Dire Straits - Making Movies (1980)

Dire Straits maken met dit album een hele grote sprong na hun debuut en Communiqué. Ze klinken hier heel anders en veel frisser. Er zit veel afwisseling in dit album en de productie is veel afgewerkter. Mark Knopfler zingt ook veel duidelijker en met meer plezier dan voorheen, zo lijkt het toch. Ik vind de volgorde van de songs uitstekend gekozen en Les Boys als afsluiter is echt wel okee. Hadden ze dat er ergens tussen gezet, dan had het misschien wel misstaan, maar een afsluiter mag wel iets speciaals hebben en wat van de rest afwijken.

Eerste twee nummers vijf sterren, de rest vier, gemiddelde rond ik naar boven af op 4,5 sterren

Een alleraardigst plaatje van Dire Straits, die ik tussen de platen van mijn pa vond en ook maar eens opzette. Zeker geen slechte plaat, maar de superlatieven eraan verbinden doe ik niet. Vooral aan de eerste kant staan een aantal sterke nummers, eigenlijk moet deze plaat het ook gewoon van de eerste kant hebben. Tunnel Of Love, Romeo & Juliet en Skateaway zijn erg tof. De tweede kant vind ik dan weer een stuk minder en wat mij betreft is die afsluiter, afsluiter onwaardig.

Ik kan me zo voorstellen dat dit album voor de Dire straits fans van het eerste uur, voor degenen die echt fan waren van Dire Straits en Communiqué, een behoorlijke teleurstelling was...

Is er zo iemand in de zaal? Die dat op die manier bewust heeft meegemaakt dat dit album uitkwam?

Ik heb dit wel bewust meegemaakt, maar volgens mij kwam de echte teleurstelling pas bij Love Over Gold....

Oh, dat vind ik dan weer verassend. Hoewel dit geen slecht album is, is het wel compleet anders dan de stijl van de eerste 2 albums... Maar Love over Gold is een meesterwerk, dus dat zou in mijn geval alleen maar een meevaller geweest zijn denk ik... Love over gold is een verfijning, een verbetering van de weg die ze hier zijn ingeslagen.

Dit is een plaat die duidelijk wat kleurrijker is dan de vorige 2 albums.
Dat zijn albums waar duidelijk de gitaar van Knopfler de dienst uitmaakt.
Hier zijn er meer sfeerpartijen in de vorm van piano en keyboards.

Maar zoals mijn beoordeling in de vorm van 3.5 al aangeeft , niet alles vind ik even geslaagd.
Er staan m.i wat minder aansprekende stukken op.
Love Over Gold is inderdaad puik. Prachtige plaat.

Ik ben afgehaakt na deze plaat, Love Over Gold was een plaat die mijn moeder en tantes mooi vonden.... als je 16 bent is de lol er dan vlug af... om over nog latere platen maar niet te spreken...

Da's overigens geen oordeel over de kwaliteit van de plaat maar glad en netjes binnen de lijntjes is het allemaal wel (vind ik nog steeds).

Ik was 14 toen Love Over Gold verscheen, ik was onderteboven van de schoonheid van de single Private Investigations en kreeg het album . Ik geloof op Sinterklaasavond (samen Met Belgie van Het Goede Doel.)
Maar de groep was voor mij al bekend vanaf hun debuut. Het debuut en Love Over Gold zijn voor mij absoluut de twee beste Dire Straits albums.
Echt slechte platen hebbeb ze ook nooit gemaakt. Met Brothers In Arms heb ik het meeste moeite. Over glad en binnen de lijntjes gesproken.

Ik vind eigenlijk dat Dire Straits atijd binnen de lijntjes blijft. Begrijp me goed, ik vind het een erg goede band, met een paar schitterende nummers (vooral live), maar ik heb het altijd een binnen-de-lijntjes band gevonden.

Ik heb dan ook lang niet altijd moeite met het werken binnen de lijntjes.

Ja hoor , ik heb alles bewust meegemaakt vanaf hun debuut en de teleurstelling zit ik nu nog steeds op te wachten .

Kan je mij een voorbeeld geven van een opgenomen studio album die niet binnen de lijntjes blijft want volgens mij zijn studio opnames altijd binnen de lijnen , Deep Purple , Pink Floyd , U2 enz blijven met hun studio opnames allemaal binnen de lijnen , live vind ik het een ander verhaal .
Live vind ik de Straits zeker niet binnen de lijntjes blijven.

Ik begrijp wel wat freakey bedoeld. Binnen de lijntjes is feitelijk gestructueerd muziek maken.
Op een album in dit genre is dat vaak het geval.
Maar ondanks dat Dire Straits live misschien wat speelser en minder binnen de lijntjes klonk, ((vooral tijdens de laatste tour) was er over elke solo, (pedal steel, drum /percussie solo's) wel degelijk nagedacht. Volgens mij was het allemaal heel strak geregisseerd.

Dire Straits is op hun debuut lekker ongedwongen. Ik denk ook niet dat er veel takes tegen aan zijn gegooid. Fris en frivool.
Op latere platen hoor je meer toevoeging van allerlei instrumenten, die het een wat bredere klank geven.
Vooral op Brothers In Arms hoor je een heel geregisseerd geheel. Ik vind dat de ziel in veel opzichten dan uit hun muziek is verdwenen.

@Bikkel: Da's inderdaad wel zo'n beetje wat ik bedoelde...

@Rudiger: de voorbeelden die geeft hebben dat wel, maar luister een naar oude Mother of Invention, Beefheart, Sonic Youth, Dinosaur Jr., The Ex, Truman's Water, Kyuss en zo nog een enkele bands/genres en je merkt dat dit dus lang niet altijd geldt.... overigens, de eerste platen van Pink Floyd zijn ook niet bepaald strak geregisseerd.... en for that matter, het debuut van Dire Straits ook niet echt, zoals Bikkel hierboven ook al een beetje aangaf.....

Kant 1 van de LP vind ik erg leuk, kant 2 niet echt. Les Boys is zelfs een gedrocht in mijn ogen. Daarom een magere voldoende, te danken aan kant 1

Mooie plaat van Dire Straits. Met name de eerste twee nummers zijn fantastisch. Opener "Tunnel of Love" is een mooie muzikale trip met sfeervol en prachtig gitaarspel van Mark Knopfler. Ook het tweede nummer "Romeo and Juliet" is een Dire Straits klassieker. Samen met "Espresso Love" zijn dit de hoogtepunten van "Making Movies". De overige nummers zijn verre van slecht, maar met name de twee openingstracks steken er wel met kop en schouder bovenuit. De composities op "Making Movies" zitten gewoon goed in elkaar, maar uiteindelijk is Mark Knopfler de aantrekkingskracht van Dire Straits. Het is altijd een genot om Knopfler te horen gitaarspelen en dat is ook weer duidelijk hoorbaar op "Making Movies".

Frisse plaat, maar na de twee eerste geniale nummers wordt het al gauw een repetitieve bedoeling. Niet zo goed als het debuut en Brothers In Arms. 3,5*

De A-kant is inderdaad een stukje sterker. Tunnel of Love en Romeo and Juliet zijn de beste, meest bevlogen nummers van de band. Op Love over Gold meer bedachtzaamheid en een betere productie, maar hier op Making Movies gaan de mannen er nog helemaal voor. Zo voel ik dat. Klein beetje jeugdsentiment speelt ook mee, dat geef ik toe. Ik was 17 in 1980 en heb de plaat grijsgedraaid. Nog steeds niet op CD. Komt nog wel eens.

Love Over Gold is de volgende plaat van de groep die ik ga beluisteren

Net nog Les Boys live in London 1979 geluisterd en blijft een bijzonder nummer in een bijzondere tijd.

Waarschijnlijk bedoel je 1980?
http://www.oneverybootleg.nl/bbc1980.htm

Londen 1979 werd dat nummer niet gespeeld.
http://www.oneverybootleg.nl/170679.htm

Inderdaad die bootleg bedoel ik en is absoluut van 79. Kijk maar van welke datum Les Boys is (20th and 21st December 1979). De titel van de bootleg doet wel anders vermoeden.
Zoek overigens nog steeds de bootleg als download, maar dat is een ander verhaal .

"Making Movies (1980)" deed mij besluiten om niet verder in Dire Straits te investeren. Na het fantastische debuut album en "Communiqué" was dit derde album wat mij betreft geen sprong voorwaarts.

Ben geen kenner, maar hier: Dire Straits Concert Setlist at Lewisham Odeon, London on December 18, 1979 | setlist.fm Is al een concert in Londen in 1979 met Les Boys.

Interessant, wist niet dat die al tijdens de Communiqué Tour gespeeld werden.

Yep en het is een geweldige opname in uitstekende stereogeluid. Ik twijfel wel aan de datum die setlist.fm aangeeft, want dit lijkt sterk op de setlist van 20/21 dec '79.

Overigens staat op Making Movies dé mooiste ballad die zij hebben gemaakt: Romeo and Juliet . Daarnaast wereldse nummers als ToL, Skateaway (erg aanstekelijke drum) en Hand in Hand.

Een album dat destijds heel goed werd ontvangen, ook door Muziekkrant Oor en voor mij altijd verbonden zal blijven aan mijn vermaledijde diensttijd, wat toen nog 14 maanden was en verplicht .
We draaiden het bandje dikwijls in de auto (kon gelukkig iedere dag carpoolen) van de kazerne naar huis en andersom.
Ik heb hem nog niet zo heel lang op CD zelfs, maar dan wel meteen de remaster.

De oude kant 1 blijft een hoogtepunt natuurlijk met het filmische Tunnel Of Love, de prachtballad Romeo And Juliet en het enigszins geheimzinnige Skateaway.
Verder is Solid Rock een lekker rocknummer, is Espresso Love ook gewoon goed en Les Boys gewoon niet leuk.
Maar het album werd vooral gezien als een vooruitgang in de sound van de Dire Straits en misschien is dat ook wel zo.
Klinkt in ieder geval anders dan de eerste 2, die ik ook erg goed vind.
En dit is gewoon een plaat, die nog steeds staat als een huis.

Les boys is gewoon een mooie afsluiter, niks meer en niks minder

Als ik een Dire Straits plaat mee mag nemen naar een onbewoond eiland wordt het deze.

Mijn favoriete Dire Straits album. Het album klinkt echt als één geheel en is bijzonder sterk over de hele linie. Les Boys vind ik een draak, stel je voor dat een nummer als Telegraph Road op deze plaats had gestaan. Ja ik weet het, slaat nergens op en past niet helemaal qua sound, maar toch...