Liz Phair - Exile in Guyville (1993)

Aangenaam albumpje van mevrouw Phair. Dit is volgens mij het eerste album van een vrouwelijke solo artiest wat ik van een waardering ga voorzien. Het zal waarschijnlijk voor een tijdje ook wel het laatste zijn.

Het album duurt me iets te lang, aangezien de variatie niet al te hoog ligt. Het is voor mij een album dat het vooral van de teksten moet hebben en ik ben nu eenmaal meer een muziek man, dus ik kan niet hoger geven dan 3,5*

Beste nummer is het heerlijke 'Divorce Song', mede door de prachtige tekst

Exile in Guyville was het debuut van de toen 26-jarige Liz Phair, en meteen was duidelijk dat we hier te doen hadden met een uitzonderlijk muzikaal talent. Vooral wat melodieën betreft: erg weinig nummers hebben meer dan één luisterbeurt nodig om de luisteraar aan te spreken. Maar gelukkig draait het hier niet alleen om de melodie en beklijven de nummers op den duur prima, ook na tientallen luisterbeurten.

Wat verder bijvoorbeeld direct opvalt zijn Phair's teksten. Slim, grappig, intelligent, maar bovenal ontzettend ongegeneerd in de manier waarop ze haar ziel blootlegt. Het is alsof Phair zichzelf met een brede grijns op haar smoel aan de schandpaal nagelt. Eén van de meest brute songteksten die ik ooit hoorde, is die van Flower, een schaamteloos verslag van haar lustgevoelens:

Everytime I see your face I get all wet between my legs
Everytime you pass me by, I heave a sigh of pain

(background lyrics sung throughout)

Everytime I see your face I think of things unpure, unchaste
I want to fuck you like a dog
I'll take you home and make you like it
Everything you ever wanted
Everything you ever thought of
Is everything I'll do to you
I'll fuck you and your minions, too
Your face reminds me of a flower
Kind of like you're underwater
Hair's too long and in your eyes
Your lips a perfect "suck me" size
You act like you're fourteen years old
Everything you say is so obnoxious, funny, true and mean
I want to be your blowjob queen
You're probably shy and introspective
That's not part of my objective
I just want your fresh, young jimmy
Jamming, slamming, ramming in me
Everytime I see your face I think of things unpure, unchaste
I want to fuck you like a dog
I'll take you home and make you like it
Everything you ever wanted
Everything you ever thought of
Is everything I'll do to you
I'll fuck you till your dick is blue



Het album staat boordevol uitstekende liedjes: de aanstekelijke powerpop van Never said en 6' 1'', prachtige folky liedjes als Glory en Soap star Joe, de biechtsessies van Girls! Girls! Girls! en Fuck and run, maar ook een aantal meer cryptische nummers: Canary, Shatter en Flower.

Juweeltjes als Mesmerizing en The divorce song zijn emblematisch voor Phair's topvorm. Die topvorm is wellicht te verklaren doordat mevrouw jarenlang aan deze nummers heeft kunnen werken (en de mindere weggooien natuurlijk), zonder enige druk van een platenmaatschappij. Misschien heeft ze daarom nadien dan ook nooit meer dit niveau gehaald. 4/5

Maar muzikaal is dat nummer toch verschrikkelijk? Een soort 'Fitter Happier' geschreven door Kim Holland.

Ik vind dat de muziek de tekst juist prima ondersteunt. Nee, het is geen 'mooi liedje', maar dat is toch ook niet de bedoeling?

Nou muziek moet voor mij toch vooral mooi zijn. En dat mooie kan hem dan soms ook in de lelijkheid zitten, maar dat heb ik bij dit nummer nou totaal niet.

Ok dan.

Vrij onbevangen debuut van een zangeresje dat alle critici eens zal pakken en de oorschellen van je hoofd afblazen. ondanks dat er veel van dit soort debuutzangeresjes zij geweest en nog steeds zijn is Liz wel een van de beteren, haar debuut heeft ze niet meer echt benaderd in energie. en mesmerizing en The divorce song zijn prachtig!

Prachtig album. Ken deze artieste van een soundtrack, waardoor en dit trok zeker mijn aandacht. 'Don't have time" was het nummer. jammer dat ik hem niet op een album zie staan.

Een ware rock klassieker van de jaren 90. Jammer dat er maar 26 mensen zijn die er op gestemd hebben.

Akelig vlak album in mijn oren, of het moeten de jazz en prog invloeden van de laatste tijd zijn die mijn oren een ander profiel hebben gegeven

net hetzelfde hier, koud noch warm word ik er van...

Haar teksten zijn erg goed en gaan met een rijke verscheidenheid aan muzikale ondersteuning gepaard. Sterk album! Jammer dat ze dat hierna niet meer kon evenaren en haar inspiratie ging gebruiken voor een Lieve Mona-rubriek in de Amerikaanse Tina.

Onzettend fijne popplaat. Ik verhoog hem maar naar een kleine 4*.

Inderdaad D-ark een ultieme popplaat, met een prachtig kaal lofi sound geweldig geproduceerd door Brad Wood.
Stratford on guy, divorce song, mersmerizing, allemaal van die geweldige miniatuurtjes met geweldig slaggitaar.
Deze moet gewoon de top250 in, maar ja een vrouw he, zelfs de legendarische PJ Harvey staat daar niet in, djizus.
Collectieve waanzin, de 1e vrouw is Amy Winehouse mooie plaat daar niet van, tja Pink Floyd tig x er in, give me a break .......

Stel dan je top 10 op met allemaal vrouwen... Wie weet heeft het dan ook zijn uitwerking.

Laten we de loftrompet steken voor dwarse meiden zoals Liz Phair, Catpower, PJ Harvey, Patti Smith etc. Alsof alleen herenmuzikanten het alleenrecht hebben op het experiment en de vrouwen keurig binnen de lijntjes mogen verleiden of amuseren. Ik vind Exile etc. een topalbum met zijn kale productie en simpele akkoorden. En laat Liz maar lekker schamperen over alles wat haar dwars zit. Dat doet ze namelijk overtuigend en af en toe bijtend scherp. Dit debuut heeft ze jammergenoeg niet meer overtroffen. Maar het is dan ook een monumentje.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Liz Phair - Girly-Sound To Guyville - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Zeker achteraf bezien heeft Liz Phair met haar debuut Exile In Guyville enorm veel invloed gehad op alle vrouwelijke singer-songwriters die de afgelopen twee decennia zo aangenaam en avontuurlijk buiten de lijntjes kleurden of tegen de haren in streken.

Vreemd genoeg was de singer-songwriter uit New Haven, Connecticut, uiteindelijk geen voorbeeld voor zichzelf, want op haar in 2003 verschenen titelloze plaat koos de inmiddels vanuit Chicago opererende muzikante vol voor de pop. Hiervoor maakte ze nog twee platen die wel voortborduurden op haar glorieuze debuut, maar die de belofte helaas niet waar konden maken en/of werden gekraakt door de critici.

De afgelopen jaren is het helaas stil rond Liz Phair, maar ter ere van de 25e verjaardag van Exile In Guyville, is er eindelijk weer eens een plaat van Liz Phair verschenen. Girly-Sound To Guyville laat nog eens horen hoe goed en bijzonder het debuut van Liz Phair was, maar voegt ook nog iets toe aan de plaat uit 1993. Voor de gelegenheid werden de The Girly-Sound Tapes die Liz Phair voor haar debuut op cassette uitbracht immers geremastered en voor het eerst officieel uitgebracht.

Hierover later meer, want Exile In Guyville verdient nog steeds alle credits. De in 1993 verschenen plaat bevat maar liefst 18 tracks en bijna een uur muziek en in die 18 tracks schiet Liz Phair alle kanten op. De meeste tracks op de plaat zijn rauw en eerlijk. Liz Phair werd destijds vooral geprezen om haar teksten, die geen enkel precair onderwerp schuwden, maar ook in muzikaal opzicht pakt de Amerikaanse singer-songwriter uit met lekkere rauwe en rammelende tracks, die in die tijd nog niet vaak door vrouwelijke singer-songwriters werden gemaakt.

Het levert een plaat op die je alle kanten op slingert, maar die je ook een uur lang bij de strot grijpt, want de songs van Liz Phair hebben iets bijzonders en iets indringends. Ik had Exile In Guyville al een hele tijd niet meer beluisterd, maar was direct weer gegrepen door de rauwe energie en de intensiteit van de plaat, die voor mij in 1993 door geen enkele andere plaat werd overtroffen.

Exile In Guyville was destijds een bijzondere plaat en dat is het 25 jaar later nog steeds. Liz Phair zou met haar debuut niet misstaan tussen de platen van de eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters die momenteel domineren, wat het belang en de kracht van haar debuut nog eens onderstreept.

Dat Liz Phair in 1993 niet uit de lucht kwam vallen is te horen op de Girly-Sound Tapes, die kunnen worden beluisterd als een voorstudie van het zo briljante debuut. Ook de cassettes die Liz Phair op nog jongere leeftijd maakte (ze was 26 toen haar debuut verscheen) staan bol van de goede ideeën en vol met compromisloze songs vol passie. Zo goed als op Exile In Guyville is Liz Phair nog niet, maar de belofte is al duidelijk hoorbaar.

Ik vrees dat heel wat liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters het geweldige debuut van Liz Phair niet kennen, maar 25 jaar na de release verdient de plaat het voetstuk of standbeeld dat hoort bij een klassieker in de geschiedenis van de popmuziek. Ik was Liz Phair eerlijk gezegd zelf ook al weer wat vergeten, maar ben inmiddels weer net zo in de ban van de Amerikaanse singer-songwriter als 25 jaar geleden. Prachtplaat. Erwin Zijleman

Altijd leuk om te zien hoe een artieste als Liz Phair nu, 25 jaar later, terugkijkt op haar debuut.
Bedoeld als een directe reactie op het machismo van de pop / rock scène in zijn algemeen en albums als ‘Exile on Main Street’ van The Rolling Stones in het bijzonder vertelde LP in 1993 het ‘vrouwelijke’ verhaal.

Toen MTV haar in 1993 - over de ontvangst van het openhartige sexuele karakter van veel nummers op ‘Exile in Guyville’ - vroeg of ze zich geen zorgen maakte dat het publiek haar als een ‘slet’ zou zien. Beantwoordde ze die vraag met een overduidelijk ‘ja’.

En toen de interviewer haar daarna vroeg of ze zich daar dan ook wat van aantrok, antwoordde ze “No, that pisses me off!”, het interesseerde haar toen dus blijkbaar geen ruk ... en nu?
Als Liz nu, 25 jaar later, ’gelouterd’ door ‘het leven’ en wijs geworden door de jaren weer naar haar debuut luistert, hoort ze - zoals ze eerder dit jaar in een interview met NPR-radio in de VS bij de release van de re-issue vertelde - een hele andere persoon die zich verstopte achter de zelfverzekerde branie van ‘All I know if I’m clean as a whistle baby, I didn’t utter a sound.’ (uit: ‘Never said’)

En iets later in dat gesprek geeft ze aan dat ze nu vooral sympathie voelt voor haar onervarenheid en haar ‘onschuld’ toen. Hoe stevig ze toen ook stelling nam, terugkijkend realiseert ze zich nu hoe onzeker en kwetsbaar ze toen nog eigenlijk was.

Of letterlijk:

“And as tough as I come across trying to be, it’s really such a portrait of a vulnerable young woman trying to establish some kind of power for herself.”Toen MTV haar in 1993 in datzelfde interview vroeg of ze zichzelf zag als een feministe of als post-feministe, antwoordde ze,

“All of the above. Basically, all I care about is that women have a better life in the near future, and that includes everything, legal, social, emotional, sexual. It’s all part of it.”

Maar met ‘Exile in Guyville’, waarvan ‘Never Said’ ongetwijfeld het bekendste nummer is, heeft Liz in ieder geval ’een steen gelegd in een rivier op aarde.’ en zoals Bram al zong ’ ... waardoor dat water nooit meer dezelfde weg kan gaan.’

Off-topic bericht verwijderd.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Liz Phair - Exile In Guyvile (1993) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Liz Phair - Exile In Guyvile (1993)
Liz Phair dook in 1993 voor het eerst op en leverde met haar debuutalbum Exile In Guyville direct een wereldalbum af, dat dertig jaar later terecht wordt geschaard onder de kroonjuwelen van de 90s indierock

Liz Phair liet het de afgelopen dertig jaar vaak afweten met tegenvallende albums, maar het in 1993 verschenen Exile In Guyville, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante, is een onbetwiste klassieker. Het is een van de meest invloedrijke indierock albums uit de jaren 90, maar het is ook meer dan dat. Liz Phair laat zich op haar debuutalbum inspireren door de rauwe rock ’n roll van de Rolling Stones uit de jaren 70, maar staat ook open voor andere invloeden uit de jaren 90, waaronder de lo-fi. Het levert een serie ijzersterke, maar ook heerlijk eigenzinnige songs op, die de Amerikaanse muzikante vervolgens helaas niet meer kon evenaren. Of dat ooit nog gaat gebeuren blijft de vraag, want met Liz Phair weet je het maar nooit.

Voor een muzikante die een van de beste en bovendien meest invloedrijke indierock albums uit de jaren 90 op haar naam heeft staan, heeft de Amerikaanse muzikante Liz Phair een wat vreemde carrière. Ze debuteerde precies 30 jaar geleden met een album dat inmiddels in de boeken staat als een klassieker, al is het helaas een klassieker die flink wat liefhebbers van 90s indierock is ontgaan.

In de jaren 90 maakte Liz Phair vervolgens twee albums, Whip-Smart uit 1994 en Whitechocolatespaceegg uit 1998, die voortborduurden op haar debuutalbum, maar die in artistiek opzicht minder interessant waren en het succes van haar debuutalbum niet wisten te evenaren. Dat laatste lukte haar in commercieel opzicht wel met het in 2003 verschenen Liz Phair, maar in muzikaal opzicht was dit schaamteloos commerciële popalbum, waarop de Amerikaanse muzikante klonk als het zusje van Avril Lavigne, een stuk minder interessant.

Het in 2005 verschenen Somebody’s Miracle was nog wat minder indrukwekkend, waarna het in 2010 uitgebrachte Funstyle een stap in de goede richting was, maar nog ver verwijderd bleef van het niveau van haar debuutalbum. Pas met het na een stilte van elf jaar in 2021 uitgebrachte Soberish kwam Liz Phair weer een beetje in de buurt van de op dat moment bijna dertig jaar oude klassieker, maar het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante bleef ongeëvenaard. Ik moet zeggen dat ik zelf niet heel vaak meer luister naar Exile In Guyville, want over dat album heb ik het, maar als ik het debuut van Liz Phair uit de kast trek, ben ik altijd weer onder de indruk.

Op Exile in Guyville begint Liz Phair bij de rauwe rock ’n roll van de Rolling Stones uit de vroege jaren 70. In haar tienerjaren was ze naar verluidt verslingerd aan Exile On Main Street en dat hoor je. Op hetzelfde moment is Exile In Guyville een blauwdruk voor de indierock zoals die later in de jaren 90 in grote hoeveelheden zou worden gemaakt. Het debuutalbum van Liz Phair kon in commercieel opzicht niet tippen aan het twee jaar later verschenen Jagged Little Pill van Alanis Morissette, maar het was in muzikaal opzicht invloedrijker.

Exile In Guyville is meer dan een uitstekend 90s indierock album, want de songs van Liz Phair klinken ook behoorlijk lo-fi en bovendien doet de muzikante uit New Haven, Connecticut, die inmiddels alweer geruime tijd in Californië woont, op haar debuutalbum precies waar ze zelf in heeft. Het levert op Exile In Guyville een serie rauwe en aansprekende rocksongs op, die niet zo ver verwijderd zijn van de muziek van Hole uit dezelfde periode, maar dan met gitaarbijdragen van Keith Richards die uit de jaren 70 is geteleporteerd.

Als ik naar Exile In Guyville luister begrijp ik goed waarom de critici destijds lyrisch waren en nog steeds zijn over het debuutalbum van Liz Phair, maar ik begrijp ook waarom dit album destijds niet in miljoenen over de toonbank is gegaan, want het is ook een album dat afwijkt van de standaard. De latere albums van de Amerikaanse muzikante moesten het doen met soms matige songs, maar op Exile On Guyville is Liz Phair achttien songs en bijna een uur lang in topvorm.

Liz Phair is een prima zangeres en ook in muzikaal opzicht klinkt het album heerlijk, maar ze is ook een groot tekstschrijver, wat een paar jaar geleden ook bleek in haar eigenzinnige autobiografie Horror Stories: A Memoir, wat haar songs voorziet van extra kracht en onderscheidend vermogen. Exile On Guyville zou zeker iedere liefhebber van 90s indierock eens moeten horen. Erwin Zijleman

Vrouwendag (2). Ik hou het kort. Mijn pa is een geilneef. Een viespeuk met foute grappen. Een seksist van de bovenste plank. Een schuinmarcheerder in optima forma. Toch hou ik van hem. De cd heb ik vorig jaar gescoord op koningsdag. Vanwege prikkelende foto en titel. Na beluistering: leuk kadootje voor die ouwe. Dacht ik. Hij vond het niks. Keek schichtig blozend weg. Toen ik hem bevroeg over de teksten. De schijtluis.