Van Morrison & Linda Gail Lewis - You Win Again (2000)

Bij dit album heb ik nogal gemengde gevoelens. De opnames hebben waarschijnlijk niet veel tijd gekost, en het klinkt over het algemeen spontaan en ongedwongen, maar het resultaat is een album dat aan de oppervlakte blijft en ook de nodige spanning ontbeert. Vergelijk al die covers maar met de originelen. En ook Van's eigen liedje ("No Way Pedro") stelt naar mijn smaak niet veel voor. Maar het ergste vind ik het (niet erg mooie) stemgeluid van Linda Gail Lewis; al speelt ze wel aardig piano, ongeveer in dezelfde stijl als haar broer. Maar Van had dit album best in zijn uppie kunnen opnemen - ik had Lewis in ieder geval niet gemist.

Leuk plaatje. Ongedwongen en erg basic, maar lekker gespeeld en gezongen. Niks meer of minder. Ik vermaak me er prima mee in de wisselaar. De inbreng van Lewis is inderdaad te verwaarlozen. Al met al niet slecht. 3 en halve ster

bij nader horens/ inziens een zeer genietbaar, vermakelijk album deze samenwerking met LInda Gail Lewis. bij de up-tempo opener "Let's Talk About Us" (tijdsduur 2,53 min) denk je even "The Killer" Jerry Lee Lewis himself te horen i.p.v. zijn zus. een nummer van Otis Blackwell, die o.a. de hits "Great Balls of Fire", "Fever" en "Don't Be Cruel schreef. deze opener geeft je het gevoel dat het feestje kan beginnen en die lijn wordt over het hele album met songs van 40/50 jaar oud of langer geleden doorgetrokken, waarbij ik het piano spel en de zang van Linda Gail Lewis niet als storend ervaar.

liefst 3 covers van Hank Williams met een stevig rockende versie van het veel gecoverde "Jambalaya" en de 2 rustpunten op dit album "You Win Again" en "Why Don't You Love Me", beide nummers die mede door de pedal steel klanken een "country feel" hebben, hetgeen ook geldt voor "Crazy Arms" mede geschreven door Ralph Mooney die behalve songwriter, steelgitarist was in de bands van Merle Haggard en Waylon Jennings.

voor de rest veel lekker in het gehoor liggende up-tempo songs als "Old Black Joe" van Stephen Forster, 1 van Amerika's belangrijkste songwriters die vele klassiekers schreef als "Oh Susanna" en "Old Kentucky Home", een nummer van Al Smith "Think Twice Before You Go" dat ook door John Lee Hooker werd gecoverd op het album "Urban Blues" en "A Shot of Rhythm & Blues" (Terry Thompson) dat eerder in 1961 als b-side van de single "You Better Move On" verscheen van de soulzanger Arthur Alexander.

ook de gedreven R&B van "Real Gone Lover" een nummer dat mede geschreven werd door de New Orleans legende Dave Bartholomew en "Cadillac" (Ellas McDaniel alias Bo Diddley) met de herkenbare Bo Diddley beat, worden fraai gecoverd.

de afsluiter is een bevlogen cover van "Boogie Chillen" (John Lee Hooker/Bernard Besman) 1 van zijn muzikale helden.

het enige eigen Van Morrison nummer "No Way Pedro" sluit naadloos aan bij de frisse, spontane sfeer van dit album, dat een stuk energieker klinkt dan de wat belegen hommage aan de country muziek uit zijn jeugd, het album "Pay the Devil" uit 2006.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at the Wool Hall, Bath, England

Van Morrison: vocals, acoustic & electric guitar, harmonica
Linda Gail Lewis: vocals, piano
Ned Edwards: lead & electric rhythm guitar, mandolin, backing vocals
Pete Hurley: bass
Colin Griffin: drums
Paul Godden: steel guitar (tracks 2,4,7,10,11 & 12)
Lee Goodall: saxophone (tracks 6 & 13)