Rage Against the Machine - Rage Against the Machine (1992)

Ik heb altijd een wisselend gevoel bij dit album gehad. Het rockt wel aardig, maar die De La Rocha....die kan er echt niks van. Wat doet 'ie allemaal in vredesnaam, laat 'm z'n muil houden, dan was het een stuk beter geweest. Hij kan niet zingen, niet rappen..en het irriteert me mateloos.

Vreemd ik irriteer mij enkel aan de korte lengte van de cd

Tja, ten tijde van dit album werd crossover tussen hip-hop en metal of rock ineens enorm populair. Helaas kunnen vrijwel al die gasten totaal niet rappen, maar dat maakte niemand wat uit helaas. Voor hip-hop liefhebbers was het een begin van een pijnlijke periode in ieder geval

Veel andere bands probeerde het en faalde in mijn ogen, Ratm slaagde erin. Heerlijke al die tempowisselingen, beetje rappen, schreeuwen, rocken en dat alles met vaak briljante teksten.

Wat is er in godensnaam mis met de rapkwaliteiten van De La Rocha?? Felheid en agressie zijn DE woorden bij zijn manier van zingen: ontzettend opzwepend, gewoonweg perfect passend bij de verder briljante stijl van RATM. Een van de betere cd's voor mij, jammergenoeg hebben de mannen van RATM daarna niet meer zo'n geweldig album gemaakt (net als Korn). 5*

Jeugdsentiment.....

Die keer op Pinkpop maakte ik deel uit van de lichte aardbeving die dit optreden veroorzaakte. Om de zoveel tijd zet ik dit album op om gewoon ff alles te vergeten.

Dan heb ik je misschien nog wel een beuk uitgedeeld Syd

Ohhh, was jij dat...

Mijn Rage Of The Machine horizon moet nog aardig verbreedt worden maar dit album was alvast erg lekker! 4,5*

Beste RATM album 4,5*

Kutband.
Muziek is een kunstvorm, geen politiek instrument.
Weg ermee!

Hoe KUN je dat uitkramen? Muziek is kunst en kunst is DE manier om politiek mee te uiten. Als je 't niet eens bent met de boodschap, dan moet je dat gewoon zeggen.

Ik zie 't al voor me dat je geen boodschap meer mag hebben in je muziek. De rillingen lopen over m'n rug.

Politiek hoort in mijn optiek niet in kunst, en muziek in het bijzonder, thuis. Dat slaat al gauw om in vieze, platte propaganda.
Bovendien heeft bij bands als RATM de boodschap dusdanig de overhand, dat de muziek bijzaak is geworden. Op die manier kan ik niet meer genieten van zo'n band.

Dat wil niet zeggen dat je met muziek geen boodschap kan overbrengen, natuurlijk niet. Maar muziek is in de eerste plaats een creatieve, expressionistische kunstvorm, geen middel om je politieke ideetjes op een makkelijke manier aan de man te brengen.

Oh, en met de boodschap ben ik het niet eens, nee .

Ik trap vast veel mensen op hun tenen als ik zeg dat ik dit 3 keer niks vind. De muziek is mij te opgefokt en de teksten en de voordracht van de la rocha komen op mij drammerig en onecht over. 1,5*

Muziek is een vorm van uitlating.. en zeker voor politieke ideeen.... Ik houd er wel van als er een boodschap in muziek zit... moeten we allemaal van die platte "ik hou van jou, jij houdt van mij" liedjes hebben? Nee dank u..

Nu weer on-topic.. het beste album van RATM, waar ik altijd een aardige berg frustratie in kwijt kan!

Rockt inderedaad, maar het zich herhalend truukje gaat toch vervelen.
Live ook weinig indruk gemaakt in '92.
Wel goed om te springen op feestjes.

Mooie jeugdsentiment cd. Jaren later kreeg ik pas in de gaten dat Keenan van Tool hierop meezong. Politiek getinte muziek moet toch kunnen trouwens. Kijk maar naar de punk en hardcore scene. Daar heb je toch ook straight-edge, links en rechts georienteerd. Af en toe krijgt de politieke boodschap wel wat teveel de overhand in de muziek.

Killing in the name was in mijn dienstperiode het nummer van ons peloton. Stonden we met 30 man als een stel idioten te springen. Als ik dit nummer hoor moet ik altijd weer aan die tijd denken.
Oh, oh, wat een sentiment.

Deze verdient van mij alleen al 4* vanwege de geweldige herinneringen die er aan kleven. Jammer dat ze zichzelf alleen maar konden herhalen.... En ík wil de dj op het schoolfeest bedanken dat deze dan nog wel gedraait mocht worden

Zeer sterk album en het enige wat je van RATM in bezit hoeft te hebben. Veel zelfde soort nummers, maar in de bij voor Rage maal je daar toch niet om. 4*

Heerlijke venijnige boosheid en agressie op deze plaat. Echt een van de beste debuutplaten ooit. Daarna werd het inderdaad allemaal snel minder met RATM. Vooral de opvolger "Evil Empire" was zo teleurstellend dat ik vanaf toen geen aandacht meer heb besteed aan deze band.

fistful of steel en idd!

Tijdloos, niet? Het nummer "Wake Up" (nog gebruikt in The Matrix) is nu dus ook al weer 12 jaar oud.

En nog steeds werelds

Killing in the name of is een song van een generatie waar ik toe behoor. Eén van de meest energieke songs die ik ken.

Yep - dat moet ik beamen

Nu in mijn klas leefde er een echte opstoot van het "linkse idealisme" ten tijde van de Rage-manie.

Zo kan ik me herinneren dat er tijdens de lessen Plastische Opvoeding massa's Ché Guevara-tekeningen werden gemaakt, plotseling vroeg onze leraar ons: "Weten jullie eigenlijk wel wie Ché Guevara is?"

Antwoord: "Natuurlijk, meneer - da's die gast die zich op de hoes van de cd van Rage Against the Machine in de fik steekt"

Het zou hetzelfde zijn dat Hitler door een band 'gepromote' zou worden en iedereen dan zomaar met Hitler shirts gaat lopen omdat een band die gebruikte. Maar het is een bekend probleem dat met Che.

Gedeeltelijk met akkoord. 't Valt mij steeds op wanneer je expliciet politieke ideeën verwerkt in een song ("dit is juist"/"dit is fout"), die songs voor geen meter werken. Die worden nogal snel - inderdaad - ééndimensionele propaganda-songs.

Laat ik twee songs van Radiohead gebruiken om het te illustreren: "Electioneering" op OK Computer is eigenlijk een tikje te drammerig, vind ik - "You and whose army" op Amnesiac is echter mijn voorbeeld van een wél geslaagde song met lichte politieke inslag.

"You and whose ..." vind ik een grappige kanttekening bij New Labour's manier van werken - maar het werkt ook als een mooie song.

Kan dus ook ... ik denk ook aan songs zoals "Shipbuilding" of "Tramp the dirt down" van Elvis Costello. Die songs nemen niet onmiddellijk een politieke stelling in - maar schetsen een aantal mistoestanden.

Politiek & muziek - het kan dus voor mij. Net zoals politiek & literatuur kan (denk maar "De ontdekking van de hemel" ) of politiek & schilderkunst ("Guernica" b.v.) - zolang het maar niet éénrichtingsvoetbal is.

Om terug te keren op RATM: vergeef me, Dionysos - maar ik ga hier toch een 3.5* aan schenken, al ware het enkel en alleen maar om die gitaarcapriolen van Tom Morello (de man die de betonnen jungle liet spreken door zijn gitaar ).

Over het latere werk van RATM onthou ik me ... iedere keer er een nieuw album uitkwam kon je er gif op innemen dat Tom wel één of andere nieuwe mistoestand aan de kaak ging stellen voor de klikkende camera's van de verzamelde pers ... om de persconferentie te besluiten met: we've got a new album Jaja

Nou vind ik dit een album waar ik van vind dat die één-dimensionale inhoud van hun songteksten(propagandistisch vind ik een te zwaar beladen concept omdat het impliceert dat RATM een idee uitdraagt van een bestaande socio-politieke en maatschappelijke groepering) wel immens heeft bijgedragen aan de muzikale kwaliteit van dit album.

Wat je ook moge denken van hun ultra-linkse politieke denkbeelden, deze ideëen hebben RATM wel zodanig geïnspireerd dat de songs bol staan van de energie en directheid. En daarvoor alleen al kan ik een boel respect opbrengen.

Wat de waarde van hun activisme betreft, ben ik veel minder te spreken. Toen Timmy C. destijds in een interview verkondigde dat hij een AK-47 had gekocht en dat hij bij de volgende grote rel in de U.S.A. in de voorste rijen zou staan, dacht ik al lezende bij mezelf: "veel stoer geblaat, Timmy, maar bitter weinig wol".

Het is namelijk als geslaagd muzikant erg makkelijk roepen dat je de grote boze autoriteiten mores gaat leren; de pers, heck, de wereld hangt aan je lippen, slikt je hersenspinselnonsens voor zoete koek en het staat de volgende dag in de boekjes. Maar op mij komt dit geposeer heel hol over, want er zijn genoeg andere mensen die, ondanks dat ze niet in de publieke kijker staan als RATM destijds, er wel in slagen het lot van hun medemens positief te beïnvloeden terwijl deze brave lieden in materiële zin er weinig voor terug krijgen.

In mijn weten hebben Zach en de zijnen hun binkenpraat van toen nooit waargemaakt. Let wel: ik twijfel er niet aan dat hun kwaadheid destijds niet geveinsd was, maar als ze buiten hun muziek om zulke praatjes maken, vertrouw ik wel op dat ze die voor zichzelf in de juiste context weten te plaatsen.

Oftewel: doe wat je zegt en geef een vervolg aan je woorden om een poging te doen om die o-zo verfoeide en corrupte samenleving te veranderen, anders is het "tais-toi et sois belle".