Michael Jackson - Thriller (1982)

Ik ben in een disco mood vandaag ...

THRILLER
Toen Michael nog een neger was, maakte hij mooie muziek.
Hij kon ook prachtig zingen en cool dansen ... maar welke
kid anno 2008 gelooft nog dat Michael ooit zwart was?

Misschien dat deze 25th anniversary remaster kan helpen.
Ik vind het een miskleun met al die nauweljks ter zake doende
outtakes en remixen ... geef mij dit maal maar het oude werk.

Wanna Be Startin' Somethin' bijvoorbeeld.
Het betere beatwerk met bezwerende Jackson vocalen.
Onlangs flauw gesampeld door Rihanna op Don't Stop the Music.

Of Baby Be Mine dat nu eens geen single werd.
Gewoon lekker om eens een doorsnee albumtrack te horen.

In The Girl Is Mine vechten Michael en Paul McCartney
al zingenderwijs voor hetzelfde meisje ... gespeelde onschuld, want
een paar jaar later vochten ze beiden om de auteursrechten van de Beatles.

Thriller zelf wordt meestal tot de zwakste nummers gerekend.
Ik hou best van dit stuke theatraliteit (meer dan van de maxi-clip).
Van de mysterieuze voetstappen in de intro met die verspringende beat
(foutje of niet) tot de dichtklappende grafkist van Vincent Price.

Beat It was een meesterlijke zet met Eddie Van Halen op scheurgitaar.
Plots was disco niet alleen voor nette jongens, maar ook voor bad guys.
Wat een grappige choreografie in die nonchalente videoclip.

Billie Jean is een klassieker en toen geloofde je nog elk woord
van Michaels teksten ... onversneden klasse disco met prominente
beats en heerlijke achtergrond viooltjes ... oplichtende stoepstenen ...

Human Nature is van de drummer van Toto (een aantal
bandleden speelden trouwens mee op dit album) en voor mijn part
een van Michaels allermooiste ballads ... bleef hij lang live brengen.

P.Y.T. zou de zevende single worden van deze mega-seller.
Leuk disco niemandalletje dat zich toch maar even in je oor nestelt.

De afsluiter The Lady in My Life (over Diana Ross wellicht)
laat meer de Michael Jackson oude stijl horen: geraffineerde soul.

Een bleke King of Pop werd onlangs 50 jaar.
Was hij maar altijd 25 jaar gebleven, een zwarte jongen,
barstensvol talent en met een gouden oor voor hits.

For old times sake drie sterren dus...wist ik veel dat Michael alsnog een comeback zou maken
Misschien dan toch even de LP weer uit de kast? Ik dacht dat ik al klaar met hem was, qua muziek dan. Toch een half jaar geleden de live-dubbelaar van The Jacksons gekocht; Het bloed kroop waar het niet gaan kon, of zoiets.
Ik ken elke noot van Thriller dromen; het was mijn eerste LP - compleet aan gort gedraaid. Heb ik dan reden genoeg om hem te laten staan? Gewoon even opzetten, denk ik. En dan weer zeker weten waarom ik het beter niet had kunnen doen; niet (meer) aan mij besteed. Alsof je je oude playmobil op zolder terugvindt - na een half uurtje spelen is de lol eraf. Dat gevoel hoort voor mij ook bij Michael Jackson's Thriller. Vreemd genoeg klinkt Off The Wall nog steeds een stuk volwassener, al kwam die drie jaar eerder uit. Vind ik nog steeds zijn beste!

They'll kick you
They'll beat you
They'll tell you it's fair

So beat it!

4*

Ook ik luisterde het pas na zijn dood voor het eerst, en ik was aangenaam verrast. Jackson is een genie. Deze plaat rockt, zit vol wereldberoemde nummers en heeft hart en ziel. En Beat It is toch wel echt eventjes helemaal fantastisch. Direct gevolgd door het einde van Wanna Be Startin' Somethin' ^^

Dit zal nooit meer overtroffen worden.

Wat een status bouwde dit album op, en terecht. Eens in een decennium wordt een pareltje als dit geboren.
Het album is zelfs zo goed dat ik geen onderscheid kan maken tussen wat ik echt heel goed en gewoon goed vind. (doe ik wel mijn ogen toe voor die die er in 2008 zijn bijgekomen...)
In elke song is er een leuke, sterke baslijn aanwezig, die heel herkenbaar is in Michael zijn songs, maar natuurlijk de stem van Michael (amen to that) springt er meteen uit.

5 sterren.

Ik geloof dat het niet mogelijk is om een bepaald nummer te betitelen tot 'hoogtepunt' aangezien dit album een en al hoogtepunt is. Inmiddels is dit album 28 jaar oud en het klinkt nog moderner dan een groot gedeelte van de albums die nu worden uitgebracht.

Ik heb één woord voor dit meesterwerk: tijdloos.

Waarschijnlijk klinkt dit album over 28 jaar nog steeds even goed als nu en toen. Echt een bijzonder album dat nooit, maar dan ook nooit zal beginnen te vervelen.

Een jarenlange ervaring in de muziekwereld, talent, wil, feeling, businessinstinct en volledige toewijding maakten dat dit het bestverkopende album alltertijden werd.
Ga ik maar even 'one in a million' zijn, maar Billie Jean is de allermooiste song op deze wereld. Toevallig zijn zelfs velen van mijn favoriete liedjes van dit album afkomstig. Te gek.

Je hebt van die televisie momenten die je voor eeuwig bij blijven.
Het eerste optreden van Nelson Mandela als vrij man.
U2 op Live Aid, waar Bono ergens tussen het publiek verdween tijdens Bad.
Maradonna met zijn warming up tijdens de halve finale UEFA Cup in München.
Life Is Life van Opus op de achtergrond.
Moonwalk van Michael Jackson, terwijl hij Billie Jean zong.
Zijn cadeau voor de 25ste verjaardag van Motown.
Voor mij was dat het onovertroffen hoogtepunt uit zijn carrière.
Ook schudde hij MTV wakker.
Altijd een genot om de clip van Beat It te zien.
Al was de parodie Eat It van Weird Al Yankovic net zo leuk.

Thriller werd het onovertroffen succes.
Vader Jackson had zijn doel bereikt.
Een van zijn welpen had die sterstatus gehaald.
Dat hij door de harde hand een flinke psychische deuk had opgelopen was bijzaak.
Het paradepaardje trok de kar voort.
Gevuld met overige familieleden.
Langzaam ten onder gaand onder de zware druk.
Joe Jackson als koetsier.
Met zijn zweep leidde hij tot hoge prestaties.

Vergeet niet de artistieke bijdrage van Quincy Jones.
Hij mixte verschillende invloeden tot een dampende smeltkroes.
Michael Jackson kan met zijn stem alles aan.
Moves die het tot een swingend geheel afronden.
Door iedereen omarmt.
Wereld die aan zijn voeten lag.
Later zou hij daarvan steeds meer vervreemden.
Pas na de trieste dood kwam weer erkenning.

Ook voor mij was dit een fenomeen.
Als 10 jarig jochie in pyjama voor de buis.
Beruchte clip van Thriller bekijken.
Slapenloze nachten tot gevolg.
Opeens was ik niet meer zindelijk.
Want in de nacht durfde ik de trap niet meer af.
De weg naar het toilet lag opeens vol met gevaren.
Op school verkondigde je natuurlijk een ander verhaal.
Natuurlijk vertelde je niet dat je doodsbang was.

Over de muziek is alles al geschreven.
Dus daar kan ik kort over zijn.
Bijna dertig jaar later kan ik nog steeds niet stil blijven zitten.
Bij het gehoor ondernemen mijn armen nog steeds spontane spastische bewegingen.
Breakdancing zal ik nooit kunnen leren.
Al wil het lichaam dat op dit moment wel.

Wat mij betreft het beste pop album ooit gemaakt. De energie spat uit de speakers.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat Michael Jackson later een parodie op zichzelf werd, maar dit is (samen met Off the Wall) het album dat hem een legende maakte.

Wanna be startin' something is dynamiet, dansbaar en claustrofobisch, met de opzwepende mamase mamasa mamakusa chant aan het einde.
Thriller, Billie Jean en Beat it kent iedereen. Het hoogtepunt voor mij is de gitaarsolo van Eddie van Halen in Beat it, wat mij betreft een van de beste solo's ooit.
PYT en Human nature beiden geweldige pop nummers, de eerste dansbaar en de tweede gevoeliger.

De overige drie nummers zijn van iets minder kaliber. Michael had wat mij betreft het geweldige Say say say duet met Paul McCartney op Thriller moeten zetten en het zo-zo duet The girl is mine aan Paul moeten geven, dan was de plaat nog beter geweest.

Ik ben mijn liefde voor muziek begonnen met Michael en van deze plaat hou ik nog steeds...

Om mijn bericht in context te zien, dient eigenlijk eerst deze aanzet gelezen te worden.

Een lang intro en ik zou (nog) een heleboel A4’tjes vol kunnen schrijven (iets wat ik vast nog wel een keer ga doen), maar Thriller kan niet losgekoppeld worden van mijn ervaringen en Michael in het algemeen. Enfin, hier gaan we.

Michael en Quincy Jones waren een gouden combinatie, dat was bij Off the Wall al duidelijk. En ondanks dat ik de muziek geproduceerd door Alan Parsons beter vindt, denk ik dat Quincy Jones i.s.m. Michael het beste producerwerk is uit de muziekgeschiedenis. Wijs mij die ene valse noot aan op Thriller, noem mij dat ene kraakje op Bad en ik neem mijn woorden terug. Punt is alleen, die ga je niet vinden. Thriller is zo kraakhelder geproduceerd dat zelfs een 48 kbps mp3 niet zal falen.

Wat Thriller nog meer is, is van alles. Ik kan hier een lijst van 100 adjectieven neerkwakken die op mijn ervaring van Thriller van toepassing zijn, maar die paar lezers die ik nog overheb, wil ik graag overhouden.
Thriller is meer dan een steengoed album. De video van het titelnummer zorgde ervoor dat videoclips voortaan minifilms zouden worden, het startte de gekte rond Michael en ik vrees dat Thriller het begin van zijn ondergang was.

Wat mag je verwachten van het album dat ruim 100 miljoen keer over de toonbank ging? Heel wat. Van het openingsnummer dat zijn eerdere trend doorzette tot aan de rock in Beat It. Het is een compleet album dat mij betreft zijn evenaring nooit tegen zal komen. Er is één ding wat je niet kunt zeggen van Michael en dat is dat zijn nummers niet uniek zijn. Ieder nummer zoals geen andere en toch ook typisch Michael. Je zult hooguit wat overeenkomsten horen, maar daar blijft het bij. Al vanaf het Temperton-nummer Baby Be Mine is duidelijk dat Michael niet meer de oude is. Hij is nu een volwassene die een duidelijke sound heeft gevonden. Wat die sound precies inhoudt, is niet in woorden te beschrijven, dus dat ga ik ook niet proberen.

Met hits als Billie Jean en Beat It was het binnen. Hij was een superster geworden, iets wat hij tot zijn dood bleef. Vreemd genoeg was The Girl is Mine de eerste single. Ach, McCartney verkoopt zullen ze gedacht hebben. En ze hadden ook wel gelijk. Een vrolijk en vooral luchtig nummer dat de overgang van zijn discoperiode naar de echte hits toch aardig weergeeft in geluiden. Met Thriller als rare afsluiter van kant A is het al duidelijk dat dit album toch wel heel speciaal is. Superster in spe.
Ik ben niet van de LP’s, dus heb geen idee hoe het is om de plaat om te draaien en Beat It te horen, maar dat moest in 1982 een machtig gevoel zijn, want die discoknul had een paar gitaristen bereid gevonden, maar niet zomaar gitaristen, onze eigen Eddie en Steve van wereldband Toto (net zoals de gebroeders Porcaro trouwens). Vooral de clip is geweldig en ik wacht nog altijd op de dag dat Beat It een keertje langskomt in de kroeg, zodat ik die einddans kan doen. Die ik nog steeds moet instuderen.

En zo kan ik over de overige nummers ook genoeg vertellen, maar hoe lang kun je door blijven lullen? Zolang als de grootte van het tekstvak dat toe laat, maar het moet wel leuk blijven.

Jackson was inspired to create an album where "every song was a killer," and developed Thriller with that in mind., dit valt te lezen op Wikipedia. Mag ik een hallelujah?

En toen was het vrijdagochtend 26 juni 2009. Vlak voor tennis nog even kijken naar de updates en daar viel bij een banner van een site te lezen “De King of Pop is dood!”.
Snel mijn neef een sms-je gestuurd, maar dat was dom. Hij was ’s nachts al overleden en had natuurlijk al een stuk of 50 berichten gekregen voor die van mij. Hij zou bij het 4e concert geweest zijn. Eén maand, waar hebben we het hier over?...

Om maar even af te sluiten met mijn bericht bij This Is It op MovieMeter:
R.I.P. Michael

Ik was al een groot liefhebber van zijn echte solo debuutalbum Off the Wall. Logischerwijs was ik in 1982 nieuwsgierig waar hij mee zou komen. En dat was Billie Jean. Nog steeds vind ik dat één van de beste nummers ooit, met misschien wel de beste beat ooit, in ieder geval één van de bekendste.

Toen ik het album opzette was ik aangenaam verrast, immers in het geweldige discofunk nummer Wanna Be Startin' Somethin' en Baby Be Mine hoorde je de sterke sound terug van Off the Wall. Daarna volgde het wat flauwe, net te geinige popnummer The Girl Is Mine. McCartney en Jackson samen, dat had tot iets beters moeten leiden.

Gelukkig was daar titeltrack Thriller, bepaald niet flauw te noemen. Een pittige crossover van rock, funk en soul met later ook nog die fraaie videofilm. De videoclip van Beat It vond ik daarentegen weer wat flauw overkomen. Het nummer daarentegen rockt heerlijk, zeker dankzij de beroemde voortreffelijke gitaarsolo van Eddie Van Halen. Gelijk gevolgd door het fantastische Billie Jean, wat een album! De volgorde van de tracks op Thriller is trouwens prima. Overigens was ook het artwork fraai gedaan: met die mooie uitvouwbare hoes.

De laatste drie nummers gaat het weer enigzins richting de sfeer van Off the Wall. Het smooth klinkende Human Nature & Pretty Young Thing liggen zo lekker in het gehoor. P.Y.T. loopt echt geweldig en beide nummers werden dus ook (behoorlijk) grote hits wereldwijd. The Lady In My Life is een heel aardige afsluiter, maar vooral omdat Michael Jackson het zingt. Want zijn stem is uniek mooi: dat vormt uiteindelijk mede de basis van al zijn succes.

Eerst had ik de LP, later de CD, hoewel ik eerst geen albums wilde kopen die ik al op LP had. Naast dit Thriller, hoorde bijvoorbeeld ook Purple Rain bij de albums die ik toch ook op CD kocht. Inmiddels heb ik de Japanse Mini LP CD, met een onvoorstelbaar goede geluidsmix uit 2009. Wat valt bijvoorbeeld die deur mooi dicht op Thriller en oh: wat klinkt die beat van Billie Jean hemels en de violen prachtig en dat gitaartje funky..... het is tijdloze muziek.

Wat een meesterwerk blijft dit album! Een paar topnummers en de andere nummers zijn gewoon allemaal goed. Nummers als Billy Jean en Thriller zullen nog jaren bekend blijven ook bij onze kinderen en de kinderen van onze kinderen. Dit is echt muziekgeschiedenis. Helaas is de man zelf er niet meer...

De laatste tijd zet ik weer steeds vaker een album op van MJ. Dit na 2 jaar geen enkel album van de King Of Pop beluisterd te hebben. In de periode na zijn dood heb ik zijn muziek zovaak gedraaid, dat ik er wel even klaar mee was.

Hoe gek het voor sommige mensen ook klinkt, ik heb hier minder 'klik' mee dan met Bad, Dangerous, History en Invincible. Ook met Off The Wall heb ik niet zoveel. Dit komt grotendeels omdat Off The Wall en Thriller nog erg richting de soulkant gaan (met name Off The Wall) waar hij met The Jackson 5 bij Motown mee is opgegroeid. Het latere werk is volwassener, wat ruiger en minder glad. Billie Jean, Thriller en Beat It staan op dit album op eenzame hoogte. bij nummers 2,3 en 9 heb ik de neiging te gaan skippen.

Voor mij kan deze niet tippen aan Bad en Dangerous.

*3,5

Ga ik maar weer even on-topic. Dit blijft een geweldige plaat. De energie, de beats, de schitterende productie; alles lijkt te kloppen. Michael Jackson was in deze tijd terecht The King of Pop.

Ik ben helemaal geen liefhebber van R&B. Dat wil niet zeggen dat er uitzonderingen zijn. Niet het gehele oeuvre van Michael Jackson kan me bekoren, maar ”Off the Wall” en deze ”Thriller” vind ik gewoon prima albums. Daarnaast zijn het ook nog eens klassiekers, en dat kan ik me heel goed voorstellen. Je hoeft niet ergens van te houden of fan te zijn om de kwaliteit ervan te kunnen herkennen en erkennen. ”Thriller” opent met het heerlijke funky ”Wanna Be Startin’ Somethin’”. Het swingt de pannen van het dak. Daarnaast vind ik het blokje ”Thriller”, ”Beat It” en ”Billie Jean” gewoonweg geniaal. Vooral de gitaarsolo van Eddie van Halen in ”Beat It” is legendarisch. De rest van de liedjes vind ik niet slecht, maar wel te zoet en glad naar mijn smaak. Wel vind ik over de gehele linie van het album de baslijntjes behoorlijk smakelijk. ”Thriller”, samen met ”Off the Wall” zijn eigenlijk de enige albums van Michael Jackson die ik in hun geheel luister. Beiden klassiekers, voor mij persoonlijk gewoon prima albums.

Vandaag voor een leuk bedragje op de kop kunnen tikken (LP).
Zojuist heb ik hem beluisterd en ik moet eerlijk toegeven... dat dit voor het eerst was dat ik ooit een Michael Jackson album in zijn geheel beluisterde!
Ik ben nooit een enorm liefhebber van zijn radio hits geweest, maar op dit album is toch duidelijk te horen dat de man zeer goed wist wat hij deed. Zo kan ik "The Girl is Mine" en "The Lady in My Life" erg waarderen, meer dan een "Beat It" en "Billie Jean" die ik inmiddels wel gehoord heb. Al moet ik zeggen dat die nummers ook wel hun charme hebben. Verder vind ik "Thriller" nog altijd erg tof met die onheilspellende stem van Vincent Price in het midden.
Een erg genietbaar album, maar met hier en daar ook wel een puntje van kritiek. Zo vind ik dat de nummers soms wel erg afgevlakt klinken (waarschijnlijk door de productie).
En om me even in de bovenstaande discussie te mengen: luister maar eens naar het basswerk in Billie Jean: daar zitten naar mijn mening zeker wel wat funky invloeden in.

Ik zie tot mijn grote schande dat ik nog niets uitgebreids over dit album heb gezegd.
Dit is een iconisch document dat de muziekwereld in een aantal opzichten veranderde. Waar ik bij Off The Wall nog regelmatig de knipoog naar Stevie Wonder hoor, vind ik Thriller een echte MJ plaat, waar de MJ sound ontzettend hoorbaar wordt.

Wanna Be Startin' Somethin'
Dit nummer wordt gedragen door het karakteristieke MJ basgeluid met staccato zang. Wat mij eigenlijk pas onlangs opviel, is dat deze sound best wat gelijkenissen vertoont met de MPLS sound van Prince. Allebei strak en kaal, waarbij Prince het funkier maakt en MJ vooral toegankelijker. De enige echte Mama Appelsap is natuurlijk heel lekker in het acapella stuk.

Baby Be Mine
Tot het eerste refrein heb ik bij dit nummer sterk het idee dat ik naar Rock With You 2 zit te luisteren, daarna krijgt het nummer een eigen geluid. Tussen al het geweld op dit album blijft dit net overeind.

The Girl Is Mine
Natuurlijk is dit een heel zoet nummer, maar het idee van een duet van de King Of Pop met de Uitvinder/Godfather Of Pop blijft toch bijzonder. Beide heren zijn hier goed bij stem en dit nummer krijgt extra lading als je bedenkt dat dit duet later net zo makkelijk The Rights Are Mine had kunnen heten.

Thriller
Structuur van het nummer is gelijk aan Wanna Be Startin'. De stem van Vincent Price geeft exact de juiste sfeer aan dit nummer. De clip is nog altijd baanbrekend en zal waarschijnlijk nooit mee verbeterd worden.

Beat It
Met agressieve zang en Eddie Van halen op gitaar probeert MJ dit nummer een rockfeel te geven. Dit lukt redelijk en dit rauwe randje bij een MJ nummer maakt het tot 1 van mijn favorieten op dit album.

Billie Jean
Het eerste "zwarte nummer" dat op de playlist van MTV terecht kwam, lanceerde de carrière van MJ definitief naar een andere dimensie. De kale beat en de gitaar maken dit een ontettend lekker funky nummer.

Human Nature
Op een mooi moment op de plaat gezet als ruspunt na 3 klassiekers. De goede zang zorgt ervoor dat ik dit na al die jaren nog altijd een heel mooi nummer vind.

P.Y.T. (Pretty Young Thing)
Meest klassieke popnummer op de plaat. Coupletje, refreintje, bruggetje; alles zit erin.

The Lady in My Life
Minste nummer op de plaat is deze mierzoete ballad.

Conclusie: dit blijft m.i. een klassieker met eeuwigheidswaarde.

Ja, Thriller dus.

Het bestverkochte album ooit (met alle verkochte cd’s en lp’s kan je gerust half Vlaanderen herplaveien). De thuis van enkele van de bekendste nummers ooit, en van de meest iconische videoclips aller tijden. De grootste stempel uit de muziekgeschiedenis van de twintigste eeuw en erna. Kortom, alles aan Thriller is larger than life. Maar van een goed gemarkete dosis gebakken lucht is hier geen sprake. Ook qua sound en kwaliteit is dit namelijk een Groots Werk. Thriller mag naast het Guiness Book Of World Records dan ook zo alle geschiedenisboeken in.

Thriller is zeker niet per ongeluk zo fenomenaal succesvol geworden trouwens. Michael Jackson en producer Quincy Jones waren mannen met een missie. Thriller moest Michaels definitieve werelddoorbraak worden, de definitieve vlucht uit de Jackson 5-schaduw. Mission accomplished, zou ik zeggen. Geen enkel ander album is erin geslaagd om de welbekende something for everybody-verkooptruc zo goed te koppelen aan sterke composities, een warme productie en sterke schouders die deze poplast wilden en (toen nog) konden dragen.

Er is Wanna Be Starting Something, een energieke opener die meteen Michaels talenten als zanger en danser in de kijker zetten. Er is Beat It, een nummer om ook de stoere jongens van de klas over te streep te trekken. Er is een all star-duet met Paul McCartney in The Girl Is Mine. Er is een nummer om bij te zwijmelen (Human Nature) en eentje waarin Michael toont dat hij ook op de versiertoer kan gaan (PYT). Er zijn nummers die zijn verleden als soul-en R&B-wonderkind verraden (Baby Be Mine, The Lady In My Life) en er zijn nummers die zijn toekomst als popster van de eeuw al voorzien (Billie Jean, Thriller). En al deze liedjes zijn allemaal even hitgevoelig, meezingbaar, warmbloedig als gewoonweg ontzettend sterk. Thriller is het muzikale inzicht en vakmanschap van Quincy Jones, gekanaliseerd door de mond, het lichaam en de ziel van de instinctief handelende en meteen innemende Michael Jackson. Het is een match made in heaven.

En daarom blijven de hits na al die jaren nog steeds in je hoofd hangen, klinkt de Thriller-sound amper verouderd, en zijn hele hordes mensen gek gebleven op deze plaat en artiest. Omdat op Thriller alles wat kon samenvallen, ook effectief samenviel. Een uniek meesterwerk, er is geen andere eindconclusie.

(Dit bericht komt van mijn gloednieuwe muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!

Thriller het best verkochte album tijden. Verdient Thriller om met deze prijs te lopen? JA! Dat verdient het zeker.

Het album begint gelijk lekker funky en je weet al dat dit een geweldige rit zal zijn. High voor 42 minuten en dat niet door drugs maar door het geweldige talent van MJ.
Na een heerlijke funky nummer komen er 2 rustigere nummers die natuurlijk beide geweldig zijn. De stemgeluiden van MJ en McCartney passen perfect bij elkaar en gelukkig hebben we dit bij meerdere nummers mee kunnen maken. Na deze 2 rustigere nummers begint toch de krakende deur van Thriller en vanaf dat begint er een moment dat ongekend is, een van de grootste klassiekers ooit achter elkaar. Daarna komt P.Y.T. die meer in de style is van Off The Wall en sluiten we af met een rustige nummer waardoor ik altijd kippenvel krijg.

Dit soort muziek gaat helemaal in je bloed en het blijft daar heel lang zitten.

Mijn top 3 Thriller nummers:
1 Beat It
2 Human Nature
3 Wanna Be Startin' Somethin'

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #215

In mijn omgeving werd er vroeger minder naar Michael Jackson geluisterd dan elders, en hij werd in mijn herinnering dan ook in de eerste plaats als een dubieus figuur gezien, maar zelfs dan heb ik de hits door de jaren heen natuurlijk ontelbare keren gehoord. Van de drie megahits van het middenstuk van dit album vind ik alleen 'Billie Jean' eigenlijk echt heel goed (te vaak gehoord weliswaar, maar die alomtegenwoordigheid overleeft hij wonderwel). 'Thriller' en 'Beat It' kon ik ook altijd prima aanhoren, maar hebben nooit een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. Omdat Michael Jackson een singlesartiest bij uitstek is, inclusief alle toeters en bellen eromheen, realiseerde ik me dat ik deze plaat volgens mij nog nooit integraal beluisterd had – hoewel vrijwel elke track me bekend was. Dat is hoe je het ook wendt of keert natuurlijk een serieus hiaat in mijn muziekontwikkeling, dus daar gaan we dan eindelijk!

De productie van Thriller springt direct in het oor. Er is zo'n universeel toegankelijk en benaderbaar geluid gesmeed, vaak een soort Nile Rodgers-light maar grotendeels smaakvol uitgevoerd en zo hypertoegankelijk. Het is wat dat betreft geen wonder dat ongeveer elke track op deze plaat het als single tot de hitlijsten geschopt heeft. Grappig genoeg is de eerste single die op de markt kwam het zwakste nummer van de plaat: The Girl Is Mine. Ook dat is een oké productie zij het wat kitscherig en erg zoetgevooisd. Michael Jackson past er met zijn stijltje ook wel overheen, al is het op het randje. Maar wat Paul McCartney daar doet? Hij klinkt enerzijds als een foute vader die het vriendinnetje van zijn zoon leuk vindt en anderzijds als een 12-jarige pre-puber. Daarmee zit het ergens tussen hilarisch en tenenkrommend in. Als de spoken word intreedt wordt het nog debieler dan het al was - wat een absurde track, tot aan de uitgekauwde fade-out aan toe. De rest van het album is daarentegen op weinig gebreken te betrappen: Baby Be Mine, als een van de weinige tracks geen single destijds, springt er uit. Het is leuk om dit nummer, dat ik vaag ook wel kende, te horen in een periode waarin The Weeknd met een geluid dat er wel erg dichtbij zit enorm succesvol is. Superslick, maar ook overtuigend.

Het megasucces-middenstuk met ‘Thriller’, ‘Beat It’ en ‘Billie Jean’ is moeilijk los te koppelen van de miljoenen uren aan airplay, maar eigenlijk hoor ik alledrie liever dan 95% van wat er op de radio gedraaid wordt. Opnieuw drie sterke producties, perfect afgestemd op Michael’s universele stemgeluid. De paar keer per jaar dat ik plaatjes draai op een gelegenheid, twijfel ik regelmatig of ik Billie Jean zal draaien – zolang het publiek geen moeite heeft met hitjes zit hij er regelmatig tussen, want wat een flawless nummer en duidelijk het hoogtepunt van de plaat. In het laatste deel wordt het tempo teruggeschroefd, met het weer erg zoetgevooisde ‘Human Nature’. Toch is er een handjevol artiesten die zo’n gesuikerd geluid geloofwaardig kunnen neerzetten. George Michael bijvoorbeeld, maar – tot mijn verassing – Michael Jackson dus ook. Ik moet me dan eerst even over de glijmiddelsound heen zetten, maar dan is ook ‘Human Nature’ een leuk klein liedje. De afsluitende twee tracks heb ik daarentegen minder mee, ze zijn relatief inwisselbaar, waarbij vooral ‘The Lady of My Life’ nogal voortsleept.

Thriller is me in alle opzichten meegevallen: de productie is top, klinkt erg eighties maar komt evengoed stukken tijdlozer en krachtiger op me over dan vrijwel alle andere hitparadepop uit die tijd. En bovendien minutieus afgestemd op Michael Jacksons stijl. Dat het zwakste moment van de plaat niet van Michael Jackson of zijn productieteam maar van Paul McCartney komt, zegt daarbij genoeg. Hele leuke en benaderbare plaat, met een paar vergeeflijke missers.

3.75*

Monumentale plaat van Wacko Jacko, er komt november 2022 een nieuwe edition uit met veel nieuw materiaal. Leuk! Alhoewel ik deze klassieker met 5 sterren waardeer , word ik nooit echt weggeblazen door het album. De redenen daarvoor liggen in baby be mine, the girl is mine en the lady in my life. Deze 3 songs vind ik vergeleken met de geweldige rest, magertjes. Vooral het duet met Mc cartney, de song waarop papier vooraf wellicht wel het meest van mocht worden verwacht heeft de tand des tijds niet doorstaan vind ik. Simpelweg een vrij zwak nummer. Jones zei ooit in een interview dat er eerst nog andere songs op het album stonden die dus werden vervangen door oa baby be mine. Ben zeer benieuwd welke dit waren. Misschien weet iemand dat?