DAAU - Die Anarchistische Abendunterhaltung! (1995)

DAAU is echt fantastisch. Dit is hun eerste album, verder ken ik alleen hun tweede (We Need New Animals), maar deze vind ik beter. Deze cd is bijna helemaal instrumentaal en bijzonder vrolijk.

Volgens mij heb ik ze eens live gezien. best grappig, beetje Rivella achtig.

Eigenlijk zit wat ze doen tussen pop en klassiek in. De basisbezetting is geheel akkoestisch: viool, cello, accordeon en klarinet. Je kan duidelijk horen en zien (aan de manier waarop ze samenspelen bijvoorbeeld) dat ze een klassieke opleiding hebben gehad, maar hun muziek is zeker niet puur klassiek te noemen.

Dit vind ik wel een mooie omschrijving:

"Deze ondefinieerbare mengeling van jazz, zigeunermuziek, klassiek, en wie weet wat voor stijlen nog meer, blijft boeien van de eerste tot de laatste noot. Het onconventionele gebruik van de klassieke instrumenten slaat je eerst met verstomming, om nadien plaats te geven aan een ongebreidelde luistervreugde. Viool en cello worden regelmatig als percussie-instrument aangewend.

Je voelt dat deze toch nog wel jonge mensen muzikaal uitstekend gevormd zijn. Moeiteloos pariodiëren zij de zigeunertraditie. Muzikale spielerei van hoog niveau. Een cellosolo met een gezonde dosis distortion, Arabische toonladders, opzwepende nummers, vol overgave gebracht, met een vleugje psychedelie, dissonante elementen."

bron

Dit eerst album (toen heetten ze nog gewoon Die Anarchistische Abendunderhaltung) is werkelijk verbluffend. Ik vond We Need New Animals erg tegenvallen.
Heb ze trouwens ook wel eens live gezien, als voorprogramma van Moondog Jr.

Dit is al jaren een van mijn favoriete cd's, en ook nu ik ze een beetje beu ben merk ik toch dat ik bij elk optreden van DAAU (ik ga toch wel jaarlijks ergens kijken) zit te hopen dat ze er nog eens een nummertje uit gaan spelen. Het blijft hun puurste cd, en ook al heb ik niets tegen de computersound van Life Transmission, is die toch van een andere orde dan dit meesterwerkje. Zo meeslepend, zo schitterend gespeeld, en zo'n verscheidenheid aan melodietjes, ritmes, klanken,... Absoluut vijf sterren waardig.

Dit is hun beste?

Ik heb hem ooit weggeven aan een goede vriend (ik draaide hem toch nooit meer). Als ik dit zo lees hier begint er een licht gevoel van spijt omhoog te borrelen.

Ik heb hem nu al een hele tijd uitgeleend, wordt tijd dat ik hem terug ga vragen.

Maar nu weet ik het nog niet

Ik ken alleen de eerste 2 en die vind ik allebei geweldig.

Och, ze zijn allemaal keigoed. Maar als ik er een moet kiezen dan wint deze toch wel denk ik. Omdat er nergens zang bij zit (geen problemen mee, maar het maakt deze cd wel meer een geheel), en omdat er geen nummer op staat dat minder goed is dan de rest.

Maar ik moet wel toegeven dat de muziek op deze cd minder subtiel en gesofisticeerd werkt als op de tweede of zeker de laatste cd: hier is het nog iets chaotischer en 'onverzorgder'. Maar dat is misschien juist de charme ervan, ik zou het eigenlijk zelf niet goed kunnen zeggen.

DAAU is toch wel één van mijn leukste ontdekkingen op deze site geweest. Reuze-avontuurlijke klezmerjazz met een vleugje klassiek. Schenk mijn theekopje nog maar eens vol.

Onheilspellende harmonica-/baslijnen (volgens mij wordt de cello even als bas gebruikt hier) openen Drieslagstelsel V. Naar verloop van tijd worden zijn vergezeld door de klarinet en de viool, en horen we voor het eerst het karakteristieke, rijke klezmer-geluid van DAAU. De sfeer blijft duister, maar het spel is zo speels en avontuurlijk dat je dat haast zou vergeten. Op het einde huilen de viool en cello net zo lang tot het nummer dood neervalt van verdriet.

Drieslagstelsel II dan. Een stuk lichtvoetiger en ook wat meer up-tempo. Prachtige melodieuze zigeunermotiefjes openen zich voor onze oren en we willen maar één ding: meer! In het intermezzo speelt de viool wat met dissonantie en in de laatste minuten ontspint zich een avontuurlijk, onvoorspelbaar eindspel. Want een spel is het, tussen de (ik meen) vier instrumenten. Het zou me niets verbazen als dit gewoon (in ieder geval deels) geïmproviseerd was.

Het derde en zesde Drieslagstelsel (vanwaar eigenlijk die volgorde?) zijn een stuk korter en ook wat minder geslaagd, maar mogen er nog best zijn. Laatstgenoemde kent eerst een anderhalve minuut lange stijkersintro om vervolgens los te barsten in een wervelende maalstroom van geluid.

Drieslagstelsel I is weer lekker lang uitgesponnen. Na 2 minuten komt de vrolijke muziek echter plots tot stilstand, waarna het feest na enig dralen gelukkig weer door kan gaan. Piet heeft zijn feestneus snel opgezet, en verdraaid als Mien daar niet als eerste de dansvloer betreedt, een niet al te gelukkig ogende Herman met zich mee sleurend. Al snel staat de hele tent te swingen. Het nummer is misschien wel het meest gevarieerd van het hele album, constant wordt de koers gewijzigd. Dit soort hak-op-de-tak-processies zijn niet altijd even succesvol, maar DAAU komt er uitstekend mee weg.

De afsluiter is onverwacht geen Drieslagstelsel. Doorloop (+Traditional) kent net als DSS VI een vrij lang strijkersintro, die na toevoeging van klarinet en harmonica alsmaar aan vaart wint en na 3,5 minuut horen we ineens de eerste gezongen tekst: "Nothing left but the hunger!" schalt het door de kamer, gezongen door een paar niet al te getalenteerde zangers, maar in de klezmerwereld is dat natuurlijk helemaal niet erg. Na 6 minuten houdt de muziek plotseling op, om even later met een korte, droevige vioolsolo de draad weer op te pakken (Is dit dan het einde van Doorloop en het begin van Traditional?). Het album wordt vervolgens afgesloten op een plechtige, ongewoon serieuze noot.

Een bijzonder fijn album waarin lekker wordt geëxperimenteerd (niet al te overdreven, maar toch) en vooral veel lol lijkt te worden gemaakt. 4/5

Ik zou als ik jou was ook live eens een bakkie thee gaan doen.

Ja, moeten ze alleen niet die concerten gaan cancellen.

Hehe, zelfs ik heb ze live gezien en ik kende ze niet eens .

Erg mooi hoe deze band hun zigeunerachtige jazzrock tot explosieve hoogtes drijft. Ik word niet vaak tot het puntje van mijn stoel gedreven, maar het bleek hier zoete noodzaak.

Erg drukke bedoening met maar enkele rustpuntjes. Toch weet het wel te boeien tot het einde. En misschien is het ook een kwestie van vaker horen eer het echt doordringt allemaal.

3,5* voor nu.