An Pierlé - Strange Days (2013)

Enkele luisterbeurten gegeven en het wil me nog niet 'pakken', het album valt me vooralsnog behoorlijk tegen. An's eerdere solo-platen vond ik prachtig: Mud Stories en Helium Sunset bevatten gewoon prachtige liedjes. Daarna ging ze verder met White Velvet en zowel het titelloze album als Hinterland waren wederom prachtig. Op Strange Days heb ik nog geen echt pareltje weten te ontdekken, het wil me echt nog niet bekoren. Ik zou 'm op dit moment anderhalve ster geven, maar ik geef Strange Days nog een paar luisterbeurten de kans.

Uitdagend plaatje.. maar met een fabelachtige Talk Talk-cover!

Er zitten een paar mooie nummers op. Maar in het geheel vind ik het niet echt een boeiend album.

An Pierlé is niet meer zo populair als tien haar debuut kwam, blijkt wel hier op Music Meter. 'Mud Stories' was (is) een mooie plaat, intiem waarbij vooral de piano en stem de hoofdrol hebben. Daarna werd het roer wat gedraaid de platen met band White Velvet, maar deze plaat is eigenlijk weer een terugkeer naar de beginperiode. Een piano, een zangeres en dat is het wel. Eigenlijk na zo'n 13 jaar weer een solo album.
Maar wat een prachtige plaat is dit geworden. Geen makkelijke , zowel tekstueel als muzikaal. Geen plaat die de hitparade zal bestormen. Maar met veel finesse gemaakt, waarin An daadwerkelijk weer een andere (maar bekende) koers inzet. Ook dit keer weer een mooie cover. Bekend geworden door de cover van 'Are Friends Electric;' Van Gary Numan, nu wordt 'Such A Shame' van Talk Talk prachtig gecovered. De kale uitvoering geeft het nummer bijzonder veel diepgang.
Verder zingt ze over moederschap (Heart of Winter), de openingssong 'The House of Sleep' een aangrijpend lied over platgeslagen worden, schuld voelen, richting zoeken. Maar die song verwijst ook sterk naar het derde boek van de trilogie Het gouden kompas van Philip Pullman, waarin God sterft.
Verder songs over oorlogssituaties en in 'coming of age' gaat het over ouder worden. In een interview zegt ze dat het publiek vaak prachtig vindt als mannelijke artiesten ouder worden (bv Leonord Cohen) en door blijven gaan, maar bij vrouwelijke artiesten ligt dat toch anders. Gelukkig spiegelt ze zich aan Patti Smith, die zich ook nergens iets van aantrekt, zeker niet haar leeftijd. Ze is nu 50, dus hoort nog lang niet bij de veteranen..
Een mooi album van deze Belgische artiest. Jammer dat ze wat in de vergetelheid is gekomen.
Op dit moment maakt ze platen als Anne Pierlé' s Quartet, iets meer jazz georiënteerd. Verder is ze getroffen dootr de gevreesde ziekte , maar daar is ze weer bovenop gekomen.
Ik zal ook een aantal van haar andere platen weer eens beluisteren, want dit is een zeer mooi album, als je juist van deze piano siger songwriter muziek houdt.