The Cure - Disintegration (1989)

Ik schreef laatst in een topic (ik had mijzelf willen quoten, voor de verandering, maar kon het niet meer terugvinden) dat ik nog eens wat serieuzer naar The Cure moest gaan luisteren, hoewel ik er soms nogal schizofreen en ongemakkelijk van werd. Ik was, schreef ik, 'van plan Disintegration ooit wel eens in huis te halen, want die is overal in de aanbieding'. Met ooit eens bedoelde ik niet nu al, maar discussies, hoe (zin)loos ook, maken benieuwd.

Misschien lag het vooral aan de clip van Lullaby, maar zo schizofreen en ongemakkelijk heb ik mij de afgelopen 72 minuten niet gevoeld. Ik ben zelfs nog geheel en al mentaal zodanig op de rails dat ik dit bericht kan tikken. Het is dus alleszins goed bevallen (hoe raad je het, Lin ).

Het niveau is constant erg hoog. In het begin van de plaat vond ik af en toe de synth/gitaarloopjes wat simpel aandoen, maar dat heeft wel wat. Ik begon ergens tussen de 3,5 en de 4. Toen kwam Lullaby, wat ik zonder clip toch een aanzienlijk beter nummer vond. Jammer genoeg was Prayers for Rain wat minder, maar dubbele punten voor The Same Deep Water As You . Aan het eind had ik ineens een enorme drang naar de 4,5*, en aangezien ik nog nooit na de eerste luisterbeurt de volle mep heb gegeven, mag dit al dan niet pathetische geneuzel zich de komende tijd nog vaak richting mijn cd-speler begeven. En kan ie meteen mee als mijn album van de (late) dag.

Dit vind ik zo'n geniaal album! Daarom leek het me leuk eens een keer elk nummer ervan apart te bespreken.
Plainsong:
Wat een opening, die belletjes en dan bijna vanuit het niets in een orgasme terechtkomen, dan de schoonheid van een eenvoudig gitaarmelodietje en dan na bijna 3 minuten een dromerige zang en dat alles in een sfeer die een weemoedig verlangen uitstraalt.
En dan dan dan ... is de reis inmiddels begonnen... wees voorbereid op veel kippevel.
Pictures of You:
Wat een prachtig melodieus nummer is dit toch. Zelfs na het tig keer gedraaid te hebben kan ik er nog van genieten. Het gevoel dat het nummer uitdraagt neem ik steeds weer over alsof het nummer steeds opnieuw in me kruipt. En weer zo'n prachtige dichterlijke, toch ook wel weer overgeromantiseerde tekst natuurlijk... Lang (en misschien nog steeds wel) één van mijn favoriete nummers geweest.
Closedown:
Toch wel een beetje de sfeer die bijvoorbeeld Atmosphere van Joy Division ook oproept. Ik ben gek op dit soort drums ook. Uiteraard nemen we ruim 2 minuten de tijd voor de zang begint en ze flikken het steeds weer dat je geboeid blijft door de schoonheid van de combinatie van synth en gitaarloopjes. Ergens is het allemaal zo eenvoudig, maar zo geniaal in elkaar gedraaid dat het bijna onwerelds klinkt. Prachtig nummer!
Love Song:
Even weer met beide benen op de grond, best wel een lief liedje. Ligt zeer commercieel in het gehoor vergeleken de meeste andere nummers op dit album, maar niet op een storende manier zoals op latere albums nog wel eens het geval was. Een mooi liedje.
Last dance:
Een slepend nummer met een huilende gitaar die je van begin tot eind in zijn greep houdt. En een tekst die een verlangen naar het verleden uitdraagt. Pakkend nummer.
Lullaby:
Dit nummer ben ik helaas een beetje zat en ik kan dan ook even niet meer zo goed zeggen wat ik ervan vindt.
Fascination Street:
Dit nummer heeft me gevoelsmatig nooit zo geraakt, voornamelijk omdat ik mijn gevoel er nooit zo in kwijt kon. Wel is het een briljant nummer, zeker kwa opbouw, wordt je als het ware opgezogen, tot zweven gebracht en meegesleurd in een trip door Fascination Street.
Prayers for Rain:
Ultiem bombastisch nummer dat gedragen wordt door de drums en de lage synth het hele nummer door. Het draagt je heerlijk mee en dat is al een genot op zich, maar gevoelsmatig zou er best nog een climax mogen komen, die uiteindelijk uitblijft. Alsof het met opzet is gedaan, heeft de live versie die climax wel als Robert geloof ik een halve minuut lang Raaaaaaaaaaaaaaaaaaaain aanhoudt. Live versie (van Entreat) mag je dus van dit nummer zeker niet missen.
The Same Deep Water as You:
Al liggend op mijn bed in het donker draaide ik dit nummer destijds. Dit is echt een emotionele trip van bijna 10 minuten, heb er geen woorden voor, deze moet je gewoon luisteren. Ik had me bedacht dat dit nummer als ik dood ga maar op mijn begrafenis gedraaid moest worden, maar achteraf vind ik dat ik dat de nabestaanden niet aan kan doen, wordt een iets te zware begrafenis dan.
Disintegration:
Ik heb nooit zo veel met dit nummer gehad, maar het doet niks af aan de cd, want het is wel een heel goed nummer. Is een gevoelskwestie, kan er mijn gevoelens niet zo in kwijt. Het zinnetje “I never said I would stay till the end.” Kon ik dan wel weer wat mee…
Nadeel van zo’n extreem goeie cd, die met name veel gevoelens oproept, is dat er dan altijd wel enkele nummers opstaan die ook steengoed zijn, maar gewoon wat minder mijn gevoel raken; dit is er dus zo één. Het mooie daaraan is dat andere mensen dan juist weer wél wat met die nummers hebben.
Homesick:
Een prachtig nummer met een mega-lang intro dat begint met mooi samenspel van piano en gitaar. Eén van de kunsten die The Cure beheerst is toch wel het door elkaar laten lopen van verschillende melodielijnen. Ik vind dit eigenlijk de afsluiter van de cd. Robert zingt “Just one more...” en klinkt uitgeput.
Untitled:
En als ik dan dit nummer weer erna hoor, denk ik, nog een afsluiter... Deze cd heeft gewoon 2 afsluitende nummers. Deze vind ik, denk ik, net wat minder dan de vorige maar dan nog is het een mooi nummer met een prachtige tekst. En als dan na dit nummer de stilte aanbreekt kun je 2 dingen doen: óf je zet hem gelijk weer op, óf je neemt eerst even wat tijd om alles te verwerken...

Deze cd is voor mij echt het neusje van de zalm. Ik heb nog geen top 10 gemaakt, maar vermoedelijk staat Disintegration bij mij op 1. Het is de cd die het meest in mij heeft losgemaakt van alle cd’s die ik ken. Het is een gevoelsplaat en als hij je heeft geraakt ben je voor eeuwig verkocht.

The Cure............. jaren '80. Ik vond mezelf toen toch zo'n alternatief ventje door deze band goed te vinden
In werkelijkheid viel dat natuurlijk reuze mee. Ik heb me nooit bij de spinnenkapsels op de middelbare school aangesloten. Ik kende de albums. Ik moest wel want als een van je beste vrienden uit die tijd je er helemaal mee dood wist te gooien kon je er niet onder uit en daarbij vond ik het ook gewoon een band die heerlijke nummers afleverde. Ondanks dat ik de meeste albums kende ging ik in die jaren toch het meest voor de singles. De verzamelaar Standing on a Beach heb ik dan ook grijs gedraaid (letterlijk want ik had hem op LP).

Disintegration was een soort van uitzondering. Dit album had een vreemd soort aantrekkingskracht op mij, meer dan de voorgangers denk ik, ook al vond ik een album als The Head on the Door of Boys don't Cry misschien wel leuker, puur vanwege het feit dat ze toegankelijker waren.

Opener Plainsong staat eigenlijk al model voor die zuigingskracht. Alleen al de manier van openen. Hoe gracieus, hoe koninklijk. Hier valt je mond toch simpelweg van open.
Pictures Of You is nog steeds een klassiekertje. Een sterk nummer dat in die tijd ook werd gedraaid op de radio. Het was in die tijd zo slecht nog niet op die radio
Helaas vind ik dit nummer toch wat schade hebben opgelopen door de vermaledijde reclame. Het blijft een juweel, maar nu wel eentje met een bedenkelijk randje.
Closedown heeft ook dat mooie geluid. Het is dan wel donker, maar tegelijkertijd doet het je zweven door de ruimte. Licht in je hoofd en opstijgen maar. Cliché, cliché maar dat gitaargeluid is hemels.
Love Song doet me telkens weer een beetje ruw ontwaken uit die heerlijke toestand waarin ik me bevind tijdens Closedown. Het is een sterk nummer, maar op de een of andere manier heb ik soms het gevoel dat het een buitenbeentje is, het mag nog net meedoen maar meer ook niet. Onzin natuurlijk want het is toch wel één van de bekendere nummers van The Cure. En misschien maar goed ook dat het dit effect heeft. Hierdoor blijft het album boeien.
En ach, op Last Dance herpakken ze de sfeer weer. ik word er wat melancholisch van. Absoluut meeslepend.
Lullaby..........de spiderman he. Dit is Robert Smith op zijn best: een puik liedje, pakkend en toch voorzien van scherpe randen en een schitterende sfeer. Eigenlijk The Cure samengevat in 1 song.
Fascination Street laat dan weer duidelijk die donkere kant horen. Dit nummer staat bij mij toch een beetje voor de harde jaren '80 kant (ook al liep die bij verschijning van dit album ten einde). Somber van toon en vooral erg moody. Maar wel op een manier waarbij je er niet los van weet te komen.
Het kan nog donkerder en hoe. Zet Prayers For Rain op en je weet genoeg. Huiveringwekkend. IJzig. Maar ook hier weer die zuigende aantrekkingskracht tevens de kracht van dit hele album natuurlijk.
Bij The Same Deep Water As You begint het dan de draaikolk te worden die je compleet in zijn greep heeft en niet meer loslaat. Ondanks dat ook dit nummer zo donker van toon is hoor ik er ook wat lichts in. Het maakt je even helemaal los van alles om je heen en je voelt je helemaal vrij.
Titelnummer Disintegration heeft ook weer zo'n dubbel gezicht. Aan de ene kant het gevoel van verlies en tegelijkertijd toch ook weer hoop. Sterk nummer.
Homesick vind ik getuigen van pure schoonheid. Dit is echt een erg mooi nummer ondanks het trieste gevoel dat het weet op te roepen. Waarschijnlijk is dat laatste ook wel de reden dat ik het als zo mooi ervaar.
Untitled heeft het bekende vinkje van mij gekregen. Zo geweldig Plainsong is als opener van een album, zo geweldig is Untitled als afsluiter. De cirkel is rond. We zijn weer terug bij af........

The Cure. Nu ik er zo over nadenk is dit een band die het al heel lang goed doet bij mij. Halverwege de jaren '90 ben ik ze wat uit het oog verloren, maar desondanks is het wel één van die bandjes die de jaren '80 bij mij hebben weten te overleven en die me anno 2007 nog steeds weten te boeien. O.K. daar is het oudere werk dan wel meer verantwoordelijk voor dan het nieuwere werk, maar wie maalt daar om bij meesterwerken als dit album?!

Ik had plots eens zin om een van mijn favo platen aller tijden (zie mijn top-10) eens uitgebreider te gaan bespreken, dus daar ga ik…

Deze Cure-plaat kwam er om af te kicken van een reeks poppy platen na de twee asbolute parels van deze band ; het gitzwarte Faith (voor mij nog steeds de zwaarste plaat van Smith en de zijnen) en het geniale Pornography (de pure wanhoop!). Deze plaat zou de trilogie compleet maken, wederom een donkere, maar tegelijk een van de meest melodieuse platen in het oeuvre. Hoogtepunten voor mij zijn Plainsong, Last Dance, Fascination Street, Prayers For Rain en vooral The Same Deep Water As You.

De plaat is duidelijk opgesplitst in twee hoofdstukken. In 1989 toen ze uitkwam was vinyl nog gangbaar en als we ze beluisteren op cd of in onze mp3 speler, zouden we gaan vergeten dat ze een duidelijk bedoelde A kant en B kant had.

De A kant is track 1 t.e.m. 6 en gaat over de dunne grens die bestaat tussen je overgeven aan verliefdheid en je door dit zelfde gevoel gevangen voelen. Dit wordt ingeleid met een van de zwaarste Curesongs ooit: De manier waarop Plainsong de plaat aftrapt is weergaloos, ja – overweldigend zelfs : het geheel wordt ingeleid met het klingelen van ‘windgongen’ (je weet wel, die rare dingen die aan menig verandadeur hangen) die overgaan in een uitbarsting van glasklanken en cymbalen. De synthesizer-riff is is droevig, maar o zo mooi en de drums slaan er lusteloos en lamlendig doorheen, waardoor er een wel heel speciale sfeer gecreëerd wordt. Dan heb je ook nog die lage synth-bas die de lyrics van Smith op bepaalde punten lijkt te benadrukken en natuurlijk het mooiste van allemaal, de lead guitar die tussen de lyrics door haar eigen droevige verhaal lijkt te vertellen. De lyrics zélf vertellen natuurlijk ook een droevig, beklijvend verhaal…

Dan volgt het nostalgische Pictures of You met de leadgitaar en de tweede guitaar die een spel van vraag en antwoord spelen van ongekende schoonheid. En dan raad ik jullie aan om deze song eens beluisteren op het live-album Entreat waar de twee gitaren zich nog meer “Spielerei” met elkaar veroorloven. Ze kronkelen in, over en rond mekaar dat het een lieve lust is. De drums zijn zoals bij de meeste tracks op dit album heel strak waardoor je wederom die speciale ingetogen sfeer van net-niet-tot-een-explosie-komen krijgt.

Het derde nummer, Closedown creëert die naar liefde smachtende atmosfeer die deze plaat zo speciaal maakt (“If only I could fill my heart with love!”). De zware bas is om van te watertanden en de gelaagde guitaren en keyboards delen de song wederom perfect op in melodiëen en tegenmelodiëen.

Dan volgt Lovesong, de perfecte popsong van de plaat, maar dan wel een popsong van grote klasse. Dromerig, maar tegelijk afgewisseld met krachtige klemtonen en perfect opgebouwd als was alles de uitkomst van een geniale berekening. Het past perfect allemaal in deze song. De lyrics zijn eenvoudig, maar to-the-point. De eeuwige liefdesverklaring : “How ever far away; what ever words I say – I will ALWAYS LOVE YOU”. Meer moet dat niet zijn…

Last Dance is net als Closedown een smachten naar liefde. Dit is voor mij een van de topnummers van de plaat. Doorheen de wederom nostalgische lyrics zweven de gitaren harmonieus in het rond en dan is er natuurlijk dat prachtige zinnetje: “And even if we drink, I don’t think we would kiss in the way that we did when the woman was only a girl”.

Als ik dan toch het minste nummer van de plaat moet kiezen, dan is het Lullaby, maar begrijp me niet verkeerd… nog steeds 5* hoor. Het is zo’n typisch Cure nummer dat door niemand anders dan Smith zelve geschreven zou kunnen worden. Dromerig en beklijvend tegelijk! En de variaties van de verschillende instrumenten die gebruikt worden zijn gewoonweg schitterend! En als ik dit – tussen haakjes - minst goeie nummer al zo geniaal vind, dan zegt dit veel over wat ik van de rest – en het geheel – van deze plaat vind.

De B kant is de neergang van de moeilijke verliefdheid die bezongen wordt in de 6 eerste tracks. Alle songs gaan hier over het einde van de relatie. Ze hebben mezelf al dikwijls gered van de wanhoop (waar The Cure toch allemaal niet goed voor is ) Vooral het eerste nummer van de B-kant, Fascination Street verkondigde steeds weer dezelfde boodschap. In mijn jonge jaren dit nummer veel draaien was als om aan te geven dat ik de relatie die ik op dat moment had maar beter kon laten voor wat ze was (“To kick the last nail in”, “Let’s move to the beat, like we know that it’s over”). Ooit had ik het bijgeloof dat dit ik niet naar dit nummer mocht luisteren, want dat dit ongeluk bracht in mijn eigen relaties. Nu heb ik gelukkig een heel stabiele relatie waardoor ik weer voluit kan genieten van deze bij momenten venijnige en van seksuele spanning doordrongen Curesong (“Laten we nog een keer stomende sex hebben vooraleer we er een punt achter zetten”). En de lead guitar doet hier dingen ie je niet voor mogelijk houdt!

Prayers For Rain is weer net zo’n pareltje als de opener Plain Song en Last Dance. Deze song gaat over hoe iemand je zodanig kan verstikken dat de relatie niet meer vol te houden is. De atmosfeer waarin deze song bezongen wordt is – samen met de volgende track die er een eenheid mee vormt- ongeëvanaard. Alle instrumenten en de zang schreeuwen het uit : “Stop ermee, zie je niet dat je me verstikt, dat je me kapot maakt?”. Ook hier raad ik jullie weer aan om eens naar de versie van op het live-album Entreat te luisteren, waar hij de zinsnede Prayers For Raaaaaaaaaaaiiiiiiiiiiiiiin gedurende maar liefst 23 seconden – zonder te ademen – aanhoudt. Kippevel!!!

Dan komt dus de absolute topper van de plaat: The Same Deep Water as You, over hoe je letterlijk kan verdrinken in een relatie, maar het gaat ook over schuldgevoelens die daarmee gepaard gaan. Dit is het meest verstikkende en claustrofobe nummer dat ik ken en absoluut... ontzagwekkend!!! Smith betovert je gewoon met de lyrics. Alles is hier weer perfect aan dit nummer, veel woorden wil ik er niet aan spenderen… dit is zo’n nummer dat je gewoon MOET beluisteren en tot je laten doordringen in al je vezels… om dan plots abrupt wakker geschud te worden door…

…Disintegration waarin Smith zingt dat hij nooit de verwachtingen die een relatie vereisen zal kunnen naleven : “I never said I would stay to the end, so I leave you with babies and everything”. Ook hier is de versie van op Entreat nog genialer. De cadans zit er ook meer in en laat cadans nu precies iets zijn wat bij deze song past. Smith rammelt de lyrics nog meer af en op bepaalde momenten lijkt hij ze zelfs volledig bijster te zijn en verzint hij ter plekke nieuwe lyrics zoals heel toepasselijk: “Making it all up behind my back again”. En die gitaarsolo die begint vanaf 6:05 heb je ook niet op dit album, maar enkel op Entreat. Ook de climax naar het einde toe: “We both of us knew how the end always is” en het brekende glas is op Entreat sterker.

De twee afsluiters zijn eigenlijk de nasleep van de desintegratie van de relatie. Homesick is een absoluut perfect op elkaar inspelen van een heimwee suggererende pianomelodie en een zware reverbgitaar, verzacht door een mompelende baslijn. En dan die "doo-ooo-oo-doo" daaartussen, toch hét handelsmerk van Smith… allemaal toch zo mooi, op zo’n momenten weet ik heel goed waarom The Cure mijn favoriete band allertijden zal blijven totterdood.

Untitled tenslotte is de terechte epiloog van deze meesterlijke plaat. Het is een upbeat, maar tegelijk somber nummer. Een trieste terugblik op een vergane relatie: “Pushing my face in the memory of you again”, op hoe we wakker liggen van het feit dat we alles anders hadden kunnen aanpakken “Never quite managed the words to explain to you” en de gevoelspijn die daarmee gepaard gaat “I’ll never lose this pain”, maar tegelijk het besef dat loslaten soms het enige is wat we kunnen doen: “I’ll Never dream of you again”…

Ik weet bijna zeker dat The Cure nooit meer zo’n sterke plaat zullen maken. Zoiets is ook heel moeilijk om nog te overtreffen. En ik hoop dat mijn bespreking ervan nog meer mensen aanzet om ze te gaan beluisteren en ze net zo te koesteren als ik ze koester…

Prachtig album, maar het raakt me een beetje op de verkeerde manier. Het is af en toe zó melancholisch dat ik bijna verdrink in zelfmedelijden en daar heb ik eigenlijk een poephekel aan. Ik betrapte me erop dat ik bijna moest huilen in de bus toen ik dit album op had staan omdat het regende en ik geen jas bij had. Het zou natuurlijk ook aan mij kunnen liggen, maar ik schuif het voor het gemak maar even op de muziek af.

Toch 4*, want er staat prachtige muziek op. Vooral 'Pictures of you' is één brok pure schoonheid.

DISINTEGRATION
is een album gevuld met tranen als regendruppels.
Tranen van verdriet en spijt, maar ook tranen van hemels geluk.
Soms vind ik de nummers te lang, wat intregraal beluisteren verzwaart.
Een plaat boordevol "rainsongs" ... het water staat tot aan Roberts lippen.


Plainsong is als een processie zwangere regenwolken.
Ik hoor voortdurend het thema van A Thousand Hours echoën.

Pictures of You is voor mij één van de meest aangrijpende Cure songs.
Met een tekst die zo mooi is omdat hij zo herkenbaar waar is.

Closedown maakt volgens mij het duidelijkst de link met Pornography.
Een donkere compositie met holle drums, maar lichtere synths.

Love Song is een 18 karaatse Cure klassieker.
En heeft een subtiele, jazzy ondertoon: Fly Me to the Moon ...

Last Dance viel weg op de vinyl versie van Disintegration.
Voor mij is het ook een wat te lange sfeerschepping: bijna saai.

Lullaby is een zeer pientere, sluipende singel.
Het nummer probeert je te vangen in een web van suspens.

Fascination Street hoor ik het liefst in zijn knallende, extended versie.
Het is inderdaad een briljante opener voor een avondje Cure.

Prayers for Rain bidt voor een heilzame regenbui.
De verbeten vocalen banen zich een weg door de ellende.

The Same Deep Water as You is een plensbui van emoties.
Maar met die 9.18 minuten word je wel door en doornat.

Disintegration laat het album weer even grollen.
Zo wordt verhinderd dat deze plaat dreigt te verregenen.

Homesick is een ballad met een fijne piano (en een pietsie "dumdum").
Maar het wazige gitaarspel doet de track toch weer verwateren ...

Untitled is nuchter, redt de luisteraar van de verdrinkingsdood
en brengt ons terug met beide voeten op het droge.


De troeven van het album zitten volgens mij
in de diepe, zangerige gitaarlijnen en de synthwolken.
Ze vormen een tegengewicht voor de donkere bas
en de vaak zwaarmoedige teksten.

In zijn vinyl versie beter verteerbaar dan op CD, vind ik.
De b-kanten komen later aan bod.

Disintegration staat bij mij al lang in mijn top 10, en dat is zeker terecht. Ondanks dat het (net) niet het beste album is dat ik ken, vind ik het toch het mooiste. Ik beluister dit meestal met de live versies van entreat, aangevuld met Love Song van op Paris en Lullaby van op het album Show, enkel Plainsong en The Same Deep Water as You zijn dan de enige letterlijke versies van op dit album, ofwel luister ik naar de versie op Trilogy, want live is dit album nog veel beter en intenser.
Het begint meteen al uitstekend met het prachtige Plainsong. Dit nummer neemt je mee in de droom die Disintegration is. Daarna gaan we over naar Pictures of You. Een van de twee nummers op Disintegration waarbij ik mezelf wel in de lyrics herken, en dat maakt het nog mooier voor mij dan het zo al is.
“Looking so long at these pictures of you
But I never hold on to your heart
If only I'd thought of the right words
I could have held on to your heart”
Daarna volgt Closedown. Het tempo wordt er hier wat uitgehaald. Het nummer begint met een fantastische intro. Daarna behoudt het de dromerige, melancholische stemming die dit album typeert. Nu belanden we bij Love Song, één van de beste singles die the Cure ooit gemaakt hebben, en desondanks hoort het hier nog niet eens bij de beste 5 nummers van het album.
However far away
I will always love you
However long I stay
I will always love you
Whatever words I say
I will always love you
Toch is dit eerbetoon aan de liefde een uitstekend nummer. Last Dance is opnieuw een trager nummer, met net zoals op de rest van het album prachtige lyrics, Als ik aan dit nummer denk, is het altijd het prachtige stukje “And even if we drink, I don’t think we would kiss in the way that we did when the woman was only a girl” wat ik het mooiste stuk uit het nummer, en één van de hoogtepunten van het album. Deel 1 van dit album wordt dan beëindigd met Lullaby, dit is het enige nummer waarvan ik vind dat het niet helemaal thuishoort op dit album qua sfeer. Voordat ik dit album kende, vond ik dat Lullaby bij de beste 5 Cure nummers hoorde, tegenwoordig weet ik dat ze nog zoveel meer moois hebben gemaakt. Toch blijft dit voor mij een uitstekend nummer: “spiderman is having me for dinner tonight!”
Het tweede deel opent met Fascination Street. Dit vind ik van de 4 singles van dit album de minste, wat eerder de sterkte van de andere singles benadrukt. De live versie van op Entreat vind ik wel al een heel stuk overtuigender. Na Fascination Street gaan we over naar een indrukwekkend 3-tal, Prayers for Rain, The Same deep water as You en Disintegration. Prayers for Rain is een zeer goed nummer, met de schreeuw van Robert als meest indrukwekkende punt. Dan zijn we eindelijk beland bij The Same deep water as You. Hier wordt het tempo terug naar beneden gehaald, en dat werkt uitstekend. Dit nummer wordt elke keer als ik het beluister nog beter, en staat ondertussen ook al in mijn top 10 van favoriete nummers. Voor deze schoonheid kan ik gewoon geen woorden bedenken, dit moet je gewoon zelf horen.
And in my eyes Your smile
Met Disintegration gaat het tempo terug naar boven en dit resulteert in een geniaal ritme van de drums dat je helemaal meesleept.
Hierna volgen nog Homesick en Untitled, die me de kans geven om langzaam terug neer te dalen op aarde na deze intense en geweldige plaat. Deze twee nummers vormen samen één grote afsluiter. Untitled is uiteindelijk het 2de nummer waarin ik me wel herken, vooral het stuk
Never know how I wanted to feel
Never quite said what I wanted to say to you
Never quite managed the words to explain to you
Never quite knew how to make them believable
And now the time has gone
Another time undone
Disintegration is dus voor mij overduidelijk een 5*-album en heeft verdiend een plek in mijn top-3 bemachtigd. Op dit album kan ik echt geen enkel slecht nummer aanwijzen. Het zijn alle 12 uitstekende nummers. De beste nummers zijn voor mij Plainsong, Pictures of You, Prayers for Rain en Disintegration, met als ultieme uitschieter het fenomenale The Same Deep Water As You.
Disintegration

Heb dit album vanavond voor het eerst in lange tijd weer eens beluisterd, maar ik vrees dat het nooit wat zal worden tussen mij en Disintegration. Af en toe veer ik wel op (bv. bij het intro van Closedown), maar bij de meeste nummers is het toch wel moeilijk de aandacht erbij te houden. En sommige details zijn zelfs niet om aan te horen, bv. die verschrikkelijke echo op de (toch al matige) zang in Plainsong of de lelijke synths in het intro van Last Dance. Ik denk dat ik sowieso liever de LP zou horen, want Homesick is ook niet bepaald een hoogvlieger.

Lullabye vind ik nog wel een mooi hoogtepunt (de muziek en zang vloeien daar mooi samen) op dit album, maar de volgende keer dat ik weer zin heb in The Cure zet ik Faith weer 'ns op. Ik kan hier nog net een 2,5* aan kwijt.

Disintegration... toen ik deze luisterde had ik niet echt verwacht dat het zo zou klikken. De andere albums van The Cure klikken voorlopig nog niet echt, waardoor ik steeds weer teruggrijp naar deze als ik nood heb aan wat introspectieve muziek (bij gebrek aan een beter woord) - maar oorzaak en gevolg vloeien hier misschien wat in elkaar over. De nummers zijn veelal lang uitgesponnen, met een uitgebreide instrumentale intro en hier en daar wat instrumentale passages waarin ze bewijzen als een van de weinige groepen bewijzen dat echo's niet per se irritant hoeven te zijn. Hoewel de muziek erg goed is, is het toch vooral Smith die het album naar voren stuwt, met zijn kenmerkend stemgeluid en rake lyrics. Een nummer als 'Pictures of You' klinkt op het eerste zicht wat gewoontjes, maar dan die tekst erbij.. fantastisch

Prayers for Rain en The Same Deep Water as You

De twee Cure songs die mij het meest kunnen bekoren en dan ook het liefst, op redelijk hard volume achter elkaar horen te worden gedraaid.

16 minuten aan drijf, droom, zweef en romantiek.
De wanhoop lijkt in Prayers for Rain nog wel mee te vallen, maar naarmate The Same Deep Water as You verder gaat komt de wanhoop van Smith steeds dichter bij.

Bidden voor de regen en vervolgens belanden in hetzelfde diepe water als jou.
Meneer Smith wist waarschijnlijk niet precies wat hij bedoelde met zijn texten maar dat hij een geweldig poeet was is in dit geval duidelijk.

"kiss me goodbye" pushing out before i sleep
it's lower now and slower now the strangest
twist upon your lips but i don't see and i don't
feel but tightly hold up silently my hands
before my fading eyes and in my eyes your
smile the very last thing before i go, the very last thing before i go, the very last thing before i go...

En langzamerhand drijft hij de luisteraar die niet al te sterk in zijn schoenen staat tot wanhoop.

En daarbij ook de luisteraar die stabiel is en zich niet zo gemakkelijk van de wijs laat brengen :-p

En toch... is het zo verschrikkelijk mooi.
Zo intens, zo ingetogen en zo alles omvattend, spiritueel zou ik bijna willen zeggen.

De synths spelen hierbij een grote rol, zij maken het geheel af.
Roberts gitaarspel is simpel, maar elke snaar is raak en dat, is knap.

Het nummer is gehuld in mist, zoals zo veel nummers van The Cure, je weet niet precies wat er komen gaat.
En toch voelt het ook weer heel veilig.
Een veilige zoektocht door een meer waar zowel waternimfen als kwaadaardige zeemeerminnen zwemmen.

Aan jou de keus met wie je in zee gaat

Ik luister het nummer altijd als ik redelijk goed in mijn vel zit, al kan het ook therapeutisch werken als dit niet het geval is.

Feit is dat The Same Deep Water as You (en eigenlijk ook Prayers for Rain, want ze horen gewoon bij elkaar) gewoon tot de beste nummers van The Cure, zo niet tot een van de beste nummers ooit geschreven behoren.

Woorden schieten mij tekort maar altijd herken ik mezelf in dit nummer, tijdloos en iedereen zou zich er eens in moeten verdiepen.

Mijn dertigste verjaardag.
Ik vond het verschrikkelijk.
Jeugdjaren definitief achter mij gelaten.
Voorbereiding op de volgende stap in het leven.
Huisje, boompje, beestje.
Eerste besef van ouderdom.
Kalend met een overvloed aan grijze haren.
Altijd aangesproken worden met meneer.
Mijn kleine identiteitscrisis.
Robert Smith bereikt in 1989 die leeftijd.
Het gevolg was dit album.

"I think I'm old and I'm feeling the pain," you said,
"And it's all running out like it's the end of the world," you said
(Plainsong)
Ook hij ervaart de pijn van het ouder worden.
Nachten achtereen stappen is er niet meer bij, je houdt het gewoon lichamelijk niet meer vol.

Op zolder ga je op zoek naar herinneringen.
Dozen foto’s worden onderworpen aan de speurtocht.
I've been looking so long at these pictures of you
That I almost believe that they're real
I've been living so long with my pictures of you
That I almost believe that the pictures are
All I can feel
(Pictures Of You)

Uiteindelijk is het moment daar.
De foto van de eerste echte liefde.
Het liefdesgedicht wat je voor haar schreef.
Maar nooit durfde te geven.
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am young again
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I am fun again
(Lovesong)
Had de toekomst kunnen veranderen.
Maar nooit kunnen vertragen.

Alles achter willen laten.
Terug naar die tienerkamer.
Toen je nog dacht dat de pubertijd nooit over zou gaan.
Niet aan denken.
Niet aan denken.
Onmogelijk.
So just one more
Just one more go
Inspire in me the desire in me
To never go home
(Homesick)

Gordijnen dicht.
De laatste avond als twintiger.
A Forest van The Cure voluit.
Buren moeten maar begrip hebben.
Die goede tijd van voorheen.
Of falling down laughing
And I really believed that this time was forever
(Last Dance)

De zaterdagavonden van vroeger.
Toen kroop je uit je schulp
so just pull on your hair
just pull on your pout
and let's move to the beat
like we know that it's over
(Fascination Street)
Dans zoals je nooit gedaan hebt.
Dans om te overleven.

De klok slaat twaalf.
Symbolisch afscheid met een fles champagne.
Hij moet leeg, om de pijn te vergeten.
"kiss me goodbye" pushing out before I sleep
(The Same Deep Water As You)

Gisteren had je de hele dag wakker willen blijven.
De uren tegen houden.
Voor altijd een twintiger.
i'm running out of time i'm out of step and
closing down and never sleep for wanting hours
(Closedown)

Om vier uur in de nacht komt de dip.
Ogen worden zwaar.
Gedachtes vervagen.
desolate
and drab the hours all spent on killing time
(Prayers For Rain)

Het verval zichtbaar in de spiegel.
Rimpels en rookaanslag in het gezicht.
And mouth and eyes and heart all bleed
And run in thickening streams of greed
(Disintegration)

Je valt uiteindelijk in slaap, en droomt.
Een spin treed jouw nachtmerrie binnen.
and i know that in the morning i will wake up
in the shivering cold
(Lullaby)
Proficiat met de dertigste verjaardag.

De dag erna.
Berusting.
Acceptatie.
And now the time has gone
Another time undone
(Untitled)

Ik weet dat ik soms iets te enthousiast ben over muziek, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat Disintegration van The Cure het mooiste album is dat ik ooit gehoord heb. De eerste keer al - het was tevens mijn eerste kennismaking met The Cure - werd ik overdonderd door het atmosferische geluid van het album. Groots en bombastisch, maar ondanks de volle arrangementen straalde het album een bepaalde leegte uit. Dat soort tegenstellingen raken mij en zo raakte ook Disintegration mij. Al een tijdje werd er gesproken over een remaster van het album, waarvan ik de geruchten op een afstandje volgde. En nu is hij uit, 'Disintegration Deluxe'.

Je neemt natuurlijk altijd een risico, als je het mooiste album wilt verbeteren. Het origineel was perfect - vanaf de eerste tintelende tinkelbelletjes op het begin tot de laatste harmoniumadem op het einde. 'Music to be played loud'. Zodat je het klokkenspel op het begin hoort schitteren en vervolgens overweldigd wordt als alle registers worden opgetrokken. Plainsong, de introductie van Disintegration, en meteen een van de meest typerende songs. Doffe drumslagen op de achtergrond, versterkt met zwaar basspel en dat natuurlijk onder een ware regen van synthesizer. Een heldere gitaar speelt een melodietje - de zon die tussen de regenstralen door toch wat treurig lijkt - en op de helft van het epos begint Robert Smith te zingen. Of eigenlijk te galmen. Het zijn de echo's van de wolkbreuk op de straatstenen, die opgaan in het geheel. Je zou het haast niet merken of het organische geluid valt even stil - het vliegtuig is geland, Plainsong - de allesvernietigende atoombom - afgelopen.

Het mooiste aan Plainsong vind ik de schijnbare afwezigheid van het nummer; hoe hard je het ook draait, het nummer is nooit expliciet aanwezig. Juist omdat het zo allesomvattend is. Alsof alle bestaande luchttrillingen vervangen worden door Plainsong, het nummer wordt opgenomen in de totale atmosfeer, verandert in de totale atmosfeer. Daarom is het ook zo makkelijk te verdrinken in de wonderlijke klanken van Disintegration - het album voelt zo natuurlijk. En zo groots - je kan er niet in verdrinken maar in zwemmen.

Je kan niet anders dan door Plainsong verzwolgen worden in de oceaan die Disintegration heet, en nu dit met ruw geweld is gebeurd voelt Pictures of You als het uitrusten op de golven, meedeinen op het ritme dat bewust iets scherper en scheller staat. Het staccato-gitaartje, dat onder water zo heerlijk galmt, klinkt zo heerlijk luchtig, als ware het slechts de kleine belletjes in het water. Ook hier doet The Cure weer zichtbaar moeite om de luisteraar helemaal het nummer in te trekken met een lange introductie, om pas dan Robert Smith zijn verhaal te laten vertellen. Eigenlijk het hele album lang over gefaalde liefde. Totaal zonder hoop, niet eens meer melancholisch maar desperaat vertelt Smith hoe hij zijn verloren geliefde zelfs niet meer in herinnering heeft, maar alleen nog de foto's van haar kan bekijken. 'I've been looking so long at these pictures of you /that I almost belive that they're real / I've been living so long with my pictures of you / that I almost believe that the pictures are all I can feel'. En The Cure weet het zo oprecht te brengen dat het hele lied dit gevoel van imporantie met zich meedraagt. Zoals voor Robert Smith zijn vervaagde foto's zijn hele leven zijn, zo leek Pictures of You slechts een fractie van een moment het enige belangrijke in mijn leven.

En zo weten alle liedjes op Disintegration wel iets los te maken. Het hele album blijft zwaarmoedig en zwartgallig, maar op elk nummer weet The Cure een stukje ruimte open te laten om zo het hele album uit te kunnen zitten. Juist omdat de moeite die je moet doen om helemaal meegesleurd te worden door het album maar zo klein is, val je zo snel ten prooi aan de verwoestende geluidsgolven van Disintegration. Hoger-dan-hoogtepunten zijn: het lieflijk-kleine Love Song, waarin Smith de woorden 'I will always love you' overtuigend cynisch brengt; de eerste single Lullaby, dat zich als een net om je heen werpt en het is dan ook niet verwonderlijk dat Smith opent met de regel ´I spy something beginning with s%u2026´. Spiders; Fascination Street dat de donkerste helft van het album inluidt en klinkt als een wandeling door de duisterste straten van een grote stad bij nacht in de regen en Disintegration, het meest bezwerend nummer van Disintegration dat zichzelf herhaalt als een vicieuze cirkel, en trechter naar de Tartarus. 'How the end always is%u2026'

Ik weet nu al dat ik met al deze beschrijvingen slechts een blaadje heb geplukt van de boom Disintegration, waaraan de verboden vruchten groeien. Dit album is alles, is groter dan het leven, mooier dan de liefde. En het beschrijven is als het navertellen van een verhaal, het tekenen van een boom: zoveel details ontbreken.

Hoe kan iets waar alles al perfect aan was nou nog beter worden? Dat is onmogelijk, laat de remaster van Disintegration ons horen. Die heeft alles kapotgemaakt. De boom is omgehakt en een nieuwe is geplant; deze is weliswaar jonger en nieuwer, maar wekt nooit meer dat gevoel op dat een boom kan opwekken die ouder is dan jij. Dat is precies het geval met deze remaster. Weliswaar klinkt het geluid moderner dan de versie uit 1989 en als je het 'objectief zou beoordelen' kan je constateren dat de remaster 'beter' is. Helaas werkt dat niet zo met muziek, en in ruil voor een wat helderder geluid, iets compacter en voller, maar ook vooral harder en bassiger, levert Disintegration zijn totale atmosfeer in. De kleine leegte die het origineel overliet aan de luisteraar is verdwenen, zelfs het miniscuulste gaatje is gevuld en daardoor komt te hele uitwerking van Disintegration te vervallen. De chemische reactie tussen de atmosfeer en opener komt te vervallen en Plainsong klinkt niet langer als alles wat er nog over is, maar slechts als een ´gewoon´ liedje. Dat het nummer dan een paar decibel harder kan is een schrale troost.

Ook het totaalgeluid van Disintegration lijkt te zijn aangepast. In plaats van het stroperige geheel dat het album eerst was, zijn nu alle afzonderlijke instrumenten duidelijk te onderscheiden en dat wekt een soort nuchterheid over het album heen. De stem van Robert Smith is niet langer een laatste instrument maar gewoon een stem. Vooral bij de drums en bas is deze verandering in geluid goed te horen. De drumslagen in bijvoorbeeld Pictures of You zijn geen lichte tikjes, regendruppeltjes die op je hoofd uiteenspatten, maar keiharde mokerslagen. Ze slaan het hele nummer aan diggelen.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik teleurgesteld ben in de remaster van het mooiste album aller tijden. Ook een prachtige live-registratie uit 1989 (ook geremasterd, maar gek genoeg kunnen de live-versies van de liedjes wel een wat vettiger geluid gebruiken) en schijfje met bonustracks die een keer wel de moeite waard zijn kunnen het falen van deze remaster niet verhullen, laat staan goedmaken. Roberth Smith wilde verbeteren wat perfect is. En is het niet terecht om dat overmoed te noemen?

Eerder verschenen op Beautiful Freaks - alternative music pirate radio / reviews - beautifulfreaks.nl

"Prayers for Rain". Tja, voor regen hoeven we in Nederland nu niet te bidden. Regen genoeg bij ons in deze zomer. Deze song is lijkt me meer van toepassing voor de Hoorn van Afrika. Of het zal helpen, ik ben bang van niet. Maar goed, terug naar deze song, misschien toch wel het mooiste nummer dat The Cure ooit gemaakt hebben, voor mij althans.
Over dit album verder; hier heb ik eigenlijk maar een woord voor; "Grandioos". Wel vreemd dat ik dit album nu pas voor de tweede keer beluisterd heb. Het zal wel komen omdat ik van de albums na "Seventeen Seconds" zoals Faith en Pornography weinig onder de indruk was. In het kort gezegd; ik had er geen vertrouwen meer in dat ik de albums van The Cure die allemaal daarna kwamen nog zou kunnen waarderen. Een enorme misrekening dus. "Disintegration" is gewoon een meesterwerk waarvan ik toch het meest van geniet als ik die beluister op een druilige dag zoals vandaag. Bij mooi weer zet ik toch liever iets vrolijks op want bepaald vrolijk kan ik dit album van The Cure nu niet bepaald noemen. Integendeel zelfs.

5,0*

Een aantal jaar geleden had ik nooit kunnen indenken dat de muziek van The Cure mij zo goed zou kunnen bevallen. Ik wist dat het een band was met een groot aantal albums en die ene grote hit die altijd hoog staat in de Top 2000, maar op basis van fragmenten van andere nummers werd ik nooit geprikkeld om in het oeuvre van de band te duiken. Toen was er opeens de ommekeer door met name het nummer Fascination Street. Het tempo en de wanhoop dat te horen is in dat nummer is briljant.

Een soortgelijk nummer is het epische titelnummer Disintegration. Ook in dit nummer is de wanhoop te horen, maar mede door de lengte, de tekst en de opbouw van het nummer is dit mijn favoriet van het album. Wat dit album verder zo goed maakt is het gegeven dat er geen zwak nummer te bespeuren is.

Prachtig album dat erg leunt op de sfeer en echt klinkt als een geheel.Hun laatste meesterwerk en met Pornography en Seventeen seconds mijn favoriete Cure album.

Mijn favoriete album.. zucht..

Na een tijdlang veel alt. country/americana en zelfs hiphop geluisterd te hebben was het duidelijk tijd voor wat anders op de muzikale menukaart en dat werd, wellicht mede bepaald door het ijzige weer enkele weken geleden, post-punk en wave. Oude liefde roest niet zullen we maar zeggen..

Uiteraard kom je dan ook weer bij The Cure uit, en toen ik tijdens het hardlopen bij gevoelstemperaturen van -15 'Paris' op had staan sloeg de vonk weer over, erg moeilijk was dat ook niet moet ik zeggen..
Toen ik tijdens een veel voorjaarsachtigere hardloopsessie - voor de misschien wel 500e keer - Disintegration in zijn geheel heb beluisterd wist ik het weer. Dit is mijn favoriete album. Dromerige, lang uitgesponnen en zorgvuldig opgebouwde nummers, breed uitwaaierende gitaarflarden en berustende keyboards, recht uit het hart gezongen. Balancerend tussen hoop en (veel) wanhoop. Dit album presteert het om elke keer weer keihard binnen te komen. Briljant!

Een prachtig album van The Cure, waarin te horen is dat de band met name Robert Smith goed heeft geluisterd naar Pink Floyd, New Order en meerdere bands. Er staan alleen maar goede en mooie nummers op. Om een uitgebreidere recensie erbij te plaatsen, heb ik dat album echter vaker moeten luisteren, maar het is het mij zeker meer dan waard. Daarnaast is het zeer moeilijk om drie favoriete tracks uit te kiezen. Hierbij mijn persoonlijke ervaring over de nummers.

01. PLAINSONG (prachtig synthesizerwerk met daarnasst een Pink Floyd-gehalte, Robert Smiths stem klinkt op dit nummer wat Roger Waters-achtig)
02. PICTURES OF YOU (Echt een Cure-plaat, met een mooie melodie en herkenbare zang van R. Smith)
03. CLOSE DOWN (New Order-achtig, met mooie synthesizer-geluiden)
04. LOVESONG (Wat popachtig, maar ook zeker goed gedaan. Op dit nummer is te horen dat de bandleden van The Cure waarschijnlijk naar 'Under the milky way' van The Church hebben geluisterd. Goede inspiratie)
05. LAST DANCE (Prachtige plaat, waarin de stijl van Pink Floyd en New Order goed door elkaar zijn vermengd. Zulke mooie nummers hoor ik bijna nooit (Dit geld ook voor 'Plainsong' en 'Pictures of you')
06. LULLABY (Het bekendste nummer van dit album, blijft een zeer goede klassieker)
07. FASCINATION STREET (Klinkt als The Simple Minds in de tijd van het album 'New Gold dream' (1982)'
08. PRAYERS FOR RAIN (Prachtig vioolwerk, en ik denk dat dit nummer mijn oudere broer in 1997 heeft geïnpireerd is (Met zijn toenmalige band nam hij een demo op, met drie nummers, waarvan een één klein beetje weg heeft van een melodie uit dit nummer)
09. THE SAME DEEP WATER AS YOU (mooie song, met prachtige tekst en dromerig, dramatisch klinkende achtergrond (ik denk geïnspireerd door The Smiths))
10. DISINTEGRATION (Vind ik wel iets minder, maar het nummer klinkt nog steeds goed)
11. HOMESICK (Mooie solo met steeds herhalende melodie)
12. UNTITLED (Sluit het album mooi af. Een gitaarsolo heeft een melodie dat ik ergens van ken. Ik weet alleen niet waarvan)

Deze plaat heeft iets droevigs maar tegelijk toch iets hoopvols, het is episch en groots opgezet maar toch breekbaar van aard en gevoelig.
Het is een luistertrip van ongekende schoonheid, je gaat op reis door prachtige sonische landschappen.

Wat ik de meest sterke eigenschap vind van The Cure is vooral dat niemand beter dan hun sfeer kunnen maken, daar zijn hun naar mijn mening grootmeesters in, of dat nou donkere sferen
of bloedmooie sferen zijn, of alles daarbuiten of tussenin, laat het maar aan Smith en co over.

De productie hier is vol en dromerig, je zweeft gewoon erin.
Disintegration heeft een frisse vibe. Het is weids en er wordt met de songstructuren goed de tijd genomen om de emoties in te laten werken. Over het hele album zit er een bepaalde spanning
maar elke nummer heeft zijn eigen spanning, en toch vullen de nummers elkaar perfect aan en is het een avontuurlijke geheel.
Het is alsof hier overal word gestrooid met stukjes dromerige magie , bovenop een stevige basis van melancholie.
Toch ondanks zijn mooie karakter is het niet helemaal rustig,
maar is er iets sterk en druk aanwezig, niet helemaal maar soort van.

Een feestmaal van emoties, een tijdloze meesterwerk die alles behalve gedateerd klinkt, en een geweldig voorbeeld van een terecht populaire toegankelijke plaat. Ik laat me overweldigen
door dit schitterende juweel en elke luisterbeurt voelt het als thuiskomen, 5*

Geen idee, maar dat hij weer een plaatsje is gestegen in mijn persoonlijke top 10 is wel een feit. Wat doet dit meesterwerk het toch goed in de nachtelijke uurtjes, ik ben weer helemaal weggeblazen en eraan herinnerd waarom ik dit één van de beste albums aller tijden vind. Meesterwerk voldoet zelfs niet als term, dit is het achtste wereldwonder ofzo. Je kunt geen superlatieven genoeg gebruiken bij deze klassieker.

Op moment van dit schrijven draai ik 'm op cassette, gevonden in de collectie van mijn vader. Weer een heel andere beleving van dit pareltje, en daarmee is het denk ik het enige album in mijn collectie dat ik op drie verschillende geluidsdragers bezit (CD, LP en cassette). Maar dat is het natuurlijk dubbel en dik waard.

Ik had het niet direct verwacht, maar dit was echt wel goed. Ik heb nog nooit iets van The Cure gehoord, maar dankzij bepaalde muziekliefhebbers die dit album net zoals één v/d albums van Cocteau Twins in hun top 10 hadden, heeft ervoor gezorgd dat ik dit vandaag opgelegd heb, en The Cure ontgoochelt me niet. Ik heb veel meer luisterbeurten nodig, maar ik heb wel een vermoeden dat dit minstens een 4,5* zal worden met een breed aanbod aan zeer goede nummers. Dat zal ook wel de reden zijn waarom dit album zo hoog staat in de toplijsten van Muziekmeter. Ik vind vooral het instrumentele één van de sterke punten van The Cure met sfeervolle nummers die mij erg liggen.

Ondanks dat dit album de hoogste score krijgt en zelfs momenteel de twaalfde plek in de top 250, komt het toch wel een beetje als een verrassing bij mij. The Cure heeft zichzelf weer aardig herpakt en komt met een plaat die een stuk stabieler is dan de voorganger. Behalve dat is er ook een gooi gedaan naar het grote publiek. Ik verwacht wel dat The Cure eerder doorgebroken is, maar hier klinkt het in mijn oren al commercieëler. Het knappe van The Cure is dat het geen artistieke knieval is. Je herkent duidelijk het geluid van de band en het komt wederom met knappe composities. Wat voor mij wel een nadeel is, is dat het echte duistere geluid van Seventeen Seconds wel echt weg is. Maar ach, de A-kant is wel heel goed en dat brengt me meteen bij het grootste kritiekpunt hier. De helft van de songs doen er eigenlijk gewoon niet echt toe. Slecht is het niet, maar ik verlies wederom mijn aandacht. Veertig minuten is wat mij betreft wel echt genoeg. Tot nu toe wel de beste van de band. Mooi meeslepend en ietwat treurige muziek. Fijne nostalgische reis naar de eerste jaren die ik me kan herinneren.


Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Three Imaginary Boys
7. The Top
8. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Ondanks de score die je hier ziet staan kostte het me echt een flinke hoeveelheid luisterbeurten om Disintegration op waarde te schatten. Ik denk dat ik van tevoren vooral verwachte dat het een steviger album zou zijn dan de voorganger en was zodoende ietwat beduusd toen bleek dat Disintegration vooral een dromerig album is. Er is weinig up-tempo materiaal als afwisseling en bij vlagen zijn de songs echt behoorlijk commercieel en zoetsappig (Pictures Of You, Love Song).

Maar ik heb in de tussentijd geleerd dat ik deze band op meerdere vlakken moet benaderen. Op de achtergrond aanzetten, gedetailleerd luisteren met teksten er bij, daarna weer op de achtergrond aanzetten om te kijken wat ik onthouden heb, daarna favoriete nummers uitpluizen etc. Het zorgt ervoor dat de marathon tijd kost, maar het levert me veel op. Dan blijkt dat Last Dance, Prayers For Reign en het fenomenale The Same Deep Water as You toch stiekem bij het beste werk van de band te horen. De dromerige, warme sfeer is daarnaast ook in de softere nummers heel erg fijn en Lullaby blijft gewoon een ingenieuze en naargeestige song.

De in your face narigheid van Pornography heeft een streepje voor, maar Disintegration blijkt uiteindelijk een hoop prachtige geheimen bloot te geven.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Disintegration
3. Faith
4. Kiss Me, Kiss Me
5. The Head On The Door
6. Seventeen Seconds
7. The Top
8. Three Imaginary Boys

ik moest behoorlijk wennen aan dit ‘zware’ album van the cure. heb het daarom lang in de platenkast laten staan. totdat je het op een dag op de draaitafel legt, rustig zit, en dan tot de conclusie komt dat de nummers allemaal waanzinnig goed in elkaar zitten …

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Cure - Disintegration (1989) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Cure - Disintegration (1989)
The Cure grossierde in de tweede helft van de jaren 80 zo nu en dan in bijna lichtvoetige popsongs, maar gooide het roer weer volledig om op het aardedonkere maar werkelijk wonderschone Disintegration

Het is een mooi stapeltje albums dat de Britse band The Cure op haar naam heeft staan, al is er sinds het begin van de jaren 90 niet heel veel interessants meer bij gekomen. Tussen 1979 en 1992 maakte de band echter een aantal geweldige albums, waarvan er een aantal het predicaat klassieker verdienen. Mijn persoonlijke favoriet is op dit moment het in 1989 verschenen Disintegration. Het is een album waarop The Cure terugkeerde naar het donkere en bezwerende geluid van haar vroege albums. Zeker de lange tracks op Disintegration zijn prachtig en imponeren met fraaie klankentapijten en de bijna deprimerende zang van Robert Smith. Het is wat mij betreft een album dat de band niet meer zou overtreffen.

De Britse band The Cure kondigde ruim een jaar geleden al een nieuw album aan, Songs Of A Lost World. Of dat album inderdaad dit jaar gaat verschijnen is nog maar de vraag en of het een memorabel album gaat worden is een nog veel grotere vraag. Tegenover het geweldige laatste album van Depeche Mode staan vooral slappe albums van bands die in de jaren 80 tot de allergrootsten behoorden.

The Cure behoorde in de jaren 80 zeker tot de allergrootsten en is live nog steeds een redelijk interessante band, maar voor het laatste echt goede album van de band moeten we inmiddels heel ver terug in de tijd, misschien zelfs wel tot Wish, dat vorig jaar al zijn dertigste verjaardag vierde. Wish is overigens zeker niet mijn favoriete album van The Cure, want als ik mijn favoriete album van de band moet kiezen, kies ik uit Seventeen Seconds (1980), Faith (1981), Pornography (1982), The Head On The Door (1985) of Disintegration (1989). Als ik op dit moment mijn favoriete album van The Cure moet aanwijzen, kies ik voor het laatste album.

The Cure maakte Disintegration op de toppen van haar populariteit en leverde vervolgens een gedurfd album af. De band rond Robert Smith was in de jaren die vooraf gingen aan Disintegration een band die goed was voor een aantal zeer succesvolle singles, waarin invloeden uit de pop zeker niet werden geschuwd, maar op het in 1989 verschenen Disintegration koos de band voor een ander geluid.

Het is een geluid waarmee The Cure terugkeerde naar de donkere en meer naar binnen gekeerde muziek van haar vroegere albums. Disintegration opent prachtig met het geweldige Plainsong dat direct de toon zet voor de rest van het album. Vijf minuten betovert The Cure met een zich langzaam voortslepende song waarin zwaar aangezette synths domineren, maar ook het zo karakteristieke gitaarwerk van de band te horen is. De ritmesectie voegt nog wat donkere accenten toe, waarna de zo herkenbare stem van Robert Smith er een The Cure klassieker van maakt.

Disintegration bevat meer van dit soort tracks die over het algemeen de vijf minuten grens ruimschoots passeren. Ik vond het persoonlijk een verademing na de pop van Kiss Me Kiss Me Kiss Me uit 1987, al bevat ook dat album een aantal prima tracks. Disintegration grossiert in bedwelmende of bezwerende songs, al bevat het album met Lovesong en Lullaby ook nog twee singles. Ik vind het persoonlijk de minst interessante tracks op het album, al hebben beide singles wel iets.

In de langere tracks op het album ligt het niveau wat mij betreft echter een stuk hoger. Het gitaarwerk en ook de bijdragen van de synths zijn prachtig en de wijze waarop de band subtiel de spanning opbouwt is fascinerend. Ik luister niet heel vaak meer naar de muziek van The Cure, maar toen ik Disintegration onlangs weer eens uit de speakers liet komen was ik diep onder de indruk.

Robert Smith raakte naar verluidt gedeprimeerd van het in zicht komen van zijn dertigste verjaardag en schreef een aantal aardedonkere songs voor het album. Daar moet je tegen kunnen, maar als je er tegen kunt zijn de songs op Disintegration niet alleen beangstigend donker, maar ook wonderschoon. Ik ben heel benieuwd of het vorig jaar al aangekondigde nieuwe album echt gaat verschijnen dit jaar, maar zo goed als Disintegration gaat het zeker niet zijn. Erwin Zijleman

Begin april 1989, een maand voordat Disintegration zou verschijnen, werd Robert Smith geïnterviewd door het Britse tijdschrift NME, wat in twee delen werd gepubliceerd. De band had inmiddels ook door Japan en Zuid-Amerika getourd en was al groot in Europa en de Verenigde Staten.
De interviewer noteerde: "The day before we spoke, he had told a Japanese Magazine that Laurence Tolhurst had died in a road accident." Een typische draai van Smith die weleens vaker een rookgordijn om de groep verspreidde. Tegen NME is hij wél duidelijk over zijn oude vriend, tevens groepslid van het eerste uur: "He was out of step with everything."

In zijn autobiografie 'Cured' (2016), misschien wel de beste ooit in het popbiogenre, is Tolhorst het helemaal met Smith eens. Zo ontwaakte de toetsenist korte tijd daarvoor in een politiecel, nadat ze hem stomdronken-bewusteloos op straat hadden aangetroffen.
Bij een bezoek aan een arts, deelt deze mee: "You are right inside the bottle and we need to get you out." Tolhursts reactie op dat moment: "Alcoholic? I knew I had a drinking problem, but I wasn't an alcoholic."
Een derde waarschuwing komt tijdens de opnamen van Disintegration van Smith zelf, als hij Tolhurst aantreft met een fles whisky. Tolhurst beschrijft het zo: "He looked at me sadly. (...) 'You don't even like whisky. Each time you take a shot you grimace!"
Hij droeg slechts één á twee ideeën bij voor dit album, maar bij het beluisteren van de eindmix staat Tolhurst plotseling op en roept dat dit niet een echte Cure is: "Half is good, but half is shit!" I roared. "I mean some songs sound like The Cure but some don't", om vervolgens weer op de bank te ploffen en te zwijgen.
Enkele weken later ontvangt hij een handgeschreven brief van Smith, beginnend met de woorden "This has been one of the hardest letters to write for me." Exit Tolhurst. Als deze terugblikt erkent hij zonder omwegen dat dit helemaal terecht was. De groep ging door als kwintet.

Qua geluid lijkt Disintegration op Pornography (1982), met grote drums en diepklinkende toetsenmuren, maar de muziek is langzaam, zonder alle percussieroffels van vier albums eerder. De weemoed overheerst, dertig worden was wel een dingetje, erkent Smith in het interview met NME. Het levert een album vol sfeer op, met als uitzonderingen de vrolijke singles Lullaby (in de Nationale Hitparade #8 in mei 1989) en Lovesong (#48 in september-oktober), die mede opvielen door de prettige gekte van de videoclips. Als een parodie op The Cure's gothicreputatie.
Daarnaast reken ik Pictures of You, Prayers of Rain (in 2011 nog niet nodig meldde wibro toen, inmiddels is dat helaas anders) en het met onweer overgoten The Same Deep Water as You tot mijn favorieten. Alweer een heerlijk album van de groep.

Ik kwam er net achter dat dit het eerste Cure-album was dat ik niet kocht. Ik had Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me nog wel aangeschaft, maar eigenlijk was het toen al wel een beetje klaar voor mij met The Cure. Maar na Songs of a Lost World (2024) las ik op meerdere plekken dat deze dus tot de beste 3 van de band zou behoren (uit de eighties), samen met Faith en Pornography. Nou, daar kan ik me niet echt in vinden.

Ik vond The Cure met Kiss Me.. en dit album eigenlijk een beetje te poppy worden, met titels als Why Can't I Be You, Just Like Heaven en van deze Lullaby en Lovesong. Zeker komt Disintegration qua zwaarte niet in de buurt van die andere twee (en ja, die twee zijn ook nu nog loodzwaar). En nu ik deze weer zo hoor ben ik het nog steeds eens met mijn toenmalige ik; te poppy naar mijn smaak...