Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town (1978)

Eindeluk een ( los verkrijgbare ) remaster op de markt ! Dat was lang wachten maar hij doet psies wat een goeje remaster moet doen: op lagere volumes klinkt ie even goed als de ouwe op toeterhard. Ik ( en met mij mevr. Droombolus ) ben een blije kampeerder !

Ik ben blijkbaar niet de enige, die dit het beste album vindt van Springsteen. Verder ben ik helemaal geen fan van Bruce, maar dit album ( al aangeschaft in 1978) draai ik nog regelmatig. De songs zijn stuk voor stuk ijzersterk.

De állerbeste van Bruce. Net wat stoffiger dan 'The River', net wat gelikter dan 'Born to Run', exact goed. Eigenlijk rockt het vanaf minuut één al keihard; snoeiharde riffs, geweldig pianowerk, en de welbekende sax die ondanks het gigantische geluid genoeg ruimte over laten voor Bruce' heerlijke rockstem en parels van een teksten.

Om te beginnen, het songwritingmateriaal zit fantastisch in elkaar. Bijna elk lied is een filmpje dat zich afspeelt in je hoofd, ongekend eigenlijk voor een rockartiest. Ik blijf vinden dat teksten - in welk genre van de westerse muziek dan ook- allesbehalve het belangrijkste onderdeel van een lied of album zijn, maar Bruce bewijst toch dat het 'storytelling-element' een enorme dimensie kan toevoegen aan nummers die sommige nummers extra speciaal maken. Zo had ik dat zelf bij dit album nog meer dan op 'The River' of 'Nebraska', en zeker meer dan op 'Born To Run' ondanks dat deze ook gevuld zijn met tekstuele diamantjes. Puur een subjectief dingetje.

De opnamen van de muziek op 'Darkness' klinkt allemaal net wat geraffineerder dan op zijn voorganger en dat heeft toch mijn eigen voorkeur. Zeker op wat lagere tot gemiddelde kwaliteit geluidsinstallaties blijft deze plaat toch wat beter overeind. De E-Street band zet op deze plaat n.m.m zijn sterkste werk neer, het klinkt gewoon nog veel lekkerder als het door de band in zijn geheel is opgenomen i.p.v het knip-plaksysteem van 'Born To Run'. De hoes past op één of andere manier ook heel goed bij de sfeer. Ik vind hem niet zo mooi als die van zijn voorganger, maar het heeft een iconische uitstraling, ook de uitleg erover van the Boss zelf is erg mooi.

1. Badlands 4,5/5

Een beetje snobistisch om nu het meest bekende nummer van het album als misschien wel nipt de minste op het album neer te zetten, maar ik ga het tóch doen. De contrast tussen de vrolijk ogende muziek en de wat somberrede tekst is zeer mooi maar met name het refrein heeft allemaal wat minder goed gerijpt dat de rest van het album. Het blijft echter een klassieker en natuurlijk slaan we deze nooit over.

2. Adam Raised a Chain 5/5

Wat een heerlijke riff zeg, bijna Jimmy Page achtig hoe de heren dit nummer met de gitaar begeleiden. Het refrein klinkt als een klok en opnieuw; tekstueel een ijzersterke song.

3. Something In The Night 5/5

Uiteraard al vele malen de hemel in geprezen door critici en dergelijke. Springsteen neemt ons mee op een prachtige manier zoals hij dat vaker doet op dit album: de persoonlijke problemen van een working class man. Eigenlijk is het altijd fijner om te luisteren naar zaken waar we ons in kunnen identificeren -daar heb ik vaak last mee met de maatschappelijk kritisch getinte platen uit de 60's en 70's wegens andere opvattingen, anti-kapitalisme etc.- en persoonlijke drama's zijn voor mij en vele anderen een makkelijker herkenningspunt. Daarbij, prachtig gitaarsspel, en een fijne afkoeler qua tempo t.o.v de eerste 2 liederen.

4. Candy's Room 4,5/5

Wat lastiger qua meezinggehalte. Toch een fijne plaat die na een minuut van een rustige -tot in het onverstaanbare toe- mompelzang transformeert in een stevige rockplaat. Thema past in het rijtje van zijn eerste driewerf albums, naar mijn idee is dit het enige nummer dat het gemiddelde van het album nét wat naar beneden haalt. Echter duurt het nog geen 3 minute en stoort het nauwelijks omdat hier ook het niveau hoog ligt.

5. Racing In The Street 5/5

Ongelooflijk weer, wat een prach-tig lied. Live ook echt onstuitbaar goed. Springsteen's 'deus meus' ''Tonight my baby and me are gonna drive to the sea / And wash these sins off our hands.'' Een bekend thema dat ook op de nummers 'Thunder Road' en 'Born to Run' voorkomt: vrijheid en onafhankelijkheid van verantwoordelijkheden. Naast de tekst maken de achtergrond vocalen en het pianospel maken dit één van zijn meest sfeervolle liederen ooit geschreven -naar mijn kennis althans-.

6. The Promised Land 5/5

Eigenlijk het tweelingbroertje van 'Badlands' naar mijn gehoor. Na de 6 minuten van 'Racing' heb je wel weer zin in een typische Springsteen-knaller en dat maakt deze meer dan waar. Sterke gitaarsolo als voorbode op de welbekende saxofoon-harmonica stukken, wat kunnen deze man en deze band toch verschrikkelijk veel. Ook een fijne hommage aan Berry mocht het zo bedoeld zijn.

7. Factory 5/5

Voor mensen uit mijn omgeving meer een 'filler-track', maar daar ben ik het eigenlijk helemaal niet mee eens. Opnieuw -kenmerkend op Darkness- weergaloospiano spel, en dit maar zelfs kleine synthesizer stukken verwerkt. Kort, rustig en erg fijn nummer dat enorm gegroeid is bij mij.

8. Streets of Fire 5/5

De conclusie dat dit albums er toch wel eentje is van de briljante refreintjes, zowel muzikaal als vocaal, sluipt me bij dit nummer meestal toch wel naar binnen. Eigenlijk weinig tekst voor Bruce' begrippen, maar vooral een geweldig meerstemmig refrein en een scheurende gitaarsolo.

9. Prove it All Night 5/5

De start van 2 geniale afsluiters die naar mijn invulling op een bepaalde manier perfect aansluiten op elkaar. Bekend pianodeuntje is de rode draad door het nummer dat ook -opnieuw- een geweldige saxofoon-gitaar solo bevat. Lijkt tekstueel erg op 'Rosalita', is dat erg? Nee.

10. Darkness on the Edge of Town 5/5

En dan, ja... weinig woorden in de Nederlandse taal die kunnen omschrijven wat ik voel voor dit nummer. Een nummer dat zich zó perfect opbouwt waardoor je het refrein steeds harder mee wil zingen, en dan dan dat gitaar-piano spel.... echt ongelooflijk. Dé parel van het album die steevast in mijn top-2000 stemlijst staat. Vanaf 3:16 wordt het onhoudbaar prachtig als Bruce zijn laatste refrein inzet, gevolgd door een geweldig mooie outro. Dit nummer bevat het hele album eigenlijk in één en daarmee het meest logische titelnummer. Niets dan lof voor deze afsluiter.

---------------

Gemiddeld zit ik dan toch alleen qua losse nummer rating op een 49/50. Weinig albums die dat presteren bij mij. Dank Bruce.

Compliment Metgezel!

Mooie recensie! Misschien een idee om het nummer Darkness on the edge of town eens massaal de komende top2000 in te stemmen!? Geweldig nummer inderdaad. Al moet ik bekennen dat ik 'm vaak (onterecht!) over het hoofd zie als mensen me vragen naar mijn favoriete Springsteen nummers. Waarom weet ik eigenlijk niet want het is echt één van zijn allermooiste nummers nu ik er zo over nadenk...

Ik heb dan weer psies de 2 nummers die onze Metgezel als minder klassificeert als mijn faves van dit album geoormerkt staan ........

Als je 5* aan een album toekend dan staan er toch stiekem geen mindere nummers op?

Hier heb je wel een punt. Na even de lijst erbij gepakt te hebben zijn slechts 4 van de 20 genoteerde Bruce nummers vóór 1980 gemaakt. Alleen 'Badlands' haalt het van deze plaat. Nu is de Top 2000 natuurlijk wel gewoon de lijst van de singletjes en gaat het meer om de herinneringen die er op komen bij de lijst dan dat het werkelijk in de buurt komt van de 2000 mooiste nummers naar mijn visie. Ik vind album lijsten over het algemeen wat dichter bij 'mijn werkelijkheid' komen.

Bedankt rkdev!

En Droombolus, opvallend dat je 'Candy's' bij je favorieten hebt staan, het heeft bij mij lang geduurd voor dat ik daar in ben gekomen! Daarnaast is 'Badlands' gewoon een hele contender voor de plek als beste nummer op het album voor zover je dat ''objectief'' kan beoordelen, echter heeft het op mij een ietwat platgedraaide sound, waardoor ik hem in de context van het album doorgaans
nét wat minder kan waarderen dan de andere nummers helaas genoeg. Trouwens zegt het meer over hoe goed dit album wel niet is dan dat die nummers werkelijk 'minder' zijn.

Begrijp me goed; ik heb verder ook niet zo heel veel met de top2000 hoor. Alleen vind ik het dan weer wél mooi dat in zo'n populaire lijst, waar miljoenen mensen naar luisteren, Bruce nummers staan die niet bij het grote publiek bekend zijn. Ik noem als voorbeeld Jungleland dat het afgelopen jaar een spectaculaire sprong maakte in de lijst. In die context mag een nummer als Darkness on the edge of town van mij dus ook wel in die lijst komen.

Dan zou ik veel liever Racing in the street in de Top 2000 hebben. Waar Thunder road mijn meest dierbare nummer is, Jungleland de meest epische, Born to run de meest energieke vind ik Racing In The Street de meest emotionele. Zo mooi..........

En zodra ik tijd over heb, begin ik aan mijn recensie van Darkness (en de ander Bruce albums). In de zomermaanden zit ik toch wat minder achter mijn PC.

Het beste album van Bruce ( en hij heeft er wel wat gemaakt)

Ja die komt dan natúúrlijk ook wat mij betreft nog weer boven Darkness on the edge of town. Wel de live versie trouwens. De studio versie hoorde ik laatst voor het eerst sinds tijden weer eens maar die vind ik toch wat kaal en kort....zucht, het is ook nooit goed

Inderdaad de live versie van de box live 1975-1985, die versie van Racing In The Street vind ik werkelijk grandioos.

Nee, Neal, er kan er maar ëën de beste zijn.

Ik mocht afgelopen weekend genieten van een live-optreden van The Bruce Band, een tribute-band uit het zuiden des lands, die - net zoals de grote meester zelf - moeiteloos drie uur achtereen de beste Springsteen-nummers aaneen rijgt. Best leuk om die band eens in een kleine club aan het werk te zien.

Maar het optreden bepaalde me vooral bij de vraag wat ik het beste Springsteen-album vind. En dan kom ik toch uit op deze: tien nummers die stuk voor stuk toppers zijn en gezamenlijk een afwisselend desolate en dan weer hoop-tegen-de-verdrukking-in sfeer neerzetten. Ook het feit dat-ie geluidstechnisch net wat beter klinkt dan voorganger Born to run en opvolger The river (resp. nrs. 2 en 3 op mijn all-time Springsteen-favorietenlijstje) geeft voor mij de doorslag. Ik heb dit album, zoals meer Springsteen-albums uit die periode, in mijn jeugd grijsgedraaid en zaterdagavond bleek ik alle nummers nog steeds woordelijk te kunnen meezingen, hoewel ik de plaat al jarenlang niet gedraaid had.

Uitstekende review van alle afzonderlijke nummers hierboven trouwens van Metgezel. Hij zegt veel mooier wat ik ongeveer ook beleef bij het beluisteren van deze plaat. En ja, Racing in the street is absoluut het allermooiste Springsteen-nummer ooit. Het contrast tussen de opgetogen tekst (althans in de eerste twee coupletten en refreinen) over de vrijheden van een onbezonnen jeugd en de desolate muziek hakt er al stevig in, waarna in het derde couplet de verantwoordelijkheden van het samenleven danwel huwelijk om de hoek komen kijken, met toch weer een positieve blik naar de toekomst. Zowel tekstueel als muzikaal is dit nummer helemaal 'af', en dat geldt eigenlijk voor het leeuwendeel van deze plaat.

Waarom heb ik dit album eigenlijk nooit in mijn top-10 opgenomen? Tja, omdat daar misschien al tien andere vijfsterrenplaten staan. Ik ga toch maar eens nadenken of en zo ja welke parel hiervoor het veld moet ruimen...

Nog een mooi stukje proza uit The Guardian dat dieper ingaat op de tekst en de muziek van Racing in the street. Insigthful, zoals dat heet:

Old music: Bruce Springsteen – Racing in the Street | Music | The Guardian - theguardian.com

Meer dan een half jaar na mijn laatste recensie van Born to run en mijn”promise” om alle Springsteen-platen van een recensie te voorzien is mijn blad om aan Darkness te beginnen nog steeds spierwit. Natuurlijk zat de zomer er tussen en dat is toch een jaargetijde om minder achter de PC te zitten, zeg ik tegen mezelf. Jaja, deels waar. De waarheid is dat ik opzie tegen de recensie van Darkness on the edge of town. Hoe vind ik de juiste woorden die maar enigszins recht doen aan dit monument, aan de (volgens velen) beste plaat van Springsteen en in ieder geval aan mijn meest dierbare album ooit? Daarnaast staan er al een aantal uitstekende besprekingen op de site. Besprekingen die ook al prima de kern van Darkness verwoorden in woorden die ik nog maar moet zien te vinden.


Maar goed, belofte maakt schuld en het zou niet in de geest van Bruce zijn om deze recensie niet te schrijven (aan hoogmoedige uitspraken ontbreekt het me in ieder geval niet…).


Mijn kennismaking met Darkness was in het jaar 1991. De cd maakte onderdeel uit van een drie cd box die ik bij V&D had gekocht en die mijn eerste, zelf gekochte albums van Bruce waren. In die box zaten verder ook Greetings from Asbury Park, NJ & The Wild, The Innocent & The E-Street Shuffle.
Van Darkness kende ik de meeste nummers al. Live 1975-1985 draaide ik al grijs op cassettebandjes en zes nummers van deze plaat staan op die livebox.


Ik ga hier verder niet uitgebreid verhalen over het verschil in power en intensiteit tussen de live versies en de studio versie. Ja, die laatste zijn dof en ja, studio versies doen bij Bruce bijna altijd onder voor de live-uitvoeringen. Dat weten we allemaal al en dat hoeft niet elke keer gezegd te worden. Ook zal ik niet uitgebreid uitwijden over de aanloop naar dit album; de rechtszaak, de noodgedwongen pauze van drie jaar. Het is bij Bruce liefhebbers allemaal bekend en wie weet heeft Bruce wel gelijk toen hij zei: “ik schrijf niet over rechtszaken.”


Badlands
Dé concert opener bij uitstek. Dat was het in 1978, in een uitvoering die een stuk sneller en gejaagder is dan tegenwoordig en dat was het in 2009 op Pinkpop. Ik blijf het ongelooflijk vinden hoe een artiest in een halve minuut een festivalpubliek in zijn greep kreeg. Ook als album-opener voldoet Badlands. Dit nummer stompt je gelijk in je gezicht. Hier is een andere Springsteen als ten tijde van “Born to run”. De productie is kaler, directer, simpeler zo u wilt. Badlands is een klassieke couplet-refrein-brug rock nummer. De zeggingskracht is muzikaal en tekstueel enorm. Weg zijn de Wendy’s met wie je op straat wilt sterven, weg is de romantiek en bijna alle hoop. Het leven moet elke dag beleefd, geleefd en gewerkt worden. Hoop komt niet aanwaaien en kan alleen bereikt worden als je bereid bent tot opofferingen. Toch is deze zin krachtiger dan de helft van het album Born to run: For the ones who had a notion, a notion deep inside/That it ain't no sin to be glad you're alive.

Adam raised a Cain
Het gitaarintro is fenomenaal en laat horen welk onderschatte gitarist Springsteen is. Springsteen, zingt, bijt, schreeuwt de frustratie van zich af. De relatie tussen zijn vader wordt hier voor het eerst, en niet voor het laatst, uit de doeken gedaan. Weinig hoop in Adam raised a Cain. Je wordt geboren en moet betalen voor iemand anders zonden. Verschrikkelijk onderschat nummer in Springsteen oeuvre.

Something in the night
Over onderschat gesproken. Een aantal jaar geleden nomineerde ik dit nummer voor de MuMeLadder (voor diegenen die dit niet kennen: de Top2000 van Musicmeter) en het werd kansloos uitgeschakeld in de voorrondes. Op het eerste gehoor misschien geen bijzonder nummer doch schijn bedriegt: de productie is heel wijds, heel somber en kaal. Wat een verschil met het geluid van Born to run. Tekstueel zit het nummer wederom vol pijn, over waardevolle zaken die in de modder liggen. De zang is misschien nog wel het mooist: in het outtro klinkt Bruce als een gewond en gekwetst dier. Gezien de voorgeschiedenis van dit album en datgeen wat Bruce dreigde te verliezen is dat heel goed voorstelbaar. Hoezo: “ik schrijf geen nummers over rechtszaken?”

Candy’s room
Momenteel ben ik bezig in de autobiografie van Bruce en net begonnen aan het hoofdstuk over Darkness on the edge of town. Ik heb geen flauw idee of Bruce er specifiek iets over schrijft maar 1 ding is me wel duidelijk geworden. Die “zogenaamde” darkness heeft Bruce gezien, gekend, beleefd en geleefd. Tussen eind jaren 60 en halverwege jaren 70 heeft hij opgetreden in talloze bars, podia, kende hij het strandleven en beleefde hij de donkere kant van de maatschappij als geen ander. De Sandy’s, Crazy Janey’s en Rosalitas zijn gebaseerd op vrouwen die hij in die tijd kende. Dat was zijn romantische kant. Het kan niet anders dan dat Candy ook is geboetseerd uit verschillende vrouwen uit die tijd. Muzikaal is Candy dreigend sensueel, onbereikbaar eigenlijk. De gitaarsolo op de diverse live-uitvoeringen is er 1 om in te lijsten.

Racing in the street
Na Thunder road mijn lievelingsnummer van Bruce. In zekere zin voelt Racing in the street ook als een vervolg op Thunder road. Muzikaal wordt het nummer gedragen door Roy Bittan en tekstueel zet Bruce gelijk de juiste toon met de openingsregels, hoe beeldend wil je het hebben? Het refrein is een hommage aan Dancing in the street. De pracht van Racing in the street zit hem vooral in het slot. Het laatste couplet is van een daverende, trieste schoonheid over verloren dromen, over vergane illusies, over gebroken beloftes. En toch is het nog niet te laat om opnieuw te beginnen om de zonden weg te spoelen en wie weet er toch nog iets van te maken.

But now there's wrinkles 'round my baby's eyes and she cries herself to sleep at night
When I come home the house is dark, she sighs "Baby did you make it all right"
She sits on the porch of her daddy's house but all her pretty dreams are torn
She stares off alone into the night with the eyes of one who hates for just being born
For all the shut down strangers and hot rod angels rumbling through this promised land
Tonight my baby and me we're gonna ride to the sea and wash these sins off our hands


Vanaf het moment dat ik oud genoeg was om het verdriet, de pijn en de hoop te herkennen heeft dit couplet me naar de keel gegrepen. Wat daarna volgt is het schitterende outro met een hoofdrol voor het fabuleuze spel van Roy Bittan. In de live versies van de laatste jaren gaat dit maar door en door, eindeloos wiegend, eindeloos troostend. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo veel tranen heb vergoten bij een nummer als tijdens de live uitvoering in 2013 in Nijmegen. Ondanks de talloze keren dat ik het heb gehoord kan Racing me als geen ander nummer een onverwacht brok in de keel bezorgen.

The Promised Land
Of het nu op LP is of CD, The Promised Land staat perfect in de tracklist. Op LP is het de ideale opener van kant 2 en vormt daarmee (zoals iemand anders in een recensie al verwoordde) de ideale tegenhanger van Badlands. Op CD breekt ineens de zon door na Racing in the street; het tempo gaat omhoog, de mondharmonica klinkt indringend. The promised land is een sleutelnummer in het oeuvre van Springsteen, zowel tijdens tournees met de ESB als solo-tours maakte het nummer onderdeel uit van de reguliere set list. Tekstueel zeer beeldend waarbij “ a dark cloud rising from the desert floor” rechtstreeks verwijst naar de foto die gebruikt is voor de veel later verschenen cd’s met Darkness outtakes, The promise. Met Badlands en Prove it all night het meest hoopvolle en strijdlustige nummer van Darkness. Allereerst is er de zwakte en pijn die weggesneden moet worden en de strijdlust zit hem in dit couplet:
Gonna be a twister to blow everything down
That ain't got the faith to stand its ground
Blow away the dreams that tear you apart
Blow away the dreams that break your heart
Blow away the lies that leave you nothing but lost and brokenhearted

Op en top Springsteen. Wie hier jeuk van krijgt, kan The Boss beter links laten liggen

Factory
Muzikaal vind ik Factory het minst interessante nummer van de plaat. Dat de B kant een afspiegeling is van de A kant komt ook nu weer naar voren. Net zoals in Adam raised a Cain gaat dit nummer over zijn vader waarbij de vader-zoon relatie nu veel passiever is. De zoon is hierbij een toeschouwer vol mededogen. Op Night van Born to run wist de hoop nog te overwinnen: You work nine to five and somehow you survive till the night. Op Factory is het te laat: And you just better believe, boy, somebody's gonna get hurt tonight.
Treffender kan het verschil tussen Born to run en Darkness niet beschreven worden.

Streets Of Fire
Ik val in herhaling: het “Something in the night” van de B kant. Qua manier van zingen vergelijkbaar. Beide nummers klinken desolaat en boos, Streets of fire nog meer dan het broertje op de A kant. Geen verlossing, geen hoop, alleen eenzame woede.

Prove it all night
Ik heb wel eens gelezen dat Prove it all night het eerste nummer is dat Mike Appel hoorde van Darkness on the edge of town. Ik meen me te herinneren dat hij het te cheesy vond of zoiets. Tja, dat zou ik ook zeggen in zijn geval. Prove it all night is misschien wel het meest toegankelijke nummer van de plaat. Het refrein laat zich makkelijk meezingen en vertroebelt wat de boodschap. Op Prove it all night is er wel hoop op verlossing maar er moet wel voor gelogen, bedrogen en gestolen worden. Dit nummer is 1 van de drie nummers waarop de saxofoon van Clarence Clemons een scheurende hoofdrol heeft. Vergelijk dat eens met Born to run waarop de sax in (bijna) elk nummer te horen is. Toch bevalt deze scheurende rol mij beter dan de permanent ondersteunende rol op Born to run. De term rock and soul doet zijn naam eer aan.

Darkness on the edge of town
Een ode aan de zelfkant van maatschappij, aan de randen van de stad. Een kant die Bruce dus beter kent dan ik al vermoedde. Zoveel is me wel duidelijk nu ik halverwege zijn biografie ben. Deze zijkant van de stad is een plek waarvan sommigen geeneens het bestaan vermoeden; een plek waar je jezelf kan zijn, waar je naar toe gaat als je alles kwijt bent of als je ten prooi bent gevallen aan je geheimen. Gelijktijdig is het ook een plek waar gewilde dingen weer gevonden kunnen worden, waar een tweede start mogelijk is.
Het album moet wel afsluiten met het titelnummer, alleen daarmee lijkt de cirkel rond.

Laat je niet misleiden door mijn top 10: die is altijd een momentopname van albums die ik de afgelopen maanden regelmatig gedraaid heb en die ik ook prachtig vind. Zou ik echter een permanente top 10 opmaken, staat Darkness onbetwist op 1. In het dagelijks te leven ben ik niet extreem risico zoekend en vol zelfkennis zeg ik dat ik de duisternis aan de rand van de stad persoonlijk niet ken, toch herken ik me vol in de boodschap van Darkness en heb ik onbeschrijfbaar veel steun gehad aan deze plaat op donkere momenten in mijn leven. Ik ben Bruce dan ook eeuwig dankbaar voor deze plaat en voor het feit dat hij juist dit album integraal speelde in 2013.
Ik ben dol op Born to run, daar niet van maar Born to run is me te poëtisch en misschien wel te naïef. Op Born to run is er alleen hoop, veel hoop op een bepaalde romantische manier. Darkness is directer, die plaat is voor iedereen die snapt dat het leven soms pijn doet, dat het hard werken is om het goede te zien, om op te komen voor je idealen, om te blijven dromen en for the ones who had a notion, a notion deep inside/That it ain't no sin to be glad you're alive.

Eindelijk zit mijn lang uitgestelde belofte aan mezelf erop. Het is me, op mijn bescheiden manier, gelukt om Darkness in woorden te vatten. Op naar The river waarbij het niet mijn bedoeling is om weer een half jaar te wachten.


Paddy
(cosmic kid)

Mooie recensie, paddy. Hier zit veel werk in.

Mooi verwoord hoor!

Schitterend Paddy!
Ga komende dagen Darkness maar weer eens even draaien in zijn volledigheid!

Nice, cosmic kid. Als groot Springsteenliefhebber bekijk ik de recensies natuurlijk met een kritische blik . Mooi verwoord. Laat de volgende maar komen. En zet hem maar gewoon in je top 10 hoor. Dat mag.

Dank voor het compliment, ook de anderen bedankt voor de complimenten. En de kritische blik waardeer ik, dat legt de lat alleen maar hoog.

Edit: laat ik dit album dan ook maar de waardering geven die het toekomt. Pats, op 1 in mijn top 10 en daarnaast de afspraak dat hij daar altijd blijft staan. Of, in ieder geval totdat ik een nieuw "meest dierbare album ooit" heb. Ik kan me niet voorstellen dat dat nog gebeurd...

Fantastische recensie Paddy, zeer mooi en vol gevoel beschreven. Wat deze plaat verdient.

Hartstikke goede plaat natuurlijk met alleen maar goede songs maar voor mij toch ook het einde van de waarlijk grootse Bruce Springsteen van The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle en Born to Run: waar The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle een verbluffende amalgaam is van stijlen (en instrumenten) en Born to Run Bruce's magnum opus is die met z'n unieke stijl van rock-opera zo'n beetje de jaren '70 definieert (welke stijl onder meer zou leiden tot Meat Loaf's Paradise By The Dashboard Light), vinden we op Darkness on the Edge of Town de definitieve stijl van Bruce Springsteen die me wat minder aanspreekt: een uitgeklede rock/pop, een beetje de serieuze broer van The Ramones. Het leverde Bruce veel hits op en met The River nog een echte (en ontroerende) popklassieker maar voor mij is de magie eraf.

MetgezelzegtNee voor mij is het precies omgekeerd, dit was een mooie opwarmer voor 'The river' waar dit album qua sfeer en aanpak best veel mee gemeen heeft. Maar als ik een handvol favoriete songs moet noemen dan komen die toch meerendeels van 'The river' zoals 'Jacksons cage' en 'The ties that bind'. Ook heb je bij 'The river' nog meer dan bij DOTEOT het idee van een samenhangende verhalenbundel.

Ja, die laatste zin vind ik treffend. Óók duidelijk mijn favoriet van The Boss, terwijl hij het je soms best moeilijk kan maken om een favoriete plaat van 'm te noemen. Originele songkeuzes ook. Ik ga wat dat betreft voor Drive All Night, The Ties That Bind en Stolen Car. Vooruit; Ramrod of I'm a Rocker erbij. En oh ja; Wreck on the Highway en... ik kan wel even doorgaan. Zijn meest gevarieerde plaat en alle aspecten van Springsteen zijn te horen op die plaat. Van roadhouse showstopper tot bewogen troubadour.

Wat deze plaat betreft. Ik vind dit toch één van de mindere in het rijtje vanaf The Wild, The Innocent t/m Tunnel of Love. De songs zijn mijn inziens haast perfect, maar komen op de plaat zelf zo dof voor. Live hoor je echt hoe goed de songs zijn. Racing in the Street is daar een perfect voorbeeld van, die in de jaren steeds meer is uitgerekt en emotioneler is geworden dankzij de solo van Roy Bitten. Factory die met een stevig kloppende ritmesectie en sublieme orgelsolo van Federici echt tot leven komt. Badlands en Promised Land dat vol energie gebracht wordt, doch in de studio veel van die energie mist. Prove It All Night met die razende gitaarsolo intro van the Boss himself... en zo kan ik wel even doorgaan.

Eigenlijk alleen Something In the Night leunt perfect op de desolate productie met die doffe drums en een soort Jim Steinman-achtig refrein. Ik snap dat Bruce na de volle productie op BtR, nu een lege productie wou (en op papier klinkt dat heerlijk bij Bruce z'n stem), maar het resultaat is niet echt fantastisch. Mijn hoge score is echt te danken aan het fantastische songmateriaal, dat terecht volop in zijn setlists te bespeuren is. Qua sound betreft raakte hij op The River eindelijk de juiste snaar. Een geweldige mix van gestripte nummers en vollere nummers, waarop de welbekende livesound van de E-Street Band duidelijk te horen is.

Zoals je aan mijn top 10 kan zien, ben ik het totaal oneens met Ataloona. Vind de minder cleane productie de songs absoluut niet in de weg zitten, die desolate, stoffige sfeer past net heerlijk bij de muziek. Je ziet de comateuse ‘de tijd is hier stil bljiven staan sinds de vroege jaren ’50’-industriestadjes waar de songs zich afspelen als het ware voor je opdoemen. Een mix van Darkness met de productie van pakweg The River of Born To Run zou ik dus absoluut geen verbetering vinden, dat zijn naar mijn gevoel meer New York/New Jersey-producties, producties die het ‘grootstad als mierennest’-gevoel in zich dragen (in mijn hoofd bevinden de personages van beide platen zich allemaal op zo’n soort locatie).

En wat mij betreft overtreffen de liveversies van Bruce vrijwel altijd de studioversies, en geldt dit niet louter (of meer) voor de nummers op Darkness.

En wat mij betreft overtreffen de liveversies van Bruce vrijwel altijd de studioversies......dat is nou een heel belangrijk aspect in mijn muzikale beleving die niet alleen geldt voor Bruce ( al vormt hij daarin een absolute hoofdrol ) maar ook voor Pearl Jam ( wat een ongekend mooie. intieme concerten ) , Sam Cooke en Rod Stewart ( wat een zangers, wat een charme en wat voor podiumpersoonlijkheden ) en minder aansprekende namen ( althans hier ) ; Jon Allen, Lucy Woodward en Kelley Mickwee ..............maar terug naar dit album; voor mij mag iedere muziekliefhebber beginnen bij Racing in the street.....luister en huiver in de meest positieve zin

Wijsheid komt met de jaren. Ik verhoog naar 4,5****