Barclay James Harvest - Once Again (1971)

Dit vind ik nog wel een aardige plaat van de "Poor Man's Moody Blues". Mocking Bird is het bekendste nummer, maar She Said het mooiste.

Wat ik van het latere werk gehoord heb, vond ik over het algemeen mierzoet en volkomen oninteressant.

Deze had ik al een tijd niet meer gedraaid.
'She said' is inderdaad een prachtige openingstrack. 'Mockingbird' en 'Vanessa Simmons' zijn voor mij ook pareltjes.
De laatste tijd draai ik 'Song for dying' vaak. Niet echt een vrolijk nummer ('Ball and chain' ook niet), maar het zit zo goed in elkaar en die vocalen ...
Die bonus tracks heb ik dus niet, maar zijn die echt interessant?
Op bol.com zag ik die heruitgaves staan van de Harvest-label jaren en het maakt me toch wel nieuwsgierig.
In de Polydor-jaren verschenen ook nog mooie albums, maar het avontuurlijke van de beginplaten ontbreekt. Door velen te soft gevonden, maar toch mooi.

Dit is toch een heel aardig album van een mij tot nu toe onbeluisterde band die ik alleen van naam kende, met de openingstrack als voorlopige favoriet. Poor Man's Moody Blues vind ik iets te weinig eer voor de composities op Once Again. Maar als ik in deze categorie plaatjes draai luister ik toch liever naar deze heer, wiens stem opvallende gelijkenissen vertoont met die van John Lees. 3,5*

Tja, "Poor Man's Moody Blues" is een etiket dat ze door critici vrij snel opgeplakt kregen. Ze zouden zich daar overigens later op een vrij overtuigende manier voor revancheren. She Said is op deze plaat ook mijn favoriet.

Van Shawn Phillips had ik op mijn beurt dan weer nooit gehoord. Misschien ook maar eens iets aan doen.

De tweede plaat van BJH.

De songs zijn, op She Said en Mockingbird na, ingetogener en minder bombastisch dan wat er op de rest van de vier Harvest-platen staan.

Galadriel, Vannessa Simmons, Lady Loves en Song for Dying zijn wonderschoon en dromerig.
Ball and Chain rockt de pan uit en Happy Old World is een waanzinnig lied met mooie melodieen.

De plaat staat bomvol met mellotron, getuige Mocking Bird en Galadriel. Mocking Bird lijkt te beginnen als lief akoestisch liedje maar heeft een waanzinnig middenstuk met veel mellotron en drukke drumpartijen.

De bonustracks op de remaster zijn Quad-mixen. In de jaren zeventig kon je vier speakers in je huiskamer neerzetten en dan Quad-platen luisteren (Who, King Crimson, BJH), een soort pre-surround-sound, me dunkt.

Voor mij, werkt elk nummer van deze plaat en ik draai hem ook immer met veel plezier.

Mooie oude plaat met voor mij 3 hele mooie nummers.
She said, Galadriel en Mockingbird.

Een album uit hun harvest periode. moeilijk te zeggen wat het beste nummer is Mockingbird is de klassieker van dit album maar galadriel en she said zijn ook heel mooi.
Song for dying en Ball of chain zijn ook klassiekers!
Leuk is dat op´´ Lady loves´ Alan Parsons op harp mee speelt.
Norman smith was de producer en was al bekend als engineer van de beatles.

Alan Parsons speelt geen harp, maar jaw-harp... da's een pling-plong instrument die je in je mond steekt en pling-pong geluiden mee maakt... Heel duidelijk te horen in het nummer, overigens...

Je hebt helemaal gelijk

She Said is echt een waanzinnig nummer. Geschreven door Les Holroyd, gezongen door Woolly en waanzinnig mooie gitaarsolo's van John Lees. Ook nog eens een heerlijke blokfluit-solo in het middenstuk van het nummer. Ongeëvenaard...

Ik luister nu de 40-jarige anniversary edition, met daarop de extra tracks:

Mocking Bird (1970 version)
Introduction - White Sails (A Seascape)
Too Much On Your Plate
Galadriel (non-orchestral version)
Happy Old World (Take one)
Song for the Dying (Full unedited version)
Mocking Bird (Extended non-orchestral version)

Een andere versie dus dan de 2002-remaster. Met toch wel weer interessant materiaal voor de fans.

Een ondergewaardeerd album. Mooie bombastische doch toegankelijk symfo. She Said en Mocking Bird zijn weliswaar overduidelijk de beste nummers op dit album, maar de rest overtuigd ook. Happy Old World is eigenlijk het enige nummer dat me echt tegenstaat.

Hoewel ik het eerste album van Barclay James Harvest met enig plezier beluisterd heb, wil me dat bij dit tweede album niet zo heel erg lukken. Ik vind het lang zo mooi niet doordat het in mijn oren nogal pompeus klinkt, en ook de vocalen stellen me een beetje teleur. Maar ik vind vooral de songs nogal bleekjes, in ieder geval spreken ze minder aan dan die op het eerste album. Eigenlijk vind ik alleen
Mockingbird de moeite waard.

Onder mijn huidige username hier nog geen bericht geplaatst.

Dit is voor mij één van de meest essentiële platen ooit gemaakt. Een plaat waarop echt elke seconde, elke noot, elk woord, echt daadwerkelijk alles raak is.

Het enige puntje van kritiek is wellicht, dat er een versie is zonder orkest van Mockingbird die nog beter is, en die had best op de plaat gemogen. Dan had die Robert Godfrey ook de band niet hoeven aanklagen. Verder is Song for Dying er ook in een langere versie (zonder fade-out). Ook die is nog fijner dan de versie op de plaat.

Voordeel is dat deze tracks nu reeds lang zijn vrijgegeven als bonustracks.

Dat gezegd hebbende is dit een LP die je, wanneer kant b is afgelopen, je gewoon weer omdraait en na 4 keer omdraaien, denk je pas: nu is het weer tijd voor iets anders.

Op ‘Once Again zet de band een hele stap voorwaarts. Al is het maar omdat de heren hier met een uniformer geluid komen; Duwende bassen, melancholiek gitaarwerk, meeslepend mellotronspel en terneergeslagen zang. Op ‘Once Again’ klinkt Barclay James Harvest voor het eerst echt herfstig. Het gevoel komt naar boven dat de zomer afgelopen is en dat de nieuwe lente- als deze al komt- nog ver in de toekomst ligt.

Het prijsnummer op deze plaat treffen we direct. She Said bevat een gierend gitaarritme dat in conclaaf gaat met zweverige mellotron. In het tussenstuk neemt de band rust en ruimte voor een fluisterende fluitpartij, waarna het prog-geweld wederom in vol ornaat losbarst. Galadriel biedt klaagzang tegen een tragische achtergrond. Het orkest blijkt een smaakvolle toevoeging en als op het einde de gitaar -nota bene van John Lennon- wordt bespeeld, kan het niet meer mis gaan. Ook op Mockingbird voelt de combinatie tussen orkest en rock natuurlijk aan. Een mooie dromerige melodie brengt de weelderige klankbeelden indringend over. De stroomversnelling halverwege is erg spannend.

Door dit soort nummers ben ik verknocht geraakt aan Barclay James Harvest. Once Again is dan ook een overtuigende plaat. Ik kan dit album met warmte aanbevelen aan elke liefhebber van jaren 70 prog.

Ik heb een fijne bootlegverzamelaar waar wat extra songs uit deze periode (1970-71) opstaan die 'Early Morning Onwards' en de bonustracks van 'Once Again' niet hebben gehaald.

- Happy Old World (take 1, 1970)
- Pools of Blue (Abbey Road Version)

Verder de ongeknipte versies van Song for Dying en Mocking Bird. Ook de ruwe versie van Mocking Bird en de excellente ' Too Much on Your Plate'.

Ik denk dat ik ook eens een keer op zoek ga naar de quadrofonische versie van deze plaat. Overigens is deze ook als dubbel-lp versie beschikbaar, dus dan heb ik in totaal (inclusief Early Morning Onwards) wel alle denkbare songs van de band uit deze periode. Maar die moet ik dus ook nog op de kop tikken

Ook deze plaat als dubbel-lp (dus met bonustracks) kunnen opsnorren. Het is een Backtoblack-reissue, dus waarschijnlijk van een digitale bron. Maar dat maakt mij niet zoveel uit. Het is hoe dan ook een remaster, en het klinkt echt heel erg goed.

Nu nog (ooit eens) de Quad-versie opsporen.