Thelonious Monk - Monk's Blues (1968)

Luistert & huivert naar deze KLASBAK!

......maar 1 bericht en slechts 2 stemmen......
Als iemand de jazz-traditie, zoals die in de jaren '30 in de vorige eeuw door o.a. The Duke en Count Basie werd gestart, in de '60's heeft voortgezet is het wel Monk! Andere vernieuwden meer (Mingus), maar als je van Ellington en Basie houdt, dan is deze plaat een echte aanrader!

Hmm...Ik heb geluisterd en vooral gehuiverd. Ik werd er niet blij van om eerlijk te zeggen. Wellicht dat ik een andere uitvoering heb dan de plaat hierboven. De hoes is vrijwel identiek, alleen staat het Columbia logo links en is een stuk bescheidener afgebeeld. Ik heb ook minder nummers, en de volgorde is iets anders (geen Blue monk & Round midnight).

Ik vond dit album een verschrikking. Monk probeerder zich dapper te weren tegen het big band geweld, maar echt tevergeefs. Ik ken hem nog niet goed, maar zijn stijl lijkt zich absoluut niet te lenen vor deze combinatie. En welke pianist kan hier nu wel tegen op....Ik ben gek op jazz pianisten, en Monk's genie staat overdadig gedocumenteerd, maar deze plaat zal ik niet meer opzetten.

Vooral consecutive seconds is echt een draak van een nummer. In Monk's Point lijkt de oude meester zich te herstellen naar zijn niveau, maar het duurt niet al te lang. Ik ga zo snel mogelijk deze slechte smaak wegspoelen met een andere plaat van Monk, liefst met zijn trio, waar de anderen op hem ingespeeld zijn en hij de ruimte krijgt om zijn genie te laten horen. De producer verdient geen compliment hier.

.......De Wegen Der Kunsten Zijn Toch Werkelijk Ondoorgrondelijk....

Voor mij 1 van de beste Jazz-platen in mijn collectie ('Straight No Chaser' is toch binnen het genre als 'Klassiek' te beschouwen)....blijkt wel weer dat 'over smaak niet valt te twisten'....

p.s. Hoppert: dank voor het weer onder de aandacht brengen: ik trek 'm snel weer eens uit de kast!

Mjah, ik wil ook niet de indruk wekken dat ik graag grootheden bash...Het viel me zelfs best zwaar om een negatief stukje te posten, de eerste op deze site, en dat nog wel bij Monk... Je hebt het gevoel dat je daar vooral jezelf mee pakt...

Maar zoals gezegd, ik zal een andere plaat van hem erbij trekken om hem de credits te geven die zijn kwaliteiten verdienen. En nogmaals, ik denk dat deze plaat toch echt 'verkeerd' is gegaan bij de keuze van de producer om Monk te combineren met een big band op deze manier.

Een en ander wordt waarschijnlijk versterkt door mijn voorkeur voor kleinere bands ipv de Ellington/Basie stijl. Liever Hancock (over genieen gesproken), Peterson, Chick Corea, Ahmad Jamal (held) Joey Calderazzo (absurd) of Brad Mehldau om maar een paar favorieten te noemen.

...Alsof toeval niet bestaat: gisteren bij DWDD: 'Blue Monk' by Bennink/Borstlap/Noordijk/.. !! (ter ere van ons Juul: die wordt vandaag 65!)

En tja, ik vind het groots en meesleepend a la Ellington/Basie/Miller toch te preferen boven een trio/kwartet uitvoering van het werk van Monk.....

Maar goed, ik ga nog niet zo lang mee binnen het jazz-bereik en moet, zeker van Monk, ook zijn werk in trio-uitvoeringen eens (uitgebreider) gaan beluisteren......

Overigens, zie ik nu pas, dat 'Blue Monk' op mijn CD als nr. 10 staat gelist en op de uitvoering hierboven als nr 1.......

Er bestaan dan toch Monk-albums die me een stuk minder kunnen bekoren - de wonderen zijn de wereld nog niet uit - jammer want het idee achter dit album vond ik op zich zeer interessant. Slecht klinkt het zeker niet, maar de uitvoering laat de wensen over. De gezelligheid uit Reflections is weg, Brilliant Corners is een vage schim van het intense origineel. Het klinkt allemaal redelijk gefabriceerd en afstandelijk wat toch erg ingaat tegen wat je verwacht van zo'n Jazzlegende.

Enkel op Just A Glance At Love vind ik de combinatie uiterst geslaagd, Straight, No Chaser klinkt verrassend goed - de solo's van Monk zijn meestal meer dan in orde. Bij de rest is het een beetje 'hit and miss': sommige momenten erg goede Big Band-begeleiding, maar meestal totaal geen meerwaarde brengend.

De soms wat lompe big band (Straight, No Chaser!) wordt vaak genoeg genoemd, maar waarom hoor ik niemand over die overdadige galm die over het geheel zit? Vooral bij de saxofoon is dat echt storend. Verder blijft Monk Monk, zijn composities en pianospel zijn hoe dan ook briljant, maar deze uitvoeringen zijn minder geslaagd.

Het zal wel aan mijn milde inborst liggen, maar ik vind deze voor de afwisseling best wel leuk.
Ietwat over the top, klopt. En ja, wel galm. Het zal wel met die gekke hippiejaren te maken hebben.

Ook Muddy Waters en Howlin’ Wolf gingen ineens als jonge rockartiesten klinken.

Nee, dit wordt geen favoriet. Wel een koesterplaatje. Ik krijg vooral associaties met filmmuziek, zo’n B-film met achtervolgingen