Neil Finn - Try Whistling This (1998)

Godzijdank is er nog leven na Crowded house. Niel Finn trekt de licht experimentele lijn van Together alone door op zijn eerste soloalbum. 4*

Van sfeer iets minder dan 'One Nil'. Veel goeie nummers. 'Addicted' vind ik één van de toppers op deze plaat. 'King Tide' mag er zeker ook zijn. Waarom heeft deze man eigenlijk relatief weinig succes? Een raadsel...

Hou van deze Aussie, heeft met Crowded House een resem onsterfelijke hits geschreven.
Hier iets minder toegankelijk, maar ook hier staan een aantal heel knappe nummers op! Aanrader !

Dat klopt als een (Palestijnse) bus!

Vele mooie liedjes, prima songteksten, ach : Neil Finn is toch pure klasse ??

Sinner en She Will Have Her Way voor mij als beste songs op dit geweldige album.

****

Als dit album onder de noemer Crowded House was uitgebracht, dan hadden er zeker één of twee wereldhits opgestaan..

Het geluid is wat electronischer dan Crowded House, maar de liedjes zijn natuurlijk prachtig, zoals we van Neil Finn gewend zijn.

Zoals zo vaak bij Neil Finn is dit een echte groeiplaat, waarbij de schoonheid van de nummers steeds duidelijker wordt bij iedere luisterbeurt.

Toch leuk dar deze cd nog beproken wordt. Hij bungelt bij mij net rond plaat 10 van n mijn top 10. deze cd pak ik ook telkens weer uit de kast. Voor mij is het dus een blijver. Muziek met een scherper randje, als die van crowded house. Tim Finn is meer van de "lievere" songs. Als solo artiest ondergewaardeerd. Dat in ieder geval. P.S. Op mijn cd staan niet die bonus tracks. Hoe klinken die? Die ken ik niet.

Het duurde even voordat ' ie "viel", maar toen het eenmaal geland was ... wat een prachtplaat. Zwaar onderschat die Neil Finn.

Faster Than Light .... wow !

De verwijzingen naar de heren van Crowded House zijn niet van de lucht, zie ik al. Hun oeuvre heb ik altijd met speciale aandacht gevolgd. Neil Finn en zijn broer schreven immers onweerstaanbaar frisse, beatlesque popliedjes met meanderende melodieën. Ze torenden trots boven de kille, gladgepolijste middelmaat van het gros van hun tijdgenoten uit, eind jaren '80.

We schrijven 1998, alweer 5 jaar na Together Alone. Finn experimenteert er lustig op los. Try Whistling This klinkt strakker, de productie minder zoet en de ritmes zijn venijniger dan ten tijde van Crowded House (hun recente comeback doet aan voornoemde vergelijkingen weinig af). Deze subtiele plaat is knap gelaagd en daarmee is Finn avontuurlijker dan ooit tevoren. Het is direct duidelijk: Finn speelt met elektronica zonder aan subtiliteit in te boeten. Dit is een stevige variant op Crowded House met hier en daar, laten we zeggen, een vleugje Paul Weller.

De jazzy opening van 'Sinner' alleen al... Ja, Try Whistling This is heerlijk om bij te ontwaken, en meer dan dat. Wat past het bovendien goed bij een herfstige zondagmiddag als deze!
Associaties bij dit intieme album zijn onthaasting, de herinnering aan dauw op het gras, sneeuw op je jas, de exposities van mijn oom en tante (respectievelijk fulltime en parttime kunstschilders, wier huis ingericht was met kleurrijke kunstwerken en apart Afrikaans meubilair)… Al met al reuze sfeervol!

Na Try Whistling This enkele dagen achtereen herhaaldelijk beluisterd te hebben:

4,5*

Zat vandaag eens naar een zelfgemaakte verzamelaar van dik 10 jaar geleden te luisteren en zo hoorde ik Sinner weer eens. Wat een prachtig liedje is dat toch zeg. Is de rest van het album net zo mooi?

Ik moet zeggen dat Crowded House me nooit echt aan heeft gesproken.

Ik heb deze CD gisteren voor een eurootje gekocht in de Bieb.
Ik zal hem eens goed luisteren en dan er iets over zeggen.

Nou dat lijkt me inderdaad wel leuk

Dit album is niet echt Crowded House like.
Is veel meer gevarieerd. Ook diverse bijzondere instrumenten.
Veel voller geluid dan CH.

Ik hoor weinig verschil met zijn bandje Crowded House. Misschien dat de sound wat voller is.... en dat dit toch iets meer singer-songwriter-stuff is.
She Will Have Her Way, en vooral Sinner met die onweerstaanbare sample erin zijn heerlijke songs. Mooi album, inderdaad!

Door de vorige reaktie van Father weer eens van stal gehaald en de 5* blijft gewoon gehandhaafd. Ik had me de laatste tijd wat meer geconcentreerd op broer Tim. En die zit zeker op hetzelfde niveau als Neil. Maar als je Try Whistlinh This goed vindt moet je de opvolger One Nil zeker ook gaan beluisteren. Iets rauwer, maar daardoor zeker niet minder. Die staat bij mij ook op 5*****!!!!

lang geen reactie. fraaie plaat die op het einde een ietsje inkakt, maar mooi blijft. de eerste helft is fenomenaal.

Ik heb inmiddels vele malen dit album beluisterd, maar het raakt me totaal niet.Zwakke nummers, een van zijn slechtste albums. Neil kan zoveel beter.

Ik heb deze album net gekocht bij de plaatselijke kringloop, [zgan]. Ben blij dat de songteksten er bij zitten, vind ik vaak een grote meerwaarde. Ik ben niet zo'n Crowded House fan, maar wel van Split-Enz. Wat hij samen deed met zijn broer Tim.

Zag deze toevallig liggen in een 2de hands winkel. Natuurlijk direct meegenomen. Ik had al "Dizzy Heights" en "One NIl" op cd en die bevielen mij zeker wel. Na een paar keer beluisteren is ook deze weer de moeite waard. Iets meer experimentele sound dan op CH platen, maar dit stoort totaal niet.

Neil Finn, bekend vanwege zijn werk met Split Enz en met name Crowded House heeft inmiddels ook 4 soloplaten op zijn naam staan.
De beste man heeft mij altijd wel geïntrigeerd. Een uitstekend songwriter, veel gevoel voor fraaie melodieën en daarnaast voelt hij altijd goed aan wat een song nodig heeft.
Waar Finn bij Crowded House vaak binnen de lijntjes kleurt is dat bij zijn soloplaten regelmatig een ander verhaal. Hij zoekt meer het avontuur op, het songmateriaal is dwarser en ook minder pakkend in vergelijking met zijn beroemde broodheer.
Dergelijke details maken man's eerste soloplaat wat moeilijker te doorgronden.
Neem je wat langer de tijd ontvouwen zich wel degelijk een aantal mooie songs. De melancholische titelsong met fraaie details, het pakkende She Will Have Her Way, het broeierige Sinner; stuk voor stuk prima tracks.
Na Loose Tongue begint mijn aandacht te verslappen, de scherpte raakt er vanaf en Neil weet een stuk minder te boeien. Afsluiter Addicted is dan wel weer fraai uitgevoerd.
Try Whistling This is geen makkelijke plaat, het loont echter de moeite om de plaat wat vaker te beluisteren, op den duur ontvouwen zich er details die je eerst wat minder opvielen. Geen topper maar een hele dikke voldoende haalt dit plaatje wel.