Sam Amidon - Bright Sunny South (2013)

Oeh jongens, ik heb hier zin in! Mijn favoriete folkartiest van de afgelopen paar jaar.

Bright Sunny South klinkt weer net wat anders dan zijn voorganger, maar het resultaat is wederom prachtig. Denk aan Songs:Ohia en Damien Jurado. Sam Amidon bleek met zijn vorige plaat een van de smaakmakers in het genre en consolideert deze positie met gemak.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Sam Amidon - Bright Sunny South - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Ik volg Amidon toch al een tijdje maar deze nieuwe vind ik net ietsje minder dan I See the Sign waarmee hij zich weer opnieuw mag scharen in het rijtje 3,5* albums. Niet slecht maar ik ben er ook nooit echt door overdonderd, daarvoor doet het me net iets te weinig allemaal.

Ik blijf er ook nu weer een Nick Drake gevoel bij houden (ten tijde van Pink Moon).

Zodra het wat meer pit krijgt zoals op My Old Friend veer ik het meest op.
Hoe dan ook mag deze man best wat meer aandacht krijgen op deze site.

Hij wordt wel steeds beter, ik had hem ook een tijdje laten liggen.
Erwin

een prachtig album. ik hoor er bij vlagen ook de stem van Jason Molina in.

Dat hoor ik eerlijk gezegd niet in terug, Eric.

Slechts 21 stemmen voor dit werkelijk prachtige album, heel jammer!

De helft van mijn favoriete releases van dit jaar komt ook niet aan 21 stemmen. Daar maak ik me niet druk meer om.

Muzikaal wel een mooi album dat rustig begint, maar later ook de nodige uitspattingen kent. Als het niet groots ontspoort zoals op He's Taken My Feet, zijn er wel wat kleine weerhaakjes her en der. Toch geloof ik niet dat ik er een klik mee heb, daarvoor is de stem van Sam net even een te groot struikelblok. Op de een of andere manier staan zijn intonatie en (Amerikaans) accent me tegen.

Wellicht wel een tip voor de mensen die de soundtrack van Into The Wild van Eddie Vedder mooi vinden. Daar doet het mij erg aan denken, al is de instrumentatie hier wat rijker en kent de muziek meer verrassende wendingen. Zelf laat ik dit verder maar aan me voorbijgaan.

Maar dit is een heel bijzonder album, Herman, geen 13 in een dozijn. Hij heeft inderdaad een aparte stem, maar voor mij ligt daar juist zijn kracht.

Ik vind het ook geen 13 in een dozijn, maar het doet me gewoon niets. Heb nog e.e.a. geprobeerd, maar ik ben bang dat het me alleen gaat irriteren als ik blijf luisteren, dus ik laat dit album verder links liggen.

Dit album van Amidon is bij mij ook in een vergetelhoekje geraakt. Het is mij allemaal simpelweg te saai en niet spannend genoeg. Op zijn vorige werken was er meer spanning aanwezig. As I Roved Out doet mij wel nog elke keer opliften

Saai en niet spannend genoeg?!

Jubilee van The deep dark Woods wel? Dat vind ik eerlijk gezegd een tamme plaat.

Saai, zo zou je het ook kunnen noemen. Eerlijk gezegd vond ik de 35 minuten nog lang duren...

Het probleem met veel mensen op dit forum is als ze muziek niet direct kunnen doorgronden het maar afdoen als saai. Zelf heb ik ook de nodige tijd daarvoor nodig gehad, maar in tegenstelling tot anderen wel doorgezet. Ben je soms nog een beetje pissig omdat ik Arcade Fire niet goed vind, Herman? Je reactie vind ik tamelijk negatief. "Discussie" verder gesloten.

Over negatief gesproken. Wat heeft Arcade Fire hier mee te maken? Ik zag je bericht en was gewoon wel benieuwd geraakt. Daarna heb ik het beluisterd en ik ben minder enthousiast dan jij. Ik geef gewoon mijn mening, maar als je elke keer zo gaat reageren als ik een tip van jou uitprobeer dan is dit de laatste keer geweest. Misschien moet je dat maar gewoon accepteren dat ik het wat minder mooi vind? Ik ga toch ook niet bij die liveplaat van Nils Frahm roepen dat je door moet zetten als je post dat je er niets aan vindt?

Over het algemeen een tamelijk vlakke en lome plaat. Qua stemgeluid, zang, intonatie en gitaarspel doen veel nummers mij ook denken aan 'Nick Drake'. Ook 'Dolorean' en 'Emmett Tinley' komen bij me op. Kan me voorstellen dat mensen het als saai bestempelen. Al is dat niet direct de kwalificatie die ik eraan zou geven. Maar de afwisseling is bij de meeste nummers wel erg subtiel. Vooral bij de eerste nummers. En dan ineens gaat het behoorlijk 'over the top' bij het einde van 'He's Taken My Feet'. Het nummer daaropvolgend; 'Pharoah'... Pft! Echt, na 2 minuten 'Pharoah, Pharoah Pharoah' geloof ik het wel! Als nummer is dat inderdaad wel saai te noemen. Al met al nodigt het album niet uit tot vaker luisteren.

Vreselijk onderschat deze man.

een fraai, indrukwekkend album van de Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Sam Amidon. het enige album dat ik de van de man ken, maar wat een aangename verrassing. alle nummers zijn traditionals, bewerkt en gearrangeerd door de man zelf. de 1e 4 nummers vormen een bijna gouden kwartet, waarbij "My Old Friend" mede vanwege de banjo doet denken aan de muziek van Mumford & Sons. 2 wat mindere tracks "He's Taken My Feet" en "Shake It Off". gelukkig staat hier genoeg moois tegenover. het prachtige "Pharaoh", het fijne, instrumentale "Groundhog" en de prijsnummers "As I Roved Out" en het stemmige slotnummer "Weeping Mary". al met al een fijn album voor de folkliefhebber.
album werd geproduceerd door Sam Amidon, Jerry Boys & Thomas Bartlett, opgenomen in London, U.K.

de basis van de muzikanten:
Sam Amidon: vocal, banjo, fiddle, acoustic guitar, piano
Thomas Bartlett: piano, Hammond organ, Wurlitzer, Moog synthesizer, percussion, electric guitar
Shahzad Ismaily: electric & acoustic guitars, electric bass, Moog bass, drums, shaker egg
Chris Vatalaro: drums, percussion & flute
met
Kenny Wheeler: trumpet on "I Wish I Wish" en "He's Taken My Feet"
Doug Wieselman: clarinets on "Weeping Mary"
Tyler Gibbons: electric bass on "Streets of Derry"