Françoise Hardy - La Question (1971)

Bati Mon Nid heeft opvallend veel weg van Clocks...

Prima folkchansons dit. Si Mi Cabalero is bijvoorbeeld erg mooi. Je moet het niet te veel luisteren, dan wordt zulks toch al snel wat kazig. Daarom net geen 4*, maar 3.5*.

Wat vind je van 'Reve', Lukas? Dat nummer is zoooo mooi

she was a real beauty en haar stem excelent

daarin zie ik wel parallellen met Carla Bruni. Al heeft Hardy een veel groter oeuvre.

Hardy is gewoon een meer complete zangeres. Bruni zal Hardy nooit kunnen evenaren. (volgens mij kan dat ook niet meer in deze tijd)

Een zeer intens album van Francoise Hardy. Bijna alle muziek is van de Braziliaanse muzikant Tuca, gespecialiseerd in Bossa Nova. Maar verwacht absoluut geen Braziliaans carnaval, het album is bloed serieus. Tuca bespeelt subtiel de gitaar, hier en daar wat strijkers erbij en daarover heen de zang van Francois.
Het album is zwaar en lichtvoetig tegelijk.
Francois en Tuca herkennen elkaar in relatie problemen en liefdesverdriet. Francois heeft een turbulente relatie met de populaire zanger Jacques Dutronc, waar lang niet alles even goed gaat. Tuca is verliefd op een Italiaanse actrice, maar zij blijkt lesbisch te zijn.
Francois probeert de hele relatie ellende van zich af te schrijven, van het meisje dat nog eens 'Tous Les Garcons et Filles' is niet veel meer over. Toen vroeg ze zich af of ze ooit de liefde zou ontdekken, nu zingt ze over alle schaduwzijden daarvan. En die zijn er volop.
Francois bracht vaak de platen uit zonder titel, ook deze heeft pas later de titel 'La Question' gekregen.
Het dromerige 'La Question' staat in schril contrast qua tekst met het surrealistische 'Le Martien', het erotische 'Chanson d'O' was zeer gewaagd, zelfmoord gedachten zijn te vinden in het nummer "Mer' , en in 'Rêve' bezingt Francois dat een gebroken hart niet het einde hoeft te zijn. Bij een enkel nummer gaat Francoise Hardy richting zuchtmeisje, maar dat past geheel bij de thematiek van deze plaat.
Een album voor zowel geliefden als diegene die lijden onder de liefde.
Wat dat betreft is het een tijdloos album.
Het album werd zeker niet enthousiast onthaald in Frankrijk. Men had veel moeite met de openhartige teksten, en dat van Hardy....Pas later werd het een echt cult album, critici prijzen het album. Bij de side All Music 4,5 ster !
Opvallend ook dat bij Wikipedia de Engelstalige versie veel meer informatie heeft over dit album van de Franstalige. De Farnsen hadden het toch moeilijk dat voorheen tienerster (Ye-Ye) Hardy deze kant op ging.
Een zeer bijzonder album van Francoise Hardy, waar ze van 5 nummers zelf de tekst schreef en van één nummer ook de muziek.
Zoals ik al begon, een zeer intens en persoonlijk album van Francoise waar je in haar ziel kunt kijken. En ook als je de Franse taal niet zo meester bent, ook de muziek spreekt van weemoed, hartzeer, wanhoop, verdriet, maar ergens ook van hoop.
Misschien goed te weten : Francoise Hardy en Jacques Dutronc zijn nog steeds bij elkaar, de breuk die verwacht werd door dit album is toch gelijmd.

Heel mooie, maar ook intense plaat van Françoise Hardy. Erg melancholisch van toon ook, er zijn wel wat parallellen te trekken met Ma Jeunesse Fout le Camp... uit 1967, wat mij betreft. 4 van de 12 songs heeft Hardy zelf geschreven, ze had ook wel wat om over te schrijven natuurlijk. Ook op instrumentaal vlak is dit een erg fraaie plaat, de inkleuring is eerder introspectief. Niet bepaald een vrolijke plaat, het verschil met haar beginjaren als zangeres is dag en nacht. Maar mooi om naar te luisteren is het zeker en vast!

4 sterren

Prachtige plaat van Françoise Hardy. In haar ogen haar beste, en ik geef haar gelijk. Aanrader en klassieker. Françoise zingt hier zo mooi. De zanger van Cigarettes after sex is fan, en heeft zijn zangstem op dit album gebaseerd.

Deze staat ondertussen in mijn top 10.
En Pitchfork heeft er een review over Françoise Hardy: La question Album Review | Pitchfork