The Stooges - Fun House (1970)

Ik snap wel waarom ze L.A. Blues op het laatst hebben gezet. Het blijft troep. Het blijft ook één van de geniaalste albums ooit gemaakt, zonder enige twijfel.

Dreigender en vunziger vind je ze niet.

Dit is een goudeerlijk en bijzonder opzwepend album. Ik krijg hier bijzonder veel energie van.

L.A. Blues is een intense ervaring, had ik in 1970 graag live meegemaakt (maar toen helaas nog lang niet geboren).

Mijn lievelingsalbum denk ik zo.

Hoor net Dirt voorbij komen op een Spotify afspeel lijstje, wat een gruwelijk goed nummer, en waarom ken ik deze plaat nog niet, vandaag paar keer luisteren.. klinkt veel belovend iig.

50 jaar oud. Van harte. Blijft zo smerig deze, die oerkreet van Iggy aan het begin van T.V. Eye

Ik kan hier erg weinig mee. Als het iemand zou lukken om mij te overtuigen van de waarde van een nummer als L.A. Blues wil ik nog wel een poging wagen en het nogmaals beluisteren. Maar ik denk niet dat dat gaat lukken. De overige songs zijn dan nog wel redelijk, maar in mijn beleving ook niet meer dan dat. Dirt is daartussen dan wel een positieve uitschieter.
3* voor nummer 14 in de 100 Greatest Albums of 1970 en momenteel #9 in de Best Ever Albums over dat jaar, hetgeen mij duidelijk maakt dat ik blijkbaar iets mis...?

Je pikt er wel het minst gewaardeerde nummer uit.

Dirt (71 stemmen)
T.V. Eye (58 stemmen)
Down on the Street (50 stemmen)
Fun House (44 stemmen)
Loose (31 stemmen)
1970 (30 stemmen)
L.A. Blues (5 stemmen)

Zou het kunnen, misschien, dat dit niet jouw muziek is? En zo ja, waarom wil je dan toch overtuigd worden?

itchy schreef

Ik wil niet overtuigd worden. Het gaat niemand lukken, daar ben ik wel van overtuigd. Het is inderdaad mijn muziek niet hoewel ik Dirt dus wel een aardige track vind.

L.A. Blues vind ik ook troep (had met beter weggelaten) maar de eerste 5 nummers zijn geniaal, vooral Dirt.

Gaaf album, maar minder energiek dan voorganger The Stooges. Jammer, had er iets meer van verwacht, maar het blijft natuurlijk genieten: 3,5 sterren voor dit album.

Meer dan 50 jaar na datum komt deze plaat, en met name de sfeer die het uitstraalt, nog steeds over als smerig, verwrongen en gewelddadig. In 1970 moet dit een heuse shock geweest zijn.

IJzersterke plaat van The Stooges, die alsmaar beter wordt. Daarmee bedoel ik niet enkel naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt, maar vooral naarmate de plaat an sich vordert. De intensiteit en rauwe energie zijn aanwezig vanaf de eerste minuut, en gaandeweg culmineert Fun House meer en meer in een knettergekkigheid die me ontzettend goed bevalt, met wildeman Iggy aan het front. Waar Black Sabbath een grote inspiratiebron is gebleken voor ontzettend veel (doom)metalbands, hebben talloze punk- en rockbands heel goed geluisterd naar The Stooges, en met name een band als Sonic Youth is schatplichtig aan deze plaat, en van hun meest noisy, experimentele kant bekeken kan ik dan vooral refereren aan de magistraal schuimbekkende afsluiter.

4,5 sterren

Bijna niet te bevatten dat deze plaat live is ingespeeld, maar ja anders had het allemaal ook nooit zo springlevend en authentiek kunnen klinken. Je hoor echt hoe er in het moment op het elkaar wordt gereageerd (zoals Iggy die halverwege op Fun House "Hey let me in, bring it down, take it down' en dan weer 'blooow' roept waarna de band richting free jazz-terrein schiet etc.).

Qua intensiteit is dit wat mij betreft alleen door de MC5 met deze performance op de Duitse tv geëvenaard.

The Stooges waren toen nog weinig bekend en meer een cultband, Black Sabbath bv. had toen veel meer impact. Met de punkexplosie in 1977 werd Iggy Pop populair en kwam dit album meer onder de aandacht. Maar toegegeven, Fun House was destijds zijn tijd vooruit al vind ik niet alles hierop goed (het slotnummer had men moeten weglaten).

Getypt in De album Top 100 van ...:

Bij deze plaat worden als beschrijving altijd allemaal steekwoorden van stal gehaald: napalm, gevaar, Vietnam, chaos, rellen. Vaak denk ik bij zulke vergelijkingen: het zal wel, maar bij deze plaat klopt het helemaal: deze plaat klinkt, 55 (OMG WTF) jaar na dato, nog steeds bloedjelink. Er zit een ontzettende opruiende sfeer in, muziek om bij te rellen!
Down On the Street opent met een krolse UH! en is lekker van de straat, maar dan ook nog dicht op de vuile straatstenen. Op Loose zingt Iggy dat hij 'm er diep instopt omdat hij los rondloopt, dus moeders hou je dochters thuis. T.V. Eye staat ook weer bol van de hitsigheid, Het broeierige en uitgesponnen Dirt is nihilistisch tot op het bot: "I've been hurt, but I don't care". En "Do you feel it when you touch me?" zingt Iggy zó dat het klinkt als "Do you feel it when you cut me?".
Kant B gaat all-out: de riff van 1970 geeft mij het ultieme "slopuh!"-gevoel. Hier komt voor het eerst de freejazzsax erin: een gouden toevoeging. Iggy voelt zich heel erg goed (staat stijf van van alles) en dat mogen we weten! Diezelfde saxofonist (Steve Mackay) wordt gelijk aan het begin van het titelnummer aangespoord om 'm nog eens extra van jetje te geven, wat hij ook behoorlijk doet! Als een James Brown-nummer stoomt dit door het gekkenhuis in. L.A. Blues is het ultieme einde van deze plaat: ontaarden in chaos, maar wát een lekkere chaos. De tekst in dit nummer volgens genius.com: "(Random unintelligible screaming)"

Met 36 minuten een heerlijke plaat om vaak op te leggen als je even wat stoom moet afblazen.

Aangekruist als favoriet:
1. 1970
2. Fun House