Altar of Plagues - Teethed Glory and Injury (2013)

God Alone is via Pitchfork in première gegaan. Apart nummer met dissonante riffs en de black metal/shoegaze invloeden.

Inmiddels een aantal keer beluisterd en ik moet zeggen dat hij me wel bevalt. Ze hebben deze keer voor heel wat kortere nummers gekozen dan op hun eerste twee langspeelplaten en ik moet zeggen dat dit het geluid van het album wel ten goede komt.
Er zit aardig wat afwisseling in en het geluid wisselt een beetje tussen harde en rauwe Black Metal tot instrumentale, hypnotiserende stukken.
Niet een album dat voor iedereen weggelegd is, maar bij de meeste Black Metal liefhebbers past dit wel in het straatje.

Moet nog even wennen, paar keer luisteren.. Vind em nu toch juist wel minder atmosfeer hebben dan de vorige(n), misschien juist doordat ie wat meer afwisselt.

Altar Of Plagues onderscheidde zich eerst niet echt in de post-metal/black metal. Met Teethed Glory and Injury heeft een band een hele andere sound die mij vele malen beter bevalt. Ik vind het veel intenser nu en het heeft meer sfeer. Bij A Remedy and a Fever moest ik zelfs even aan de oude Swans en Godflesh denken. Er komen veel ongemakkelijke riffs langs in de goede zin, het onderbuikgevoel is hier vaak aanwezig. De zang is zeer intens en mooi, vooral bij Burnt Year klinkt het alsof iemand het niet meer aankan. Ook is er shoegaze te horen in de desolate en duistere composities. Een van de beste albums van het jaar tot nu toe, echt fantastisch!

Dat onderscheiden was ze juist met de vorige al redelijk goed gelukt, vond ik anders! Dát was de reden voor mijn hoge verwachtingen van deze (waar ik nog steeds even wat beter voor moet gaan zitten).

Ik ben hier nieuwsgierig naar, vond de vorige erg goed,

Hoge gemiddelde score, maar ik vind dit geschreeuw niet fijn om aan te horen. Het zijn nou niet bepaald zomerse melodielijnen. Voor liefhebbers van het genre vast fantastisch, maar andere luisteraars raad ik aan dit niet in te nemen zonder prozac of een vergelijkbaar middel als dat (wel) door uw zorgverzekeraar wordt vergoed.

Dat weet je toch van tevoren al? Op 3Voor12 (waar jij hem hebt beluisterd) staan als tags onder andere black metal en dark. Dit album is juist voor een grotere groep luisteraars. Op de vorige albums speelde de band sfeervolle Black Metal en nu is daar ook nog Ambient en Industrial bij gekomen.

Dat klinkt als muziek in mij oren!!

Toch iets teleurgesteld...komt erg chaotisch over.

Dat had ik in het begin ook, hij heeft echt paar luisterbeurten nodig.

Ik geef niet op, Don! )

Echt een laag gemiddelde. Wat mij betreft de meest verfrissende metalplaat van 2013 tot nu toe samen met Sunbather van Deafheaven.

..moet nog stééds wennen.. Mss gaat t em toch niet worden voor mij, (mss omdat ik nu ook net Ash Borer goed en wel heb leren kennen en liever dat draai) maar ik geef niet op!!

Laboomza, jij al succes?

Ik heb deze vandaag voor het eerst beluisterd en dat viel me niet echt mee. God Alone heb ik wel al een aantal keer gehoord en die beviel me iedere keer wel beter en beter, dus misschien groeit deze wel na een aantal luisterbeurten. Maar ik heb zo het gevoel dat releases als deze en de nieuwe Agrypnie me gewoon tegenvallen doordat de nieuwe Deafheaven en Rorcal zo ongelofelijk straf zijn.

Ik zet hem nog wel eens op maar ik weet het ook nog niet helemaal, ga die Ash Borer maar eens luisteren...

Ash Borer is geweldig, maar Fell Voices is wat mij betreft de overtreffende trap

Hmm, die ken ik nog niet. Zal ik díe maar eens op gaan zetten dan

Lees net op Facebook dat dit het het laatste album is en dat ze na de tour zullen stoppen..

En geen optredens in Nederland.

Heel erg jammer Dit album begint nu echt op zijn plaats te vallen en ik had ze graag een keer live gezien..

..of in ieder geval nog een album na deze; ms meer een mengeling van Mammal en Teethed Glory, wat dan NOG vetter zou kunnen zijn!
Jammer ja

Jammer dat ze ermee opgehouden zijn. 1 van de ex- leden is zichzelf gaan bezig houden met dance music, smaak en goesting kan veranderen zie je maar.
Enfin ik vond hun ouder werk op het geniale af, deze laatste kan ik helaas minder diggen...teveel commercial black metal en minder ambient gehalte en daarom haak ik af...voorlopig. Ook eerder korte tracks, we waren teveel verwend met hun vorige, lange nummers met tempowissels en klankbeelden.
Ik ga deze cd wat meer luisterwerk geven, tijdens lange fietstochten, wie weet zit er nogwattage aan power in welks ik nog moet ontdekken.
Points later, zal voorlopig niet zo dringend zijn gezien dit werk hun testament is geworden.

Nog steeds draai ik deze plaat ontzettend veel, het is gewoon tijd om deze de hoogste beoordeling te geven. De zwanenzang van de Ieren is een meesterwerk dat bij mij inmiddels te boek staat als een van de beste blackmetalplaten aller tijden. In het jaar van Sunbather bracht Altar of Plagues een innovatieve en gewaagde plaat uit die brak met het oudere werk.

Zelden is electronic zo goed vermengd in metal en de intensiteit is ook ongekend. Burnt Year heeft zonder twijfel de meest verontrustende vocalen die ik ooit heb gehoord. Het is niet zoals bij Silencer, waarbij, ondanks dat het pijnlijk echt is, ik gewoon bijna de slappe lach krijg. Terwijl James Kelly And God danced around the coffin. and we danced with your God. and I watched my mothers body, raped by a prophet.
I watched my son die. werkelijk waar als een getormenteerde ziel over de muziek uitkermt, krijg ik een akelig gevoel in mijn buik, dit is zeldzaam voor mij. Dit is blackmetal die grote stappen buiten het genre zet met invloeden van post-rock, electronic en noise, maar wel de essentie van blackmetal pakt. A Remedy and a Fever begint dreunend, bijna à la Swans, maar gaat daarna in een desolate sectie met prachtige cleane vocalen. Ondanks alle dynamiek die Teethed Glory and Injury in zich heeft is de gehele toon van de plaat gitzwart, een van de meest hopeloze schijfjes die in jaren is uitgebracht. Natuurlijk zal dat niet bij een heel groot publiek in de smaak vallen, maar Altar of Plagues drukte hier voordat ze er mee stopten nog even een verfrissende stempel op blackmetal. Teethed Glory and Injury zal nog lang resoneren...

Teethed Glory and Injury was het derde album van het Ierse Altar of Plagues en zou ook de zwanenzang blijken. Als je zo door hun drie albums heen luistert, valt het op dat met ieder album de nummers een stuk korter worden en dat het geheel steeds ondoordringbaarder wordt. Het leed dat bezongen wordt lijkt steeds groter te worden, de muzikale omlijsting steeds krankzinniger. Alsof de drie bandleden zichzelf met ieder album dieper in de depressie stortten, totdat de situatie uiteindelijk onhoudbaar werd en ze er de brui aan gaven.

Op dit derde album horen we black metal die met horten en stoten gebracht wordt. Er worden metershoge muren van geluid opgetrokken die men vervolgens met alle gemak als een kaartenhuis in elkaar laat storten. Er worden veel elektronische accenten toegevoegd, wat de muziek een industrieel karakter geeft, en die nog wat extra intensiteit toevoegen aan de toch al gitzwarte sfeer.

Misschien klinkt het op het eerste gehoor wat druk en onsamenhangend, maar de puzzelstukjes vallen met de luisterbeurt beter in elkaar, want ieder klein onderdeeltje draagt bij aan het grotere geheel, namelijk een geluid neerzetten dat zo indringend is dat je er als luisteraar ongemakkelijk van wordt en je het overgebrachte leed wel moet geloven. Dit is één van de meest ontwrichtende platen - in welk genre dan ook – die ik tot nu toe heb gehoord. Het is net zo zwaar en confronterend als de beste dark ambient, met het verschil dat hier geen enkele ademruimte gegund wordt. Zelfs de minder luide stukken knijpen je de keel af.

Als ik naar voorganger Mammal luister, en dan naar deze, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat op Mammal het deprimerende karakter een trucje is (het eerste album is dan alweer een stuk overtuigender), dat het naar en beklemmend probeert te zijn omdat dat hoort bij dit genre. Op Teethed Glory and Injury daarentegen lijkt het alsof er een grote persoonlijke tragedie ten grondslag ligt aan het geheel.

De teksten gaan veel over een overleden zoon, wat in black metal ook altijd een religieuze connotatie kan hebben, maar hier voelen ze extreem intiem en persoonlijk aan. Bovendien worden de teksten op zo'n manier gebracht dat het je gewoon fysiek pijn doet. We horen hier iemand die echt helemaal kapot gaat aan wat hem is overkomen en die zich totaal overgeeft aan de uitzichtloosheid. Vooral bij 'Burnt Year' en het begin van 'A Remedy and a Fever' krijg ik letterlijk buikpijn van alles wat deze band in mijn gezicht gooit.

Want ook muzikaal heeft dit misselijkmakende kwaliteiten. Hoe op sommige nummers de bastonen zo heftig zijn dat mijn huis en mijn ingewanden ervan beginnen te trillen, hoe je als luisteraar nooit weet waar je aan toe bent en je telkens weer verrast wordt door de nietsontziende klappen die Altar of Plagues je geeft. Dit is er een die je op de knieën dwingt en die ervoor zorgt dat er niets anders rest dan lijdzaam alle hopeloosheid te ondergaan.

Ik snap dat het voor velen geen aanbeveling is, wat ik hier nu allemaal neerschrijf, maar ik leef voor dit soort muzikale ervaringen. Er gaat voor mij een enorme cathartische kracht uit van dit album. Je wordt totaal meegezogen naar de diepste diepten en voelt alles net zo intens als de makers, maar wanneer de laatste noten geklonken hebben voel je je gezuiverd van alle negatieve emoties die je (onbewust) bij je droeg en stap je weer monter de echte wereld in. Er gaat een helende werking uit van de confrontatie met grootse, heftige emoties.

En hoe heftiger het album, hoe groter het gevoel van zuivering. Dit is zeker één van de meest heftige luisterervaringen die ik gehad heb. En het gevoel van intensiteit verdwijnt niet naarmate ik het vaker hoor. Ik krijg daarentegen steeds meer bewondering voor de manier waarop hier genres vermengd worden, voor de moed die ervoor nodig is om jezelf zo te verliezen (zo klinkt het althans) en zo'n compleet waanzinnig, maar ook uniek album te maken. Ik heb er met Teethed Glory and Injury zonder twijfel een nieuwe persoonlijke favoriet bij.

Altar of Plagues - Teethed Glory and Injury (2013)

Plaatje voor ABDrums
Post-metal met shoegaze invloeden. Instrumentaal doet het me ook wel aan deafheaven denken!

Ik weet 't ik weet 't ik weet 't... deze staat al zo lang op mijn lijst, maar nog nooit echt aan toegekomen. Slinger hem deze week ergens maar eens aan, want als jij me tagt dan verdient het zeker een luisterbeurt.