Van Morrison - Down the Road (2002)

Van the Man wordt wat ouder maar is zijn streken nog niet verleerd. Een mooi staalkaartje van zijn muzikaal kunnen !
Niet zijn beste, maar ook niets om je over te schamen of zo !
4 sterren ****

Toch zijn beste plaat van de laatste 10 jaar.

Op sommige ogenblikken kan het wel eens tippen aan zijn pareltjes uit de 70's (Moondance, Astral Weeks, Tupelo Honey, Veedon Fleece)

By the way: 4 sterren

Slechts 35 stemmen voor een mooie plaat van een hele grote meneer, het valt me wat tegen, eigenlijk....

Als je meer stemmen voor een album van Van Morrison wil moet je helemaal terug naar 1990 en slechts drie platen uit zijn hele oevre halen meer dan 100.

't Is dat je maar een keer mag stemmen hè.

Juist, maar waar zitten dan al die "oudere jongeren" die met de muziek van deze norse Ierse bard zijn opgegroeid?

wat een schitterende feel-good plaat toch. probeer maar eens stil te blijven zitten bij down the road of hey mr. dj!!
steal my heart away is zo ontzettend mooi, met die piano erbij!
Van wordt steeds meer The man in mijn collectie, zoveel heerlijke muziek produceerde die man!

Ja Gladius, idd erg fijne cd !
4*

Van Morrison kan bij mij niet veel kwaad doen. Bijna alle albums die ik tot nu toe van hem geluisterd heb zijn van een hoge kwaliteit. Vooral die in de jaren zeventig. Van Morrison is ook een van de weinige oudgedienden die in de jaren tachtig met redelijk kwalitatieve albums bleef komen en eigenlijk is dat nog steeds zo het geval. Wel vind ik de albums van de laatste decennia wat rustiger en ietwat gemakkelijker overkomen. Het hoeft allemaal niet meer zo nodig lijkt het haast wel. Titels als Keep it Simple, Born to Sing, No Plan B, geven dat ook al wel wat aan. Maar elk album heeft wel een aantal nummers die toch binnen weten te komen; Meet me in the Indian Summer, What Makes the Irish Heart Beat en The Beauty of the Days Gone By zijn daar een paar voorbeelden van. Ik heb Van Morrison het liefst als hij wat weg filosofeerd of over de liefde orakelt. De blues daarentegen komt m.i. wat vlakker over en minder pakkend. Daar is er al zoveel van. Georgia on My Mind is een nummer wat hij van mij gerust had mogen laten in de handen van Ray Charles.
Maar goed buiten dat een vermakelijk album, al vond ik diens voorganger net wat beter.

Als fan van Van beschouwde ik de periode 1993-2006 als een mindere periode. Ik merkte dat ik die albums meestal links liet liggen. Daarom ben ik de laatste twee jaren bezig om deze albums weer eens opnieuw een kans te geven.

En dat bevalt prima. Zo ook deze Down the Road. Over de hele linie een prima plaat, met - zoals we bij Van gewend zijn - uitstekende groep musici. Er staat geen slecht nummer op, hoewel ik het met Madjack71 eens ben dat Georgia on My Mind niet gehoeven had. En ik ben het ook met hem eens dat Meet me in the Indian Summer, What Makes the Irish Heart Beat en The Beauty of the Days Gone By prachtige nummers zijn, die zich wat mij betreft kunnen meten met zijn vroegere werk.

Wat vreemd toch dat het vorige bericht over dit album al van bijna 10 jaar geleden is. Zonde, want ook het werk van Van uit deze periode verdient meer waardering. Ik geef het toe: je moet er wat meer moeite voor doen, maar dan heb je ook wat ...

Down the Road vind ik het beste album van Van the Man

Steal my heart away levert mij steevast tranen op. Wat is dat een zeldzaam fraaie song. De tranen komen terug bij track 10: the beauty of the days gone by. Fantastisch!

Steal My Heart Away is inderdaad tranentrekkend fantastisch en dus een echte Van-classic.

Maar Meet me in the Indian Summer, What Makes the Irish Heart Beat en The Beauty of the Days Gone By doen hier niet veel voor onder.

En daarom behoort Down the Road in mijn top 10 van beste albums van Van The Man.

Weer een onderbelichte parel in mijn collectie. Ook weer uit de tijd dat ik Van voor kennisgeving aannam en nooit de albums op waarde heb geschat. Muzikaal zat ik in deze periode waarschijnlijk op een ander level , maar ik kocht wel de albums van mijn helden. Heb ze alleen waarschijnlijk nooit zo veel beluisterd om er een oordeel over te vellen. Dit is dus een heerlijke ongedwongen plaat van Knorremans. Uitmuntende band erachter en meer dan uitstekende composities. Van zingt lekker losjes en de vibe die over de plaat heen hangt is heel prettig. 4 en halve ster met zicht op de volle mep. Zijn beste uit deze periode.

dit album werd commercieel 1 van zijn meest succesvolle albums. Van Morrison leeft zich op dit album uit met zijn liefde voor de muziek uit zijn jeugd R&B, jazz, blues. de hoesfoto met een etalage van een platenzaak (Nashers Music Store in Bath, UK) onderstreept dit gegeven, waarop albums te zien zijn van o.a. Louis Armstrong, James Brown, Ray Charles en Muddy Waters. genres die mij minder aanspreken.
zoals altijd weet hij zich op "Down the Road" omringd door topmuzikanten en wordt de muziek vlekkeloos uitgevoerd, echter wat ik mis, hoewel ik de woorden "automatische piloot" niet wil gebruiken, is het heilige vuur en de bezieling, zoals bij voorbeeld een andere oudgediende Ry Cooder dat in zijn nadagen wel laat horen op een album als "Prodigal Son" (2018).

van de R&B nummers steken de composities "Meet Me in the Indian Summer" en "What Makes the Irish Heart Beat" er boven uit, echter de overige composities in die stijl (tracks 4,5,6,8,9,11 en 13) bekoren een stuk minder en willen niet echt beklijven. geen bijzonder sterke nummers en naar mijn idee te braaf, te veilig en tegen de mainstream aan uitgevoerd. 7 tracks met 3 sterren.

daar staan 3 5 sterren nummers tegenover, het wonderschone "Steal My Heart Away", "The Beauty of the Days Gone By" waar de melancholie van afdruipt en "Fast Train", waarmee de man 3 klassiekers toevoegt aan de vele klassiekers die hij al eerder schreef. "Down the Road" en "Only a Dream" waardeer ik met een 4 samen met de 2 hierboven genoemde R&B tracks, waardoor ik voor dit album op een 4 uitkom.

een alleszins genietbaar album, maar voor mij persoonlijk minder dan de 2 voorgangers "The Healing Game" en "Back On Top", beide albums waar over de hele linie betere composities op staan.

de tracks "Only a Dream" en "Fast Train" zouden hetzelfde jaar ook worden uitgebracht op het Solomon Burke album "Don't Give Up On Me". overigens staat track 13) "Man Has to Struggle" zoals hierboven vermeld, niet op het album dat ik in mijn bezit heb.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at The Wool Hall, Bath
All songs written by Van Morrison
except "Georgia On My Mind" by Carmichael & Gorrell & "Evening Shadows" words by Van Morrison, music by Acker Bilk

de liner notes werden geschreven door Ben Sidran (organist uit de beginperiode van de Steve Miller Band)

Pas in 2002 kocht ik mijn eerste Van Morrison album: Down The Road.

Natuurlijk kende ik Van wel van zijn hits Brown Eyed Girl en Gloria, maar ik had mij voor 2002 verder niet in zijn muziek verdiept.
Weet ook niet meer waarom ik in 2002 tot de aanschaf van Down The Road ben overgegaan. Vermoedelijk is er in een radiprogramma aandacht aan besteed of, wat ook goed kan, het cd-tje stond op tijdens een van mijn vele bezoekjes aan een cd-winkel.

Na Down The Road heb ik nog zeven Cd's van Morrison aangeschaft maar deze zijn allen uit de periode 2012-2018.
In 2017 trad hij op bij Paleis Soestdijk (Royal Park Live) en ik weet nog dat ik, ergens achteraan, leunend tegen een vuilnisbak (ik ken mijn plek ) enorm heb genoten van een prachtig optreden.

Het is opvallend hoe vaak ik juist dit album nog opzet. Wat mee zal spelen is het feit dat mijn echtgenote het eveneens prima muziek vindt.

Ik ken nog steeds niet het gehele repertoire van deze Ier en heb mij al dikwijls voorgenomen alles van voor 2002 te gaan beluisteren, maar het komt er nooit van. De albums uit de periode 2012-2018 staan nog steeds wel heel vaak op.

Recent een concert van Van op de BBC gezien: Up on Cyprus Avenue. Een optreden dat hij in 2015 gaf in Belfast, ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag. Klein podium, weinig publiek en prachtige muziek.
Zag dat dit concert ook is terug te vinden op YouTube. Aanrader!

Bijzonder dat je eigenlijk vooral plaatwerk van Van Morrison kent uit deze eeuw, Chet. Opmerkelijk ook, want je lijkt me, met alle respect toch ook niet meer de allerjongste. Niettemin: welcome to the Van-club. Als je verder teruggaat, staat je waarschijnlijk nog een hoop moois te wachten, want als oudgediende Van-fan vind ik zijn muziek uit deze eeuw eerlijk gezegd wat bleekjes afsteken tegen zijn werk in de jaren zeventig en tachtig. Ook de jaren negentig - hoewel een stuk wisselvalliger - herbergen echt nog wel een paar parels, dus er valt nog heel veel te ontdekken, zeker gezien de omvang van 's mans oeuvre.

De carrière van Van Morrison is globaal in enkele tijdvakken onder te verdelen. Zijn rhythm 'n' blues-periode (Them en de vroegste albums, hoewel het verstilde en grotendeels akoestische Astral weeks daar weer een uitzondering op vormt). In de jaren zeventig leverde hij met een mix van blues, soul en rock het ene na het andere meesterwerk af. Zijn werk uit de jaren tachtig kenmerkt zich merendeels door een meer verstilde en berustend/complemplatieve aanpak. De jaren negentig herbergen van alles wat, en vanaf ongeveer 2002 is het vooral weer rhythm 'n' blues en jazz wat de klok slaat. Waarbij veel van die latere platen op mij overkomen als een herhaling van eerder werk, maar het is door de bank genomen nog steeds fraaie muziek.

Misschien kijk je anders naar zijn latere output als je het eerdere werk niet kent; dat kan een heel verfrissende kijk opleveren. Ik sla helaas al gauw aan het vergelijken; dat kun je nu eenmaal niet meer ongedaan maken.

Niettemin: veel luisterplezier op de ontdekkingstocht door zijn oeuvre. Tip van mijn kant: begin eens met Back on Top (1999). Die plaat gaat hieraan vooraf en ligt stilistisch in het verlengde (of andersom eigenlijk) van deze Down the road. Met dit verschil dat ik 'm nóg beter vind. Want beide albums behoren naar mijn idee wel tot het beste wat hij de afgelopen 25 à 30 jaar heeft gemaakt.

Beluisterd en tweedehands besteld voor de somma van 3,99 euro....... (oké, er komen nog wat verzendkosten bij).
Dank voor de tip!