The Triffids - Born Sandy Devotional (1986)

Ik dacht bij mezelf: laten we even Marc Mijlemans eren (mijn favoriete popjournalist ever ). Hierbij zijn recensie van 10/07/86 (niet dat ik het bewust gelezen heb destijds ).

Een prachtig staaltje over hoe mooi er kan wel geschreven worden over popmuziek (als ik ooit in de buurt kan komen van Mijlemans - I'd die a happy man! )

Ik loop al anderhalve maand met de cassette van "Born Sandy Devotional" rond; als een trouwe hond vergezellen The Triffids mij op mijn schaarse reisjes en als de avond valt, zet ik de achterdeur open, hou mijn in een fles gereïncarneerde huisvriend Jim Bean in de buurt en dan zingen ze voor mij de tien prachtige liedjes die ze kennen. En dan nog ‘s. En dan nog ‘s. Elke dag.

Anderhalve maand lang. Ik ken ze nu even goed als de kamers van het huis waarin ik woon. En ze zullen me nooit gaan vervelen.

Tien liedjes: samen de eerste volwaardige elpee van The Triffids, het groepje dat reeds zo vaak werd aangeprezen in dit prachtige blad, maar wie kan het wat schelen?

Meestal staat de recensent machteloos en dat is ook een gerechte straf voor de arrogantie van zo-is-het-en-niet-anders die men, eenmaal in het vak, moet leren dragen. De recensent verheft zich en wie zich een beetje verheft zal een beetje vernederd worden, vernederd door de onverschilligheid van het publiek voor sommige plaatjes die hij vereert en aanprijst. Zo is het.

Mij kan het niet schelen dat men Chris Rea boven The Triffids verkiest. Het is alleen onrechtvaardig dat men nauwelijks de kans krijgt om een keuze te maken, dat wie The Triffids niet hoort, onmogelijk van The Triffids kan houden. De radio in dit land, vervallen tot een warrige puinhoop, op enkele schaarse uitzonderingen na, draagt daarin zeker een grote verantwoordelijkheid.

Studio Brussel is degelijk maar te braaf en te gezellig. Op BRT 1 kan men nog steeds Zjef Vanuytsel horen. En de jongens en meisjes van Radio 2 maken er een boeltje van. Zelfs Omroep Brabant is, op het nog steeds uitmuntende "Domino" en Coppieters na, nog slechts een schim van wat het geweest is.

Maar ik dwaal af. Ik zou het hebben over "Born Sandy Devotional" van The Triffids. David McComb, een ware grote op nog jonge leeftijd, heeft de tien songs geschreven, muziek en teksten. Hij is, na Costello, wellicht de meest begenadigde songschrijver van deze tijd. Hij jaagt op mensen en dingen die verloren zijn gegaan, vecht verbeten tegen de waanzin, roept om water in de woestijn, neemt kennis van het verval om zich met boosheid, droefheid, razernij, gelatenheid, weemoed.

Even divers als de gevoelens van McComb is het geluid van zijn Triffids: violen, steelgitaren, harde gitaren, een orgeltje, het kan allemaal. En het werkt, het is doeltreffend.

"The Seabird" (briljante tekst) en vooral "Estuary Bed" neigen naar country, leunen aan bij wat Lloyd Cole uitspookt, zijn aangrijpend door hun onheilspellende rust en beheersing. In "The Seabirds" verliest een man zijn vrouw, loopt naar het strand en biedt zich aan als prooi voor de meeuwen; in "Chickenkiller", harder en sneller, verliest een man zijn vrouw en begint op vogels te schieten.

De figuren waarmee de songs van McComb bevolkt zijn, verliezen altijd en ze verliezen niet graag. In "Tarrilup Bridge", zeer bewolkte sobere muziek en gezongen door het broze stemmetje van Jill Birt, laat een meisje een briefje achter op de ijskast en rijdt het water in. Dan barsten de wanhoop en paniek en woede open van "Lonely Stretch", een carsong en in de car zit een mens die verdwaald is en hopeloos op zoek naar zijn vrouw en die vreemde dingen ziet in het licht van zijn koplampen.

"Well the drums rolled off in my forehead and the guns went off in my chest", zo begint "Wide Open Road", weer zo’n vreemde, gemuteerde en schitterende countrysong; een man heeft wederom zijn vrouw verloren, niet aan God maar aan een ander.
Als een onweer komt dan, het is zwoel en er gaat iets gebeuren, "Life Of Crime" aanrollen: stilte, bliksem, stilte, bliksem en donder.

"Nothing was stolen but your window was open": de hele song is even briljant als deze zin. Afscheid, altijd maar afscheid; ook in "Personal Things", waar Birts orgeltje doorheen zingt en McComb ook een groot zanger blijkt. En het mooiste hebben we niet eens gehad. Het mooiste is: "Stolen Property", een klaaglijke ballade over zij die er weer niet is en één van die rocksongs die door de gehele mensheid gekoesterd zou moeten worden, zondermeer een klassieker.

Om af te sluiten worden de grote dode Scott Fitzgerald woorden uit de mond genomen, want die laatste song heet "Tender Is The Night (The Long Fidelity)" en het meisje Birt wil het huis uit en iets gaan drinken en Fitzgerald zal daarboven tegen Hemingway zeggen: "Eén-nul voor mij".

En tien-nul voor The Triffids. Na zes maanden ’86 leidt Costello’s "King Of America" nog net voor deze plaat van The Triffids, die daarmee het wonderlijke "The Queen Is Dead" van The Smiths reeds voorbij zijn.

"Born Sandy Devotional" van The Triffids is een plaat die levens wijzigen kan. Zo zijn er niet veel. (Marc Mijlemans)

Laat nu het toevallig zijn dat ik samen met m'n pa in het jaar des heren 1987 The Triffids bezig zag in T/W. Alweer niet bewust, als zesjarige ben je niet echt bezig met The Triffids, weet je wel

Toch wanneer je als vijftienjarige het werk opnieuw "ontdekt" van The Triffids - moet je toch zeggen: hier was toch wel degelijk iets moois aan de hand.

In een Brits popblad stond er ooit te lezen over The Triffids: "They look like your neigbours, they sound like psychotics"

Wat heeft een mens meer nodig?

Dit album heeft nu slechts 19 stemmen, 1 lovende recensie en toch op 104 in onze top-250. Het lijkt erop dat er een onzichtbare Triffids-fanclub eventjes in alle stilte geland is op MuMe. Hoe dan ook ben ik wel nieuwsgierig geworden, want ik heb wel iets met de Australische 80's rockscene (The Chills, The Church etc.). Who are the Triffids? Ik zal het zo spoedig mogelijk weten...

Prachtig, bij momenten (lonely stretch, life of crime) lijkt het op The Sound met Nick Cave die de vocalen verzorgt.


Edit : en op 1 in de toplijst van de jaren 80.
Naast schoon volk als Tom Waits, The Smiths, Pixies, the Sound, Echo and the Bunnymen, het dient gezegd te worden de leden van MuMe hebben smaak

Met dank aan een user die de boel aan het besodemieteren is (heb het al doorgegeven aan Yak).

Inderdaad een fantastische plaat. Opvolger Calenture uit 1987 is trouwens net zo goed, maar BSD heeft altijd net wat meer 'critcal acclaim' gekregen.

Born Sandy bestaat volgend jaar 20 jaar en zal opnieuw worden uitgebracht, remastered en met bonus tracks.

Zowiezo het mooiste wat ik ooit over muziek gelezen heb(bovenstaand artikel).Hierdoor ben ik ook op zoek gegaan naar de cd,en uiteindelijk gevonden in een klein(veel te duur) winkeltje.De verkoper vroeg zich af vanwaar in godsnaam ik the triffids ken en er ontstond prompt een gesprek over muziek.

Ik heb me deze aankoop nog niet beklaagd,er wordt lyrisch over geschreven,maar dit album is dan ook schitterend,evenals de hoes.

Alleen de nummers waarin het meisje zingt zijn niet echt mijn ding,de andere nummers vind ik stuk voor stuk prachtig.
Wide open road is zowiezo 1 van de mooiste nummers allertijden.
Wat hebben de 80's toch prachtige muziek opgeleverd.

26 juni in De Melkweg, Amsterdam!

Een creme van een plaat ! Ooit de Triffids gezien op TW in 1987 en dit concert blijft me nog steeds bij.
Vele uren naar die mooie, waardevolle muziek zitten luisteren ! ! !
En wij Belgen en Nederlanders hebben geluk: op vrijdag 23 én zaterdag 24 juni 2006 komen de Triffids (zonder David natuurlijk) naar Hasselt in België.
Onmiddellijk kaarten besteld want dit mag er NIEMAND missen.
De Triffids zijn steeds nooit echt erkent geweest in hun meesterschap. Pas nu komt daar misschien verandering in.

Na gehoord te hebben dat The Triffid een nieuwe re-lease brengen, denk ik met weemoed terug aan hun legendarisch concert in de toemalige rocktempel van België " Zaal Lux" in Herenthout.

Het zal in het jaar 1986 geweest zijn.

Hun concert duurde ongeveer 2h30 en er zat zowat 200 man in de zaal.

Het beste wat ik ooit gezien heb.

Dank U Zachary voor de geweldige commentaar bij deze wereld plaat!!!!

David McComb heeft helaas te snel het tijdelijke met het eeuweige verwisseld, en helaas heb ik hen nooit live kunnen aanschouwen...

Destijds leren kennen dankzij "Domino Deel II" met Lux Jansen... ben deze brave man nog steeds dankbaar!!!

Bedankt voor de tip . Maar liefst 9 bonustracks. Gelijk besteld bij CDWOW voor de weggeefprijs van 12,99 euro . Release is 12 juni. Mensen, wat is dit toch een mooi muziekjaar.

Born Sandy Devotional overviel mij beetje toen ik hem in de cd-speler stak ergens op een vooravond dit jaar.. Van de eerste tot de laatste noot was ik aan mijn luidsprekers "gekluisterd" en na de laatste noten van Tender is the night kon ik nog lang blijven nagenieten.. Zowel stem, muziek als lyrics scheppen een sfeer waarin ik me met alle plezier volledig in laat gaan.
De beste ontdekking die ik dit jaar deed!

meesterwerk met alleen maar goeie nummers en prachtige teksten , hier krijg ik rillingen van , moet gekocht worden door iedere muziekliefhebber ,

Net de heruitgave binnengekregen met een fraai boekwerkje met notities over de opnames. Ow, ow, ow wat is het toch een mooie plaat!!!

Door de nieuwe release van "Born sandy devotional" heb ik The Triffids eigenlijk nog maar net ontdekt. En ik moet zeggen: "Born sandy devotional" is werkelijk een meesterwerk! Sterke teksten die geweldig gezongen worden en dat samen met prachtige muziek. Voorlopig kan ik hier maar niet genoeg van krijgen. De bonustracks vind ik van een minder niveau dan de cd zelf. Maar ik ben wel enorm benieuwd naar ander materiaal van deze groep.

Deze valt me eerlijk gezegd behoorlijk tegen. Ik ken/heb Calenture al en die staat inmiddels in mijn toptien, dus zeker gezien het gemiddelde hier waren de verwachtingen erg hooggespannen. Dit album mist het prettige bombasme waar Calenture mee gezegend is en ik vind nummers door de bank genomen gewoon minder sterk. Daarnaast is de rol van de zangeres op dit album veel groter, en ik vind haar eerlijk gezegd niet erg goed. Echte meesterwerken als Kelly's Blues en Jerdacuttup Man ontbreken bovendien. Best een aardige plaat hoor, daar niet van, Wide Open Road en Stolen Property zijn bijvoorbeeld ook best sterk. Maar de verwachtingen vooraf waren hoger dan deze 3.5*.

Nog mooier dan the Tiffids is het hele werk van wijlen Mijlemans. Geen muziek doch het leest als muziek.

Laat 'm groeien, Lukas.

Calenture is ook mijn favoriete Triffids plaat en 'Jerdacuttup Man' is mijn favoriete nummer. Maar deze is ook zeer de moeite waard.

Deze plaat roept spontaan verre oorden op. De muziek klinkt melancholisch in de oren, gewoonweg prachtig. *****

Klinkt best aardig, maar een meesterwerk is het absoluut niet! Ik hoor toch weer die typsche jaren '80' sound en daar heb ik zo'n hekel aan. 3*** sterren.

een klein veel te duur winkeltje ???
bestaat dat nog ??? goh heimwee naar de tijd dat het echt nog wel leuk was in de stad (althans qua winkeltijden).

Lekker een lp'tje uitzoeken bij ELPEE en uiteraad weer iets nieuws ontdekt (of het nou OMD, DR Feelgood of de laatste van de Soft Machine)

Zucht .....

Cd eindelijk aangeschaft.

Inderdaad heerlijke CD ...

Rake opmerking.
na de goede berichten hier gelezen valt deze plaat mij zwaar tegen. De eerst paar nummers lijken wat spannends in te leiden, maar t wordt niet spannend(er). helaas.
misschien dat t n aantal luisterbeurten nodig heb, maar dat wordt dan (zoals t er nu uitziet) ruim n uur per beurt hopen op iets wat (niet...) komen gaat.

Omdat jij een hekel hebt aan de jaren '80 sound is dit geen meesterwerk..

Dit is kunst met een grote K. *****

Omdat IK een hekel heb aan de jaren '80' sound vind IK dit geen meesterwerk, dat is MIJN mening.
Geen dingen verdraaien graag.........................

Aha! In dat geval snap ik het beter. Aan het gemiddelde te zien zijn maar weinig mensen het met je eens

*Zwaait naar Music4ever*

Ik wel hoor, bovendien vind IK Calenture drie klassen beter.

Om met je vaker gebezigde woorden te spreken:

Hmm, ik ken niet zoveel van de Triffids, maar wat ik ken heeft nou niet echt een "jaren 80" sound, wat dat ook moge zijn