Aphrodite's Child - 666 (1972)

Het jammere van heruitgaven op cd is wel de vormgeving. Alle artwork wordt eigenlijk te klein. Afbeeldingen verliezen daardoor aan kracht en teksten zijn nauwelijks leesbaar. Zo ook bij dit album, maar daar staat dan wel tegenover dat de muziek, hoe heidens dan ook, is blijven staan als een huis. Het getal 666 is al een verwijzing naar de duivel en zal eigenlijk door mijn oren met Rooms Katholieke opvoeding niet mogen stromen.

Toch doet het dat zonder dat de tenen noemenswaardig krom gaan staan. De heren Lucas Sideras, Demis Roussos, Silver Kouloris en Vangelis Papathanassiou zetten een indrukwekkend epos neer van bijna tachtig minuten. De muziek is erg breed van opzet.het loopt van Rock via verstilde composities tot iets wat me doet terug denken aan de jongerenmis in de kerk waar ik als klein Gerard Dreampje regelmatig kwam. Daarnaast zijn de gedeelten waarop alleen spraak is te horen ook erg mooi. Als dit een film zou zijn geweest zou ik al hyperventilerend de zaal hebben verlaten door de sferen die erg adembenemd zijn. Zo is die gitaar op Aegian Sea wel erg meesterlijk te noemen en doet mijn huid veranderen in kippenvel.

Ook de gedeelten die mij min of meer aan kerkelijke rituelen doen denken brengen een mooi beeld op mijn netvlies. En de stilte die te horen is op Lament brengt me terug na het moment dat je net een hostie had gekregen van de priester die dan vervolgens aan je gehemelte bleef plakken na de Heilige Communie. The Marching Beast is dan gevoelsmatig een mooi begin van het volgende deel. Hierna volgen in een behoorlijk rock-tempo vele tracks elkaar razendsnel op. The Beast doet me wat denken aan Engelise humor, iets in de trant van Monty Pythons Flying Circus. En dan de preek in de vorm van Seven Trumpets het doet me van de ene in de andere verbazing vallen. Saai is het zeker niet.

Als daar dan later op The Wedding of the Lamb klanken zijn te horen die aan het Midden Oosten doen denken heb ik dan ook het gevoel dat ieder religie aanbod is geweest. Met de ogen dicht zie ik dan ook het ritueel wat op The Capture of the Beast plaats vindt. Gruwelijk maar wel met een gevoel van verlichting. Hierna mag er van de lusten des levens worden genoten. Hic and Nunc geeft mij op de een of andere manier een kijkje in de hippie tijd. De stem van Demis Roussos past er erg goed bij.

Na al dit moois volgt er nog een soort van symfonie in de vorm van All the Seats Where Occupied. Het begint erg stil een groeit fraai uit in heerlijke rock met een oosters tintje. Delen van wat al gehoord is treken hier als een fata morgana voorbij en de muziek wordt heftiger en dan ineens ruimte voor verstilling. En dan opnieuw de beuk erin. Wonderbaarlijk wat mijn trommelviezen te verwerken krijgen. Dit is een stuk muziek wat zonder woorden er aan vuil te maken duidelijk maakt wat goede symfonische rock is. Het laat me alle hoeken van het muziek maken zien. Dit overtreft bijna alles. En vooral het einde is het einde. Onbeschrijflijk mooi. Break is dan ook nodig om weer bij mijn positieve te komen, maar hier begin ik ook al los te komen van de materie. In één woord: meesterlijk.

Vandaag de plaat es bovengehaald en wat blijft dit toch een magistraal, met momenten huiverend, spectakelstuk. Werkelijk geniaal in elkaar gestoken meesterwerk. Vangelis is hier zeer doordacht aan het werk geweest. Want deze Vangelis heeft hier de lakens volledig naar zich toegetrokken. Spijtig dat dit de nodige spanningen naar buiten bracht en zo Demis Roussos er uiteindelijk de brui aan gaf. Gelukkig is Roussos nog hoorbaar op o.a. The Four Horseman.



Ik ga hier zeker niet mee akkoord hoewel ik u wel begrijp. De zogenaamde extra's zijn verwijzingen naar de Apocalypse en bijbelse uitspraken. Eveneens komt het theaterstuk over Alexander de Grote en de Vervloekte Slang hierin voor. Verder is er de spiegeling over illusie en realiteit. Maar als je ook eens aandacht schenkt aan de kaft en deze es goed leest, dan verwacht je een avontuurlijke trip doorheen dit album.

ANYONE WHO HAS INTELLIGENCE
MAY INTERPRET THE NUMBER OF THE BEAST.
IT IS A MAN'S NUMBER.
THIS NUMBER IS
666

Bij deze onmiddelijk in mijn top 10 gestoken.

Dit is meesterlijke progressive rock van de allerbovenste plank.

Sfeervol, episch meesterwerk van deze Griekse baarden.

Voor in die tijd toch ook wel een belangrijk album. Verwacht absoluut geen Rain and Tears, Such A Funny Night achtige klanken. Als je dit gehoord heb en je zet daarna die nummers op zou je denken dat het een andere band is. De reden dat dit album niet de publiciteit heeft gekregen zoals meeste prog rock albums komt waarschijnlijk ook door die vorige nummers die wel bekend werden. Waar Aphrodite's Child een reputatie meekreeg als een soort pop beat bandje wat enige tijd (eind jaren 60) zijn succes gekend heeft. Die reputatie hebben ze gekregen en met het totaal andere 666 hebben ze niet het succes gehaald. Wat mij betreft geheel onterecht maar je kan het ook zien als een speciaal ondergewaardeerd jaren 70 album.

Wat betreft het album. Ik heb een pers uit ongeveer 1974 of misschien nog uit 1972. Het geluid klinkt nog steeds perfect. Waar mensen blij mee zouden zijn. Het begint al eigenlijk dreigend met de kreet "We've Found The System". De woorden nemen je mee en dan hoor je spontaan de klanken van Babylon. Dan wat rustiger Loud, Loud, Loud. En dan het prima The Four Horseman. De gitaar en drums zijn daar echt meesterlijk, een geniale plaat. The Lamb is dan de eerste echt instrumentale nummer, waar zowel gitaar en drums als de klanken van Vangelis opvalt. En dan komt het korte The Seventh Seal.

Dan komt het prachtige Aegian Sea wat de B kant in luid. Daarna volgen de kortere Seven Bowls en The Wakening Beast. Deze nummers zijn nou niet bepaald muziekvol (om het zo te noemen), maar brengen je goed in een sinistere sfeer van dit album met het duivelse nummer. Dan kan je zeggen dat het van Lamant die je naar The marching Beast brengt, het toch weer wat levendiger wordt. Naar een selectie van twee nummers the battle of the locusts en Do It. En dan weer wat gezang in the Beast. Geen Roussos maar dit keer drummer Sideras die het vocaal mag doen.

Kant 3 wordt geopend als een theatraal soort musical. Bij Seven Trumpets wordt je in ieder geval toe gesproken. Altamont en The Wedding of the Lamb hebben een lekkere sound waarvan het opvallendste afkomstig is van Vangelis. Capture of the Beast en dan het vocaal gebruik van gast Irene Papas op ∞ (Infinity). Beide totaal verschillende nummers. Die eerste maakt gewoon Capture of The Beast af op een nog dreigende manier. Dan het tweede wat zonder twijfel een dreinend duivels nummer is. Het geschreeuw van Irene Papas is zelden zo dreigend geweest met de drums op achtergrond. Dan komt Roussos weer aan het zingen toe met Hic Et Nunc. Die vind ik dan wel weer wat vergelijkbaar met het vorige Aphrodite's Child geluid, maar dat wil niet zeggen dat ik dit een mindere track vind. Voor mensen die sowieso net niet die 5,0 wilden geven snap ik nu want persoonlijk denk ik toch dat het vooral komt door kant 2 en 3.

Kant 4 begint met het langste nummer van 19 minuten: All The Seats Were Occupied. Een geweldig opgebouwd nummer, maar dan opeens kom ik totaal onverwacht terecht bij het geluid van The Four Horseman en andere nummers. Briljant nummer. En het einde met Break. Het enige nummer wat nog in de hitlijsten kwam. Een prachtig mooi nummer gezongen door Sideras. Die heeft een mooie stem en is evenals Roussos en Vangelis solo gegaan. Het grote publiek heeft hij nooit bereikt. Spijtig. Break is in ieder geval door hem een prachtige song.

Het album is door mij na een heeeeel lange tijd weer eens goed beluisterd. Het verraste me eigenlijk gewoon dat ik dit album zo goed vond. Dat wil dus wel zeggen dat ik 'm heel lang niet meer beluisterd heb. Maar goed fouten worden vergeven. Het avontuur van Aphrodite's Child is geëindigd in een meesterwerk.
5,0.

henk01 bagger? Daar kan ik echt niks van vinden op dit album, na het twee keer in zijn geheel te hebben beluisterd. O.k., er staan een paar tracks op die wat rommelig klinken, maar het album is in zijn geheel erg goed.
Dit album 666, staat ook bekend als 'The Apocalypse of Saint-John, en de muziek daarvan is gebaseerd op het boek 'De openbaring van Johannes', dat deel uitmaakt van de gehele Bijbel. Maar daarover is meer te vinden op nl.wikipedia.org/wiki/Openbaring_van_Johannes.

Over dit album gesproken vind ik het van het begin tot het einde goed. De beste nummers zijn naar mijn mening: 'Babylon', 'The Four Horsemen', 'All the seats were occupied' en 'Break', en het allerbeste nummer 'Altamont'.

1973 was het jaar dat ik serieus naar popmuziek op de radio begon te luisteren, en nog steeds kan ik van een heleboel singles uit dat jaar opnoemen hoeveel weken ze in de top-40 stonden en wat hun hoogste positie was. Aan het eind stonden Angie, We were all wounded at Wounded Knee, Radar love, Blockbuster en Go like Elijah allemaal in de top-10 van meest succesvolle singles van dat jaar – kom daar nu nog maar eens om! De keerzijde van die muzikale medaille waren natuurlijk mensen als Freddy Breck, Vicky Leandros en Nico Haak, maar wat echt het aller-aller-allerergste was – wat regelmatig mijn plezier in die hele top-40 verpestte wanneer hij weer eens op nummer 1 stond – dat was Demis Roussos. Forever and ever, Goodbye my love goodbye, My friend the wind en Schönes Mädchen aus Arcadia – ongelooflijke kwijlmuziek, gebracht door een man die niet eens kon zingen, hoe konden zóveel mensen zó voor die pittoreske poncho van Griekse schapenwol vallen?
        Toen een vriend mij ongeveer twee decennia geleden dan ook een CD van godbeterehet Aphrodite's Child uitleende, had ik moeite om mijn gezicht in de plooi te houden. Really? Ik met een plaat waarop Demis Roussos zingt? Maar goed, om hem niet voor het hoofd te stoten nam ik de dubbel-CD toch maar mee, en zoals te begrijpen valt was minder dan een halve draaibeurt al voldoende om mij te bekeren. Na de plaat eigenlijk jaren niet meer te hebben gehoord heb ik hem nu toch ook maar zelf aangeschaft, en vanaf de eerste seconden zit ik weer gevangen in een audio-avontuur dat mij van het ene naar het andere uiterste voert, van pop naar rock naar spoken word naar experimenteel naar wereldmuziek naar performance-kunst, soms lekker schurend en soms naadloos in elkaar overlopend, en tussendoor zingt mijn eigenste Demis op een wijze en in een emotioneel register dat binnen het kader van dit album totaal anders is dan al die kleffe liefdesliedjes van vroeger.
        Is het vreemd dat ik vanwege de religieuze thematiek, de soms onheilspellende muziek en de Oosterse invloeden associaties krijg met de woestenij-setting van de verfilming van Jesus Christ superstar uit 1973? 666 is in ieder geval voor mij een vergelijkbare psychedelische ervaring. Nèt niet goed voor de volle 5***** omdat ik naar ∞ echt niet serieus kan luisteren, en dat regelmatige terugkeren van fragmenten van eerdere nummers in All the seats were occupied gaat op een gegeven moment ook vervelen (terwijl de muziek zèlf van dat nummer juist heel mooi is).
        Overigens is mijn 2CD (nog in zo'n ouderwets dubbel-doosje dat je volgens mij tegenwoordig niet meer tegenkomt) gemasterd door Hans Brethouwer, een naam die misschien niet meteen een belletje zal doen rinkelen, maar ikzelf herinnerde me meteen dat hij ook verantwoordelijk was voor de twee 2-on-1-CD's van de eerste vier platen van Alquin (en wellicht nog meer platen uit die serie, bijvoorbeeld van Supersister), en hij heeft ook een eigen lemma bij Discogs. Zijn werk voor 666 is in ieder geval uitstekend, want het klinkt allemaal als een klok, en de bas en de drums komen heerlijk fel door.