Rage Against the Machine - Rage Against the Machine (1992)

Destijds dat de schijf uitkwam wel eens wat meegekregen van de band maar geen geluidsfragmenten. De plaatselijke platenzaak was niet zo snel met dit soort releases. Alles wat ik meekreeg was via media als; Watt, Aardschok en soms OOR. Tot dat de band als vervanger van Alice In Chains op de bill stond bij Pinkpop in 93' de heren hadden toen al wel een status opgebouwd. Ik kan mij nog de beelden herinneren van Killing In the Name, het publiek ging overstag, wat een energie ging er van deze band uit, het was een adembenemend concert. Kortom, het album alsnog in huis gehaald en daar kreeg ik geen spijt van. Bullet in the Head, Take the Power Back, Know Your Enemy en Freedom, nummers die nog steeds staan als een huis. Het blijft een prima plaat, hoewel ik het nu nooit meer draai, zanger/rapper de La Rocha vond en vind ik al vrij snel erg vermoeiend om drie kwartier aan te horen. In tegenstelling tot drummer Wilk en gitarist Morello die de muziek van de juiste spanning en dynamiek voorzagen.

Ja daar baalde ik van dat Alice in Chains niet op kwam dagen op Pinkpop 1993 maar daardoor werd deze band wel de grote verassing van deze editie. Inderdaad een prima plaat die ik ook nooit meer draai en datzelfde geldt voor AIC met Dirt. Toch altijd nog een grijns op mijn kop wanneer Killing in the name ergens uit de boxen de ether in wordt geslingerd.

Destijds werd dit nummer regelmatig gedraaid in het plaatselijke rockcafe. Als je dan van een verdieping lager kwam waar alle baggerhouse en slappe dance muziek over je heen werd gestort was deze muziek een verademing. Om dan met een biertje in je hand .....You, I Won't Do What You Tell Me mee te schreeuwen was een klein feestje waard. De muziek van RATM is echter ook een tijdsdocument gebleken, een specifiek geluid met een rapper die quasi boos en teleurgesteld alle kritiek op de maatschappij over je heen braakt. In de loop van de jaren 90 verslapte de aandacht voor dit bandje, moe van al het verbale geweld en het moralistische toontje van met name de La Rocha. Geen flauw idee wat hij trouwens uitspookt de laatste jaren. Het debuut blijft echter staan als een huis.

Belangrijkste bericht van de laatste dagen: Rage Against The Machine is weer bij elkaar in de originele bezetting, dus met frontman Zach De La Rocha! Tournee is aangekondigd, ik bestel zeker al mijn ticket!

Ik heb ze ooit in 1995 live gezien en dat was een heel vet optreden, alleen vraag ik me wel af hoe goed ze nog live zijn 25 jaar na dato. Hun shows moeten het toch hebben van veel energie, maar ik laat me graag verrassen

Als Prophets Of Rage laten ze al zien dat de energie er nog is en over Zach maak ik me op dat gebied niet veel zorgen.
Ik hoop vooral dat ze niet alleen festival doen, maar ook een kleinere zaal als Tivoli-Vredenburg bijvoorbeeld.

De La Rocha is met een personal trainer in de weer om "podiumfit" te geraken, dus dat komt wel goed. Zie hier.

Deze rumoerige periode is de perfecte tijd om RATM nog eens door de speakers te knallen. "Some of those that work forces are the same that burn crosses", het heeft helaas nog niets aan zijn relevantie en zeggingskracht ingeboet bijna 30 jaar later. Scroll even door de ontelbare berichten op sociale media over het gratuite politiegeweld tegen protesteerders en je begrijpt direct waarover Zack het hier heeft.

Hoewel ik op een punt ben aangekomen dat me best goed kan vinden in veel van de politieke ideeën van blijft Rage Against the Machine, blijft de band een wat moeilijk geval voor mij. Dat komt door de niet bepaald subtiele omlijsting van hun propaganda-campagne, die al heel snel formule-achtig kan klinken. Dat is wel het laatste wat je wil natuurlijk, dat je anti-kapitalistische boodschap klinkt als een massaproduct dat van de lopende band afloopt. Die lompe riffs in hetzelfde tempo, met diezelfde edgy skaterstem van La Rocha.

Te metal, te weinig funk als je het mij vraagt. Ik snap waarom ik als dertienjarige nooit ben overgestapt van de Red Hot Chili Peppers naar RATM. En waarom ik nog steeds groot ben van Gang of Four, een band die zowel voor RHCP en RATM een grote invloed was en een perfecte balans vond tussen satire, humor, venijn, agressie, maatschappijkritiek en dansbare tunes.

De beste nummers zijn dan ook waar RATM afwijkt van hun zelf gestelde norm;
het introspectieve Settle for Nothing, het baggy Know Your Enemy, de dub van Freedom en de funky grooves van Bullet in the Head en Fistful Of Steel, waarop ook de politieke zeggingskracht van hiphop die RATM herkenden in Public Enemy, NWA en Boogie Down Productions.

Weet mijn aandacht niet langer dan enkele nummers vast te houden. Er is voor mij gewoon te weinig variatie te horen op dit album en de stijl staat me niet aan (te agressief zonder een oplossing aan te dragen, we zouden eens allemaal zo tekeer moeten gaan).

Tis een uitlaatklep.


En een lekkere ook.

Voor mij hoeven muzikanten geen oplossingen aan te dragen van maatschappelijke onrust. Ventilatie is voldoende. En hun kwaadmakerij is niet altijd de mijne. Maar ik kan er zeker wel lekker in meegaan.

En dan is RATM nog van de opbouwende kritiek.

Fuck you, I won't do what you tell me is trouwens best vaak een oplossing.

Echter maar een paar nummers, de deels gespeelde woede van de la Rocha werkt op den duur ook wel een beetje op de lachspieren. Hoewel dit plaatje vanuit instrumentaal opzicht wel goed in elkaar steekt.

Ik had verwacht dat alles na Killing in the Name wel een stukje minder ging zijn, maar absoluut niet. Wat een energie en drive in dit album. Eigenlijk zou je dit sowieso live moeten beluisteren, waarbij er bij mij dan waarschijnlijk een soort van oerkracht zou vrijkomen en je niet anders kan dan te moshen. Ideale combinatie tussen de bevlogen, oppeppende zang van De la Rocha en het stevige, in your face gitaarwerk van Morello.

Dat zou je inderdaad wel verwachten. Door de energieke en agressieve stijl is het moeilijk voor te stellen dat dit bijna een uur kan boeien. Daar slagen ze toch met vlag en wimpel in, vooral omdat het instrumentaal uitstekend in elkaar steekt en gevarieerd klinkt.

Heb de plaat vandaag weer eens opgezet.

Hoe lekker hij ook is, en hoe keihard ie ook moet, toch verveeld de plaat me halverwege al. En dat komt toch doordat het allemaal een beetje op het zelfde neerkomt. Daarbij is Killing in the name of wel de allerlekkerste variant (wat mij betreft)

Tevens zijn de agressieve vocalen me dan ook iets teveel van t goede in die ruim 50 minuten...

Ik vind het een absolute must in de collectie, maar geen top klasse plaat... bijzonder geval dit.

Helemaal eens, een prima plaat echter ik draai het album nooit meer. Vanuit instrumentaal oogpunt zit het goed in elkaar alleen die quasi boze houding van De La Rocha en die vermoeiende raps van hem trek ik echt niet meer.

Ik heb op deze nooit gestemd wel veel gedraaid. Wil je alles ff loslaten deze opzetten volume hoog en gaan. Gewoon een klassieker 5 sterrentjes PUNT.

Lekker plaatje, al zijn ze wel zwaar beïnvloed door ons eigen Urban Dance Squad. Al zullen ze het nooit toegeven. En dat politieke gedram in de interviews destijds begon op een gegeven moment ook te vervelen. Neemt niet weg dat ze in 1993 een optreden op Pinkpop hebben gegeven waar nog steeds over wordt gesproken. En als amateur gitarist toch nog even vermelden dat Tom Morello een fantastische toon uit zijn "Arm The Homeless" gitaar tovert, nota bene een instrument die hij eigenlijk als een mislukking zag. Zo zie je maar weer, it's all in the fingers. Het loopje van Bombtrack was een van de eerste dingen die ik op gitaar leerde spelen.

Sinds twee dagen is deze 30 jaar oud, een van de meest gedraaide albums in mijn jeugd. Blijft lekker ook al draai ik het niet zo vaak meer.

Ik leerde ze trouwens kennen via de tv uitzending van pinkpop 1993, dat maakte wel indruk op mij toen.

...Keer op keer dezelfde regels, gezeur, en geen melodie?... Ik blijf me verbazen over de volwassenen die hiernaar luisteren. Ik kan tevens niet meer ontsnappen aan het idee van mijn 14-jarige broer die van streek is en jammert/rapt op de muziek. Lol dit is zo grappig!

Natuurlijk mosterd na de maaltijd 10 jaar later. Maar ik ben op de één of andere manier allergisch voor het achteloos afserveren van topartiesten als Anita Meijer en Lee Towers. De 100 beste nota bene!

Ik waardeer deze intussen met een halfje meer. Na lange tijd toch weer leuk te horen.
Lekker buiten de lijntjes, maar dan wel binnen de lijntjes.

Eerlijk is eerlijk: ik had Why Tell Me Why van Anita Meijer op single en vind het nog steeds een aardig nummer.

Kijk, daar ga je al!