Michael Jackson - Thriller (1982)

Op dit Thriller hoor je nog wel echte funk terug, net als op voorganger Off the Wall uit 1979. Vanaf Bad werd het meer en meer mainstream pop en steeds minder funk/soul. Ikzelf vond die ontwikkeling toen jammer. Het werd helaas steeds commerciëler.

Die Bad tour heb ik gezien, daarna niks meer. Ik doelde inderdaad op die This Is It film, waarin hij echt zong.

Wat treurig zeg, dat hij niet meer zelf zong na de Bad tour.

Haha. Commerciëler zegtie. Want Jackson was ooit een echte underground cultheld.

Thriller is de best verkochte schijf van het stel. Hoe is dan Bad of Dangerous nóg commerciëler? De man ging daar net als bij Thriller met de tijd mee.

Op Off the Wall & Thriller sluit de muziek nog aan bij de funk & soul die hij eerst maakte. Vanaf Bad werkten ze toe naar de verschrikkelijke 'titel' king of pop. En dat op een nog commerciëlere wijze dan bij Thriller. De muziek op Thriller sluit nog wel aan op Off the Wall. Daarna werd het steeds meer mainstream pop.

Er is een groot verschil tussen funk en funky. Het zal allemaal best funky en dansbaar zijn, maar Michael Jackson (en the Jacksons voor hem) waren wat mij betreft disco en pop, geen funk. Ik ben geen funkkenner, maar wat ik ken van funk, daar spat het zweet en de rauwheid van af (dat zal althans moeten). Alles wat Michael Jackson heeft uitgebracht vind ik aal glad en music for the masses. Hij schijnt wel belangrijk te zijn geweest voor het populair maken van zwarte muziek bij een wit publiek, maar dat neem ik ook met een korrel zout, want daarmee schrijf je James Brown, Marvin Gaye, Otis Redding, Ray Charles, Tina Turner en Stevie Wonder (om maar enkele te noemen) af, stuk voor stuk artiesten trouwens die ik veel hoger heb zitten dan Michael J.

Ik blijf erbij dat ik het van hetzelfde laken en pak vind als Madonna, of later Robbie Williams.

Robbie Williams mag niet eens in de buurt komen van de schoenen van Michael Jackson. Stel je eens voor dat hij erin ging staan.

En wat betreft het fraaie rijtje James Brown, Marvin Gaye, Otis Redding, Ray Charles, Tina Turner en Stevie Wonder: eigenlijk begon de solo carriere van Michael Jackson flink later (in 1979) en dat hoor je terug. Dat is inderdaad niet meer de rauwe James Brown funk van eind jaren '60.

hahaha, ik noem er ook maar één. Ik ken niet veel mainstream-popnamen. En als ik er één noem (Bruno Mars misschien) zit ik er waarschijnlijk heel erg naast.

Vergeet dat ik Robbie noemde. Ik noemde gewoon even iemand die ik overschat vind. Alles met de disclaimer dat het mijn eigen mening is. Het kan allemaal best zo zijn, dat Michael Jackson enzo veel hebben betekent voor de popmuziek.

Ik ben het met jullie eens dat de muziek van Michael Jackson, in elk geval tot aan deze plaat, meer dansbare pop is dan rauwe funk. In die zin plaats ik hem ook niet op één lijn met de hierboven genoemde voorbeelden, die zijn echt van een andere orde. Maar méér dan Brown, Charles, Gaye en La Turner bracht Michael 'zwarte' muziek naar de blanke middenklasse en daardoor mag je hem zeer invloedrijk noemen.
Dat kwam ook mede door de videoclips en zijn danspasjes, en op dat gebied was hij zeker een vernieuwer. Niet op muzikaal gebied, daarvan kun je hooguit zeggen dat hij funk en disco perfectioneerde (of gladstreek, zo je wilt), met name productietechnisch. Al was dat op dit album natuurlijk mede de verdienste van Quincy Jones.

Michael was er op het juiste moment op de juiste plaats, al beschikt hij ook als zanger en songwriter over vrij uitzonderlijke talenten. Ik ben alleen niet zo'n liefhebber van die kreetjes en hikjes die hij in de loop der jaren in toenemende mate aan zijn muziek toevoegde, en hij heeft ook teveel kleffe ballads op zijn naam staan, waarvan The girl is mine wat mij betreft wel een absoluut dieptepunt vormt.

Daar staat tegenover dat het trio Billie Jean, Beat it en Wanna be startin' somethin' van ongekend hoog niveau is. En Thriller en Human nature doen daar maar weinig voor onder. The girl is mine zou in mijn waardering zomaar voor een volle punt aftrek hebben kunnen zorgen, maar de andere nummers die ik noemde, zijn dusdanig goed dat ze de score weer recht trekken.

Ik werd laatst bijna gecanceld hier op Mume omdat ik de term "zwarte muziek" durfde te noemen (of eigenlijk zwarte artiesten, refereert naar die muziek) dus pas maar op.
Jackson en Prince waren ook uiterst belangrijk omdat ze MTV feitelijk voor het blok hebben gezet; jullie draaien meer zwarte artiesten, of jullie draaien mijn muziek ook niet. Het heeft voor nogal een verandering gezorgd. Ook het interview van Bowie met MTV over dit onderwerp was interessant te noemen.

Over de rest van de discussie hierboven; wat je ook van Michael Jackson vindt (ik beschouw mezelf ook zeker niet als fan van deze ietwat rare snuiter, maar zeker wel als een liefhebber tot aan dit album, waarbij ik juist Beat it en Thriller over sla); hij was zeker wel een bijzonder talent met een flinke invloed. Kijk alleen maar aan het leger aan slechte imitatoren in de R&B van halverwege jaren 90 tot The Weeknd aan toe. Ook zijn typische, gelaagde, koortjes (hoewel imo afgekeken van Marvin Gaye, met name op een album als I want you) is zeer van invloedrijk geweest.
Ik lees boven dat hij behalve Beat it en Smooth Criminal (imo juist een zeer oppervlakkig popnummer, maar goed) niets fatsoenlijks heeft gemaakt en zwaar overschat is.. Come on.. Wat een onzin.. En Off the wall dan? Dat album wordt door de meeste soul/ funk liefhebbers toch nog het meest gewaardeerd.

Ik heb het eerder geschreven; Quincy heeft op het volwassen solo debuut een geweldige productie gedaan (met name die percussie en blazers zijn verbazingwekkend sterk en net zo strak maar veel swingender dan welk geprogrammeerd hedendaags ritme ook), maar Michael had zijn huiswerk goed gedaan. Het was werkelijk een combinatie van de stijlen The Jacksons (Destiny zie ik als de blauwdruk) en Quincy Jones producties van die tijd.
--->Questlove over Shake your body.
Behoorlijk funky me dunkt..

Bij mijn weten zong hij tijdens de History-tour ook nog wel een paar nummers live, maar zeker niet alles.

Amper. Ik heb alle 3 zijn tours gezien hier, en ik werd een beetje droevig van Dangerous en vooral History. Kritiek daarop kan ik volledig in meegaan (grootheidswaanzin, zichzelf herhalend, weinig contact maken en elke seconde was geregisseerd, playback, parodie op zichzelf).
Maar die eerste tour is een mooie herinnering; hij barste van de energie, straalde plezier uit en zong live (zoals je mag verwachten als betalende bezoeker vind ik ).

Waar ik meer moeite mee heb ik kwalificaties als overschat of overgewaardeerd. Vanaf zijn allereerste auditie was het unieke talent zichtbaar. En ook als volwassenen artiest vind ik zijn stijl, voelsprieten voor wat werkt en talent om hits te schrijven (puur op gevoel en ritmisch benaderend) echt wel bijzonder. En ook zijn uiterst herkenbare zang. Het gekke van dit soort artiesten is dat ze door de fans verafgood worden (je mag werkelijk niks negatiefs zeggen), en een groot deel van de massa heeft geen benul dat je echt wat bijzonders moet bezitten (muzikaliteit, stem, charisma) om daar te kunnen komen.

Natuurlijk is Thriller retecommercieel in die zin dat de muziek toegankelijk is voor een zeer breed publiek maar Michael Jackson was een uitzonderlijk talent. De zangkwaliteiten van Michael Jackson, de composities, de productie van Quincy Jones en de bijhorende videoclips maken dit tot een album die tot de verbeelding blijft spreken.
Er was in de jaren '80 geen album die zo'n impact heeft gehad als Thriller.

maar is Thriller niet gewoon "retecommercieel" geworden door het ongeëvenaarde succes van de plaat dan? Off the Wall is net voor mijn tijd, een prima plaat, maar toen hadden we toch nog niet dit superduper megasucces aan zien komen of zit ik er nu naast?

Nevermind van Nirvana werd ook een groot commercieel succes, maar maakt het dat een vooropgezette commerciele plaat? Ik denk het niet.

Ik zie Thriller toch meer als het magnus opus van een geniale artiest die daarna helaas een beetje raar ging doen. Daardoor is het erg verleidelijk om Michael als artiest en deze plaat met terugwerkende kracht anders te bekijken.
Michael is volgens mij toch gewoon het slachtoffer geworden van zijn succes en zijn entourage.

Nog even over dat "super commercieel"..
De keuze om Van Halen aan boord te halen was een hele slimme en commerciële keuze om een brug te slaan naar een wit rock publiek. De clips (Thriller van John Landis) zijn ook een super slimme zet. Maar de werkelijk grote lancering van dit album was obv Michael's talent dat hij ten toon spreidde op Motown 25, en met name bij zijn solo deel (Billie jean) van het optreden.

De reden dat ik Thriller en Beat it niet hoef te draaien is omdat ik het als singles zie (die ik genoeg op de radio heb gehoord). Nummers 1,2, 7, 8 en 9 vind ik behoorlijk coherent en in het verlengde van Off the wall.
De stijl die hem het beste past ("as a glove") i.m.o.
Bad zie ik wel degelijk als een veel commerciëler album dan het best verkochte album aller tijden Edwynn. Dit omdat Michael, ingegeven door Beat it, het in zijn kop kreeg "king of pop" te moeten zijn. Dit leverde een soort hits verzamelaar op, maar geen samenhangend album dat ik graag draai. Maar bovenal staat de kilte en agressie van Bad in schril contrast met het soulful/funky werk van daarvoor. Hoe kun je muziek die een artiest zo natuurlijk past nu enkel commercieel noemen?

Dat laatste ben ik helemaal eens met Minneapolis. Thriller is weliswaar studio-perfectie, maar heeft een warm, organisch geluid, gemaakt met liefde voor muziek. Bad daarentegen klinkt kil en berekenend, en is eigenlijk - veel méér dan Thriller - een verzameling van singles die onderling weinig samenhang vertonen. Je hoort er als het ware van af dat Michael en Quincy er alles aan deden om het succes van Thriller - op dat moment het best verkochte popalbum ever - te overtreffen. En dat heeft zijn invloed op het karakter van die plaat.

Of we het succes van Thriller konden zien aankomen? Ja en nee. Inderdaad was het optreden van Michael tijdens de jubileumviering van het 25-jarig bestaan van Motown een katalysator: opeens zag de hele wereld - in elk geval in de VS - een artiest die in de spotlights volwassen was geworden en die aan het begin stond van een mega-carrière.

Maar je moet Thriller niet zien als een rechtstreeks vervolg op Off the wall. Daar zat ruim drie jaar tussen en in de tussentijd had ook het album Triumph van The Jacksons flink gescoord, met singles als Can you feel it, Lovely one en Walk right now. Allemaal nummers waarop Michael zowel vocaal als compositorisch een hoofdrol vervulde. Ook de daaropvolgende live-toernee en het erop volgende live-album van The Jacksons vormden mede de opmaat tot Thriller. Bovendien scoorde hij in 1981 nog een nummer-één hit met het al vele jaren oude One day in your life, een opname die nog dateert uit de periode dat Michael bij Motown solo-albums maakte.

gaucho; en Michael schijnt behoorlijk gekrenkt geweest te zijn dat Off the wall "enkel" prijzen in de wacht sleepte als beste R&B album, en niet algemeen. Ik meen gelezen te hebben dat die frustratie (miskend voelen) aan de basis lag voor het idee om een rocker met Van Halen te maken, als ingang naar het album. Ik weet niet meer of het het een interview met Bruce Swedien of Quincy Jones was. Die ambitie was er dus wel, maar niet zo obsessief als bij Bad, waarbij het qua totale album over een andere boeg ging.

Dat. Michael was met Off the Wall definitief doorgebroken als solo artiest, waardoor zijn rol binnen the Jacksons nog meer in de spotlight kwam te staan. Triumph werd opeens meer als het nieuwe album van Michael gezien dan als een groepseffort van the Jacksons. Bij Victory was dat nog erger; Eindelijk nieuw werk van Michael Jackson!! Voor mij is Thriller dan ook het logische vervolg op Triumph en zie ik Victory (State of Shock als nieuwe Beat It...) als de opvolger.

The Wall was reeds een gigantisch succes, het best verkochte album van 1979. Mede hierdoor verkochten de daaropvolgende albums van the Jacksons ook prima.
Overigens ging de verkoop van Thriller aanvankelijk traag op gang totdat Billy Jean en Beat It op single werden uitgebracht met spraakmakende videoclips. Nadien ging de verkoop van Thriller als een trein.

In Amerika was het toch echt dat Motown 25 optreden (nog voor de clip van Billie jean) dat de boel lanceerde.

Motown 25 was in Mei '83 en de video van Billie Jean in Maart '83

Oké, ik geef toe dat ik het uit het hoofd doe. Logisch dat hij Billie Jean, immers zijn toen nieuwe single, daar deed. De precieze release van de video weet ik niet, maar ik geloof je. Maar blijft staan dat het optreden de boel echt deed ontploffen.

Volgens mij stond Billie Jean (volgens Wikipedia uitgebracht op 2 januari 1983) al hoog in de hitparade, zo niet op nunmmer 1 in de VS, toen die Motown-special werd uitgezonden. Maar inderdaad, dat optreden - playback notabene, maar wel met de eerste vertoning van de fameuze 'moonwalk' - maakte wel wat los. Pas daarna werden Jackson en Thriller de fenomenen zoals we die later zijn gaan kennen.

Het album Thriller was al in november '82 uitgebracht, maar kende een relatief trage start qua verkopen. Eerste single The girl is mine verscheen enkele weken voor de albumrelease, maar was nou niet bepaald de trekker die het album meteen meezoog in torenhoge verkopen. Die kwamen pas op gang met de tweede single, en alle singles die daarna volgden.

Wat hier op de achtergrond ook meespeelde is het hierboven al aangehaalde feit dat het kort daarvoor gestarte MTV voornamelijk video's van blanke rock- en popartiesten vertoonde. Heden ten dage bijna niet meer voor te stellen, maar zwarte artiesten werden stelselmatig genegeerd op het nieuwe muziekstation. Michael Jacksons populariteit nam ten tijde van de vrij revolutionaire Billie Jean-videoclip en met name ook die Motown25-performance dusdanige vormen aan dat MTV eigenlijk niet meer om hem heen kon. En zo opende Michael de deur voor meer zwarte artiesten.
Ik lees in die Wiki-link overigens dat CBS Records-president Walter Yetnikoff dreigde er een schandaal van te maken en geen video's van zijn artiesten meer te leveren aan MTV. Het muziekkanaal zwichtte voor die druk.

Overigens speelde dit alles voornamelijk in de VS. Bij ons in Nederland ging het voornamelijk om de liedjes en de videoclips, en die waren kennelijk aansprekend genoeg voor topverkopen, ook in Europa en andere delen van de wereld.

Zelfs tijdens de Bad tour playbackte hij al een groot aantal songs..



Prince mainstream pop? Ingespeeld door een bandje? Toch maar eens beter gaan luisteren voor je ze op de hoop Madonna en Jackson gooit

Een geweldige clip was dat trouwens.

Bij een fantastisch nummer, maar dat had ik al gezegd.

Ik weet toevallig dat Prince alles zelf inspeelt, of in elk geval een heleboel zelf inspeelt. Dat is zeker heel knap (deed Stevie Wonder trouwens ook), maar dat neemt niet weg dat ik Prince wel onder de mainstream-pop schaar (voor zover ik zijn muziek ken).

Maar ik zal Prince buiten beschouwing laten dan. Robbie Williams mocht ook al niet.

Ik wist niet eens meer hoe de Billie Jean clip eruit zag en wat daar dan bijzonder aan was. Zie het nu eigenlijk nog niet, okee, die lichtgevende tegels, maar dat was het wel zo'n beetje.

Nee, dan de Thriller clip. Ik weet nog dat we doodgegooid werden met de lange versie van die clip op MTV. Hoe vaak ik die gezien heb toen, ontelbaar... Pas toen heb ik het Thriller album gekocht, want ja, er stonden inmiddels al zeker 3 singles op die plaat, dus loonde het om de LP aan te schaffen ipv. losse singles of 12". Weet dat veel van mijn vrienden dezelfde redenatie erop na hielden, misschien wel de reden dat de albumverkoop pas na een aantal singles goed op gang kwam.

Als je om wat voor reden ook amper iets van hem kent, dan is het inderdaad misschien verstandig een genie als Prince buiten beschouwing te laten.

Ieder heeft toch zijn eigen kaders? Maar goed, Prince komt op het lijstje onschendbaren: Elvis, Bowie, Dylan, Prince. Allemaal genieën waar je niks van mag vinden.

Ik dol wat hoor. Ik kan echt wel erkennen dat een artiest veel heeft betekent en ook veel harten sneller doet kloppen, maar dan vind ik er nog steeds niet veel aan.

De kans dat mijn genieënlijstje op flink wat kritiek kan rekenen, schat ik hoog in.

Maar mag ik wel voor mijn kaders, bepalen dat er een lijn ligt bij overwegend vocale muziek, met een grote nadruk op uiterlijk vertoon, danspasjes en seksualiteit, en dat ik dat dan voor mijn eigen gemak mainstreampop noem?

Zeker, jouw mening mag altijd natuurlijk, maar dat laat wel zien dat jij de muziek van Prince niet goed kent (waarschijnlijk de hit singles alleen) want Prince legt de nadruk op muziek, en niet op uiterlijk vertoon of danspasjes. Alles wat MJ en Madonna niet zijn, was Prince wel.
Anyway, het blijft persoonlijke smaak en mening...