiekers, dat wil ik zeker niet tegenspreken. Dijken van nummers om heel eerlijk te zijn.

Maar neem nou de opener. De tekst weet niet tot me door te dringen (op het ietwat zeurderige 'I'm second hand news' na) en het nummer is als afgelopen voordat ik er erg in heb.
Het wordt zeker beter, de stem Lindsey Buckingham(?) kan me in het nummer Dreams namelijk best wel bekoren. Maar ook niet meer dan dat om heel eerlijk te zijn. Het probleem met dit nummer echter is dat het voor mij weer te lang duurt.
Bij Never Going Back Again heb ik dan weer een beetje hetzelfde als bij Second Hand News, alleen komt me hier de emotie die in het nummer wordt gestopt beter over.
Zoals ik als zei, mogen de volgende twee nummers tot de meest groten der aarde worden gerekend. Hier wil ik dan ook niet te veel woorden aan vuil maken, ze hebben 'het' gewoon.
Songbird sluit vervolgens kant A af. En ergens vind ik dat wel prettig. Dit nummer kan me namelijk wél bekoren, ik vind het zelfs erg mooi. Hierdoor word ik toch ergens aangespoord om de andere kant ook te beluiteren. Waarom me dit nummer juist wél kan bekoren? Ik denk dat dat een beetje te maken heeft met wat je in muziek zoekt (hoezo, cliché). Op dit moment luister ik erg veel naar 'After the Gold Rush' en andere dergelijke platen en deze past daar mooi bij. Een ingetogen, rustige pianoballad. Prachtig gewoon. Alleen niet zo goed als After The Gold Rush natuurlijk .

Kant B begint met The Chain. En met het beginnen van de twee-stemmige vocalen, verdwijnt mijn hoop weer. Sorry, ik vind het echt vreselijk. Het nummer zelf is helemaal niet verkeerd en ergens wel verassend. Maar nee, de vocalen beginnen me hier toch echt te storen.
Met You Make Loving Fun kan ik dan wel weer meer. De gitaren komen iets meer naar voren en het typische pop-geluid wordt iets meer naar de achtergrond verdrongen. En dat kan ik wel waarderen. Het nummer heeft verder niet zo veel om zich heen, maar dat hoeft ook niet. Het klinkt gewoon lekker. En de stem, die doet me denken aan Freddy Mercury.
Dat pop-geluid komt weer terug I Don't Want to You en dat is jammer, vind ik althans. Het is wel een van de beter pop-nummers van het album maar toch. Het blijft jammer.
Oh Daddy is een meer ingetogen nummer, een ballad in principe. En ik merk dat ik de ballads wel kan waarderen. Het is allemaal een beetje standaard, maar wel goed. En dat bevalt me.
Ondertussen merk ik dat ik in herhaling ga vallen, een teken voor mij dat de plaat maar eens snel afgelopen moet zijn. En gelukkig voor mij (en de waardering voor de plaat) komt er nog maar een nummer, in de gedaante van Gold Dust Woman. Een van de beste nummers van het album moet ik toegeven. Het kabbelt een beetje voort, maar wel op een positieve manier. Het houdt, in tegenstelling tot veel nummers op het album, je aandacht vast. Best wel een goed nummer eigenlijk.

We komen uiteindelijk uit op 3,5*. Waarom 3,5? Over het album in zijn geheel ben ik namelijk niet zo te spreken. Maar wel over Don't Stop en Go Your Own Way. En dat mag ook wel invloed op de waardering hebben vind ik.

Opus Magnum van een getergde Band.

Opgericht in juli 1967 door Peter Green en Mick Fleetwood in London als Bluesband. In de jaren 70 ontzettend veel bezettings wisselingen ondergaan waardoor er ten tijde van de opnames van dit album alleen Mick Fleetwood en John McVie nog over zijn gebleven van de orgineele bezetting.
En van de Blues sound uit het begin is niets meer over gebleven de band is getransformeerd tot een typische "American West coast band".

Het Groote sucses kwam al met het album Fleetwood Mac en werd door dit album nog eens versterkt. De luchtige West-Coastharmonieën het onbekommerde geluid en de schitterende samenzang van Stevie Nicks & Christine McVie maken van dit album een schitterend voorbeeld en ijkpunt in de West-Coastpop.

Maar zo onbezorgd en luchtig als dit album klinkt zo duister is het eigenlijk allemaal. Tijdens de opnames van dit album lag de band geheel in scheiding John en Christine McVie hadden echtelijke twisten en ook tussen Lindsey Buckingham en Stevie Nicks boterde het niet echt meer, voeg daar een hele berg cocaine bij en het is eigenlijk een klein wonder dat dit album het levenslicht heeft gezien.

Ondanks alle twisten en meeningsverschillen is dit album een schitterend consistent geheel geworden waar het vakmanschap van afdruipt zowel de texten als de melodieën zijn van een geweldig hoog nivo en ook op de productie is weinig aan temerken het is allemaal even mooi en glad, voor sommigen wellicht iets te glad maar dat doet aan de schoonheid van dit album niets af.

Rumours is een mijlpaal in de muziek geschiedenis en verdient daarom 5*

Er zijn weinig albums die afgelopen twee jaar zo vaak heb gedraaid als Rumours. Het neigt naar een te gladde productie maar toch klinkt alles even prachtig. Met dit in het achterhoofd hoort het eigenlijk in m'n top 10 te staan. Maar wat haal ik er uit? Keihard op de stereo, rustig door de koptelefoon, in de auto... Dit album werkt bij mij ALTIJD. Met stip het beste (semi-)Amerikaanse album aller tijden naar mijn bescheiden mening.

Crisis? What Crisis?

Elke band kent het wel.
Periodes waarbij het niet lekker loopt.
Drummer uit band gestapt.
Gitarist ontslagen.
Vanwege meningsverschil en koerswijziging gaat zanger solo.
Of de tijdelijke wanorde overwinnen.
Uiteindelijk gaan voor een mooi resultaat.
Maar wat doe je als er relaties op het spel staan.
ABBA is een mooi voorbeeld.
Problemen bezongen in The Visitors.
Vervolgens al snel het verwachte einde.

Fleetwood Mac kende ook zo’n periode.
Ten tijden van Rumours was het een grote puinhoop.
Niet alleen de dreigende scheidingen.
Ook grote drugsproblematiek speelde een rol.
Gold Dust Woman is volgens mij een coke snuivende Stevie Nicks.
Dat dit gerucht de wereld in ging was ook bij de band een feit.
Al klinkt er hier regelmatig een luchtige toon.
Gemaakte onverschilligheid in Second Hand News.
Wat vandaag de krant haalt was gisteren al bekend.
Morgen ligt het alweer klaar op de grote stapel.
Oud papier opgehaald door de plaatselijke voetbalvereniging.

Maar dit werd een tijdloos document.
Nu nog de hoge waardering.
Mee genieten door de worstelingen.
Hoopvol verlangen.
Dreams, Don’t Stop en Go Your Own Way.
Steeds weer een andere componist.
De boodschap is wel hetzelfde.
Laat deze nare droom niet verzanden in een nachtmerrie.
Zoektocht naar troost en liefde.
Bezongen vanuit verschillende invalshoeken.

Dit is het gelukkig ogende gezin.
Waarbij buren de ruzies in de avond kunnen volgen.
Hun oor tegen de muur gedrukt.
Ondanks gesloten gordijnen.
Is alles te volgen.
Woord voor woord.

The Chain is voor mij het sleutelnummer.
Het gevoel van saamhorigheid.
De lijm op de Polaroid foto’s.
Om momenten van geluk vast te leggen.
Gebonden in een tijdloos album.
Iedereen kent het verhaal over de kwaliteit van Polaroid in de jaren 70.
Kleuren die snel vervagen.
Loslatende plaatjes.
Zo ook bij Fleetwood Mac.
De ketting blijkt minder sterk.
Juist zeer breekbaar.

Pas bij Tango In The Night kwam de bezinning.
Oude geliefden die in de nacht een dansje wagen.
Waarbij de littekens uit het verleden werden uitgewist.
Met een schone lei beginnen.
Verleden afsluitend.

Rumours is net iets sterker.
Puurheid in de vorm van liefdesverdriet.
Uitgedrukt in tekst zang en muziek.
Maar wat mij het meeste bij blijft is het instrumentale tussenstuk van The Chain.
Het letterlijke breekpunt.
Dat valt niet te overtreffen.

Ik vind dit album fantastisch vooral door de samenhang van de meezingers maar wel met het concept van uiteengaan. De relaties binnen de band waren allemaal uit een aan het vallen. Ze waren allemaal elkaar aan het verlaten, sommige spraken enkel nog tegen elkaar over muzikale dingen.

Je voelt gewoon de sfeer die er toen in de studio was uitstralen naar de opnames en de teksten. All I want is to see you smile, / If it takes just a little while, / I know you don't believe that it's true, / I never meant any harm to you./

Ze vragen hun eigenlijk ook af in de meeste teksten hoe het zo ver is gekomen met hun relaties onderling. Tell me why / Everything turned around / Packing up / Shacking up is all you wanna do

Album met de juiste sfeer en teksten, muzikaal zit het ook goed en wat een fantastische stemmen! Dikke 5 sterren!

Afgelopen zaterdag 5 februari zond de VPRO de documentaire Classic Albums uit. In deze documentaire stond het album Rumours van Fleedwood Mac centraal. Dit album is al sinds jaar en dag een van mijn favoriete albums. Nooit heb ik me verder verdiept in hoe dit album tot stand is gekomen. Na het zien van deze schitterende documentaire, waar de leden van de band ieder hun verhaal doen over elk nummer op dit album, heeft dit album nog meer waarde voor mij. Ik raad dan ook aan mensen die de muziek van Fleedwood Mac kennen en waarderen en die deze uitzending gemist hebben om deze uitzending alsnog te bekijken via uitzending gemist. Ook mensen en die Fleedwood Mac niet kennen raad ik aan om deze uitzending te bekijken en vervolgens het album te beluisteren.
Veel kijk en luisterplezier.

Gr.J.Janssen

Deze plaat is hét voorbeeld van perfecte softrock. Er zijn talloze bands en artiesten die onder dit genre vallen, maar Fleetwood Mac leverde met dit album de blauwdruk voor alle latere artiesten in dit genre. Dit is het streefniveau, dat helaas door niemand meer is gehaald. Ook vóór dit album bestond de softrock, denk bijvoorbeeld aan Crosby, Stills, Nash & Young, die met Déjà Vu ook een essentieel album in het genre hebben uitgebracht, maar die kunnen net niet tippen aan - vooral - de vocale perfectie van dit album.

Het eerste nummer is lekker luchtig, 'Second Hand News' brengt je eigenlijk meteen in de juiste mood en hiermee maak je een reis naar de zonnige kusten van Californië, waar Fleetwood Mac het album heeft opgenomen. Het volgende nummer, 'Dreams', is echter wat minder luchtig. Je zou het voor softrockbegrippen zelfs een tikkeltje occult kunnen noemen, maar dat is het eigenlijk ook weer niet echt. Vooral het vocale werk van Stevie Nicks zorgt voor dit duistere vleugje. Dat doet ze fantastisch. 'Never Going Back Again' is welbeschouwd het minst goede nummer van het album, hoewel er eigenlijk geen slechte nummers op deze plaat staan. Dit nummer kan mij gewoon niet echt boeien, maar het duurt gelukkig maar twee minuten, dus dat valt te overzien.

'Don't Stop' is het enige échte feelgoodnummer van dit album. In de fade-out is het vocale stuk echt fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat ik een beetje kick op massale vocalen, iets wat bijvoorbeeld ook in fantastische nummers als 'Hey Jude' van The Beatles, 'Under The Bridge' van de Red Hot Chili Peppers en 'Heal The World' van Michael Jackson terug te horen is. Ook hier wordt 'massaal' gezongen. Internationaal wordt 'Go Your Own Way' gezien als hét nummer van Fleetwood Mac en dat is het natuurlijk ook een beetje. Ook hier wordt weer fantastisch gezongen, een fantastische tekst en de muzikanten laten zich hier ook van hun goede kant zien.

'Songbird' is een zeer gevoelige ballad en kan misschien een beetje als een ruwe verstoring van de lekkere vlotte softrock op het album voelen. Toch is het aan de andere kant ook een aangename pauze voordat je de plaat omdraaid en overschakelt op Side 2. Christine McVie geeft hier een perfecte vocale performance weg en dit nummer zal niemand onberoerd laten. Side 2 begint met het beste nummer van het hele album: 'The Chain'. Hierin laten de muzikanten zich pas echt van hun beste kant zien. Het meest fantastische stuk begint met de bassolo van John McVie, waarna wordt overgeschakeld op een weergaloze gitaarsolo (iets wat je niet zo vaak hoort bij Fleetwood Mac) van Lindsey Buckingham. Daarnaast laat ook Mick Fleetwood zich van zijn beste kant zien qua drumwerk.

'You Make Loving Fun' is weer zo'n aangenaam luisternummer, het heeft iets magisch over zich. Ook dit is weer voor een groot deel te danken van Christine McVie's vocale performance. Vooral het refrein doet je naar hogere sferen rijzen. 'I Don't Want To Know' is vervolgens weer een lekker luchtig nummertje alvorens er wordt overgeschakeld over het toch wel duistere einde van het album. 'Oh Daddy' is bedoeld als een eerbetoon aan Mick Fleetwood, de 'vader' van de band, maar komt - opnieuw door enorme vocale krachtpatserij van Christine McVie - toch behoorlijk grauw over. Stevie Nicks' beste vocale performance komt als laatste, in 'Gold Dust Woman'. Voor Fleetwood Macs doen is dit echt extreem duister. Het thema is ook niet echt wat voor een poprockgroep: drugsverslaving. Nicks brengt dit perfect tot leven, maar naast haar vocalen zitten er ook wat behoorlijk duistere instrumenten in het nummer.

Dit album kan tegenwoordig nog steeds gezien worden als hét voorbeeld van hoe softrock gemaakt moet worden. Heden ten dage zijn er nog maar weinig bands in de stijl van Fleetwood Mac, en dat is een eeuwig gemis. Het is op poprock gebied tegenwoordig Coldplay en toch ook een beetje Lady Gaga wat de klok slaat, en dat is zeer schadelijk voor de muziekwereld. Vooral laastgenoemde slaat het laatste stukje muzieknostalgie vakkundig aan diggelen. We kunnen tegenwoordig slechts nog genieten van wat er vroeger werd gemaakt, en ik als 18-jarige vind het eeuwige zonde dat ik die fantastische tijd niet fysiek heb kunnen meemaken. Ik laat met nu nog slechts meevoeren.

Het is weer eens tijd om een review te schrijven dacht ik zo. En wat is nou beter geschikt dan één van mijn Top 10-albums?
Wat me opvalt is dat er van de 10 reviews, maar weinig over de tekst gaan. Terwijl dat misschien wel het interessantste deel van de plaat is. Vandaar dat ik deze review heb geschreven vanuit de tekst met de muziek als bijzaak. In plaats van andersom.

Second Hand News komt van de hand van Buckingham. Hoewel het een vrolijk, aanstekelijk deuntje is (met een puike gitaarsolo), zijn de eerste twee zinnen: I know there's nothing to say /
Someone has taken my place. Buckingham en Stevie Nicks waren al uit elkaar. Niks nieuws waarschijnlijk, maar wie zou die “someone” toch zijn? Nadat ze in 1976 uit elkaar gingen, heeft Stevie Nicks een kortstondige relatie gehad met Don Henley (Eagles). Met wie zij, naar zijn zeggen, zelfs een (ongeboren) kind gehad heeft, waar Stevie vervolgens het nummer Sara over schreef. (edit: zo dacht Henley althans, de laatste regel in Sara zou verwijzen naar het huis dat Don Henley destijds aan het bouwen was, het gaat echter over een vriendin van Stevie die een relatie met hem kreeg).

Now here you go again / You say you want your freedom zijn de eerste zinnen van Dreams. Net nadat Lindsey gevraagd had of zij hem met rust wilde laten (Won't you lay me down in the tall grass / And let me do my stuff?). De teksten van Stevie zijn duidelijk wat dromeriger en die van Lindsey meer to the point.
But listen carefully to the sound
Of your loneliness
Like a heartbeat.. drives you mad
In the stillness of remembering what you had
Het antwoord van Stevie. Je hoeft geen liefdesexpert te zijn om te snappen dat dit een soort van wraakactie is. Terwijl zij in de armen van een ander ligt, nog even toebijten: dit (Don Henley) zou jij kunnen zijn, of zoals Michael Stipe van R.E.M. later zei: It’s crazy what you could’ve had.

Been down one time / Been down two times / I'm never going back again. Wellicht dat de seksist in mij te veel rare gedachtes hierbij krijgt. Never Going Back Again is minimalistisch, evenals de tekst. Het eenzame mannetje met zijn gitaar die een simpel liefdesliedje schrijft. Tegen zichzelf zeggend dat hij echt niet meer terug naar haar gaat. Maar zonder overtuiging. Dat dubbele, zo voel ik dat nummer ook. Net als je tegen jezelf zegt dat je dat stukje taart echt niet op gaat eten.

Don’t Stop is van Christine McVie. In plaats van elkaar verwensingen toe te wensen, is zei meer dan van de live and let live-principes. Why not think about times to come / And not about the things that you've done
Hoewel de McVies volgens mij pas gescheiden waren, nadat dit nummer geschreven werd.

Alsof Christine een voorbeeld gezet had, doet Lindsey hetzelfde. Van een ietwat zielig Never Going Back Again gaan we opeens naar een stampende rocker. Een energieboost voor de gebroken man die klaar is met wonden likken en klaar is om de wereld weer vol power tegemoet te komen. Hoewel hij nog steeds hopeloos verliefd is (If I could / Baby I'd give you my world), probeert hij zichzelf te bevrijden. Hardop schreeuwen is misschien wel het beste medicijn. De gitaarsolo zit opeens ook vol agressie.

Vergeet de Eva Cassidy-versie van Songbird asjeblieft. Het beste wordt vaak heel snel gemaakt. Midden in de nacht stond ze op, ging achter haar piano zitten en binnen een half uur had Christine het nummer geschreven. Dit nummer zette alles even in perspectief. Ondanks alle haat en nijd hadden ze toch ook heel veel moois meegemaakt ('Cause I feel that when I'm with you, / It's alright, I know it's right). En ondanks alles.. houden ze nog steeds van elkaar. Sterker nog, nu ze zich realiseert hoezeer ze gelukkig waren, houdt ze misschien nog wel meer van hem dan eerst (I love you, Like never before).

Silver Springs begint als lieflijk liefdesliedje ( You could be my silver spring), maar mond uiteindelijk uit in een soort psychotische smeekbede waarbij de tekst weinig uitleg nodig heeft.
I know I could have loved you,
But you would have not let me.

I'll follow you down,
'Til the sound of my voice,
Will haunt you.

You'll never get away,
From the sound,
Of the woman that loves you.

Het meest duistere nummer van de plaat en het enige nummer waar iedereen credits voor kreeg. Samen met de afluister de meest duistere tekst (Damn your love /Damn your lies). You would never break the chain. Zou het wijzen op de liefde die ze elkaar toegezegd hebben of zou dit een uitspraak zijn die nog steeds geldt? Immers, ze zijn duidelijk nog niet over elkaar heen.

Break the silence / Damn the dark / Damn the light. Ze worden gek van hun emoties, ze kunnen geen duisternis zien, maar ook geen licht. Ik zie ze stampvoetend op hun kamer. Huilend in slaap vallen. En meer van dat soort toestanden. Het tempo wordt opgevoerd en uiteindelijk barst het los in een paar wanhoopskreten. Wanhoopskreten die live (Youtube - The Chain - Mirage Tour ’82) nog beter naar voren komen.

De nummers van Christine zijn duidelijk lichtvoetiger. Ze vormen het mooie contrast met de clash tussen Lindsey en Stevie en zorgen ervoor dat dit album zo gevarieerd klinkt. Dit nummer is eigenlijk de bekentenis dat zij klaar was met de bassist John. Ze schreef dit nummer n.a.v. haar relatie met de geluidsman. Ze was weer verliefd. Ze had niet verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren (I never did believe in miracles / But I've a feeling it's time to try). Niet veel later zou ze scheiden.

Ondertussen gaat het kibbelen tussen Lindsey en Stevie door. Saillant detail dat ze allebei zingen. Eigenlijk zeggen ze hetzelfde tegen elkaar. Take a listen to your spirit
It's crying out loud. en later Now you tell me that I'm crazy / That's nothing that I didn’t know.
Het gebruik van het woord Honey in de laatste zin (Honey, take your time) bevestigt ook het feit dat ze nog steeds gevoelens voor elkaar hebben.

Oh Daddy gaat niet, zoals sommige mensen denken, over haar vader. Wel over één van de geestelijke vaders van Fleetwood Mac, drummer Mick Fleetwood. Terwijl de twee (ex-)stellen kibbelen, probeer Mick een album op de proppen te krijgen. Hij zorgt dat iedereen bij elkaar blijft en dat er ook echt wat afgeleverd wordt.
Why are you right when I'm so wrong,
I'm so weak but you're so strong,
Everything you do is just alright,

En ondanks alles. Alle wrijvingen en alle problemen kan ze het Mick niet aandoen om weg te lopen. Zo voelden ze zich waarschijnlijk alle vier.
[i]And I can't walk away from you, baby / Even if I tried.

Gold Dust Woman is een duistere afsluiter. Een beetje een to be continued-nummer..
Het is een beetje onduidelijk of het nou over haar gaat of over Lindsey. Waarschijnlijk is het een beetje van beiden.
Rock on, gold dust woman / Take your silver spoon / And dig your grave is duidelijk een verwijzing naar haarzelf. Ze heeft haar eigen graf gegraven. Een silver spoon is een Engels gezegde. Iemand die met een “silver spoon” geboren wordt, is iemand die geboren wordt in een rijke familie. Stevie Nicks kreeg alles voorgeschoteld, maar groef haar eigen graf ermee en realiseerde zich dat te laat.

Did she make you cry / Make you break down / Shatter your illusions of love lijkt me dan weer duidelijk een verwijzing naar Lindsey. Een soort zelfverdedigingsmechanisme om eigen verdriet te maskeren. Het is een tactiek die niemand vreemd is.

Is it over now, do you know how / Pick up the pieces and go home.
Wat volgt is een psychedelisch tripje. Het is definitief uitgemaakt en ze schreeuwen het letterlijk uit van de pijn. Dit zijn oerkreten die bij mij door merg en been gaan. Wie zegt dat Fleetwood Mac weinig emotie heeft, zou Gold Dust Woman eens moeten luisteren.

Zou het dan ook toeval zijn dat het volgende album, Tusk, begint met:
Could you ever need me
And would you know how [verwijzing naar Gold Dust Woman?]
Don't waste our time
Tell me now

Of je nou kijkt naar de klanken, het tekstuele duel tussen Stevie en Lindsey of de geruststellende Christine. Dit album is op meerdere fronten geniaal. En hierom dan ook een Klassieker met een hoofdletter K.

Snotverdorie, naar aanleiding van de 35e verjaardag van Rumours maar weer eens gedraaid. En bij Dreams liepen de tranen over mijn wangen. Mijn hele jeugd kwam weer voorbij. Wat mooooooooiiii is dit album. 1980, nachtploeg AH's distributiecentrum op de BT . En maar zingen ..... Don't stop thinking about tomorrow, yesterday's gone ...........

Heb onlangs bij de Bijenkorf/Fame in Utrecht de 2 x 45 Rpm vinylversie gekocht voor slechts € 16,00. Kwam er naderhand achter dat de USA versie blijkbaar te verkiezen valt boven de Europese uitgave. Ik heb dus (helaas?) de laatste nu in mijn bezit, maar - hoewel ik geen hi-end stereoset heb - deze klinkt toch aanmerkelijk beter dan de gewone 33 RPM die ik uiteraard ook heb liggen. Altijd zuinig op geweest dus die is niet versleten te noemen, maar het verschil is gelukkig hoorbaar. Bijv. de drumroffel en bekkenslag in het intro van Dreams is kraakhelder.

De 2x45 is voor dat bedrag zeker dus een aanrader, ook al omdat de schijven 180grams vinyl zijn en de dubbelhoes eveneens fraai is vormgegeven en van zware kwaliteit.

En de muziek zelf, ja daar hoef ik verder hier geen woorden vuil over te maken. Maar weinig albums die over de gehele linie klassiek zijn geworden. Rumours hoort zeker in deze kleine categorie thuis.

"Rumours" is een album met een verhaal. De meesten weten wel de achtergrond, maar wat moet dit confronterend zijn geweest voor de bandleden. De scheidingsperikelen tussen een aantal bandleden moet gezorgd hebben voor zoveel spanning en beladenheid. En dan nog liedjes opnemen die over dezelfde mensen gaan als de mensen met wie je muziek maakt. Die spiegel word je dan wel keihard voorgehouden zeg. Het levert in ieder geval een erg mooi album op. Want er staan echt mooie liedjes op "Rumours". Mijn favorieten zijn: "Dreams", "Don't Stop", "Go Your Own Way" en "The Chain". Maar het album als geheel kent eigenlijk geen zwakke broeders. Het gitaarwerk van Lindsey Buckingham is melodieus, vaak ingetogen, maar in de solo's af en toe ook fel en venijnig. De emotie van de onderlinge verhoudingen sijpelen mooi door de muziek heen en je voelt dat het echt is. Fleetwood Mac klinkt ten tijde van "Rumours" al lang niet meer als de bluesband die ze ooit waren. Aan de ene kant vind ik dat best jammer, maar na het vertrek van Peter Green en de komst van andere bandleden is er duidelijk gekozen voor een andere richting. "Rumours" bewijst in dat opzicht hun gelijk, want dit is een prachtplaat. En wederom het bewijs dat woelige tijden en persoonlijke ellende lijdt tot prachtige muziek.

Tijd voor de populairste plaat van Fleetwood Mac. Ik kende het wel al een beetje, maar ik heb het vooral links laten liggen. Wat FM hier laat horen, is simpelweg mijn ding niet. Ik vind het helemaal best wanneer complete volksstammen hier de meest geniale dingen in horen, maar voor mij geldt dat laatste niet. Ik hoor weinig meer dan een handvol simpele popsongs die erg catchy zijn, wat zoetsappige ballads en een paar nummers die nogal overbodig zijn. Tot die laatste categorie reken ik Second Hand News en I Don't Want To Know. Net als de vorige plaat vind ik het grotendeels saai en onmemorabel. Voor een band waarvan de helft in scheiding ligt, had er best meer venijn mogen zijn. Nicks en Buckingham beginnen me nu al wat tegen te staan. Nog zes platen te gaan..



Tussenstand:
1. Future Games
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful
6. Kiln House
7. Fleetwood Mac
8. Rumours
9. Penguin
10. Heroes Are Hard To Find

Ja, hier verschillen Ruud en ik toch behoorlijk van mening, want ik heb Rumours al jaren in mijn kast staan en luister er ook nog steeds met plezier naar. Het enige dat het album weerhoudt van een hogere score, is het feit dat I Don't Want To Know een behoorlijk matige track is en dat het mooie Songbird eigenlijk best belabberde lyrics heeft. Dat laatste komt overigens vaak terug in de McVie songs, maar hier valt het belabberde rijmschema toch weer extra op. Verder geen enkel probleem te bekennen, helemaal het magistrale The Chain is een van mijn favoriete Fleetwood Mac tracks ooit. Don't Stop blijft een lekkere AOR-klassieker, Go Your Own Way heeft een heerlijk schreeuwende Buckingham en Gold Dust Woman heeft een heerlijke country/folk-vibe. Het album is perfect gemixt en iedere afzonderlijke muzikant geeft een subtiele topperformance. Ik begrijp helemaal waarom dit album zo populair is.

Tussenstand:
1. Rumours
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Future Games
5. Fleetwood Mac
6. Penguin
7. Heroes Are Hard To Find
8. Kiln House
9. Mystery To Me
10. Peter Green's Fleetwood Mac
11. Mr. Wonderful

Dat oplopende spanningen tussen bandleden kunnen leiden tot een hoogtepunt, bewijst Fleetwood Mac met Rumours. Hoewel Fleetwood Mac ooit begon als bluesband, is de stijl met de komst van het Amerikaanse duo Stevie Nicks en Lindsay Buckingham veranderd in een wat meer commerciele richting. Dat komt op Rumours het beste tot uiting.

Het songmateriaal is van een dusdanig hoog niveau dat het album het predikaat van klassieker meer dan terecht heeft ontvangen. Des te knapper is het dat de omstanigheden niet ideaal waren. Het huwelijks van John en Christine McVie liep op de klippen en ook de relatie tussen Nicks en Buckingham verliep verre van soepel. Misschien heeft het juist wel gezorgd voor de dynamiek en inspiratie die Rumours zo sterk maakt.

Hits als Go Your Own Way, You Make Loving Fun en Dreams klinken erg eigentijds, terwijl minder bekende songs als Second Hand News en I Don’t Want to Know daar weinig voor onder doen. Mijn persoonlijke favoriet is echter het sprankelende Never Going Back Again.

Het is geen album dat mijn top 10 zal halen, maar absoluut overtuigend genoeg is om te blijven boeien: 4*.

Februari 1977. Ik moest nog 14 jaar worden en was, zoals zoveel pubers om mij heen, zoekende naar mijn muzikale identiteit. In het gezin waarin ik opgroeide was ik nummer vijf van totaal zes kinderen. Keurig verdeeld over drie jongens en drie meisjes. Daarom kwam alle soorten muziek wel een beetje voorbij, van Abba tot Zappa (en alles wat daar tussen zit). Mijn oudste broer had in die tijd een voor mij indrukwekkende LP-collectie en een heuse platenspeler (toen nog pick-up genoemd) op zijn zolderkamer. Als hij niet thuis was, sloop ik stiekem naar zijn kamer om daar, met een koptelefoon op, door zijn muziek te struinen. Zo ontdekte ik de Beatles, Stones, PInk Floyd en vele vele anderen grootheden. En zo ook Rumours van Fleetwood Mac. Niet wetende dat deze band al jaren bestond en oorspronkelijk bluesmuziek produceerde in een andere bezetting. Al na één luisterbeurt maakte het album diepe indruk op me. De variatie van de verschillende muziekstijlen, maar zeker ook de prachtige harmoniën van de drie vocalisten, zoals in het prachtige Dreams en in het prijsnummer The Chain. Het fantastische gitaarwerk van Lindsey Buckingham in Never Going Back Again en Go Your Own Way. Christine Mcvie die, met haar subtiele manier van spelen op piano en keyboards en niet in de laatste plaats met haar warme vocale, me wisten te ontroeren. Zoals op het schitterende Songbird en Oh Daddy. Mick Fleetwood en vooral John Mcvie blijven dan wel op de achtergrond, maar leveren het stevige muzikale fundament op dit album. Legendarisch is de bass-solo van John in misschien wel het beste nummer op deze plaat, The Chain. Ik mag wel zeggen dat deze plaat mij behoorlijk heeft beïnvloed in mijn muzikale ontwikkeling. Ik beluister hem nog regelmatig en het is opvallend hoe goed de nummers overeind blijven en de tand des tijd prima hebben doorstaan. Werkelijk geen zwak moment kan ik ontdekken op deze plaat. Vanaf het energieke en cynische Second Hand News tot en met het mystieke en spookachtig mooie Gold Dust Woman is het optimaal genieten. Vanaf dit moment zou ik de band blijven volgen. Opvolger Tusk is me misschien nog iets meer dierbaar door de eigenzinnigheid en het tegendraadse van genie Lindsey Buckingham. Maar Rumours is een icoon, mijn eerste kennismaking met deze band die daarmee een voor mij onuitwisbare indruk heeft gemaakt. De volle 5 sterren dus.

Zelf ontdekte ik de LP Rumours zo'n 3 jaar later, begin jaren '80, via eerst de single Go Your Own Way die ik in een Gold-heruitgave kocht. En vervolgens via de platenbieb de LP zelf (die ik op een TDK cassette bandje zette). De singles kende ik natuurlijk al van de radio en die vond ik allemaal geweldig. Maar wat bleek: de hele LP was van dat niveau. Nou vooruit, I Don't Want To Know was maar een gewoon nummer. Naast de geweldige songkwaliteit en de intensiteit die de muziek soms had, ook door de achtergrond waarin het geschreven en gemaakt is, was ik onder de indruk van de muzikanten. Allereerst Stevie Nicks met haar betoverende stem en Lindsey Buckingham, die fantastische gitarist. Maar zingen kon hij ook, net als Christine McVie. Ik waardeerde haar nummers net wat minder, inmiddels is het verschil met de rest kleiner geworden. Ook weet ik nu hoe belangrijk de backbone van de band is: Mick Fleetwood op drums en John McVie op bas. Rumours was en is een legendarische plaat voor mij.

Rumours! Een album waarvan ik wist dat het wereldbekend was, maar er nooit naar omgekeken had.

Dan opeens eind 2016: een relatie liep stuk en ik had hopen tijd over, en niet meteen iets om het mee op te vullen. Dacht ik: laat ik eens wat van die wereldbekende acts en hun albums ontdekken! FYI: dat waren in mijn geval oa deze, Full Moon Fever en Graceland.

En wat een kennismaking was me dat zeg! Ik werd er meteen in gezogen. Second Hand News deed me meteen meer willen van Lindsey's stem (in die tijd dacht ik dat dit Stevie was. Wat een verrassing was het toen ik wist dat Stevie Lindsey was, en omgekeerd). Daarna zakte het voor mij wat in met Dreams. Veel mensen vinden dit zo'n fantastisch nummer, maar dat vond ik dus niet.

Want het beste moest nog komen! Dat begon al sterk met Never Going Back Again. Dit liedje heb ik echt 10x naar elkaar beluisterd toen ik het leerde kennen. Zo'n betoverend gitaarspel! Heerlijk liedje. Opnieuw Lindsey's stem in topvorm.

Daarna opnieuw een wat minder nummer: Don't Stop. Dit was één van de twee liedjes dat ik al kende voor het beluisteren van dit album. En deze heeft het niet helemaal overleefd. Ik dacht ook ergens gelezen te hebben dat deze de plaats van Silver Springs heeft ingenomen. Toen ik Silver Springs leerde kennen, leek me dit een schande. Don't Stop durf ik wel eens skippen als ik Rumours stream of op cd luister.

Ook omdat ik Never Going Back Again naadloos vind aansluiten op Go Your Own Way! Het tweede liedje dat ik kende. Deze wereldhit blijft wel staan als een huis. Ook al heb ik hem nu tig keren geluisterd, dit blijft een ijzersterk nummer. Hoe meer ik het album beluisterde, hoe meer ik het ook jammer vond dat het drieluik Second Hand News - Never Going Back Again - Go Your Own Way niet na elkaar staan. Naast deze drie nummers, lijken voor mij Dreams en Don't Stop vullers die een B-kant hadden kunnen zijn.

Song Bird leerde me kennis maken met Christine McVie. Die ik van het begin al een veel interessantere stem vond hebben dan Stevie Nicks, die voor velen de voorkeur draagt. Dit is natuurlijk een kwestie van smaak, maar bij mij is het overduidelijk! Niet mijn favoriete nummer geschreven door Christine, maar het past wel mooi na Go Your Own Way.

The Chain is ook geniaal te noemen. Van meeslepend begin, tot heerlijk refrein, naar de climax van de gitaarsolo die prachtig aangekondigd wordt door een mooie baslijn.

You Make Loving Fun heeft een leuke intro, en trok me verder mee in de prachtige sfeer die Christine weet te scheppen in haar nummers.

I Don't Wanna Know is een mooie samenzang, die ik vanaf het begin tot de betere nummers van het album reken. Hier had ik toen een paar keer gelezen dat dit een eerder zwak nummer is. Werden die verwachtingen helemaal niet ingelost zeg! Vooral dat einde is zo leuk!

Oh Daddy is een nummer dat ik in het begin skipte. Ik vond er niet veel aan. Nu past het mooi in het geheel. Al is het nog altijd een van de mindere nummers.

Gold Dust Woman vind ik net als The Chain zo'n heerlijk opzwepend nummer. Het gaat nooit snel, maar het laat je ook nooit los. Een prachtig einde van een plaat, die me meteen zin geeft om hem nog eens op te zetten.

Of wacht! Juist! Silver Springs! Wat. Een. Nummer. Dit is naar mijn bescheiden mening één van de beste Stevie Nicks nummers in de Fleetwood Mac catalogus. Zo beschuldigend en tegelijk zo mooi... Heerlijk! Onbegrijpelijk dat dit niet op het album stond. Al zal Buckingham daar wel z'n redenen voor gehad hebben .

Ondertussen heb ik deze liggen in de deluxe uitvoering. Ik neem deze heel graag uit de kast (al vind ik de Rosebud Film een teleurstelling en is het zonde dat een 5.1 mix ontbreekt).

Wat een ontdekking op mijn 31e. Het album een kans gegeven omdat ze in België, om de een of andere reden, in enkele jaren tijd enorm populair geworden zijn, ook onder jongeren. Getuige de tweede plek van The Chain in De Tijdloze van Studio Brussel, naast nog enkele nummers van hun hand in de lijst. Iemand een idee hoe dit komt?

De melodie van Dreams, het pure en emotionele Songbird, de outro van The Chain, het aanstekelijke Don't Stop, het jeugdig enthousiasme van Go Your Own Way, de groove van You Make Loving Fun, de klanken en het rauwe randje in Gold Dust Woman. Veel genietbaars.

Niet alle nummers zijn van een even hoog niveau maar ze vormen een heel mooi geheel. Het album is wat easy listening zou je denken maar er is qua instrumentatie en tekst veel te ontdekken.

Prachtig album, doet me hier en daar denken aan Simon & Garfunkel. Wordt ook beter hoe vaker ik hem beluister. Twijfel tussen 4,5 en 5 sterren.

Eigenlijk had ik iets totaal anders verwacht van Fleetwood Mac, iets zoals hard rock. Ik ben blij dat het dat uiteindelijk niet is geworden. Paar maand geleden is "Dreams" me opgevallen, en uiteraard kende ik al, maar toen besefte ik wel dat ik het een heel mooi nummer is, en ik was wel wat verrast dat het nummer van Fleetwood Mac was.

Uiteindelijk blijkt het album een soort mix te zijn dus wat folk/country en rock. Die mix werkt wel goed. Al heb ik een voorkeur voor de nummers voor de nummers waar de folk/country-invloeden groter zijn. En een nummer als Go Your Own Way dat ik ook blijkbaar al kende, is wat afgezaagd al door dat het zoveel op de radio komt. The Chain kende ik nog niet, ondanks een gelijkaardig aantal luisteraars als Dreams, en is denk ik inderdaad na Dreams het mooiste nummer op dit album. Gold Dust Woman vind ik ook een erg goed nummer.



Dan kan je beter de hele top 250 een 5.0* geven, en wie dat niet doet bannen van de site. Goed nieuw voorstel voor de moderators?

Daarnaast... wat is gerenommeerd, wat is niet gerenommeerd? In zekere zin zal elke artiest wel zijn fans hebben, en hebben 99% van alle artiesten wel hun kwaliteiten. Dan is de differentiatie tussen wat gerenommeerd is en wat niet gerenommeerd is niet echt meer relevant. Wat muziek met je doet, is voor een ieder verschillend.

Dan verwacht ik daarna een verhoging naar 5 sterren. Want ondanks de wat zeikerige laatste tracks, behoort dit album tot de beste 10 van wat de popmuziek heeft voortgebracht. Met een vanouds elegant zingende Mcvie hier in topvorm. Thanks for all your love Christine xxx

Zeker een van de betere albums van fleetwood mac.
lekkere rock en softrock en pop met de klassiekers dreams.
go your own way en don.t stop een mooie sound.
en met de name the chain en gold dust woman zijn ook gaaf.
en de medodie van gold dust woman cijfer 9.0