Foo Fighters - Foo Fighters (1995)

Geweldig debuut van de Foo Fighters. Ze klinken hier iets steviger als op de opvolgers. I'll Stick Around is geniaal.

This is a call blijft lekker, de andere nummers verdwijnen op één of andere manier in de anonimiteit waardoor er niet veel blijft hangen.

Zo op het eerste gehoor een degelijk debuut, maar ik denk dat devel-hunt het wel bij het rechte eind heeft. Buiten die onwaarschijnlijk lekkere opener hoor ik maar weinig dat echt blijft hangen.

Ik kende de FF vroeger enkel van hun laatste cd's, en vond ze eigenlijk niet zo sterk; het was allemaal een beetje te braaf. Nu ben ik maar eens begonnen aan hun vroeger werk, en wat een verschil! Deze plaat is echt rauw, maar behoud toch een zekere flow waardoor het erg gemakkelijk luistert.

Jammer dat hij niks doet met de muzikale genialiteit, alleen mtv hapklare brok maken daar hoef je niet geniaal voor te zijn. .

De nog volledig naar hun sound zoekende Foo Fighters of eigenlijk alleen Dave Grohl hun debuut is nog altijd met de 2 opvolgers het heerlijke ietwat naïve geluid van de begindagen van wat nu dus een Monster of rockachtige groep is geworden. Ben enorme fan van die eerste 3 platen waarvan deze debuutschijf 3 van mijn all-time favoriete FF-nummers bevat ; I'll Stick Around ,Oh, George(die solo ) en de heerlijke bak herrie van Exhausted.

Wat een pokkeherrie! En zeggen dat ze toch zo goeie muziek gemaakt hebben ook.

Goed album met sterke songs. Opname kwalitiet / productie is echter niet zo denderend (in geen vergelijk tot de latere albums), maar het mag de pret eigenlijk niet drukken.

Na de dood van Kurt Kobain geeft Dave Grohl met Foo Fighters een vervolg aan zijn muzikale carrière. Het gelijknamige debuutalbum van deze band is direct een prima wapenfeit. Alhoewel band? Dave Grohl heeft alle instrumenten op deze plaat zelf ingespeeld. Hij laat daarmee direct horen dat hij een veelzijdige muzikant is. Dave Grohl kopieert niet klakkeloos het geluid van Nirvana, en hij laat op "Foo Fighters" een melodieus rockgeluid horen waar de eerste contouren van de typische hard/zacht dynamiek die kenmerkend zou worden voor de Foo Fighters zich openbaren. De eerste vijf nummers zijn eigenlijk allemaal een schot in de roos. Daarna vergaloppeert Grohl zich enigszins, maar pakt de draad toch weer goed op. De eerste helft is duidelijk sterker dan de tweede, maar "Foo Fighters" is een sterk debuut en Grohl maakt duidelijk dat hij ook zonder een icoon als Kurt Kobain bestaansrecht heeft.

Minder sterke 2de helft?

For all the cows
Oh George
X-static
Exhausted

Alleen Weenie Beenie en Wattershed zorgen dat dit een 4* blijft. Al de andere songs zijn van heel hoog niveau!

Het meest stevige album van Grohl / Foo Fighters, maar daarmee niet zijn/ hun beste. Dit album refereert inderdaad heel erg aan Nirvana. Wat - gezien de achtergrond - niets meer dan logisch is. Tegelijk erg knap dat 'Dave Grohl' hier al een net wat andere richting aangeeft en zich heeft doorontwikkeld naar een geweldige en stabiele rockband. Eerste helft van het album pakt gelijk, tweede helft had bij mij meer draaibeurten nodig.. Sterk debuut!

Nu bijna 20 jaar oud!
Voor mij nog steeds een heel lekker album.
Zoals boven al gemeld is de opname kwaliteit niet geweldig maar dat kan ik hier wel aan.
Paar heel lekkere nummers, ook wat mindere.

Foo Fighters is nooit mijn muziek geweest ,de band bracht in 1995 deze cd uit
nog nooit heb ik meer dan 2 nummers beluisterd,want na 1 nummer haakte ik altijd al af(SOFTIES!) ,vandaag voor het eerst 5 willekeurige nummers van dit album beluisterd maar ik kom toch weer tot dezelfde conclusie.
het is mij veel en echt veel te soft, echt totaal niet mijn kopje thee
Blijft voor mij een raadsel wat mensen goed vinden aan deze band(natuurlijk ieder zijn muziek maar zeg nooit dat dit hard is.), soms zie ik mensen zelfs headbangen op dit soort muziek,maar die doen dat waarschijnlijk ook al bij Guus Meeuwis. 1 ster voor de beoordeling,al hoewel ik zelfs daar nog over twijfel.

Dit is dan ook niet echt bedoeld als keihard, meer melodieuze "powerpop" met een rockrandje eraan.
(zie ook Sugar, Buffalo Tom, Hüsker Dü en Dinosaur Jr. op latere albums...)

Niettemin zijn I'll Stick Around, Oh, George (die solo) & de heerlijke bak herrie van Exhausted echte 'rocksongs' in mijn oren.

Hun 2de album 'the colour & the shape heeft een zwaarder geluid en vind ik daarom hun beste.

Voor mij zijn ze pas soft geworden en de stadionband die ze nu zijn bij het 6de album Echoes, Silence, Patience & Grace, alles daarvoor koester ik want toen waren ze echt wel goed.

Wat een flauwekul, dus alleen snoeiharde muziek is goed? ?

Wat? Zijn er mensen die durven headbangen bij dit album? Maar dat is absoluut schandalig! Ik vind Weenie Beenie nog redelijk okee, want dat is toch wat minder soft dan de rest. Nu ook niet om te zeggen dat het hard is, maar ik heb dan ook niet gezegd dat het goed is hé (SOFTIES! BOOOOOE!).

Nee hoor JVT niet alleen snoeiharde Muziek is goed,(wel vaak bij mij)maar ik vind Jimi hendrix bv ook steengoed,en das ook zeker niet hard,en kan je nog wel tig vb noemen.
Ik vind Foo Fighters gewoon echt helemaal niks.ieder zijn smaak he.

Het is juist de opnamekwaliteit waar de plaat voor mij z'n kracht aan ontleent. Zo'n fantastische uitsmijter als Exhausted zou ik me echt niet voor kunnen stellen zonder die zwaar aangezette bak gruis waarin het verzuipt. Heerlijk!

Heerlijke plaat. Met Alone + Easy Target als favoriet. Erg sterk als geheel. Een van de betere FF albums. De produktie is hier ook geweldig, rauwer dan op voorgaande albums.

voor mij de enige goede Foo Fighters plaat...hierna werd het voor mij plat en glad...exhausted doet me betreft gitaargeluid ergens ver aan Husker Du denken wat een goed ding is

Daarmee doe je de opvolger "The Colour and the Shape" veel tekort. Dit debuut is ook heel goed maar de 2de worp is voor mij de beste en heeft helemaal geen glad en plat geluid.