Deep Purple - Rapture of the Deep (2005)

Jaaa, ready and willing. Hele avond met die riff in mijn hoofd , flard van " een " live versie van iets met alternatief einde, kon er niet opkomen, dus thanks!

Laatst op cd gekocht, maar kende het album van streaming toen ik in 2014 hun discografie met gitarist Steve Morse beluisterde. Dit voor een compilatie-cd die ik samenstelde voor onderweg. Enkele nummers behoorden al tot mijn favorieten, maar regelmatig draaien leverden er meer op. Ondertussen hierboven alle berichten gelezen.
Leuk om te zien hoe vanaf het begin van MuMe zowel internet als de site zijn gegroeid. Zo werd er in 2005 gevraagd of Joe Satriani echt in Deep Purple heeft gespeeld. Nu is dit soort informatie makkelijk beschikbaar. Ook lees ik over de tweedeling, waarbij menig fan van Purples gloriejaren weinig met dit Purple met Steve Morse en Don Airey kan.

Uiteraard is het Purple van 2005 anders dan toen, ik heb er echter wel wat mee. Op Rapture of the Deep is de onstuimigheid van de jaren '70 verdwenen, waarbij Ian Gillan niet meer op de tongen van zijn longen krijst.
Instant favorieten waren in 2014 het titelnummer, Clearly Quite Absurd met zijn prachtige stijgende akkoordenlijnen en toetsensolo en het fascinerende Before Time Again, de laatste twee opvallend genoeg de rustiger tracks van deze schijf.
Inmiddels ook geland zijn de steviger nummers Money Talks, Wrong Man en Kiss Tomorrow Goodbye met z'n lekkere intro op Paices toms. Zeker met de tekst en solo's erbij is MTV eveneens gegroeid, met Gillans gemopper op classic rock radio, MTV en de verwijzing naar Smoke on the Water, inclusief de verkeerd gebruikte achternamen Grover en Gillian die hij kennelijk hoorde noemen.

De andere nummers doen me nog steeds weinig. Wat niet wegneemt dat de band ook daarin sterk speelt en lekkere solootjes voorbijkomen. Een groove als in Back to Back klinkt onmiskenbaar als Deep Purple, maar de melodie heeft het niet en de rock van Junkyard Blues is me te vrijblijvend. Al met al een krappe 8 voor Rapture of the Deep.

Sinds drie dagen staat een interview met Steve Morse online, waarin de gitarist begint met het spelen van een instrumentaal nummer. Gitarist/interviewer Rick Beato verwoordt het zo mooi, nadat Morse klaar is met spelen: "There is a majestic style to some of the sections".

Het zijn precies dat soort melodieën die het Purple met Morse zo fenomenaal goed kunnen maken. Op dit album gebeurt het in mijn oren op op Clearly Quite Absurd en Before Time Began. 68 minuten met een mooi gesprek en praktische uitleg van Morse, aanbevolen voor liefhebbers van het Deep Purple in deze fase en natuurlijk elke gitarist.

Wauw, kom erachter dat dit een plaat is die ik werkelijk nog nooit heb gehoord. Alle platen ken ik (behalve de laatste), deze echt nog nooit aangezet volgens mij. Valt niet verkeerd, elke plaat is toch weer anders maar toch typisch Purple. Ik ga hem wel vaker aanzetten nu, opent niet geweldig met de eerste twee nummers (hoewel de opener zeker niet slecht is) en het refrein bij "Girls Like That" laat me koud, maar verder... klinkt heerlijk en bij tijd en wijle zelfs flink geïnspireerd zoals "Wrong Man", het titelnummer en de afsluiter. Zalig plaatje!