Godspeed You! Black Emperor - F♯A♯∞ (1997)

Nooit over nagedacht. Nu dan: dark en dead liggen niet zo ver uit elkaar.

Ik hoop dat je nachtrust inmiddels weer is teruggekeerd, maar the flags are all dead at the top of their poles gaat waarschijnlijk over het naderende einde van natie-staten (gesymboliseerd door een vlag). Maar da's mijn interpretatie.

Trollbericht + hierop volgende discussie uit 2015 verwijderd.

Van de week de originele 1997 druk (nope,niet de re-issue) van deze vinyl gescoord voor ..2 tientjes! Kijk, das nog eens mazzel Niet te geloven dat die gewoon in de bak bij de Platekompaniet lag! Zeker een kelder opruiming.
In ieder geval, ben benieuwd want de vinyl versie schijnt nogal te wijken van de cd versie.

Ja Spoelworm raar dat de vinyl versie zo anders is:

1: een pak korter is (geen dubbel vinyl)
2: nummers door elkaar plakt
3: sad maffiosi is hier instrumentaal, terwijl op cd rond 8.30 gezongen wordt

Dus feitelijk moet je de cd versie aanschaffen voor het full album, wel leuk dat bij vinyl dat centje zit die door de trein platgereden is

Ik vraag me af of nick cave en warren ellis door dit album geinspireerd waren, bij het maken van de soundtrack voor de assassination of jesse james. Bijvoorbeeld het begin van dead flag blues, het spokenword waar dan subtiel de viool en de gitaren bij komen, had zo op dat album gekund. En zo zijn er nog wel wat meer momenten

Plus originele foto's. Grappig, maar, laat bericht van mijn kant, de cd versie is (inderdaad) beter. Vooral het slotstuk komt op de cd beter tot recht dan op de lp versie,waar dit stuk korter en er tussen zit.

Not my cup of tea. Just taste.
Niet slecht, het moet gewoon je ding zijn.

Hier had ik meer van verwacht. Ik kon mij herinneren dat ik vroeger zeer enthousiast was over de stukken post-rock die deze band wist te creëren. Alleen deed het me nu bitter weinig. Ik geraakte allesbehalve in de trip die ze wilden opzetten. Ik miste bij momenten wat samenhang, terwijl nu de stiltes en tussenstukjes me net uit mijn concentratie haalden. Spijtig.

Dit klinkt eigenlijk best prima. Ik wist niet zo goed wat ik bij Godspeed moest verwachten, maar het is heerlijk, dromerig en misschien ook wel ontroerend. Erg mooi album.

Dit album beluisterde ik naar aanleiding van dit topic

Als ik alleen af was gegaan op de artiestennaam dan kreeg ik het vermoeden dat het en album vol met ronkende gitaren zou worden. En die zijn er ook wel (vooral in nummer 3), maar het is meer dan dat. Het zijn maar 3 songs, maar wel drie heel lange songs die in karakter verhalend en zelfs wat dromerige aanvoelen. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het goed uitgedacht is, maar aan de andere kant luistert het net als een (ellen)lange jamsessie. Het duurt mij dan vaak ook iets te lang allemaal om er mijn aandacht bij te blijven houden.

Pakte me niet zo erg als Lift Your Skinny... helaas. Ik denk dat ik dit simpelweg een nieuwe kans moet geven een keer.

Sommige albums klinken alsof ze je willen waarschuwen, andere klinken verdrietig, alsof ze afscheid nemen van een wereld die bijna verdwenen is. F♯A♯∞ van Godspeed You! Black Emperor is zo'n album. Het is donker, langzaam, en doet je denken aan een wereld die uit elkaar valt. Terwijl de muziek zich om je heen wikkelt, is het bijna onmogelijk niet aan plekken zoals Libanon te denken, waar oorlog en chaos vaak de overhand hebben. Vandaag, op 1 oktober, lijkt het alsof er nog steeds geen einde komt aan het geweld.

De geluiden op het album—de stemmen, het ruisen, de langzame opbouw van spanning—doen denken aan berichten uit een stad in het grensgebied, waar mensen proberen te overleven te midden van de verwoesting. Het is alsof de muziek de pijn van een land als Libanon vastlegt, waar hoop en wanhoop elkaar steeds afwisselen, en waar elk moment het laatste lijkt te kunnen zijn.

De eerste track, “The Dead Flag Blues”, voelt als een klaagzang voor een land waar de vlaggen ooit fier wapperden, maar nu alleen nog herinneringen aan betere tijden zijn. “We’re trapped in the belly of this horrible machine,” horen we iemand zeggen, en het klinkt alsof Libanon die woorden spreekt. Het land lijkt gevangen in een eindeloze herhaling van oorlog en wederopbouw, van dromen die telkens weer in duigen vallen.

En toch is er iets moois in de muziek van F♯A♯∞. Net zoals er, zelfs na een bombardement, nog altijd zonsondergangen zijn boven het grensgebied die je ademloos achterlaten. De muziek groeit en groeit, net zoals de hoop in Libanon soms toch weer opbloeit, zelfs al weet je dat er opnieuw geweld op de loer ligt. Het oneindigheidssymbool in de titel, ∞, laat zien dat alles steeds weer terugkomt—dezelfde ellende, dezelfde strijd.

Op 1 oktober, net als op zoveel andere dagen in de recente geschiedenis van Libanon, is er geen oplossing in zicht. En dat is precies wat dit album zo goed weergeeft. Het biedt geen antwoord of opluchting. De muziek eindigt niet met een groot moment waarop alles goed komt. In plaats daarvan ebt het weg, zoals de stilte na een bombardement. Je weet dat het voorbij gaat, maar er is geen echte rust. Alleen een leegte die wacht op het volgende conflict.

Maar we blijven luisteren, omdat de muziek ons herinnert dat zelfs in de diepste duisternis, er nog steeds geluid is. Een geluid dat ons eraan herinnert dat er, ondanks alles, altijd iets van leven overblijft—hoe kwetsbaar ook.