Steve Earle & The Dukes (& Duchesses) - The Low Highway (2013)

Ik had Steve Earle een poosje niet gevolgd. Dus kwam het enigszins als een verrassing toen ik gisteren hoorde dat er een nieuw album aan zat te komen. Steve Earle had na Transcendental Blues een aantal mindere jaren. Hoewel Jerusalem, The Revolution Starts en Washington Square Serenade nog altijd een ruime voldoende scoorden waren het geen albums die je je als eerste herinnert als je later aan Earle terugdenkt. Het coveralbum Townes was aardig, maar ook weer niet al te bijzonder. 2 jaar geleden besloot hij met T Bone Bunett in zee te gaan en dat bleek een perfecte keus. De producties waren veel warmer en rootsier dan voorheen en omdat hij ook prive de boel op orde had klonk het geheel zeer fris en gevarieerd. Kortom Steve was terug.

Ik hoop dat hij het niveau van zijn voorganger weet te evenaren op zijn nieuwe album. "Invisible", de nummer 8 van dit album is al op You Tube te zien. Klinkt alvast aardig, maar overtuigt nog niet helemaal. Zoals hierboven staat: Vanaf 16 april in de winkel. Ik ben benieuwd.

Ik ben het met je eens. Zijn vorige album was echt fantastisch, 'Invisible' klinkt daarentegen niet echt bijzonder. Heel ander geluid ook weer - ik was erg enthousiast toen ik dit nieuws las maar houd inmiddels mijn hart een beetje vast.

Ook op de site van Rolling Stone is al een track te beluisteren: Calico County. Andere koek dan Invisible.

Als ik mag afgaan op wat ik inmiddels van dit album gehoord heb, wordt dit (voor mij) een verplichte aanschaf . Hoewel niet al zijn albums even sterk zijn, heb ik ze tot nu toe alle aangeschaft, en hij heeft me zelden teleurgesteld. Gisteren hoorde ik op het belgische Radio 1 in het programma Closing Time het titelnummer van dit album, en ik vond het erg sterk. Ik wacht met een gerust hart tot 16 april a.s.

Mooi, ingetogen nummer is dat 'Invisible'. Deze plaat zet ik toch maar even bij op m'n lijstje, al is Steve Earle altijd wel een naam die mijn aandacht trekt.

En ja hoor. Steve lapt 't 'm weer. Een van de opvallendste roots rock albums van 20'13 so far!

Steve Earle heeft tot op heden alleen maar goede platen gemaakt. Onlangs speelde hij schitterende akoestische versies van The Low Highway en Invisible live in een Amerikaans radioprogramma. Hier te beluisteren.

Het goede nieuws is alvast dat zijn oude maat (twangtrust) Ray Kennedy de productie van het album heeft verzorgd. Het gebodene zal dus ongetwijfeld wat scherper, contrastrijker en levendiger klinken dan zijn laatste, meer intiem geproduceerde werkstukken. Fijn voor de afwisseling. Ik verheug me nu al.

In een post van je bij Joe Henry ben je anders heel positief over de producer van het vorige album.... T-Bone Burnett zorgde op het vorige album nou net juist voor afwisseling in zijn oeuvre. Ik zie overigens niet in wat er niet scherp was aan dat album. En intiem was het album natuurlijk wel.

Goed beschouwd klinken zijn albums van I feel allright tot en met Washington Square Serenade min of meer hetzelfde, maar wel goed wat mij betreft. Alleen de magistrale samenwerking met de Del McCoury Band zorgde voor een onderbreking in deze reeks. Ik ben groot liefhebber van Earle en ook van de albums die ik net aanhaal, maar je kan over die periode niet zeggen dat het ene album veel verrassender was dan de andere. Vandaar Burnett dus. Maar net als jij verheug ik me uiteraard ook op zijn nieuwste, ook al is Burnett dan niet de producer.

Ooohps, mijn opmerking was niet als kritiek bedoeld. Met T-Bone Burnett is niks mis. Intrigerend persoon. Twee meter lang en zwaar in de heer. Ziet er ook uit als een dominee. Ooit zijn hand geschud in een kleedkamer, waarbij hij me doordringend aankeek. Ik voelde me een zondig kleutertje. Onderschat als muzikant. Zijn werk als producer vind ik ook erg goed. Bij Joe Henry inderdaad maar ook bij I Will Never Get Out etc. van Earle en o.a. bij albums van hemzelf, Costello, Mellencamp en vooral Gillian Welch. Mooie warme en gedetailleerde huiskameraanpak. Ik overdrijf een beetje om het verschil aan te geven.

Met Ray Kennedy als producer ervaar ik namelijk meer het livegevoel van een band in een concertzaal. Hij is om die reden gewild door een imposant rijtje muzikanten met een flink aantal fijne albums als resultaat. Neus maar eens op zijn site. Wat Earle betreft noem ik El Corazon, Transcendental Blues en The Revolution Starts Now als voorbeeld. Net wat vitaler en ruiger. Trouwens ook bij de opnames met de Del McCoury Band zat Kennedy aan de knoppen. Overigens maakt het me allemaal niet zoveel uit. Ik zal het nieuwe album, zoals ik gewend ben bij Steve Earle, ongehoord kopen en zeker liefhebber blijven. Hij heeft me op album en live namelijk nog nooit echt teleurgesteld.

Valt me voorlopig nog niet tegen dit album. Duidelijk geproduceert en zelfs een beetje glad, maar op zo'n manier dat het toch rauw blijft. Goed. Tekstueel en melodieus is het ook fijn.

Twee keer beluisterd en het bevalt uitstekend, ik hoor een frisse uitgeslapen Earle, minder gezucht en gesteun dan op de laatste paar albums. Gevarieerde composities en instrumentatie. Calico Country en Love 's Gonna Blow My Way springen eruit in eerste instantie.

Ook ik heb zojuist mijn 2e luisterbeurt erop zitten. Ik hield een beetje mijn hart vast toen ik voorafgaand aan de release Invisible en Calico County als kale nummers had gehoord. Invisible was goed, maar niet heel bijzonder en als dan een simpel rockertje als Calico County als volgende lokker op het internet wordt gekwakt dan nodigt dit niet direct uit tot aanschaf. Gelukkig stelt Earle mij gerust. Het album is weer piekfijn voor elkaar. Hij klinkt inderdaad wat frisser, maar dat wil voor mij niet zeggen dat dit album beter is dan de vorige. Ik vond dat een prachtig album, maar ik lijk een van de weinigen te zijn. Earle heeft hier zoals altijd weer ruimte voor ingetogen ballades, een rockertje, een bluegrassje, kortom van alles wat zoals we van Steve gewend zijn. De opener is fantastisch, daarna dus het iets mindere Calico County. Rockt lekker, maar niet meer dan dat. Wel goed voor de afwisseling tussen 2 prachtige ballades, want ook Burnin' it down is geweldig. That all you got is weer lekker up tempo met een accordeonnetje op de achtergrond en vrouwlief die ook weer van de partij is. Ze lijken nog steeds heel blij met elkaar. De nummers 5 tot en met 7 zijn wat rustiger, maar vooral After Mardi Gras is een heel mooi nummer. Invisible had ik als enige nummer al veel vaker gehoord en groeit steeds meer. En ja vanaf daar tot het slot is het gewoon weer dikke prima met een werkelijk magistraal einde met Remember Me. Ik ga hier nog wel even plezier aan beleven. Wordt vervolgd.

Geweldige plaat weer van Steve Earle, die volgens mij geen slechte platen kan maken. Zoals gewoonlijk bestrijkt hij binnen de Americana een breed terrein, maar zelden was de collectie songs zo sterk.

Lees mijn volledige recensie op: De krenten uit de pop: Steve Earle & The Dukes (& Duchesses) - The Low Highway - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

YouTube - Steve Earle & The Dukes (& Duchesses) - Invisible - David Letterman 4-22-13 Steve Earle bij Letterman. Geweldig mooie uitvoering van Invisible, prachtige Steel guitar.

@matiasros: Dit is een betere video - Invisible at Letterman

@ThirdEyedCitizen: Thanks!

Dit album begint steeds meer te groeien. De eerste drie nummers, Invisible en Remember Me vond ik vanaf het begin al heel erg mooi/goed, maar de rest begin ik ook steeds beter te waarderen. Er is weer veel variatie! Enige wat ik wel jammer vind, is dat er maar 1 échte rocker op staat in de vorm van Calico County.
Mijn favoriete Steve Earle album is Transcendental Blues en daar is de variatie ook erg groot, al zijn er wel wat meer rockers te vinden.

The Low Highway blijkt nu al een parel voor de zwijnen. Er hebben tot vandaag 16 van de ruim 40.000 MuMe-users op dit album gestemd. Dat vind ik onvoorstelbaar weinig. Het maakt me ook nijdig. Smaken kunnen uiteraard verschillen maar de kwaliteit spat werkelijk van dit album. Als dat niet wordt erkend zegt dat veel over een grote menigte users. Te belazerd om naar andere genres dan de eigen trendy voorkeur te luisteren? De lust is me vergaan om te schrijven waarom volgens mij Steve Earle met zijn topband zo sterk voor de dag komt. Dat zoekt die luie goegemeente maar mooi zelf uit. Wat een aanfluiting!

Maak je niet zo boos! Niet alle users kennen hem, en er is veel muziek om te "checken", al ben je nog zo'n welwillende luisteraar. Ik heb het album zojuist gekocht, en nog maar twee keer beluisterd, maar ik ken gelijk de hoogste score toe. Steve Earle weet me weer te ontroeren, en bovendien vind ik het muzikaal heel erg spannend. Ik kom op dit album nog terug.

Even off topic: het stoort me oprecht dat muziekgenres zoals bijvoorbeeld jazz, country, americana, geímproviseerd en experimenteel er duidelijk bekaaid afkomen op deze site. Er is muzikaal zo veel moois te ontdekken als je de gesloten vensters open zet. Jij bent nou net één van de uitzonderingen op die regel, gezien je lijsten en reacties.

@kistenkuif: Het heeft geen zin om je hier druk over te maken, want wat veranderd het? Ik ben het trouwens maar deels met je eens. Jazz en experimentele muziek kennen op deze site nu juist WEL een fanatieke aanhang. Kijk eens naar het werk van John Coltrane of het werk van William Basinski dat betrekkelijk veel wordt geluisterd.

Wat betreft Roots/Country ben ik het trouwens wel met je eens, maar het is dan in Nederland ook een niche genre. In Amerika is deze muziek ook een cultureel erfgoed, net zoals veel Nederlanders trots zijn op smartlappen, is er daar de Country ( als je er over nadenkt, ook een soort smartlappen, tekstueel dan). Ik maak me er niet zo zorgen om, want als ik dan op een Take Root Festival in Groningen kijk, waar alle liefhebbers bij elkaar zijn, blijkt het daar toch erg druk.

Aan de andere kant is deze Steve Earle plaat wel zeer toegankelijk voor ene groot publiek.Afwisselend, niet te ruig en niet te monotoon. Echter, promotie voor dit soort muziek in Nederland is bijna nihil. Staat deze plaat op de 3voor12 luisterpaal, wordt dit gedraait bij Giel Beelen, heeft De Wereld Draait Door het erover? Allemaal promotie die we in Nederland blijkbaar nodig hebben als gemiddelde burger om eens iets "nieuws" te proberen.

Bovendien is het nog vroeg, de plaat is nog geen 2 weken oud, geef de mensen even de tijd. Zelf probeer ik het genre altijd te promoten, hier of op de social media. Vaak zonder succes, maar iedereen die het oppikt is weer meegenomen,

Als je werkelijk wilt dat dit genre wat meer aandacht krijgt lever dan met zijn allen ook eens een bijdrage aan het roots, americana topic. We zijn zo ongeveer met zijn zessen in dat topic. We kunnen wel wat assistentie gebruiken.

Maar goed het gaat om de nieuwste plaat van Earle die mij een week later nog altijd prima bevalt. Waarom dan toch "slechts" 3,5 sterren? Dat komt vooral door het mijns inziens wat magere middengedeelte. Calico County gaat nog doordat het tussen 2 briljante nummers inzit, maar vooral de nummers 4,5 en 7 vind ik dusdanig zwak dat ze geen hogere score rechtvaardigen voorlopig. Vergeleken met het vorige album blijft dit werkje toch wel een stukje achter. Dat vorige album had namelijk geen enkele misser. Ik had de hoop dat die zwakke nummers zouden groeien, maar dat is na een luisterbeurt of 10 nog altijd niet gebeurd. Niet dat dat heel erg is want vooral het laatste stuk vanaf Invisible is en blijft geweldig. En zoals velen hier al hebben gezegd: Earle stelt nooit teleur, ook nu niet.

Mededeling: cookies - 3voor12.vpro.nl Staat tot mijn verrassing wel op de luisterpaal!

Valt toch wel mee met die zwakke songs die je noemt? Hoogvliegers zijn het inderdaad niet vergeleken met de overige wel erg goede songs, maar 4 en 5 worden nog aardig opgetild door de band en met name de violiste. Alleen 7 vind ik net zo druilerig als de titel van de song maar dat is wellicht zo bedoeld met dat gitaarbuitje halverwege. Overigens ben ik het wel met je eens dat het hieraan voorafgaande album (I Will Never Get Out Of This World Alive, 2011) meer een eenheid is in vergelijking met The Low Highway. Dat vind ik een mooi consistent luisteralbum en heb ik daarom opgewaardeerd. Toch zal ik ws. dit album vaker opzetten omdat het makkelijker in mijn gehoor ligt en ik sinds lange tijd het gevoel heb dat er weer een echte band achter Steve Earle staat. Ik kan niet wachten ze live bezig te zien en te horen.

Dat valt ook wel mee, maar wat is zwak? Dat is bij Earle altijd nog relatief. Ik blijf dubben tussen 3,5 en 4 sterren, maar ik vergelijk deze qua niveau een beetje met Jerusalem en The Revolution..... Die heb ik op 4 staan. Ik vind deze net een tikje minder, mede vanwege de songs waar we het over hebben. Maar zoals al eerder gezegd: Earle stelt nooit teleur. Die paar mindere songs bederven de pret echt niet. Ik waardeer hem allen wat minder hoog. Sinds ik in 1988 Copperhead Road op basis van een positief stukje over Earle in de Oor blind aanschafte is elk album verplichte kost. En een half sterretje meer of minder is eigenlijk ook helemaal niet belangrijk.

Voor de echte liefhebbers nog dit. 'Ain't Ever Satsified' (The Steve Earle Collection, Hip-O/MCA 1996) is de titel van een alom geprezen dubbelverzamel van Steve Earle die zijn eerste albums daarop heel goed samenvat. Op MuMe vreemd genoeg niet te vinden maar in de bakken of op het net wellicht nog wel.
De titel van deze compilatie illustreert onbedoeld ook zijn levensstijl in die periode. Angry young man. Veel dope en drank maar wel geweldig scherpe muziek en onvergelijkbaar met zijn huidige stijl..

Ik heb de plaat de afgelopen weken even niet gedraaid. Soms wil het nog wel eens helpen. Dan draai je hem een paar weken later en dan valt in eens alles op zijn plek. Zoiets kan overigens ook andersom werken. Dat je helemaal lyrisch bent van een plaat, maar dat je hem na een poosje links te hebben laten liggen ineens niet meer zo bijzonder vindt. In dit geval heeft deze "tactiek" goed gewerkt. De nummers die mij van een hoge score afhielden bevallen me nu een stuk beter. Vooral That all you got is eigenlijk gewoon een prima nummer en waar ik de term "bijzonder zwak gebruikte" volsta ik nu met "wat minder dan de rest". Nog altijd haalt deze het wat mij betreft niet bij zijn vorige album, maar ik word inmiddels wel oprecht enthousiast van deze plaat. Bij deze een halfje erbij.

Nou in het gezelschap van Kistenkuif en Hendrik 68 zit ik in ieder geval goed waar het de liefhebbers van Americana betreft. Rootsy music is ook al jaren helemaal mijn ding. Calexico, John Hiatt, Ryan Adams, Solomon Burke en Steve Earle zijn al jaren enkele van mijn grote favorieten. De sterkste periode van Earle was, naast zijn vroege werk volgens mij de tijd rond I Feel Allright, El Corazon en Transcendental Blues. Messcherp, sterk tegen rock aanleunend maar toch altijd genoeg blues en country. Jerusalem was ook nog van behoorlijk kaliber maar The Revolution Starts Now kwam een beetje over als een herhalingsoefening. Het album met Townes van Zandtsongs was een leuke verrassing, helemaal niet verkeerd.
Toen veranderde hij enigszins van stijl en sound met I'll never get out.... wat mij gewoon tegenviel. Een beetje te netjes en te bezadigd voor wat ik van Earle gewend was.
En nu deze nieuwe van de ouder wordende Earle anno 2013. Ik ben met The Low Highway nu nog aan het kennismaken. Maar voorlopig loop ik ook hiervoor nog niet over van enthousiasme. Hoewel de teksten wel nog merendeels echt typisch het Earlegevoel reflecteren lijkt er toch ook een soort vermoeidheid over de plaat te hangen. Ook hier staan weer mooie liedjes op, vooral de meer gevoelige maar ik misergens toch de energie uit de periode die ik hiervoor al noemde. Ik ga hem komende tijd nog regelmatig uit de speakers laten schallen. Kan zijn dat ik mijn oordeel dan nog herzie.

Getuige de sfeer van dit album, zou ik wel benieuwd zijn naar een volledig album met Americana door Bruce Springsteen. Dit is mijn 1ste kennismaking met Steve Earle en eentje die mij wel bevallen is. Redelijk puur sfeertje, pakkende nummers en een stem die daar een extra laagje erboven op legt.

Ik kende de man natuurlijk wel; zeker van naam. Ik heb me echter nooit echt in hem verdiept. Waarschijnlijk omdat americana meer in mijn DNA zit dan country (roots). Daar komt met dit album verandering in. Wat me op eerste gehoor aanspreekt is de afwisseling op het album. Stem volgt (als ik niet afhaak).