Cat Stevens - Matthew & Son (1967)

leuk album, maar niets meer. Zijn latere werk was wel beter.

Soms kunnen verzamelaars hun functie hebben.
Cat Stevens leerde ik kennen door zijn Best of cd. Ik had nu eenmaal niet zo'n trek in het volledige werk van de man. De singles waren leuk en dat moest volstaan en dat deed het eigenlijk ook lange tijd.
Maar langzamerhand kwam het besef dat ik deze verzamelaar wel heel erg graag draaide en dat deze nooit ging vervelen. Dan moet je toch eens verder gaan kijken dan je neus lang is en dat heb ik gedaan. Ik ben albums van de man gaan aanschaffen en daar heb ik tot nu zeker geen spijt van, want het is muziek dat mij wel ligt.
Pop-folk met een soms ietwat kitscherig randje.
Ik herken wat van de luchtigheid die Marc Almond soms tentoon weet te spreiden (nee: hij put vaak wel een beetje uit deze hoek, dat is beter gezegd), ik hoor ook wel wat van de oude Scott Walker en noem ze allemaal maar op.
Ik kan me dan ook voorstellen dat veel mensen het net wat te zoet vinden en dat ze scherpe randjes missen. Bij mij heeft dat als positief effect dat ik er daardoor juist naar kan blijven luisteren zonder dat het me verveelt.
Wie had dat ooit kunnen denken: liefhebber worden van de meneer die later eigenlijk alleen nog maar het nieuws wist te halen door zijn bekering tot de islam en daarbij soms wat dubieuze uitspraken. Uitspraken die mij er misschien wel van weerhielden om me nu echt eens wat verder te verdiepen in zijn muziek.
Ik had het best eerder kunnen doen besef ik wel.....

I'm Gonna Get Me a Gun, Matthew & Son en I Love My Dog zijn de bekenste nummers van dit heerlijke album met zijn jaren zestig sound en z'n originele orkestrale arrangementen. De nummers die ik voorheen niet kende zijn verrassend goed.
aERodynamIC noemt het Pop-folk met een soms ietwat kitscherig randje.
Dit komt misschien ietwat negatief over, Ik zou het prettig in het gehoor liggende popliedjes willen noemen, bedekt met een zeer leuk bedacht orkestsausje.
Zo iets als waar Rogier van Otterlo een aantal jaren later bekend mee werd.

Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar ik durf te wedden dat, als Cat Stevens in de jaren 70 niet zo'n spectaculaire comeback met een uiterst succesvolle songwriter-carrière zou hebben gemaakt, de twee albums van "Cat Stevens Mk 1" nu zouden gelden als semi-klassiekers uit het genre van de barokke psychedelisch-romantische pop. Een uit duizenden herkenbare stem, een enorm reservoir pakkende melodieën, teksten die afwisselend gevoelig, geestig en satirisch zijn, en alles gebed in die typische sixties-arrangementen waar ik zo dol op ben, met een strakke band (inclusief geprononceerde bas) aangevuld met blazers en/of strijkers waar nodig. Zeker, in de geschiedenisboekjes zal Stevens herinnerd worden vanwege zijn dromerige en kwetsbare albums (en singles!) uit de eerste helft van de jaren 70, maar op de beste momenten (het titelnummer, het up-tempo maar verdrietige Here comes my baby, het extreem pakkende I've found a love) is dit album mij als liefhebber van sixtiespop eigenlijk even dierbaar.
        Prachtige CD-release van Decca/Deram uit 2003, met naast het complete album in stereo (inclusief Stevens' eerste twee singles) ook de stereo-versie van de derde single (tracks 15 en 16) plus de lekker "punchy" monoversies van de A- en B-kantjes van alle drie de singles (tracks 17 t/m 22), met prima geluid en een aardig essay.

Wat een leuke bijdrage BoyOnHeavenHill.

Bij mij was Tea For The Tillerman het startpunt gelijk gevolgd door Teaser and The Firecat en Mona Bone Jakon. Toen Catch Bull At Fout uitkwam mij ook in de eerste twee albums verdiept. Eerst met een verzamelaartje The World Of (had je toen van veel decca artiesten) en ontstond er meer en meer waardering voor die beginperiode.

Grappig dat je het over MK 1 hebt. Ik heb Cat z'n carrière in vieren gehakt
MK 1 Decca periode
MK 2 Mona Bone Jakon t/m Back to Earth
MK 3 de bekering
MK 4 de lachende appel en TFTT2 en wat komen gaat............

Die lachende appel doet een knipoog naar MK1 en MK2 en dat smaakt mij goed.