The Cure - Disintegration (1989)

Ooit een top 10-album voor me, nu kan ik er 3,5* aan kwijt.

Ik hoor een hoop leuks gebeuren hoor, het is muzikaal gezien een onderhoudende plaat. Echter, voor mij voelt het voor het grootste deel te pathetisch en te kitscherig. De teksten en de zang voorop. Het sluit allemaal perfect aan op de persoon die ik was in mijn late tienerjaren. Nu kan ik er echter niet zoveel meer mee. Interessant is het wel, op het moment dat iets 5* voor je is, raakt het je zo diep dat je je niet kan voorstellen dat dat ooit verandert. Al die emotie van toen is er niet meer.

Het koppeltje Fascination Street / Prayers for Rain en Untitled steken er nu voor me bovenuit.

Benieuwd of je dat met soul ook gaat krijgen over 10 jaar
Maar serieus, beste album allertijden en allertijden is over 10 jaar ook nog

Er zijn mensen voor minder geband, Arrie. Glad ijs...

Fascination Street is nochtans inderdaad het toppunt van deze plaat. Dat ben ik dan wel weer met Arrie eens.

Alles is mogelijk. Ik merk dat mijn smaak gedurende mijn leven continu aan verandering onderhevig is.
Ik zie ook dat voor veel mensen het een stuk statischer is.
Voor mij werkte de muziek zo goed omdat het aansloot op de persoon die ik toen was. Ook als persoon ben ik continu aan verandering onderhevig.

Ik vind dit ook een geweldig album, stond zelfs een tijdje hoog in mijn top 10, maar daaruit is ie ook weer weggezakt. Ik ben niet zo rigoureus als Arrie, hij blijft op 5,0 staan, maar er is gewoon een zwik albums voorbijgestoken, omdat mijn smaak is veranderd. Hoewel ik je standvastigheid bewonder ervaar ik ook een licht gevoel van medelijden...

Hoeft niet hoor, ik zal nooit aan de jazz beginnen

Hun meesterwerk! Geen slechte song op. Alles 9+ of meer. Ook mijn favoriete album allertijden! Draai ik 'm dan elke week? Nou, dat ook weer niet  Tis meer een gevoel  Ik wist niet wat ik hoorde toen ik het album voor het eerst opzette. Bij de opener Plainsong viel mijn mond open van verbazing over zoveel schoonheid. Verstild, pastoraal sprankelend. Eenvoudig doch tegelijk zo majestueus. Stilmakend! Ook de opener tijdens hun concert in 2008 in Ahoy, de enige keer dat ik ze zag. Sprookjesachtig was dat. In mijn top 5 Cure songs, evenals de volgende track Pictures of You. Niet te versmaden melancholisch en hartbrekend. De studioversie vind ik een klein beetje dof. Daarom kies ik altijd voor de live versie op Show. Nog sprankelender en nog romantischer. Als ik toch een minst favoriete track moet kiezen dan is het Closedown. Hoezo minder? Nog altijd een 9. Heerlijk drijvende song toch wel met die ratelende doffe drums. Echt wel een song over ouder worden, sowieso een belangrijk thema op dit album. Lovesong is zo'n beetje het ideale liefdesliedje. Maar toch ook wat understated en met een ietwat donkere ondertoon en dat maakt de song icm het zwierige zo onweerstaanbaar. Last Dance was lange tijd een van mijn favorieten. Heerlijk het heen en weer zeuren en wiegen van de gitaar icm met de rake klappen van drummer Boris Williams. Zalig desolate en schurende sfeer ook zeg.
Lullaby blijft altijd wel leuk om te horen. Verre van mijn favoriet, dat wel. Een beetje versleten, maar in de context van het album altijd fijn om te horen over de spiderman. Fascination Street is een absolute topfavoriet. De overrompeling in de song is onnavolgbaar. Het gitaarwerk, pure bliss! Zalig lang intro, dat is al alles maar de drive in de rest van de song is zalig! En dan begint vervolgens het mooiste deel van het album. 5 songs van ongekende schoonheid die perfect bij elkaar passen. Het lijkt maar uren eindeloos door te gaan. Na elke song denk je ok dit is het dan. Maar dan volgt er weer een onnavolgbare track waarin we nog dieper en dieper gaan. Dat maakt dit album zo magistraal. Prayers for Rain is even overrompelend eigenlijk. Diep ondergedompeld in het moeras. Je probeert eruit te komen, maar het lukt niet en dat is ook niet erg. Het is fijn toeven in zulke sfeer  The Same Deep Water as You is van een ongekende betoverende mistroostige schoonheid. Zelden een zulk depressieve, verdrietige en toch louterende song gehoord. Robert Smith op de bodem van zijn gevoel en emoties en breekt ook naar het einde toe. Alsof je buiten uren in de eindeloze regen staat na een verbroken relatie. Troosteloze schoonheid! Disintegration is ook weer fenomenaal overrompelend. Katharsis. Gooi het er allemaal uit Robert! En dat doet hij ook. Wonderschone track ook weer. Zalig hoe het maar doorgaat op het einde, tot op het bot ontroerend. Homesick is net zo ontroerend, zo niet nog meer. Probeer het hier maar eens droog te houden. Heimwee naar huis, zelden zo treffend verwoord en muzikaal omlijst. Je krijgt hartepijn als je deze track hoort. Zalig uitgesponnen met prachtig gitaar -en pianowerk. Met Untitled komen we weer bij een top 5 Cure song van me. Duidelijk een afscheidslied in een soort loop. Wat het zo onweerstaanbaar maakt is toch een soort positieve klank die erin zit. Het heet ws niet voor niets Untitled, want ik heb ook moeite de juiste woorden te vinden voor deze prachttrack. Een bitterzoet afscheid misschien, waar je bij de laatste wegstervende tonen overal kippenvel krijgt. Afscheid met misschien toch ooit nog een tot ziens. Krijg er al weer tranen van 

Mooie woorden hierboven luigifort
Ik deel jou mening volledig.
Wat een wonderschone plaat blijft dit toch.
Dit is er niet eentje die je elke dag zo even opzet maar als je dit doet verbaas je je elke keer weer over hoe mooi deze plaat is.
Niet voor niets een goed plekje in mijn top 10 en daar zal hij wel even ( altijd ) blijven

ik moest behoorlijk wennen aan dit ‘zware’ album van the cure. heb het daarom lang in de platenkast laten staan. totdat je het op een dag op de draaitafel legt, rustig zit, en dan tot de conclusie komt dat de nummers allemaal waanzinnig goed in elkaar zitten …

Nog een klein maandje en dan is het eindelijk zover, mijn eerste concert van deze magiërs. Hoop dat de setlist iniedergeval uit minstens 2 nummers van dit album bestaat. Zo niet, ze hebben tal van klassiekers gemaakt dus mij hoor je nooit klagen

Aftellen naar vrijdag 25 november, en dan op naar Amsterdam waar het concert van deze band gaat plaatsvinden. Vorig jaar zag ik in de bioscoop het geweldige Hyde park concert en ook nu zijn de verwachtingen weer hoog. The Cure heeft vaak lange concerten en de band blijft onvermoeibaar hun grootste CV spelen. En ja, we gaan zeker nummers van Disintegration horen.

Fantastisch concert in Ziggo Dome, Boys don’t cry was de afsluiter na 2 1/2 uur. Smith was zeer goed bij stem. Nam solo afscheid, misschien wel de laatste keer. Wat een band.

Was inderdaad een fantastisch concert.
De helft van het album Disintegration gespeeld

Mee eens, heerlijk concert, vijf sterren. Ook genoten van de nummers van het nog te verschijnen album (wanneer toch komt die ein-de-lijk uit?). Vooral Never Say Goodbye kwam daarvan binnen.

Veel van Disintegration gehoord inderdaad en bovendien in mooie, uitgesponnen uitvoeringen.

Mee eens!!
Concert was niet normaal goed en daarbij idd heel veel nummers van disintegration!
Ook blij dat ze trust speelde en veel nieuwe nummers klinken heel nice!

Was mijn eerste keer The Cure live. Iets met een bucketlist dingetje Vond het zeer acceptabel. Smith erg goed bij stem en Gallup beweesr eens te meer dat zijn inbreng in het band geluid cruciaal is. Vond alleen dat de toevoeging van Bamonte te verwaarlozen was. Vanuit historisch oogpunt mooi dat hij erbij is gehaald maar voegt voor mijn gevoel niet veel toe. Verder een geweldige setlist die een prima dwarsdoorsnede gaf van de loopbaan van de band. Inclusief een aantal sterke nieuwe nummers. Mocht blijken dat dit dan toch echt de laatste keer is geweest (al hoorde ik Smith nog wel iets van 'see ya next time' roepen) dan was het een afscheid in stijl wat mij betreft.

Same here, man - wat een geweldig concert was dat afgelopen vrijdag...
Zo lang naar uitgekeken en wat een beloning.
Één van de meest intense concerten die ik ooit heb meegemaakt, 3 uur lang de droom van The Cure beleefd.
En ik voel het nog

Alles eraan was extreem goed.
Behalve het waardeloze geluid van die klote Ziggodome dan;
Maar daar kunnen zij niks aan doen. Ziggodome is en blijft schandalig wat dat betreft, het is gewoon ronduit beroerd, belabberd slecht altijd het geluid daar.
Twee nummers kwamen puur daardoor niet goed uit de verf, terwijl het niveau van de band met deze setlist van begin tot eind namelijk echt constant op hoog niveau was
En ja... die stem...
Robert Smiths lichaam begint zo onderhand langzaam uit elkaar te vallen behalve zijn stem - die lijkt wel niets veranderd en nog zo goed als in zijn hele leven

Verder was het pure magie zoals alleen dit gezelschap kan brengen, denk ik zomaar.
Mochten ze gewoon terugkeren, dan ben ik er zeker weer bij


En dit album ja... zal één van mijn favorieten blijven voor altijd

Huh? waar stond je dan? Ik stond ergens in het midden en vond het geluid subliem aldaar

Ik zat tweede ring ergens halverwege en daar was het geluid ook fantastisch!

Ook hier, geen probleem met het geluid ervaren

In het midden, iets minder dan de helft vanaf het podium!

Ik ben qua geluid danwel best kritisch, dat was nu niet de reden. Vanaf onze plek was het echt zwaar ondermaats, daar waren we het allemaal over eens. Een 1-dimensionale gecomprimeerde wall of sound, dat vonden m'n minder kritische luistermaten duidelijk ook en was ook niet hun eerste slechte ervaring daar.

Heb wel keer een zitplaats gehad; linksvoor bij Fleetwood Mac in 2015, waarvan ik denk te herinneren dat ik het geluid destijds wél best oke vond, misschien zelfs goed.

Het is hoe dan ook technisch onmogelijk om voor zulke grote ruimtes met zulk volume het geluid overal goed te krijgen.
Maar geen excuus voor die grote cashmachine die Ziggodome heet, dit kan en mag niet alleen, maar móet echt, echt veel beter dat is vast en zeker.

Gelukkig dat jullie in iedergeval nergens last van hadden dan!
Dus misschien zaten jullie op de sweet spots

Kon jij bv. Roger O'Donnel wel steeds goed horen dan?

Nee die verdween heel af en toe in de mix. Daar heb je een punt. Maar dan heb ik het over 2 hooguit 3 momenten. Niet eens hele nummers lang. Uit m'n hoofd sowieso in At night.
Iets anders; door het concert ben ik echt nóg meer fan geworden van Pictures of you. Man man wat een prachtig nummer is dat. Ik denk ik ga op dat nummer stemmen voor de top2000. Wat denk je; staat niet eens in de k(n)euzelijst. Onbegrijpelijk....

Dat was ook voor mij een grote verrassing. Eigen nominaties zijn zo'n beetje kansloos, dus ik ben maar voor Lovesong gegaan dit keer.

Ik ben ook heel kritisch tav het geluid. Dat is waarom ik liever niet naar "grote" concerten ga. Voor The Cure maakte ik een uitzondering en was eigenlijk zeer blij verrast door het geweldige geluid, ook de keyboards kwamen prima door. Heb zelfs mijn oordoppen uit gedaan om niets te missen. Heel apart dat jij zo'n andere beleving had over het geluid. Wellicht had je ongeschikte herriestoppers in je oren?
Tijdens Twilight Sad vond ik het geluid minder goed overigens.

In het pre Ziggo Dome tijdperk stond je bij zulke concerten in Ahoy, Rijnhal, Groenoordhal, RAI of whatever, dat was pas behelpen.

Het ligt ook heel veel aan wie achter de knoppen staat. Echt, ik heb in alle locaties die je noemt zowel geweldige sound als drama meegemaakt. In sommige gevallen zelfs een dag na elkaar. Natuurlijk spelen genre, het soort hal, persoonlijke voorkeur en meer van dat soort zaken mee. Maar een écht goede geluidsman maakt toch wel het verschil.

Zeker waar. Er wordt nog steeds schande gesproken van het concert van Placebo (paar weken voor The Cure in Ziggo), dus de zaal inrichting is niet doorslaggevend. Maar ook goeie geluidsmannen worden beperkt indien omgeven door alleen glas, ijzer of kunststof. Sport- of veilinghallen zonder enige akoestische aanpassing zijn kansloos wat mij betreft.

Mash-up tip: bekijk de opening van Twin Peaks met Plainsong op de achtergrond. Ik vind het perfect bij elkaar passen.

Haha, geweldig Don! Robert Smith was een fokking visionair wat een vibe

Beste album ooit...beste serie ooit...beste regisseur ooit. Zoiets?