Godspeed You! Black Emperor - F♯A♯∞ (1997)

Ooit kreeg ik het verwijt naar mijn hoofd geslingerd: 'hou toch eens op over je GY!BE, wat voor saai gejengel is die band toch. Ik hou het geen vijf minuten vol'. Ik weet nog hoe ik vol verbazing probeerde mezelf te verdedigen, hoe ik niet kon begrijpen hoe iemand zo'n meesterlijke band niet kon appreciëren, hoe je niet meegesleurd kon worden naar een surreële wereld door de geniale compositie van hun nummers. Het stelde me teleur, maar ergens was het ook een opluchting, GY!BE is geen vlugge snack, geen cheeseburger, het is een 5-gangen menu die even moet bezinken, voordat men beseft hoe geweldig ze wel was.

Echter zal ik nooit ophouden over GY!BE en al zeker niet over dit album. Want voor mij is dit album ongenaakbare klasse, perfectie en een beetje mijn album. Waarom? Omdat ik er zoveel herinneringen aan heb. Ik weet nog hoe ik een marathonsessie Fallout deed, met enkel dit album op de achtergrond, hoe het me meesleurde in de sfeer van een post-apocalyptische wereld waarin niets was zoals het leek en zekerheden verleden tijd waren. Andere keren kwam ik terug van een geweldig feestje, ging ik op mijn bed liggen en zette deze plaat op, een gevoel van euforie daalde op me neer, het leven was prachtig en iedereen moest dat weten. Deze plaat is van mij, het treft me keer op keer en nooit blijf ik er ongevoelig bij. Als iemand er kwaad over spreekt doet het zeer en wanneer iemand het ophemelt voel ik onmiddellijk een band tussen ons beide.

Dit album is wat muziek voor mij is, muziek moet een emotionele tocht zijn, die beter dan woorden omschrijft hoe iemand zich kan voelen en dit album omvat zoveel complexe emoties, die op een perfecte manier zijn georchestreerd dat je niet anders dan met je mond vol tanden kan staan toekijken naar het verhaal die voor je ogen zich afspeelt.

Vaak wanneer ik poëzie schrijf keer ik terug naar dit album, omdat het mijn grote voorbeeld is, de dag dat ik iets kan schrijven dat nog maar half zo emotioneel omvattend is als dit album is de dag dat ik stop met schrijven, want dan heb ik bereikt wat ik wou bereiken. Ik hou van GY!BE en ik hou van dit album, ze is het mooiste wat ik ooit heb mogen zien,horen, of voelen. En ik zou verscheurd zijn als ik ze niet meer zou mogen beluisteren, dit is het album waarmee ze me mogen begraven, dit is het album waarmee ik de wereld wil rondreizen, dit is geen album... Dit is meer dan muziek... En daarom staat ze op nummer 1 in mijn top 10, het zou me verbazen of dat ooit nog zou veranderen...

Enorm mooi pleidooi over de band tussen deze plaat en jou!
Kan me er enorm goed in vinden alleen is het na een paar jaar veranderd naar Lift Yr Skinny Fistst.
Knappe top 10 btw we hebben zelfs 2 gemeenschappelijke platen.

Dank je, ik doe niet liever dan een emotioneel discours te verkondigen over datgene wat me treft.
En ja dat kan misschien wel nog veranderen, geen toeval dat ook die plaat in mijn top 10 staat, maar deze plaat heeft mijn ogen open geopend, waardoor ze toch altijd speciaal voor me zal blijven. Voor dit album had ik zo'n hekel aan post-genres, terwijl ik er nu amper genoeg kan van krijgen.

En jouw top 10 maar er ook zeker wezen, al moet ik bekennen dat ik ze ze al eerder had gezien (en ik verscheidene platen eruit 'gestolen' heb om te gaan beluisteren) ;P).

Haha, dan ben ik blij dat ik je indirect heb kunnen helpen met jouw muzikale ontdekkingen!

Misschien zouden jullie eens Within the depths of silence and phormations van de Zweedse eenmansformatie Raison d'Etre moeten proberen.
Ook al zo'n machtig, volkomen uniek instrumentaal album (met enkele sfeervolle spoken word-stukken) dat schitterend balanceert tussen immens duister en bloedjemooi...

Staat hier inderdaad al een hele tijd op mijn 'nog beluisteren' lijst, maar is er nog nooit echt van gekomen.

Dit prachtalbum moet rap mijn Top10 in!

TJa, wat kan je hier nog over zeggen op pagina 23 over een album als dit. Alles is al gezegd en toch ook weer niet omdat je er je eigen film bij droomt.
Een apocalyptische sfeer, had nog niet zolang geleden het boek 'The Road' van Cormack McCarthy gelezen en vind dat deze daar wonderwel bijpast. De wereld lijkt vergaan, een vader en zoon dwalen door een niemandsland en zijn beducht voor de schaarse andere overlevers die er ook nog zijn. Er wordt net als bij dit album geen uitleg gegeven voor het waarom en dat hoeft ook niet. Gewoon onderdompelen in deze plaat en hopelijk op tijd terug bovenkomen om op flanellen benen terug over te gaan tot de orde van de dag...

And the flags are all dead at the top of their poles...

Vergelijking met The road is treffend. (Mag het ook de film zijn??)

Heb de film ook gezien en kan ook wel degelijk dienen.

Vind dit op zich wel tof, maar het grijpt me nog niet helemaal. Ik zet t op mijn verlanglijstje, maar niet bovenaan .

The Dead Flag Blues is echt één van de mooiste nummers ooit gemaakt, alleen jammer dat naarmate het album vordert het net iets saaier wordt. In 'East Hastings' zitten nog een aantal mooie stukken maar 'Providence' vind ik soms toch wat saai, een halfuur is toch net iets te lang naar mijn mening. En die paar minuten stilte op het einde vind ik echt zwaar irritant en overbodig. Dit maar een half geslaagd album noemen zou ook onjuist zijn, maar toch geef ik het maar 4 sterren, ondanks de brute genialiteit soms... Zeker geen album om elke dag te beluisteren, eerder een paar keer per maand.

Briljante plaat van een briljante band, 30 april 2015 staan ze weer in Paradiso

Vreemde belevenis dit album.
Apart hoe het lukt om juist leegte te verwoorden.
Woorden die extra zeggenschap hebben; als een afscheidsbrief.
Wat volgt is de beantwoording van een verstild landschap.
Ik ervaar het alsof de mensheid vervaagd is.
Uitgestorven, of gewoon afwezig.
Ergens hoor je een trein treuren.
Geen passagiers om te vervoeren, waardoor hij er eenzaam vandoor gaat.
Geluiden als een herstellende aarde.
Jarenlang geregeerd door het kapitalisme, welke een poging ondernam tot totale destructie.
Nu huilt de wind.
Het decor van de filmset van Once Upon A Time in the West.
Als een spookstad achter gelaten, nadat het meesterwerk is voltooid.
Het rinkelende glas in de kartonnen saloons.
Als enige gast Jack Nicholson, die verdwaald in het The Shining hotel als geestverschijning de verkeerde deur heeft gekozen.
En dan heb je nog maar alleen The Dead Flag Blues gehoord.

Vervolgens komt er een mindere overgang in East Hastings.
Alsof een Mexicaanse immigrant iets onverstaanbaars roept naar zijn Schotse buurman.
Minder sterk als de geslaagde opener.
Hier wordt ik niet mee gesleurd in een verhaal.
Natuurlijk is de opbouw vervolgens prachtig, dat kan ik niet ontkennen.
Steeds dreigender, maar het wil mij minder pakken.
Pas na tien minuten wordt ik mee gesleurd.
Misschien is dat wel de opzet geweest.
Heb ik de gehele tijd zitten turen naar het verkeerde uitzicht, om mij plotseling te laten aanranden door een orkaan die mij van achteren benaderd.
Daar zal ik een tweede luisterbeurt niet meer intrappen.
Echo’s van passerende slachtoffers; veelal metaal, soms iets dierlijks.
Een kakofonie van geluiden, versmolten tot een geheel.

Het derde stuk Providence lijkt te beginnen als een zoektocht naar overlevenden.
Iets van een legerhelikopter met een communicerende piloot.
Weer het gevoel van leegte, welke zo sterk aanwezig was bij het eerste stuk.
Dezelfde treurnis, dezelfde vervaging.
De cirkel is weer rond, al is het totaalbeeld geheel veranderd.
SOS bliepjes als laatste redmiddel.
Vervolgens een doodsstrijd.
Angst voor de eenzaamheid.
Angst voor de aasgieren die de lucht doen veranderen in een boze onweerslucht.
Zwart als de engel des doods.
Onduidelijke zinnen als een terugblik op het bestaan.
Dan de oneindige leegte.
Het tussenstuk van Providence is weer prachtig, en doet mij denken aan de samenwerking van The Ex met Tom Cora, hoorbaar op het album Scrabbling at the Lock.
De afsluiting is die van de aarde, welke zich als een oester sluit, en de overblijfselen van het slachtoffer als een zanderige zachte draaikolk mee de diepte in neemt.
Het einde doet mij denken aan wat Swans op hun laatste twee albums ( The Seer en To Be Kind) laat horen.

Het prestatiestuk F♯A♯∞ is een belevenis, al denk ik dat deze mij vooral een eerste luisterbeurt zal pakken.
Natuurlijk hoor je elke keer nieuwe vindingen terug, daar ben ik van overtuigd, maar het effect zal waarschijnlijk minder zijn.
Meer de ervaring van een goede film, die je ook niet een tweede keer kijkt; omdat je de afloop al weet.
Live zal het echter zeker een belevenis zijn.

las vandaag dat as zaterdag de Indiepas voor volgend jaar te koop komt. Kosten voor de pas zijn € 25,- waarvoor je oa naar Godspeed kunt op 30 april.

Prachtige recensie deric raven!

Is het daardoor dat je nog niet op het album hebt gestemd? Of gewoon vergeten?

Nee, ik stem alleen op albums die ik thuis in de kast heb staan, deze via Spotify geluisterd.
Ik denk dat hij rond de 4 of 4,5 sterren zou uitkomen, maar zoals ik al vermeld, een 2e luisterbeurt waarschijnlijk lager.

Daar zou ik niet persé vanuit gaan hoor, dat vind ik net de kracht van GY!BE, het verhaal blijft boeiend. Soms verandert het verhaal ook, het kan zijn dat je de volgende luisterbeurt weer volledige andere beelden in je gedachten hebt.

Het eerste gedeelte vind ik echt zeer sterk, East Hastings valt mij dan wat tegen.
Of zeg ik nu iets verkeerds?

Goh, waar op Skinny Fists mijn volgorde van favoriete tracks al geruime tijd vast staat (bevat oa. ook mijn favoriete 'nummer allertijden' Sleep) wisselt het hier soms.
The Dead Flag Blues is een rollercoaster van emoties.
Van de schrijnende opening met monoloog en violen, naar het westerngedeelte die enorm koud en leeg aanvoelt, tot het hoopvolle einde is het een briljant nummer.
Bij East Hastings moet je echt in de sfeer en opbouw zitten, zo niet heb je er vrij weinig aan. Maar de opbouw vind ik hier zo geweldig, traag, en subtiel. Maar het eind hartverscheurend.
Providence bevat net zoals The Dead Flag Blues dan weer meerdere gedeelten en moods.

Het 2e gedeelte valt tegen na de sterke opening, pas halverwege komt die mooie opleving.
Het 1e en laatste stuk boeit vanaf het begin.
Vanaf het begin wordt je ook mee gevoerd door de verhalenverteller.
Die in dat 2e stuk kon ik niet volgen.
Volgens mij zou The Dead Flag Blues prima gevolgd kunnen worden door Providence.
Dan heb je wel een album van 45 minuten, ook prima.

Ik zou East Hastings dan toch wel erg missen. Misschien moet je de titel eens googlen en een afbeelding zoeken, het is namelijk een straat in Canada. Misschien krijg je er dan al wat meer beelden bij.

the dead flag blues heeft me naar deze groep getrokken

Ik denk niet dat het ooit nog beter wordt dan dit.

Ben er in Vancouver achter gekomen dat East Hastings een straat in Vancouver is waar je beter niet kunt komen. Ik heb aardig wat gereisd, maar zoveel junks bij elkaar heb ik nog nooit gezien. Deze gaat binnenkort in de herkansing.

Al die tijd heb ik Godspeed etc. een beetje links laten liggen door misinformatie en het idee dat het experimentele noise zou betreffen. Nu ben ik echt niet zo gek op noise.
Ook het feit dat de muziek post-rock zou zijn, maakte mij afhoudend. De post-rock die ik dan weleens had gehoord, was ver verwijderd van wat ik echt aangenaam vind.
Al vind ik Oceansize, Porcupine Tree etc. dan wel weer lekker op zijn tijd.

Nu ik deze plaat luister, en me een beetje inlees, hoor ik er een soort filmische muziek in. Een beetje ambient, dark ambient zeg maar. Er gebeurt veel, maar ook weer niet.
Het is onheilspellend en dreigend, alsof het een soundtrack is voor een horror-film.
Nu ben ik erg gevoelig, en het dreigende, meeslepende karakter van de muziek, laat een naar gevoel bij mij achter.
Ik hoop dan op mooie melodiën en harmoniën. Maar de soundscapes en drones laten niet veel ruimte daarvoor.

Daartegenover staat het goede gevoel voor dynamiek, opbouw en spanning. Zo af en toe komen er echt mooie passages voorbij. Beetje country achtig slide-gitaarwerk, of eerder bluegrass.

Hoe dan ook, lijkt het mij dat het jaren duurt, voor zo'n plaat als deze goed kan inwerken.
Dus dat kan zomaar betekenen, dat bovenstaande bericht over een tijdje niets meer van waar is.

Ook is de muziek vrij uniek in mijn collectie. Van lange instrumentale muziek ken ik eigenlijk alleen jazz, fusion, trance, ambient etc. We zien wel, wat Godspeed You Black Emperor uiteindelijk voor mij gaat betekenen.

Er is wel meer 'Post-rock' die zich niet richt op een ietwat monotome opbouw naar een gitaareruptie. Denk aan een band als Rachel's of Tortoise. Ook zou ik als ik jou was de subgroep van deze band: A Silver mt. Zion eens checken. Op de eerste twee platen is die band haast een kamerorkest. Hoewel Do Make Say Think wel gebruik maakt van wat ik maar even de gitaarvariant van post-rock zal noemen, is hun muziek ook behoorlijk subtiel en de moeite van het beluisteren waard.

Tortoise kende ik ook wel. Heeft iets progrock-achtigs. Maar ook daar werd ik niet warm of koud van (vooralsnog). Maar dat kan veranderen.

Naarmate deze Godspeed etc.-plaat voorduurde, had ik ook een beetje een flashback naar de muziek van Øresund Space Collective, maar minder hectisch.

Ik krijg toch uiteindelijk een beetje een onbehaaglijk gevoel bij de muziek, en dat is niet waar ik op uit ben bij het luisteren naar muziek. Ik ben een endorfine-junkie, en wordt graag blij en opgewekt van muziek, niet depressief of engig.

Bedankt voor je aandacht, je tips en de extra uitleg.

Hoe zit dat nou eigenlijk met


A dark wind blows...

en een paar regels verder:

And the flags are all dead at the top of their poles...

Gaat dat samen?
Ik hoop dat iemand de vraag gauw kan beantwoorden, want het houdt me uit de slaap.
En excuses als dit punt al eerder besproken is.