Live - Throwing Copper (1994)

Overtuigend album.
Hier was de chemie aanwezig.
Vier gelijkwaardige bandleden.
De neus dezelfde kant.
Vervolgens steeds meer vervreemding.
Andre Agassi Look A Like als boegbeeld.
Evangelist van zijn eigen goede boodschap.
De rest van de band uitgedost als stoere rockers.
Tatoeages inclusief.
Uiteindelijke breuk kon niet uitblijven.
Arie Boomstra en EO.
Ed Kowalczyk en Live.
Selling The Drama.

Bloedhete zomer.
Overvolle stranden.
Langdurig in de rij bij de patatzaak.
Verteerd asfalt onder brandende voeten.
Het gaf allemaal niks.
Dat enige winkeltje draaide dagelijks hetzelfde album.
Throwing Copper van Live.
Omdat de mooie verkoopster het geweldig vond.
Haar lage werktempo nam je voor lief.
Genot als ze het luidkeels mee zong.
Privé concertje voor een groepje hongerige strandgasten.
Gelukkig keerde je je met de halfgare kroketten weer om.
Op zoek naar verkoeling.

Live bracht mensen bij elkaar.
Rockers, romantici en de nerds.
Muziek voor op het studentenkamertje.
Buurmeisje op bezoek.
Samen aan de wijn.
Tijdens het wassen van je auto.
Radio voluit.
Opeens is de straat vervuld met soortgenoten.
Allemaal met dat vervelende karweitje bezig.
Vanwege de uitnodigende tonen naar buiten gekomen.
Je moeder die de trap op rent.
Deze keer niet met de mededeling.
Kan die rotherrie niet zachter.
Maar met een cassettebandje in haar handen.
Heb je even tijd?
Jaren later gaan je ouders speciaal voor deze band naar Night Of The Proms.

Voor mij blijft dit een aangename kennismaking met Live.
Bezieling die op later werk steeds minder terug te vinden was.

In de stijl van dhr Raven, die bijna tien jaar ouder is dan ik:

Sandokan-veld, midden jaren negentig.
Een broekie van veertien, vijftien.
Kleurige Australians vormen het beeld van de schoolklas.
De soundtrack ging van boenk, boenk, boenk.
Hoogtijdagen van de gabber.
Achterin de klas zit een stille, veertienjarige jongen in een zwart Nirvana-shirt.
Bonkende bassen boeien hem niet, hij is de rock 'n' roll aan het ontdekken.
Te beginnen met de voor de hand liggende bandjes van die tijd:
Nirvana, Greenday, Offspring.
En Live.

Throwing Copper: inderdaad een plaat die mensen bij elkaar bracht.
Leraren die het ook goed vonden. Ouders die niet riepen of het zachter kon.
Mijn beste vriend, een keiharde metalhead, die het zelfs goed kon hebben.
En zelfs een enkel would be gabbertje in 3 HAVO, die schoorvoetend toegaf het best wel goed te vinden.
Mijn zus, die de plaat ook aanschafte.
En ikzelf, die hard Selling The Drama meezong op de koptelefoon.
Tot hilariteit van de buren.
Totdat een vriendin die eigenlijk geen echte vriendin was, vraagt of ze de plaat mag lenen.
Nooit meer terug gezien.

Tijden veranderen en de wereld gaat verder.
Middelbare school wordt hogeschool, hogeschool wordt werk.
Het millenium wisselt en de Twin Towers storten in.
Agassi geeft in het proftennis het stokje over aan Federer en Nadal.
Zijn lookalike Ed Kowalczyk wordt steeds meer een parodie op zichzelf.
'Can you hear the dolphins cry?' kweelt hij.
Ik wordt kritischer in mijn smaak in rock 'n' roll.
Leer veel dingen, vergeet een hoop andere dingen.
Ik bel mijn kennis nooit of ik Throwing Copper terug mag.
Geen zin in contact met haar.
En de muziek van Live zegt me toch niets meer.

Deze zomer zit ik in een auto, onderweg terug van Bobbejaanland.
Naast me zit een vrouw achter het stuur, die wel een echte vriendin is.
(In de loop der jaren heb ik het verschil leren kennen.)
Achterin liggen drie tieners half te slapen na een dag in de achtbanen.
Lightning Crashes shuffelt voorbij op de autoradio.
Ik heb mijn vriendin nog nooit horen zingen, maar dit zingt ze uit volle borst mee.
Ze heeft een hoop ellende meegemaakt in het afgelopen jaar.
Werk, relaties, ruzie met de buren...
De worsteling van het moderne leven.
'Like a rolling thunder chasing the wind...'
De drie tieners luisteren niet, zitten onderuit gezakt, met hun ogen dicht.
Veertien, vijftien jaar. Bezig aan hun eigen ontdekkingstocht.
'I know, I know, I've been here before...'
Ze zullen het op hun eigen manier invullen.

Thuis herondek ik deze plaat via internet.
Is het nep-rock? Sentimenteel? Pure pop?
Misschien wel.
Maar Throwing Copper verdient wel een kleine rehabilitatie.
Laat ik het goede voorbeeld geven, en deze plaat verhogen naar vier sterren.
'I will sit and earn my ransom from up here.'

Met ”Throwing Copper” breekt Live definitief door bij het grote publiek. De singles ”Selling the Drama”, ”I Alone”, ”Lightning Crashes” en ”All Over You” zijn niet alleen goede liedjes, maar worden ook nog eens grote hits. Vooral ”Lightning Crashes” vind ik nog steeds adembenemend mooi. ”Throwing Copper” staat in het algemeen bekend als het beste album van Live. Daar kan ik voor een groot gedeelte in meegaan, maar persoonlijk vind ik opvolger ”Secret Samadhi” net even wat sterker. Dat neemt niet weg dat ”Throwing Copper” een tijdloos en prima album is. Hoewel de andere liedjes verre van slecht zijn, vind ik wel dat de singles er duidelijk bovenuit steken. In dat opzicht vind ik ”Secret Samadhi” constanter. ”Throwing Copper” luistert nog steeds heerlijk weg en de dynamiek tussen hard en zacht werkt zeer goed. Rustmomenten worden goed afgewisseld met harde en energieke stukken. Na ”The Distance to Here” zakte Live weg naar een bedenkelijk niveau, maar ”Throwing Copper” behoort zeker tot hun beste werk.

Inderdaad, die roze vinyl Pinkpop editie is echt een feestje op je platenspeler. Ook nog eens een 180 gram persing met prima geluid (niet onbelangrijk). En wat hoor je dan terug? Een plaat die we halverwege de jaren '90 veel, echt veel gedraaid hebben. Waarom? Het was een heerlijke rockplaat met een paar grote lekkere hits.
Nu in 2014 hoor ik meer. Juist ook de 'minder grote' nummers van het album zijn (erg) goed. Opener The Dam at Otter Creek is gelijk een prachtnummer. Maar wat bijvoorbeeld te denken van Shit Town? Zou zomaar een Springsteen nummer kunnen zijn. En van de overheerlijke bas op T.B.D. en Stage, waar ook het gaspedaal fors wordt ingedrukt. Supernummer met ook een goede gitaar, net als op Waitress, waar ook de drums lekker doorknallen.
En oh ja, gelukkig na zoveel jaren niet meer draaien kan ik ook weer met plezier naar die 3 bekende tracks luisteren. Kortom: dit album is weer helemaal terug waar het ooit was bij mij: aan de top!

Even wat reclame maken voor de kringloopwinkel. Want in de cd-bakken daar vind je tussen Helmut Lotti Goes Classic en kerst-cd's die ooit bij Libelle hebben gezeten ook af en toe een parel als deze cd. Ik kende Live van twee monsterhits uit mijn lagere schooltijd (They Stood Up for Love en Overcome), maar wist wel dat ze hun roem vooral te danken hadden aan dit album, dat ik echter nog nooit beluisterd had.
Eigenlijk zou de hoes een waarschuwing moeten bevatten: deze nummers krijgt u niet meer uit uw hoofd. Hele dagen zit ik nu al met Selling the Drama, I Alone, All over You en Shit Towne in mijn hoofd. En dat is positief, want het zijn grandioze rocknummers waarbij de gitaren en drums zorgen voor knetterende energie en de stem van Ed heel veel emotie weet over te brengen. De teksten variëren van errrg bizar ('Our love is like water: pinned down and abused for being strange.' Euhm...) tot errrg mooi. Throwing Copper is een heerlijk frisse plaat om naar te blijven luisteren, een plaat met een ziel.