Simon & Garfunkel - Wednesday Morning, 3 A.M. (1964)

Erg soft, soms wat saai en stijf folkalbum. Gelukkig ging het daarna beter met Tom & Jerry.

Toch een album dat zeker te genieten is, al zijn hun andere albums duidelijk beter.

Ik heb dit album leren kennen nadat ik "Simon & Garfunkel - The Collection" heb gekocht (met alle albums + het live-concert in 1981 in mooie, kleine lp-hoesjes).

Vooral protestlied "He Was My Brother" (over de Vietnam-oorlog) vind ik prachtig... Heerlijk, die samenzang. Ook "Bleecker Street" vind ik erg mooi.

Ik vind dit zeker géén slecht album van S&G, vergeet niet dat hier ook "The Sound of Silence" en een cover van "The Times They're A-Changing" van Bob Dylan.

Jammer is echter wel het zuinige gebruik van de verschillende instrumenten, dit in tegenstelling tot het album "Like a Bridge over Troubled Water", wat dan weer heerlijk dicht in de buurt komt van een 'luisteravontuur' door de grote hoeveelheid verschillende instrumenten. Vaak krijg ik op dit album het gevoel dat veel nummers vrijwel hetzelfde zijn, bijna elk nummer bestaat uit slechts zang en gitaar.

Afgezien van "He Was My Brother", dat duidelijk een politieke boodschap bevat, lijkt de rest van de liedjes niet met passie gespeeld. De geloofwaardigheid heeft vooral ernstig te lijden onder het overduidelijk geacteerd vrolijke "Go Tell It on the Mountain". "Benedictus" en "You Can Tell the World" zijn daarnaast niet bepaald prijsnummers, waardoor dit album toch niet de status krijgt van favoriet S&G-album van mij.

Het album "Wednesday Morning, 3 A.M.", dat overigens uit 1963 komt en niet uit 1964, is volgens mij een 'groei-album'. Het is aardig om te luisteren als je alleen de hits kent van S&G, maar er is zéker beter werk te vinden van dit vrolijke duo.

First released 19/10/64.

En het andere originele materiaal (Bleecker Street, Sparrow(!), The Sound of Silence en Wednesday Morning, 3 A.M.) op dit album dan?

Het kan zijn dat de gospel en Christelijke/Joodse inslag in covers als You Can Tell the World je niet ligt, maar daarin tonen ze volgens mij wel een belangrijk deel van hun roots.

De zo kenmerkende tweestemmige zangharmoniëen worden reeds op dit debuut al tot een kunst verheven, erg mooi.

Dit album klinkt nog een beetje als hun folky Tom & Jerry-jaren.
Heerlijk is die samenzang. Hier is de kale versie van 'Sound of silence' aanwezig. Bij die andere versie is wat bijgespeeld en toen werd het pas een hit.
Er zit een couplet in het nummer 'Wednesday Morning, 3 A.M.' dat later weer gebruikt is in 'Somewhere They Can't Find Me' van het volgende album:

Oh baby, you don't know what I've done,
I've committed a crime, I've broken the law.
While you were here sleeping and just dreaming of me,
I held up and robbed a liquor store.

Via ebay heb ik ook 'The Collection' (box met hun 5 albums + 1 dvd) gekocht. Wat een prachtige box, perfecte uitgave. Mijn tocht begint logischerwijze hier, en ik geniet ervan. Wetend dat het beste nog moet komen, zalig.

Ik ben geen voorstander van bonustracks. Ik verkies het album zoals het oorspronkelijk was. Die bonusnummers zie ik dan liever op een apart schijfje met rariteiten, om haast nooit te laten spelen.

Ook ik heb ''The Collection'' gekocht. 12 euro bij de Mediamarkt! Ik zal alle albums chronologisch afgaan dus men zal mij de komende tijd wel tegenkomen bij de Simon & Garfunkel albums.

Wednesday Morning, 3 A.M. is meteen een overtuigend debuut. Het door Paul Simon geschreven werk behoort direct tot het beste van dit album. Bleecker Street, Sparrow, The Sounds of Silence en He Was My Brother zijn voor mij de uitblinkers. Ook Last Night I Had the Strangest Dream vind ik goed, al ken ik het origineel niet. Verder is de Dylan cover is goed, maar niet zo goed als het origineel of die van Boudewijn.

Benedictus vind ik vrij zwak en ook Go Tell it On the Mountain is niet erg sterk. Verder is het wel erg braaf allemaal, maar ik kan hier wel van genieten. Mooie plaat!

De demo versies heb ik ook op m'n CD's staan, maar die ga ik de komende tijd nog niet beluisteren. Eerst even gewend raken aan alle albumversies.

Met alles akkoord, Stijn, enkel; moet je persé bij ieder besprekinkje van een album van Simon & Garfunkel schrijven dat het "vrij braaf" is, trouwens ik vind dit niet minder braaf of braver dan andere singer-songwriter muziek uit die tijd.
Het is gewoon prima vakmanswerk; Simon de songwriter en de prima samenzang tussen hem en Garfunkel, prachtige close harmony.
Dat imago van "te braaf", ik ben dat echt spuugzat om dat her en der echt te pas en te onpas te moeten lezen, dit is niet braver dan de rest van de muziek uit de sixties, echt niet. Of hadden die jongens de heavy metal toer moeten opgaan dan??
Begrijp langs geen kanten die hele "te braaf" opmerkingen, echt niet.
En Ben Crabbé moet in het programma BLokken (één) ook echt ophouden om tientallen keren per jaar te verkondigen dat hij Simon & Garfunkel ook al te braaf en te zoetsappig vindt.
Hij zou zijn smaak beter wat verruimen, het zou hem niet schaden, de voetbalgèk!

Ik heb alleen bij deze en Bridge over Troubled Water gezegd dat het vrij braaf is. Het stoort mij verder ook niet, het is meer iets wat me opvalt en wat me persoonlijk ietsjes minder goed ligt. Maar zoals je ongetwijfeld gelezen hebt ben ik over elk album toch positief, en daar gaat het uiteindelijk om toch?

Jazeker, Stijn, maar het is maar dat dit nu al tientallen jaren door zovelen wordt gescandeerd; Simon & Garfunkel hebben zo'n "braaf imago", terwijl ze misschien ook naar de hoeren gingen...
Kijk, over The Everly Brothers werd zoiets nooit gezegd.
Dàn zijn er nog zovélen die je het predikaat "te braaf" zou mogen opkleven, het kunnen toch allemaal géén Alice Coopers, Marilyn Mansonnen of Slipknots zijn, hé?
The Beatles waren ook de braven, terwijl de Stones de stoute jongetjes van de klas waren, allemaal imago, vaak door managers bedachte image-building, bij de Stones al helemaal, want Andrew Loog Oldham heeft de Stones toch een beetje gekneed tot wat ze geworden zijn.

Heavy Metal Simon & Funky Guitar SImon, het hàd ook wel geklonken...

Wel wat braaf allemaal

3AM , de eersteling van het vermaarde duo , dat zich nog duidelijk in hun ontwikkelingsfase bevindt.
Het traditionele folk gehalte is hoog evenals de invloed van de Everly's.
Maar voor de toen toegewijde luisteraar van 3AM moet het al duidelijk zijn geweest : wie een liedje met eeuwigheidswaarde kan neerpennen als Sounds of silence is , moet wel een meer dan begaafde liedjescomponist zijn......

Mooi debuut van de mannen, al vind ik de albums die hierna kwamen zo ongeveer allemaal beter. Nu ben ik ook niet hun werk chronologisch afgegaan, dus daar kan het natuurlijk ook aan liggen, want in plaats van beginnen met dit album, eindigde ik met dit album. Toch is dit ook weer geen slechte plaat.

Ik vind dit echt een lekkere plaat, ja ach een beetje braafjes.. wat wil je omstreeks'64, enkele uitzonderingen daar gelaten.

Ook de banjo vind ik lekker klinken! Score vind ik echter wat laag

Als er hier al sprake is van proefdraaien voor een succesvolle toekomst, dan vind ik ze hier goed in geslaagd.

Dat de folkrock naar een wat softe singer/songwriter niveau neigt is wel waar, maar ik weet niet of het daarmee ook per se braaf werd.

Ik zag zaterdag op de BBC een documentaire over Simon & Garfunkel waar toch wel uit bleek dat de (vocale) talenten vanaf het begin werden herkend en erkend, getuige ook de ruimte die ze kregen toegewezen, de producers waar ze mee mochten werken.

Proefdraaien klinkt wat oneerbieding, maar ze putten hier vooral nog even uit nummers van meer "spirituele" songwriters en begenadigde componisten als Bob Dylan en Joan Baez. Alleen Bleeckerstreet, Sparrow, The Sound of silence en de titelsong komen nog uit de koker van Paul Simon.

Het album wordt over het algemeen vaak gezien als iets dat voorlopig zeker nog niet het niveau van de opvolgers weet te halen, als een minder broertje in het geheel.
Ik vind het verschil niet zo groot. Er wordt hier al "genachtegaald" als het een lieve lust is en als album als geheel is het zeer acceptabel, zonder skipmomenten.

The Sound of silence is later natuurlijk gebruikt voor het gelijknamige album, daar ondersteund door een drum en een electrische gitaar, waar hier alleen een akoestische versie voldoet.
Maar verder prima album.

Geen onaardig debuut van Simon & Garfunkel. Het opent lekker met het energieke You Can Tell The World en gaat vervolgens verder met over het algemeen vrij plezierige folkrock. Zelf ben ik geen uitgesproken liefhebber van singer/songwriter, maar Paul en Art beschikken over prachtige stemmen die samen bijna engelachtig worden. Sound Of Silence is uiteraard de kraker hier. Een prachtig lied waar ik eigenlijk nooit genoeg van krijg.

Toch staan er op dit album een aantal songs die te ingetogen zijn. Liedjes waar niet naar een climax gewerkt wordt. Sommige covers storen me weer door de teksten, zoals Go Tell It On The Mountain. Vraag me af of de heren er zelf voor gekozen hebben, want het enthousiasme spat er niet bepaald af bij het zingen van "Jesus Christ Is Born".

Ik snap niet zo goed waarom muziek uit de begin jaren zestig als braaf wordt betiteld, alsof dat niet meer dan logisch is en het pas stouter wordt vanaf, tja, vanaf wanneer?
Voor 1964 was er een boel opruiende muziek te vinden hoor, zowel underground als mainstream. Of zijn Jerry Lee Lewis en Elvis en Chuck Berry vergeten?

Paul Simon's muziek klinkt wellicht braaf, als zeer gedegen muziek met prachtige samenzwang automatisch als braaf gedefinieerd kan worden, maar in het titelnummer zingt hij toch maar mooi over die drankwinkel die hij heeft overvallen.....
Hij valt de Vietnam oorlog aan en het politieke klimaat. Wat is dan nog braaf? Het is geen agressieve rap of heavy metal, maar zijn juist de op het eerste gehoor brave liedjes die een haast verborgen randje hebben, niet veel spannender? Ik vind van wel in ieder geval. Dit is net zo braaf als Johnny Cash's Folsom Prison Blues wat mij betreft.

Dit is doordringmuziek. En wat is Sparrow dan toch echt ontzettend goed zeg!

Simon & Garfunkel. Voor mij onlosmakelijk verbonden met The Sound Of Silence (bij wie niet?), wat nog steeds een van de mooiste songs ooit is voor mij. Ik wist alleen niet dat er een meer uitgeklede variant bestond die vanzelfsprekend ook nog steeds wonderschoon is (maar toch net ietsjes minder dan de versie met extra instrumentatie).

Het debuut is niet briljant, maar toont wel op uitstekende wijze de vocale capaciteiten van beide heren. Vooral Sparrow is een prachtige track die me kippenvel geeft. Tegen het einde vind ik echter dat er met Go Tell It On The Mountain echt een mindere song wordt gespeeld en merk ik dat ik toch een beetje snak naar wat meer afwisseling. De Dylan-cover is echter wel weer wonderschoon en ik heb absoluut van dit album genoten. Een kleine 4 sterren zijn dan ook zeker op zijn plaats!

Zeer genietbaar debuut. Er staan erg mooie songs op dit album, waaronder de originele versie van 'The Sounds of Silence'. Ook 'Bleecker Street' en 'The Sun is Burning' zijn zeer goede nummers. Toch blijft dit album voor mij een voorproefje op wat komen gaat. Zeker de drie albums die volgen laten een stijgende lijn zien in zowel creativiteit als muzikaliteit. Het laatste album heeft een paar mooie composities, maar laat het naar mijn gevoel in samenhang afweten.

Ik ben overigens wel benieuwd of ze ooit nog samen iets nieuws zullen maken. Ergens hoop ik van niet, want ik denk dat het de vijf albums die ze hebben gemaakt in mijn ogen niet zal kunnen overtreffen. Maar ik blijf wel benieuwd...

prachtig album wat mij in de jaren 70 en daarna ontglipt was , maar dan nu eindelijk aangeschaft. Schitterende zang. een dikke 4

The sound of silence en he was my brother vormen de hoogtepunten op het debuut van het meest succesvolle duo allertijde. De platen die hierna nog volgen steken wel met kop en schouder boven deze plaat uit. Het is allemaal wel mierzoet, hoewel de kwaliteiten al duidelijk hoorbaar zijn. De schaduw van Tom en Jerry hangt er nog boven. Het duo wat S & G vormde in de periode 1957 - 1960. Waarna ze in 1964 weer samen gingen werken. Nadat Simon al in 1960 probeerde een solo carriere van de grond te krijgen.

Prachtig folk album. Het nummer "sparrow" is vrij onbekend maar echt fantastisch.

Zeker met je eens. Ik vind Sparrow een echt hoogtepunt van dit prima album. Net als Bleeker Street trouwens, de titelsong en de oerversie van Sounds Of Silence.

5 Jaar geleden heb ik dit album 3,5* gegeven. En daar verandert niets aan nu ik op dit album stuit in mijn tocht door de lijst van 1964. Ik vind het begin van dit album wat minder. Wat mij betreft wordt het album pas echt fraai vanaf Bleecker Street. Daarna Sparrow, ook een prachtig nummer. Het stichtelijk klinkende Benedictus en over The Sounds of Silence is alles al gezegd.
In He Was My Brother wordt je door het korte gitaarintro direct al meegezogen. De daaropvolgende songs Peggy-O, Go Tell It on the Mountain en The Sun Is Burning zijn gewoon degelijke S&G nummers.
Minder gecharmeerd ben ik van de cover van The Times They Are A-Changin'. Het is te braaf (daar is tie weer) gezongen. Dat past niet bij het nummer. Maar gelukkig hebben we Wednesday Morning, 3 A.M nog, een waardige afsluiter.
Op 20 in de 100 Greatest Albums of 1964. Nummer 25 in BestEverAlbums 1964.

Een aardig album met een paar uitschieters, zoals : "Sparrow", "The Sounds of Silence" en de mooie afsluiter "Wednesday Morning, 3 A.M."

Ik heb weer eens de 5 albums van Simon & Garfunkel in chronologische volgorde beluisterd, om te horen hoe ik dat na verloop van vele jaren vind. Dat gaat gemakkelijk want alles bij elkaar duurt dat twee en een half uur.

Dit debuutalbum deed destijds helemaal niets. Is ook best te horen, want nummers zoals bijvoorbeeld. You Can Tell the World, Benedictus en Go Tell It on the Mountain zijn natuurlijk ook niet echt geweldig. Maar wel is duidelijk te horen dat Simon het talent had om echt goede songs te schrijven. Want al zijn songs zijn allemaal een stuk beter dan de covers (ja, ja, ook die van Dylan). Met als uitschieters natuurlijk The Sounds of Silence, Bleecker Street, Sparrow en het titelnummer.

Hoe dan ook: het album deed niets en Paul Simon vertrok daarom teleurgesteld naar Londen om daar in het daar florerende folkcircuit (met collega's als Al Stewart en Ralph McTell) op te treden. Totdat ze in de USA The Sounds of Silence van wat andere instrumenten hadden voorzien en het in de Amerikaanse hitlijsten omhoog schoot. Iemand belde Paul en die vertrok hals over kop terug naar de States. En "the Rest is History".