Townes Van Zandt - At My Window (1987)

Gelukkig sprong Townes niet mee op de 80's trein met die levensloze beats enzo. Dit is een plaat uit de 80's dat klinkt alsof het van de 70's komt.

Jammer wel dat hij nog maar eens teert op zijn beste nummer "for the sake of the song" langs de andere kant is het weer wel schitterend uitgevoerd

4*

In het zelfde straatje als High, Low and in Between en The Late Great Townes van Zandt: niet al te best geproduceerd en ook de zang van Van Zandt lijkt er niet op vooruit te zijn gegaan sinds zijn werk uit '69. Ain't Leavin' Your Love is zo'n nummer met een aardige productie, maar de magie van Van Zandt van vroeger is niet meer aanwezig. Die versie van For the Sake of the Song vind ik ook stukken minder dan die op Townes van Zandt.

Nee, ik zal me maar vermaken met de Van Zandt voor de jaren '70.

Zijn deze albums(en de hier op volgende) nog op CD te verkrijgen?

Deze en de hieropvolgende zijn wel via Amazon.com verkrijgbaar. Via de reguliere Nederlandse (web)winkels niet voor zover ik weet. Erg jammer. Overigens staat dit album in zijn geheel op Spotify. No deeper blue (de opvolger) niet.

In de trant van de 15% kortings actie op CDwow heb ik deze CD aangeschaft, daar was hij nu goedkoop en op voorraad. Mooie uitkomst.

Ik moet conluderen dat deze plaat een heel ander soort Townes van Zandt plaat is dan we van hem gewend zijn. Het tempo ligt een stuk lager dan op de gemiddelde platen en Townes gaat traditioneler te werk dan anders. Dat resulteerd in een low-tempo countryplaat, terwijl zijn andere werk meer raakvlakken heeft met de roots/folk (al zijn scheidingslijnen niet makkelijk hoorbaar).

Townes is gelukkig niet gevallen voor het jaren '80 syndroom. De plaat klinkt niet gelikt, er zijn gelukkig geen synthesisers te horen en geen 'grote' drums.
Al duiken er wel ineens saxefoons op in een paar van de nummers wat ik ronduit irritant vind.

Dat laat ons achter met een goede plaat, maar lang niet zo memorabel als zijn andere werk of de hierop volgende 'No Deeper Blue'. 3,5*

Dit album vind ik niet erg onderdoen voor zijn topalbums zoals Townes Van Zandt of Our Mother the Mountain. Het heeft wel een wat andere "feel" dan de vorige albums door de country-accenten.
Het heeft voor mij een reflectieve sfeer, en daarom vind ik de albumtitel (en hoesafbeelding) zo goed gekozen.

Townes' stem heeft wat minder bereik, maar komt bij mij direct binnen - ze is bijna nog naakter dan voorheen. En dan die prachtige instrumentatie. Vooral Mark O'Connor op fiddle en Charles Cochran op piano vind ik schitterend. Donny Silverman voegt bovendien echt wat toe op sax en fluut.

Spijtig dat hier geen remaster van uiktomt, want dit album werd niet door Tomato uitgebracht, maar door Sugar Hill Records.

Deze 'Van Zandt' is mooi, maar ik heb het onderhuidse gevoel dat er net iets meer uit de - in basis fraaie - songs had kunnen worden gehaald. En daarnaast, 'For The Sake Of The Song' is een prachtig nummer, maar om nou interpretatie nummer 4 weer op een regulier album te zetten, tja.
Maar ik blijf veel plezier houden aan mijn reis door het oeuvre van Townes.

kan niet goed uitleggen waarom, maar dit is mijn favoriete Townes album. kan me niet vinden in de constatering dat dit album slecht geproduceerd zou zijn en hoor hier ook geen "heel ander soort Townes Van Zandt album". heb deze digitally mixed & mastered op cd (1987, Sugar Hill Records) en die klinkt als een klok. ook de opmerking dat de magie van vroeger niet meer aanwezig zou zijn, kan ik niet plaatsen, maar goed meningen verschillen. vind dit album niet onderdoen voor zijn top albums. het is een over de hele linie coherent album met 10 Townes "originals". de accenten die op een aantal nummers door sax en fluit worden aangebracht, vind ik niet storend. ook de bijdragen van Mickey Raphael (harmonica), Mark O'Connor (fiddle, mandolin) en Joey Miskulin (accordion) geven dit album juist extra kleur.

citaat uit de liner notes van Robert Palmer (beter laat het zich niet verwoorden)
quote
"If Townes van Zandt had lived 40 years ago, he might be as revered and as widely known, as Hank Williams is today. The comparison isn't farfetched. Both men live in their music, as if singing and writing and being human were the same thing, and all as natural as breathing. Their songwriting craft and vocal musicianship are exceptional, but what you hear is beyond all that, it seems to be the direct, untrammeled expression of a man's soul.....Hank Williams died in 1953, in the back seat of a Cadillac. But figures like Mr. Van Zandt remind us that the wandering bard, that American archetype, is still very much with us. He's the guy in the cowboy hat, sitting in the corner of the bus station with his beat-up guitar case. And his music will live long after the voices that declare it in or out of fashion have been stilled and forgotten"
unquote