Alison Moyet - The Minutes (2013)

Alison Moyet zal voor mij altijd verbonden blijven met de 80s via Yazoo en haar eerste albums als solo-artiest. Heb vele uren luisterplezier van gehad van die warme stem, mooie teksten, vol emotie en toch af en toe dansbaar. Heb lang niet meer geluisterd naar haar albums maar toen ik hoorde dat dit album er aan kwam toch maar even het oude werk teruggeluisterd. De singles/teasers When I Was Your Girl en Changeling deden vermoeden dat er een interessant album aan zat te komen. Dat is het ook geworden, veel meer elektronisch en meer dansbaar. Ik zou zeggen dat nummers als Right As Rain zelfs een knipoog zijn naar Yazoo. Wat ik minder vind zijn de iets wat abrupte eindes die sommige nummers hebben. Na drie keer luisteren krijgt het dan ook meteen 4 sterren, later misschien nog iets meer.

Alison Moyet met een nieuw album, toch altijd even luisteren, want ze beschikt over een donkere, diepe warme stem, waar ze veel mee kan. Ze wordt ook al weer een jaartje ouder dus zal er toch wat sleet op komen te zitten. Haar grootste hit It's that old devil called love staat raar genoeg nergens op een regulier album van haar. Ook direct het nummer waar ik haar van ken, met de grote dekens als jurken en haar stevige verschijning. Moyet is er met de jaren mooier op geworden. Dit album is wat dubbel in het luisteren, sommige nummers zijn wat het ene oor in opzet, maar bij een All Signs of Life is daar geen sprake van, gelukkig staan die er voldoende op, waardoor het de aandacht weet vast te houden, zware beats, electronica en dan haar volle stem. Ik mag er graag naar luisteren, maar een dweper als This House heb ik -nog niet- ontdekt.

Wat een ongelooflijke stomme voorkant heeft dit album zeg!

Sinds Yazoo in Nederland bijna vergeten, maar in haar thuisland behoort ze tot de grootste, en dat is terecht. Haar prachtige warme stem is een prachtige tegenhanger voor synthesizers, zo blijkt ook op dit album weer.

Het wat donkere, naar triphop neigende "Horizon Flame" laat meteen zien wat ze in haar mars heeft, behoorlijk dansbaar, maar vooral een "autoplaat", heerlijk achter het stuur. "Changeling" is minder sferisch en vlakker geproduceerd, spreekt mij dan ook wat minder aan. "When i was your girl" duikt de emotie weer in met sterke tempowisselingen, tearjerker eerste klas met een bijna episch refrein gemaakt om de knop ver naar rechts te draaien. "Apple Kisses" heeft dan weer die mooie triphop laagjes waar Alison haar stem moeiteloos doorheen beweegt. "Right as Rain" is dan weer erg old-skool elektronisch en klinkt weer wat vlak, jammer. Remind Yourself begint bijna vertellend, en ze mag hier alles weer in leggen. Daarna volgt "Love reign supreme", niet onaardig, maar ik hoor constant het geluid van een of ander oud Nintendo (Mario!) spelletje tussendoor, dat leidt nogal af. A Place to stay is dan weer heel episch emotioneel. Zo gaat het nog even door, wat dansbare elektronica afgewisseld met sferische synthmuziek, dat laatste past haar het best, de poppy dansnummers klinken toch wat achterhaald.

Al met al een goed album, Alison is terug, met een prima album dat meer goede dan matige nummers kent

Eerlijk gezegd was het vooral de limited edition rood vinyl uitgave die mij ertoe deed besluiten om The Minutes aan te schaffen. En terwijl die vanuit Engeland naar mij onderweg was, beluisterde ik het album al dagelijks via de welbekende wegen. Uiteraard gaat er niets boven een album beluisteren op een goede platenspeler!
Wat klinkt deze plaat ongelooflijk mooi op goede apparatuur zeg, dat alleen al verdient 5 sterren.
Maar het gaat natuurlijk vooral om de muziek zelf en die zit meer dan goed. Van de elf nummers vind ik er maar twee niet zo boeiend, te weten Changeling en Love Reign Supreme.

Uitschieters voor mij zijn All Signs of Life (dat einde, heerlijk... ik hou er van!!), Right as Rain en Remind Yourself. Die laatste doet mij overigens af en toe erg denken aan Brel's Ne Me Quitte Pas, maar wellicht ligt dat aan mij daar het in geen enkele (professionele) recensie wordt genoemd.

Kortom een geweldige plaat die hier en daar doet denken aan albums van Björk, Madonna, Portishead, maar ook aan Moyet's tijd in Yazoo. Jammer van de albumhoes, niet dat ik hem lelijk vind, maar een albumtitel die volgens mevrouw Moyet staat voor dat we minuten hebben en leven zou ik hebben uitgedrukt in een cover met diverse poses over en door elkaar heen (denk Madonna's The Power of Good-Bye single cover).

The Minutes is een mooie plaat geworden die buiten het Verenigd Koninkrijk meer aandacht en succes had verdiend.

De voorloper van 'Other" , maar de schaduw wordt in diverse composities al naar voren geworpen zoals in Horizon Flam en in Changeling. welke qua spanning zo op het album had gepast.

Al snel wordt duidelijk dat Alison nog perfect bij stem is! Dat wordt helemaal bewezen in de onovertroffen single 'When I was your girl', wat een krachtig geluid produceert ze hier... ondersteund door een superband bewijst Alison dat ze hier een van Engeland beste - zo niet de beste- pop zangeres is.

'Apple kisses' is weer een vreemd eendje in de bijt....beetje jazzy, lazy sundayafternoon-achtig, haar stem blijkt hier van elastiek....

'Right As rain' dirigeert iedereen richting dancefloor, een wrange tekst wordt gepresenteerd op een superswingend ritme zodat dit de eerste floorfillqr is op dit album, een dwingend Erasure-achtig synthesizer toontje is de oorwurm .

'Remind yourself', inderdaad hierboven mooi verwezen naar Brel, ik onderschrijf dat, vooral in de coupletten...in de refreinen neemt de synthesizer weer een walsende rol aan.

'Love reign supreme', zou een goede single kandidaat geweest zijn. lekker popnummer zoals Alison er legio gemaakt heeft in de loop der jaren.

'A place to stay' is samen met 'when I was..." mijn favoriet. Weer een spannende ongewone compositie met een zwaar orgel begin, Alison zingt dit moeilijke nummer in diverse toonsoorten, de refreinen zijn buitengewoon oorstrelend, en dan die tekst.......!

'Filigree' is weer een verwijzing naar haar begin jaren qua opzet en zang, dit is een crossover tussen Yazoo en Alison solo. Een sfeervol en mooi nummer....

'All Signs of Life" is weer de nieuwe Alison State of the Art, ze heeft de nummers op dit album goed afgewisseld. Het refrein ademt weer Other, een groeibriljant.....

'Rung by the Tide' , wat een magistrale opening heeft deze afsluiter, Klok/bel geluiden met een zwaar mannenkoor die sonoor de toon zetten, Alison komt daar kalm bij in wederom een bijzonder aparte en fraaie compositie.

De teksten van dit album kunnen we rustig als literair beschrijven, ook met dit album heeft Alison een visitekaartje van formaat afgeleverd.

Wart jammer dat haar followers iedere keer jaren moeten wachten op het volgende product. mijn hoop is gevestigd op de lange corona periode....hoop dat ze die ook creatief heeft gebruikt.