Fiona Apple - Extraordinary Machine (2005)

Hier ben ik zo benieuwd naar...

Dit album zwerft al maanden over het internet, omdat men het blijkbaar niet wilde uitgeven. Ik vind het een prima album, in lijn met wat Fiona Apple eerder heeft gedaan. Het blijft weer lekker in je hoofd hangen...

Mijn eerste indruk..Tori Amos-achtige muziek. Stem lijkt bij vlagen op die van Tanita Tikaram. Heb laaiend enthousiaste recensies gelezen maar zo spannend als dat beloofd wordt is t (nog) niet

Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie ook wel zoiets had van "waar komt dat enorme enthousiasme toch vandaan?".
Maar langzamerhand ga ik dit wel steeds lekkerder vinden.
Het doet mij heel erg denken aan Rufus Wainwright, en die kan ik ook heel erg waarderen.
Nee, dit plaatje gaat nog wel wat meer kansen krijgen bij mij.

Leuke albumcover. Ik heb het jammergenoeg nog niet gevonden.

De cd is inmiddels al officieel uitgekomen.
Ik ga hem bij elke luisterbeurt steeds lekkerder vinden overigens.
Daarom nu 4 sterren.

Ik had dit album in eerste instantie 4* gegeven maar naar meerdere keren beluisterd te hebben is het echt een geweldige cd, echt een dikke 5*! Zeer veel zijdig en niet te plaatsen stijl wat mij betreft, zeer origineel! Wat mij betreft gaat ook de vergelijking met Tori "kate Bush" Amos dan ook niet op. Ik heb dan ook vandaag haar 2e album in mijn top 10 vervangen door dit album

Ik ben ook voor deze cd. De sound is echt fantastisch.

Zes jaar hebben we moeten wachten op een nieuw album van Fiona Apple en helaas is mijn honger na het beluisteren van Extraordinary Machine niet gestild. Zelfs na 6 luisterbeurten raak ik mijn teleurstelling niet kwijt. Een tijd geleden circuleerden er een aantal nummers op het internet en ik raakte geïntrigeerd. Alleen vond het label het album niet commercieel genoeg. Fiona heeft op 2 nummers na allemaal nieuwe creaties gemaakt, en dat nekt dit album. De nieuwe producer schuwt weliswaar geen experiment, maar dit experiment omhult Fiona als een wolk. Ze lijkt wel ingepakt, op de achtergrond. Dit zou werken voor een artieste die sfeermuziek maakt, maar niet voor Fiona. Fiona die de ene keer timide en de andere keer schreeuwend haar emoties blootstelt moet op de voorgrond kunnen opereren. Ik wil niet zeggen dat ze Jon Brion niet had moeten laten gaan, maar de huidige producer heeft haar geen recht gedaan. Zodra de platenmaatschappij zich te veel bemoeit met haar gaat het fout. Bij het 1e album ging het bij het opnemen van de videoclip 'Criminal' al fout. Ze moest van hen half naakt in de clip pareren. Haar aanhang vond dit echter niet gepast, het zou niet bij haar muziek en teksten passen. Fiona had zoiets niet nodig. Fiona had dat gevoel ook, maar de platenmaatschappij wist haar als debutante om te praten. Haar reactie? Op de cover van 'When The Pawn' kun je de woede die ze van zich af heeft kunnen schrijven, lezen. En nu heeft de platenmaatschappij haar weer weten om te praten. Het album werd bijgeschaafd, ontdoen van alles wat volgens hen overbodig is. Te veel als je het aan mij vraagt.
Wel weet haar stem me weer diep te roeren. Ze is een voorbeeld dat laat zien dat zang niets te maken heeft met hoe hoog je kunt zingen. Ook zijn de teksten weer fenomenaal. Zonder haar vuisten te gebruiken weet ze verbaal klappen uit te delen. Evenals Tori Amos is ze een woordenkunstenares. Alleen voegt Tori er humor aan toe zonder dat die humor de ernst van haar songs aantast.
Kortom, dit album is naar mijn mening kapot geproduceerd.
Laat Fiona gewoon haar ding doen, dan is ze op haar best.

deze cd als gok gekocht , want ik kon fiona niet , en daarbij het is de eerste dualdisk die ik in winkel zag , en de cd is wondermooi , dit is nog eens pop met een angeltje en zeer fris en nieuw gebracht , goeie teksten ook , en op de achterkant een dvd met een kleine doc en wat live nummers , prachtige aanschaf en die zal ik veel spelen , zelfs mijn vrouw vind hem goed en dat wil ook wat zeggen
aanrader

Mmm, heb onlangs weer eens de 'illegale-internet-versie' geluisterd nadat ik deze 'legale' wekenlang gedraaid heb. De eerste keer dat ik dit werkje hoorde was ik hevig verontwaardigd dat ze de vaudeville, 'piano & strings'-versie van het internet zo clean bijgeschaafd hadden.
Nu moet ik schoorvoetend toegeven da'k deze toch mooier vind....groeiplaatje.

Inderdaad. Ik heb zulke muziek eigenlijk nog nooit gehoord. Het is heel apart, in een positieve zin. Erg leuk gedaan, maar het blijft niet lang genoeg voor een cd boeien, en dat is jammer, want het is een goed album hoor.

Ontzettende swingende mooie en gevoelige cd!
Piano, ben ik sowieso fan van!! Ik vind "Not In Love" een van de leukste liedjes, samen met "Window" ook prachtig!! Heel veel aparte geluiden zijn er aan de liedjes toegevoegd, en dat maakt het allemaal heel speciaal.
Eigenlijk gewoon helemaal leuk!

Anders dan anders: knap gedaan. Lijkt soms modern klassieke pop. Slaat bij mij niet helemaal aan, maar voor de originaliteit toch een 4,0* (anders 3,5*

Anders dan haar andere cd's, leuke plaat, origineel

Dit album lag een beetje te verstoffen in mijn kast, maar doordat ik helemaal uit mijn dak ga van Little Annie vond ik het tijd om dit ook weer eens te gaan beluisteren omdat voor mijn gevoel de vibe hetzelfde is. En verdomd: Fiona zal flink opnieuw in de rotatie gaan bij mij want het ligt behoorlijk in dezelfde hoek als Little Annie.

heerlijke plaat maar kan iemand me zeggen wat er nu eindelijk op de hoes staat afgebeeld, is het een mini opname van een plant of zo, ik weet het niet maar de muziek is zeer mooi

Tymps (The Sick in the Head Song) is briljant. Maar eens achterna gaan.

Da's dan ook een uitschieter van dit album. Ga maar eerst achter de vorige, die is beter. (probeer Limp)

Ok.

Och, dit is over de gehele linie toch echt gewoon een hele fijne plaat hoor, hoewel ik je evengoed ook zou aanraden om When the Pawn... te gaan draaien omdat die gewoon geniaal is.

Dit is in mijn ogen één van de meest jammerlijke releases ooit. De reden? Een groots artieste had haar beste plaat gemaakt en die werd geweigerd door de platenmaatschappij. Niet commercieel genoeg. Lange tijd voordat deze cd uitkwam circuleerden de oorspronkelijk opnames gelukkig al op internet. Die waren wonderschoon. Heel puur met veel gebruik van strijkers en een ongekende passie. Van die sessies zijn maar een paar nummers overgebleven. De rest moest van het platenlabel opnieuw. Helaas, want door een commercieel ingestelde pop/R&B producer in de arm te nemen is het veel te gelikt geworden en is nagenoeg alle intensiteit en diepgang verdwenen. Was de eerste versie officeel uitgegeven, dan had ik die blind aangeschaft. Met dank aan Sony!

Tja, de productie is inderdaad wat te glossy. 'Get Him Back' is vanzelf al schitterend, die galm op haar stem was echt niet nodig. De arrangementen zijn hier en daar ook wat te overdadig, al kan ik daar nog wel mee leven. Fiona Apple zelf is natuurlijk weer schitterend. Enkele geniale teksten, en haar kenmerkende mooie stem. Toch waardeer ik deze wat lager dan haar debuut, omdat het tempo me hier wat te laag ligt.
Go out and sit on the lawn
And do nothing
'Cause it's just what you must do
Nobody does it anymore
Leuk album voor een zomers dagje als vandaag.

Wat mij betreft is dit toch Fiona's minste, maar 't is alsnog een heel behoorlijk album. Soit, het klinkt soms best gelikt, maar vaak nog wel fantasievol en vol mooie geluidjes. De arrangementen voor 'Extraordinary Machine' (bijna een vrolijke, vrouwelijke Tom Waits), 'Waltz (Better than Fine)' en albumhoogtepunt 'Tymps (The Sick in the Head Song)' zijn stuk voor stuk erg mooi. Het excentrieke 'Tymps' laat wel horen dat veel andere nummers op dit album soms wel erg 'normaal' klinken, niet onverwacht zoals Fiona op haar eerste twee (en haar vierde) album wel geregeld verrast door buiten de gebaande paden te treden.

Nummers als 'Get Him Back', 'Better Version of Me' en 'Not About Love' zijn vrij ganbare pianorocknummers, waarbij ik soms het gevoel krijg dat ik naar Fiona Apple luister die de toegankelijkere kant van Regina Spektor na probeert te doen. Vooral een nummer als 'The Window' doet me sterk aan Regina denken.

Desondanks zijn er ook enige progressies: Fiona's teksten beginnen steeds beter te worden; ze waren al niet misselijk, maar nu komt ze soms met echt heel mooie vondsten aanzetten. 'Red Red Red' met zijn eenvoudige, het nummer lang doorgetrokken metafoor gewoon tergend mooi: 'I don't understand about complementary colors' spreekt al zo direct en en dat dan nog opvolgen met zo'n couplet, dan heb je m'n hart veroverd:

'But he's been pretty much yellow
And I've been kinda blue
But all I can see is
Red, red, red, red, red now'

Al met al is het dus weer een heel behoorlijke Fiona Apple-plaat, die wel wat onevenwichtig is. Als het waar is dat de platenmaatschappij geen single hoorde op de Jon Brion-versie, lijkt Fiona dat te hebben gecompenseerd met die pianorockers als heel toegankelijke nummers. Die laten heel wat minder spul achter zich natuurlijk, maar het is mij vooral te doen om de wat minder gangbare kant van Fiona en die laat ze iets te weinig horen. Daarom wordt dit een krappe acht, terwijl ik Fiona's albums natuurlijk het liefst allemaal een flinke negen zou geven.

Hoewel jezelf citeren een beetje raar staat (je reageert toch op jezelf), doe ik het toch even: nadat ik deze weer een paar keer heb gedraaid en er weer van onder de indruk ben, heb ik even goed met mezelf overlegd en besloten dat die krappe acht een krappe negen gaat worden. Nummers als 'Not About Love' en 'Get Him Back' kan ik nu ook veel meer waarderen, die ik echt tekort doe door ze af te doen als straight forward-pianorock. Zeker de hobbels en twists in 'Not About Love' lijken me al wel een voorschaduw van Apples machtige meesterwerk The Idler Wheel. Halfje erbij dus.

Iets minder indringend dan 'Tidal' en 'When The Pawn...', maar er schuilt meer dan voldoende schoonheid in deze derde worp van Fiona Apple. Soms bijna frivool en vaudeville-achtig (hoor track 1), toch mag dat de pret niet drukken. Deze dame kan liedjes schrijven én uitvoeren. Mooi hoor.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fiona Apple - Extraordinary Machine (2005) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fiona Apple - Extraordinary Machine (2005)
Fiona Apple keert zes jaar na haar tweede album When The Pawn... terug met het fantastische Extraordinary Machine, waarop ze haar uit duizenden herkenbare geluid nog wat verder verrijkt en perfectioneert

Ik weet nog dat ik in 2005 compleet werd overrompeld door het prachtige Extraordinary Machine, het derde album van de Amerikaanse muzikante Fiona Apple. Het album bevat alle ingrediënten die de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante zo mooi, bijzonder, verpletterend en herkenbaar maakten, maar Fiona Apple zette ook op haar derde album weer een aantal flinke stappen. Zo klinkt de instrumentatie nog wat voller en avontuurlijker, zingt de New Yorkse muzikante nog wat overtuigender en zijn haar songs nog wat indringender en spannender. Ik kan lastig kiezen tussen de eerste drie albums van Fiona Apple, maar qua songs vind ik Extraordinary Machine nog net wat indrukwekkender dan zijn twee voorgangers.

Ik blijf bij het bespreken van mijn favoriete albums aller tijden maar even hangen bij het oeuvre van Fiona Apple. Na Tidal uit 1996 en When The Pawn… uit 1999, keerde de Amerikaanse muzikante pas in 2005 weer terug met het uitstekende Extraordinary Machine, dat in het betreffende jaar met afstand mijn jaarlijstje aanvoerde.

Het is een album waarop Fiona Apple wederom koos voor de samenwerking met een aantal grote muzikanten, van wie een aantal ook te horen was op de eerste twee albums van de New Yorkse muzikante. Ook dit keer horen we de legendarische Jim Keltner, die dit keer gezelschap kreeg van Abe Laboriel en Questlove, op de drums, tekende Patrick Warren voor de fraaie orkestraties en was er bovendien wederom een belangrijke rol weggelegd voor multi-instrumentalisten Jon Brion en Mike Elizondo, van wie de laatste het album produceerde en wat mij betreft vakwerk afleverde (op het Internet circuleert overigens ook nog een versie van het album die door Jon Brion werd geproduceerd en wat directer en heftiger klinkt). Een handvol toetsenisten en een aantal blazers completeerden de imposante lijst muzikanten die op het album zijn te horen.

Ondanks een net wat andere inkleuring bevatten ook de songs op Extraordinary Machine het unieke stempel van Fiona Apple. De Amerikaanse muzikante heeft ook dit keer een sterke voorkeur voor de toetsen aan de linkerkant van het klavier van haar piano en heeft bovendien een uit duizenden herkenbaar stemgeluid, dat nog net wat donker klinkt dan op When The Pawn… en Tidal. De songs zijn verder voorzien van geweldig drumwerk en een flinke laag keyboards. Als extraatje krijgen we dit keer blazers en ook die passen uitstekend bij de lage stem van Fiona Apple.

Net als zijn twee voorgangers is Extraordinary Machine in muzikaal opzicht een fenomenaal album en als je vatbaar bent voor de bijzondere stem van Fiona Apple is het ook in vocaal opzicht weer smullen. Fiona Apple bleef op haar eerste twee albums nog redelijk dicht bij de tijdloze muziek van de vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar op Extraordinary Machine kiest ze nog wat nadrukkelijker voor het experiment. Het derde album van de Amerikaanse muzikante is bovendien haar meest veelzijdige album tot dat moment.

Extraordinary Machine schakelt makkelijk tussen relatief ingetogen en vooral door de piano ingekleurde songs en behoorlijk vol of zelfs eclectisch in gekleurde songs, waarin de toetsenisten bijna over elkaar struikelen. Over het algemeen genomen is Extraordinary Machine vooral mooi en fantasierijk ingekleurd. Fantasierijk is ook een mooie omschrijving op de songs op het album, die alle kanten op kunnen, maar stuk voor stuk het unieke stempel van Fiona Apple dragen.

Ik vind Extraordinary Machine qua songs het beste album van Fiona Apple, want het album bevat een ruime handvol van mijn favoriete Fiona Apple songs. Het album is toch wel enigszins tot mijn verbazing alweer achttien jaar oud, maar wat klinken de songs op Extraordinary Machine na al die jaren nog fris en avontuurlijk.

Extraordinary Machine is niet alleen een album vol topmuzikanten, een album vol verrassende wendingen en een album met een unieke stem, maar het is ook een emotioneel album, waarop Fiona Apple kwetsbaar kan klinken of het ruw kan uitschreeuwen. Het was toch weer even geleden dat ik het hele album meerdere keren volledig had beluisterd, maar wat komt het allemaal weer hard binnen. Fiona Apple is niet heel productief, maar al haar albums zijn van een exceptioneel hoog niveau, zo ook Extraordinary Machine uit 2005. Erwin Zijleman