Leonard Cohen - Songs of Love and Hate (1971)

touwens origineel op lp uit 71. heerlijk donker zoals het hoort.

Heb deze plaat op lp, en hij ligt de laatste tijd vaak op de platenspeler. Moet me nog even onthouden van stemmen. Weet namelijk nog niet goed wat ik ermee aan moet. De plaat is zo donker. Misschien moet ik inderdaad even wachten op een regenachtige donkere dag. Fles rode wijn en een pakje sigaretten derbij en maar zwelgen...

wat een heerlijk album met als hoogtepunt Sing Another Song, Boys, dat einde

Diepzinnig, universeel, maar bovenal zwartgallig meesterwerk.

Waarom universeel?

Wel, het is te horen dat Cohen hier persoonlijk is. Maar hoe persoonlijker hij wordt en hoe dieper hij graaft in zijn eigen gevoelens, hoe meer andere mensen zich erin kunnen herkennen. Een beetje zoals schrijvers dat doen (wat Cohen ook was).

Hm, ik kan me totaal niet herkennen in teksten als 'Avalance' en 'Last Year's Man'.

Maar snap je mijn punt?

Ja, maar ik vind het hier niet opgaan.

De teksten zijn inhoudelijk misschien niet relevant, maar de emoties die ze uitstralen spreken voor zich !

Doe er bij mij ook nog maar "Dress Rehearsal Rag" bij, hoewel ik scheer met een scheerapparaat.
(En niet suïcidaal ben, nee.)

Leonard Cohen. Al 2 albums van deze man geluisterd, zijn debuutalbum en I´m Your Man. Het debuutalbum vond ik wel goed en I´m Your Man vond ik echt slecht, dus ik probeerde nog een album, namelijk deze. Bevalt deze niet, dan zal zijn muziek me niet liggen. Maar deze is anders..

Gelijk word je bij de strot gegrepen door Avalanche, heel kaal, tokkelende gitaar en die geweldige stem van Cohen, heel donker nummer. Daarna komen er nog 2 van die geweldige nummers en dan komt de vreemde eend in de bijt die de donkere sfeer van het album even onderbreekt, wat zeker niet erg is. Maar daarna is die donkere sfeer weer te horen op onder andere Famous Blue Raincoat.

Dit album weet mij wel te overtuigen. Geweldig mooie nummer die ik nog vaak zal opzetten. In mijn top 10 ermee!

Deze ontbrak nog in mijn collectie Cohen albums, niet om het compleet te maken, maar eenvoudigweg omdat zijn muziek/teksten iets bindend over zich heen hebben.
Daarnaast heeft elke Cohen plaat wel een of meerdere klassiekers die zich aan je openbaren. Op dit Love and Hate zijn dat voor mij o.a: Avalanche, Dress Rehearsel Rag en Famous Blue Raincoat met die prachtige melodie, waarvan Jennifer Warnes die geleend heeft voor een heel album gewijd aan liedjes van Leonard. Joan of Arc mag daar ook niet in ontbreken, die heeft bij mij in de live versie tot tranen toe kunnen ontroeren, wat een lalalaa al niet kan doen.
Diamonds in the Mine is een ietwat vreemde eend in deze opzet, maar weet toch op een of andere manier wel te boeien. Tekstueel is het van hele grote klasse, het trekt je als het ware zijn wereld binnen. De muziek is sober maar schiet nergens te kort. Wederom een plaat om te koesteren. Cohen heeft hier weer een goede Job afgeleverd.

De teksten zijn meer dan relevant, weinigen kunnen hier aan tippen naar mijn mening (laat staan overtreffen).

En die vreemde eend Diamonds in the Mine is net als The Sidewinder Sleeps Tonite op "Automatic for the People": het doorbreekt de sleur met een opwindende melodie, maar is zeer verraderlijk. Een fantastisch nummer, vind ik.

Prachtig album van Mr. Cohen; behoort tot mijn 10 favoriete platen van de 70's . Diamonds In The Mine vind ik ook een welkome afwisseling tussen de wat langzamere en 'mineurachtige' nummers. Overigens heb ik soms een ietsje pietsje moeite met de frasering en mede daarom blijft Cohen's debuutalbum mijn favoriete van hem.

Ik mis dit album echt in de top 250. Bij RateYourMusic staat het album in de top 100. Ik heb de punten even bij elkaar opgeteld en ik kwam uit op 215. Het album komt pas binnen als het 275 punten heeft. Dus dat duurt nog even.

Diamonds In The Mine is trouwens geweldig, vooral de tekst is meesterljk.

supermooi.
Leonard Cohen weet de grens van wat mooi is op te zoeken en spannend binnen die grens te blijven, zonder dat het lelijk wordt.
Ik ben helemaal onder de indruk. Haast meer dan bij z'n debuutplaat.
Er is echter één nummer die maar niet tot me weet door te dringen. Het nummer wat voor mij net over de grens van mooi naar lelijk gaat: Love Calls You by Your Name....
Ik zal 'm nog een aantal keer moeten beluisteren....

Love Calls You by Your Name doet muzikaal wel enigzins denken aan het debuut maar is tekstueel dan weer gewapend met meer venijn. Voor veel mensen schijnt de grens van mooi naar lelijk te worden overschreden bij Diamonds in the Mine. Nu heeft dat voor mij een bepaalde schizofrene lading waardoor ik die song wel weer goed kan waarderen. Het breekt de plaat ook een beetje. Persoonlijk favoriet is Dress Rehearsel Rag. Daarop is goed te horen waar Nick Cave de mosterd vandaan heeft. Nogmeer dan op het door hem op From Her to Eternity gecoverde Avalanche wat mij betreft.

Aangezien vrijwel iedereen hier zo lyrisch is over dit album, heb ik het ook maar eens bemachtigd.

Dit album kan ik met één woord beschrijven:

Traaaaaaaaaaaaaag

Ik haal er niet uit wat jullie blijkbaar (bijna) allemaal zo goed vinden.
De enige 2 nummers die ik redelijk (goed) vind, zijn Drag Rehearsal Rag en zeker het hier niet hooggewaardeerde Diamonds In The Mine.
Ik heb het album nu diverse malen beluisterd, maar ik kom er steeds amper doorheen.

Nee, geef mij dan maar Neil Diamond.

P.S. Ik ben totaal geen anti-stemmer en merk dat bepaalde songs ook zeker wat in zich hebben dus krijgt dit album toch nog 2,5 sterren.

Heb je ook goed op de teksten gelet, Poeha? Kan voor mij soms (en zeker hier) een gigantische meerwaarde zijn.

Ik weet dat hij daar om gewaardeerd wordt, Arrie, maar juist de teksten zijn voor mij een bijkomend iets.
En ik weet zeker dat lang niet iedereen hier dat met me eens is.

Maar bij muziek gaat het mij juist om de melodielijnen en veel minder om de teksten.
Sorry

Bij mij zijn de melodielijnen ook belangrijker hoor. Maar die vind ik ook prachtig op dit album.

Tja, het wil gewoon niet lukken tussen dit album en mij.

Ik zal het over een paar maanden nog wel eens proberen.
Het schijnt dat bij bepaalde albums het kwartje nog wel eens laat wil vallen

Ach, als het niet wil lukken, moet je het er gewoon bij laten...

Ken je ook andere albums van Leonard Cohen? Hij heeft genoeg albums gemaakt vol met zeer melodieuze nummers. Probeer anders een live album als London.
Dit is namelijk het meest trage, duistere en minimale album wat Cohen gemaakt heeft (naar mijn mening).

Nee, dit was mijn eerste ervaring met Cohen.
Ik had deze gekozen omdat iedereen er zo lovend over is.
Ik zal nog eens wat andere albums van hem gaan beluisteren.

I´m Your Man zal je beter bevallen als ik je top 10 zie. Sterke teksten onder sterke jaren 80 pop. En vooral The Future (opvolger van I´m Your Man) zal je wel gaan bevallen.

Die albums zijn idd voor poeha denk ik wel geschikt om te beluisteren.

Jammer (en onbegrijpelijk) dat de misser Diamonds In The Mine op dit album staat.
Een smet op een verder indrukwekkend album.