Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion (1993)

De vermenging van Depeche Modes elektropop roots (kon even geen minder banale term verzinnen) en een stevige rocksound met inderdaad wat gospelklanken is nogal een ontwikkeling, die ik in de meeste gevallen zeer geslaagd vind, maar die in een aantal nummers ook na tientallen luisterbeurten ook maar niet aan wil slaan.

Zeer geslaagd: melancholische nummers als Walking in my Shoes, In Your Room, Higher Love. I Feel You is ook top. Een Condemnation daarentegen heeft het hier nooit gedaan.

Goede en interessante plaat met een sound die op volgende platen verder (maar niet per se beter) uitgewerkt wordt. Favoriet blijft hier echter Violator en met behoorlijke afstand ook.

De even nummers zijn stuk voor stuk ontzettend prachtige electro-DM nummers, en met name In Your Room en Rush zijn absoluut orgasmisch. De oneven nummers zijn een pak minder hevig, en proberen het wat zwoeler met hier en daar wat gospel toestanden. En da's meteen ook mijn grote probleem met dit album: de onevenwichtigheid ervan. Het voelt voor mij een beetje aan alsof je telkens een berg opklimt, dan weer af, dan weer op, dan weer af, dan... Ik kan begrijpen dat dit voor velen totaal geen struikelblok is, maar ik houd nu eenmaal graag van albums die een zekere continuiteit en homogeniteit vertonen. Verder dan dat zijn het feitelijk allemaal best wel goede nummers.

Misschien moet ik die 3,5 toch maar verhogen naar een 4...

Terloops: Devotional is gewoon yummie, en zou van mij 6* van de 5 krijgen... Wat mij betreft de meest indrukwekkende live video opname allertijden.

De eerste kennismaking met dit album was de single I Feel You.
Dave Gahan was te zien als grunge zanger, alleen droeg hij geen houthakkersblouse met een gescheurde spijkerbroek, maar een net pak.
Martin Gore maakt een album met veel religieuze verwijzingen, en gebruikt Dave Gahan als zijn eigen persoonlijke Jezus.
Hier wordt de lijn van Violator door gezet. Daar werd nog bezongen hoe clean Dave was, terwijl hij hier duidelijk met zijn verslaving worstelt, en ook zijn relatie op het punt van springen staat.
Emotioneel ging hij hier door een diep dal, met zijn zelfmoordpoging als triest dieptepunt.
Hoe passend lukt het om als schrijver Martin Gore een autobiografie voor Dave Gahan neer te zetten.
Dit is de kruisweg van Dave Gahan.

Songs Of Faith and Devotion is ook de kruisweg van Christus.

I Feel You is het verlangen van het komende koninkrijk.
Walking In My Shoes het besef van de zware last die op de schouders gedragen wordt.
Condemnation de verwerping aan de ongelovigen.
Mercy In You vragen om vergiffenis.
Judas het verraad.
In Your Room het laatste avondmaal.
Get Right With Me de zoektocht naar medestanders.
Rush de storm naar de kruisiging.
One Caress de komst van Moeder Maria en Maria Magdalena naar Golgotha.
Higher Love de opname in het Koninkrijk door de Heilige Vader.

Smaken verschillen!! Hoewel ik de single versie goed vind, vind ik de orkestrale versie van op de plaat (SOFAD) beter. In het origineel zit veel verschillende invalshoeken waar mijn nekharen (in goede zin) van overeind gaan staan. Dit betreft ook voor de live versie.

Na het enorme succes van Violator en bijbehorende tour (mei t/m november 1990) werd een lange rustperiode ingelast.
In de loop van 1992 kwamen de bandleden weer bijeen.

In tegenstelling tot eerdere albums werd een villa in Madrid betrokken om de opnames te starten. De band moest wennen aan deze nieuwe manier van opnemen en produceren.
Gaandeweg de opnames werd DM geconfronteerd met het feit dat de sessies saai en routinematig werden. Wilder stuurde er op aan om de songs minder geprogrammeerd te laten zijn en meer ongedwongen.

Gahan, inmiddels verslaafd aan heroine en wat tattoos rijker, was verhuisd naar LA en onder invloed van de grunge stroming in de VS kwam hij op het idee om het nieuwe album van een rock geluid te voorzien. Niet iedereen kon zich hierin vinden.
De spanning en stress liepen behoorlijk op. Met name Gore stond enorm onder druk om songs van het niveau Violator te schrijven.
De opnamesessie (inclusief jamsessies) hadden maar weinig resultaat mede veroorzaakt door de onenigheid binnen de band (tussen Gore en Wilder).

In plaats van een collectief was Depeche Mode veel individualistischer ingesteld in deze periode.
Flood speelde een voortrekkersrol om de band bij elkaar te houden.
Onder deze druk en stress leverde DM twee van hun beste tracks af; het emotionele In Your Room en Walking in My Shoes.
Het songmateriaal op dit album is meer spiritueel van aard.
In Condemnation (met meesterlijke zang van Gahan) en Walking in My Shoes tracht Gore een religieuze verlossing te beschrijven. DM toch weer meer richting een vaste levensstijl ?
Verder vind ik het onderschatte Mercy in You en I Feel You eveneens absolute klassetracks.

De heren wisten dat zij met één van hun beste albums bezig waren. Op basis van deze positieve invloed werden de opname sessies vervolgd in Hamburg en uiteindelijk afgemixt door Alan en Flood in London.

Misschien wel het meest moeizame album van Depeche Mode (samen met Ultra) echter voor mij na Violator hun beste werk.
De hierop volgende immense wereldtour met de bekende gevolgen, waaronder Wilder's vertrek, zijn uitgebreid besproken.

Voor het eerst in jaren weer eens beluisterd. Viel me toch niet mee . De eerste drie nummers blijven fier overeind en ook In Your Room en Rush vind ik erg goed, maar verder is het toch niet best eigenlijk.

Wat een FAN-TAS-TISCH album blijft dit toch.
In '93, ten tijde van de release, was ik als door bliksem getroffen en ik ervaar nog immer dezelfde mate van intensiteit als ik deze plaat opzet en met volle overgave beluister.
De schurende intro van het gruizige I Feel You, het meer dan melodieuze verzoek om begrip van Walking In My Shoes en de bijna goddelijke terechtstelling in Condemnation - het is een verbluffend imponerend openingstrio van deze plaat. Alle songs zijn me lief, in mijn optiek is er geen ander album van de Mode waar de nummers stuk voor stuk zo goed zijn en ook allemaal in de juiste volgorde voorbij komen.
Kant B biedt een weergaloos hoogtepunt met opener In Your Room. Bezwerend en alsmaar stuwend om te komen tot een welhaast razend (maar altijd mooi) duel tussen synths en gitaar. En dan volgen bijvoorbeeld nog het hartverscheurende Rush en het vocale gebed van One Caress om te eindigen met de perfecte outro klanken van Higher Love.

Onder de moeilijkste omstandigheden tot stand gekomen, de band verkeerde op een dieptepunt voor wat betreft hun onderlinge relaties waarbij een ieder kampte met depressies en vervreemding. Dat hoor je, dat voel je. Het zweert, het snijdt en het tormenteert. Maar zo allemachtig mooi. Voor mij hun kroonjuweel.

1993 SONGS OF FAITH AND DEVOTION

Songs Of Faith And Devotion is het Achtung Baby (1991) van Depeche Mode. De grove korrel van Anton Corbijns lens schuurt op beide langspelers door de schaduwrijke muziek. Ik ben wat SOFAD betreft nooit verder geraakt dan de eerste drie tracks (de singles) en een paar vergeten draaibeurten. Een album dat meteen zijn singles uitspeelt, tracht immers vaak compositorische armoede te verbergen.

Toen in de zomer van 1993 de videoclip bij de nieuwe Depeche Mode single I Feel You het MTV scherm enterde, viel mijn mond open van verbazing. De houterige bakvis Dave Gahan was als een soort feniks herrezen in een zwartharige hagedis die danste als een flakkerende toorts. Net als Bono zong Gahan striemend tegen het winderige woestijnzand in. Vanaf nu was Gahan voor mij een topzanger. De single Walking In My Shoes zou ik pas veel later op zijn waarde leren schatten. In zijn zanglijnen leunt het nummer nog aan bij het betere popwerk van de voorgaande platen. Gezegend met een fantastisch refrein kan het zo naast Never Let Down Again staan in de kast van DM klassiekers. Condemnation flirt met gospel en zet zanger Gahan andermaal in de schijnwerpers. De groep weet steeds vakkundiger traditionele invloeden als blues, country en soul op te slorpen in haar synthetische sound. De drie singles zijn drie winnaars op een rij.

Maar Mercy In You opent het album pas echt. Met beats die herinneren aan de Madchester hype die DM aanvankelijk stilzwijgend aan zich voorbij had laten gaan. Ik vind het moeilijk om in dit nummer een song te ontdekken die me weet te boeien. Het qua stemmenaantal op MusicMeter wat verguisde Judas doet het opvallend beter bij mij. Met een mistige doedelzak in de intro knipoogt de band zowaar naar folkmuziek om dan in de zanglijnen, die een klein beetje aan Blancmange doen denken, een ouderwets degelijke DM song af te leveren. In Your Room werd de vierde single van het album en dat is hoorbaar als Gahan na een wat slaapverwekkende intro van wal steekt met een prachtig doorleefde zangprestatie. Weg zijn de huppelende synthipop deuntjes van weleer. Depeche Mode boogt voortaan op geladen songstructuren.

Get Right With Me zit volgens mij niet juist. De song slaagt er niet in om meer te zijn dan zijn delen. Lome house beats, een gospel zang en pijnlijke gitaren zoeken maar vinden geen harmonie. Rush heeft de elektrobeat van de jaren '80 en gitaren die de vergelijking met U2's Achtung Baby (1991) rechtvaardigen, maar opnieuw staan de lovenswaardige ideeën de wat rommelige compositie in de weg. One Caress is het romantisch suikerklontje dat Martin Gore sinds Somebody op Some Great Reward (1984) aan elke Depeche Mode langspeler toevoegt. Ditmaal mogen strijkers zich even roeren. Hoewel geen echte winnaar is de insteek van One Caress meer dan die van Mercy In You of Rush nodig om het album boven de middelmaat uit te tillen. Higher Love is de sfeervolle afzwaaier van dit achtste Depeche Mode album, maar geen track die me diep genoeg weet te raken om van Songs Of Faith And Devotion een topplaat te maken.

Na het vertrek van Alan Wilder verslapt ook mijn interesse in de band. Ik bleef de albums kopen, maar die werden vaak gewoon bijgezet in de kast zonder veel er al te veel oren aan vuil te maken.

Alan Wilder , de ziel van DM .