Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion (1993)

Gaan jij en Ruud ook Depeche Mode een keertje doen lennert? Ik las bij The Cult dat je wel van een beetje doom en gloom houdt. DM heeft dat ook wel in behoorlijke mate, zeker dit album

Deze cd zojuist voor het eerst gehoord. Het is nou niet meteen het genre wat direct mijn aandacht trekt, maar een beetje verder rondneuzen op deze site heeft mij wel meer andere en verrassende inzichten opgeleverd.
Dus daar gaat hij dan… ik ben positief verbaasd. Dit is echt wel heavy, maar ook duistere, obscure en daardoor ongrijpbare muziek die mij pakt en meeneemt vanaf de eerste tonen. En, dat is misschien nog wel het belangrijkste het houdt mij vast en maakt mij elk nummer weer meer nieuwsgierig en hongerig naar het volgende nummer. Heerlijk. Het is een verzameling van nummers die toch samen een heel sinister verhaal maken. Alle redenen en persoonlijke en bizarre omstandigheden die al uitgebreid uitgelegd zijn hebben een basis gehad in dit verhaal.
Volgens mij moet je als muzikant soms heel veel ellende om je heen hebben om zulk een persoonlijke en intense plaat maken waar je, als groep, niet alleen je eigen muzikale grenzen opzoekt. Maar ook nieuwe paden in durft te slaan en deze met je eigen stijl combineert en omarmt om zo een statement te maken naar jezelf, de (muziek) wereld en je fans.
Ik ga me hierdoor nog wat verder verdiepen in DM, maar ook weer wat meer surfen op MM, en wie weet….

Vandaag maar weer eens lekker een paar keer gedraaid.
Een heel sterk album met 4 krachtige singles en een schitterende afsluiter in Higher love, die samen met Rush en Mercy in you mijn favoriete non-singles zijn. Daarbij moet ik wel melden dat de Zephyr mix van In your room mij beter bevalt en ook de single en extended mix van Walking in my shoes hebben nog iets meer oppoetswerk ondergaan dat ten goede komt aan het nummer.
Zeker al aardig donker, maar nog niet zo de diepte in als Ultra zal doen, daar wordt het gruizige flink doorgetrokken.
Overigens staat op mijn cd Collectors edition, maar ik heb gewoon de standaard 10 tracks, beetje vaag.

ik beluister dit album vandaag voor het eerst. de eerste indruk is een (positief) verpletterende. ben er nog niet klaar mee …

Kijk!
Lees je mee luigifort?

Schitterend, donker, schurend Depeche album met een aantal verlichtende momenten. Briljante plaat, die je niet te vaak moet draaien.

Blijkbaar niet...

Vreemd, ik had je vorige bericht toch geliked dacht ik...
Eens met de commentaren, behalve dan dat je 'm juist wel veel moet draaien

Tuurlijk zijn songs als Condemnation en Get Right With Me niet van hetzelfde niveau als veel klassesingles hier, maar ze passen perfect in de albumcontext. Als album in zijn geheel dus de volle score

Juist wel. Veel en vooral heel hard!! Wat een tijdloze waanzinnige plaat blijft dit!

Erg gave plaat! Hoe vaker je hem hoort hoe beter die wordt, heerlijk duister sfeertje. Bonus track "My Joy" die op Spotify nog staat is ook een goed nummer!

Vanavond DM in het Sportpaleis!

Man, In Your Room is ronduit majestueus. Meesterlijk.

Jaloers! Mag ik mee?

Alle platen van de heren uit de jaren 80 kunnen mij maar matig bekoren. Slecht zijn de platen allerminst maar het is mij allemaal te klinisch.
Pas bij Songs of Faith and Devotion bleek de band mijn aandacht te trekken. Gahan bleek in deze periode flink van de verboden middelen te snoepen/snuiven en spuiten. Het bleek de aanzet te zijn voor een zeer donkere periode voor de frontman.
Dat is echter niet direct aan deze schijf af te horen, Songs is weliswaar duister van aard, bevat meer alternatieve (rock) elementen, maar Gahan is prima bij stem.
Voorganger Violator bleek voor mij al een stap in de goede richting te zijn, met Songs doen de heren er een schepje bovenop.
Ultra is en blijft voor mij het magnum opus van Depeche Mode - zo intens en gevarieerd had ik de band nog niet eerder gehoord - maar zijn voorganger mag zich wat mij betreft in zijn schaduw nestelen.
Er staat geen slechte song op de schijf met 1 absolute uitschieter; In Your Room.
Tegen het lome ritme, de subtiel toegevoegde arrangementen en de heerlijke zanglijnen van Gahan kan ik geen weerstand bieden.

Depeche Mode, wat een ongelofelijke band …. Ze zijn er al bijna heel mijn leven. Eerst op de achtergrond maar vanaf het fenomenale livealbum 101 full in the picture… Music for the masses, Violator en dan deze mastodont.

Ik zat in zesde middelbaar college Lokeren en we deden onze eindreis naar Praag. Eindelijk mijn crush van school aan de haak geslagen en een beetje ervoor kwam dit album uit. We waren beiden zot van de singles I feel you en walking in my shoes…. Op stadsbezoek in Praag was er een muziekzaak met van die DM-posters…. Wij binnen en de CD lag er voor 300 Frank minder dan bij ons. … een koopje! Toch de helft van mijn budget verteerd aan die aankoop … maar wat een plezier heb ik er daar aan beleefd… samen in de bus wat friemelen aan elkaar op de achterste bank met elk een oortje van de CD-man in… Memories!!!

Het album begint direct fenomenaal met de twee bovengenoemde singles, dan volgt er rustpunten met het gospelachtige Condemnation. Dat stramien wordt de hele plaat gevolgd. Broeierige opzwepende albumtracks zoals Mercy in you, In your room , Rush worden gevolgd door een iets rustiger gospelachtige tracks. Get the Balance right noemen we dit. Speciale vermeldingen voor Het ongelooflijke intense In your room en de fenomenale afsluiter Higher Love.

Voor mij de laatste echt grote DM. Daarna werd het voor mij iets minder qua niveau van hun platen. Waarschijnlijk door het vertrek van Wilder die volgens mij voor de nodige oor-olie zorgde zodat alles perfect in elkaar past…. Live blijven ze fenomenaal! Respect voor die mannen…

Pffff

(maar zonder gekheid, dit vind ik ook een geweldig album * bijna alles van DM

[/quote]

Songs of Faith and Devotion is inderdaad een prima schijf. De band wist goed van welke kant de wind aankwam en vermengde alternatieve rock met de donkere elektronica, een combinatie die ze geen windeieren zou leggen.
Vreemd genoeg kan het materiaal uit de jaren 80 en de periode na Ultra mij maar weinig boeien. Dat houdt in dat de heren voor mij persoonlijk in de jaren 90 hun creatieve piek bereikten, en flink ook.

Zelfs Violator niet?

Ik vind het geen verrassende wending op dit album. Vanaf Black Celebration werkten ze langzaam naar dit album toe. Steeds een stukje meer.

Volgens mij valt Violater niet in beide categorieën.

Violator is een vrij degelijke plaat voor mij hoewel het geluid maar ook de songs nog redelijk neigen naar het decennium ervoor.
Dat is niet direct mijn meest favoriete era op muzikaal gebied, zeker de dominante keyboards en wat kille sound bij veel popproducties uit die tijd stuiten mij tegen de borst.
Hoewel uit 1990, heeft Violator zich nooit in mijn hersenpan genesteld, in tegenstelling tot SOFAD en Ultra. Het zal er mee te maken hebben dat de heren zich vanuit muzikaal oogpunt (voor mij dan) fraai ontwikkelden.