Joy Division - Unknown Pleasures (1979)

Und dann kommt das große Rinderkennzeichnungsfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz angelaufen und scheißt die ganze Bude zu.

"Gene beheersing des moedersprakes!", aldus Professor Zbygniew Prlwytzkofsky

Een monument in de muziek geschiedenis.
Het is vaak stuivertje wisselen tussen deze en closer.
Eigenlijk zouden mensen die hier minder dan 3 sterren geven gewoon opgepakt moeten worden

Ik sprak onlangs nog iemand die JD ook te depressing vond, die hield het liever bij New Order; veel vrolijker. Voor mij begon de JD adoratie wel veel later (als ik het niet mis heb, met de film 'Control' van Corbijn), maar nu wil ik niet meer zonder.
Nog altijd heb ik periodes metal, avant-garde, akoestisch, of helemaal even niks. Onlangs een korte maar hevige periode XTC, maar dat is een beetje over. Joy Division is een vaste waarde geworden; het is zo direct, oprecht, rauw, en raakt precies de juiste snaar.
Ian Curtis mag best als held gezien worden, misschien duikt ie nog wel es op in mijn Top 10 Artiesten. Die hele suïcide link is best te begrijpen, maar deze muziek is gewoon springlevend! Teksten ben ik niet heel erg ingedoken, maar zo af en toe lees ik er eentje mee; best interessant en ook mooi.

(Dik) 5 sterren natuurlijk.

Klopt, maar het is zoals je zegt, een monument in de rockgeschiedenis. Dit album was zo vernieuwend destijds, dat kunnen we ons nu niet meer voorstellen. Daarnaast zijn zo'n beetje alle bands van latere datum in dit genre hierop gebaseerd.

Deze cd aangeschaft, en de daarop volgende, in de remastered versie - beide met een extra cd. Niet vanwege de extra cd maar vanwege de kwaliteit van de remaster. Normaal is deze muziek niet helemaal "my cup of tea" maar met alle positieve feedback en verhalen hier op MM toch maar besloten om beide platen aan te schaffen, en ze te gaan luisteren... En met een voorliefde voor depressieve muziek of muziek met een duister/obscuur randje kon ik deze platen niet onbeluistert laten.
Maar deze cd komt bij wel binnen, het kale 80-er jaren wave geluid, de indringende zang en de dreigende gitaarsound en donkere basloopjes .... pffft Sommige nummers hebben een heerlijke deprimerende feel en andere... weet ik nog niet - kan ik nog niet goed plaatsen - maar blijven voldoende hangen om verder te gaan onderzoeken.
En aan het eind van deze plaat weet ik niet goed wat er gebeurt is maar voel ik me wel leeg en uitgeput. Het is mooi - raar - spannend - interessant - goed - maar pfft wat een impact.
Voorlopig zeker 4,5

Dit album vind ik toch wel een stuk beter behapbaar en daardoor toegankelijker dan Closer. Deze kan ik meerdere keren achterelkaar beluisteren zonder er snel op uitgeluisterd te raken. Closer klinkt in mijn oren veel zwaarmoediger, en daar met je net zin in hebben, en voor in de stemming zijn. Mooie plaat met prachtig zwaar klinkend drumwerk, en het gitaarspel klinkt ook super, en een Ian die hierop wat minder zwaarmoedig klinkt dan op Closer

Je hoort vanadaag de dag nog zo ontzettend veel bands die hun sound laten leunen op waar deze gasten mee kwamen. Echt de bron is dit.