The Triffids - Born Sandy Devotional (1986)

BORN SANDY DEVOTIONAL 1986

Met dit album braken de Australische Triffids door in Europa.
Ik leerde de band in een omgekeerde beweging kennen: eerst het aardige The Black Swan,
daarna werd ik smoorverliefd op Calenture en met Born Sandy Devotional bleef ik wat worstelen.

Opener Seabirds entert de luisteraar meteen op volle zee.
In de vocalen van David McComb zit zoveel ruimte als je op de hoes kan zien.
De muziek van The Triffids omschrijf ik nog het liefst als een pastorale variant van new wave.

Seabirds werpt een blik op het wijde landschap beneden.
De orkestratie doet wat denken aan Ocean Rain van Echo & The Bunnymen.
Een goede referentie, want ook deze band uit Liverpool verzoende wave met poëzie.

Estuary Bed doet inderdaad vermoeden dat de hoes geen toevallig plaatje is.
De lead gitaar laat een country geluid smeulen door het heilige vuur van The Triffids.
Een erg mooi maar zacht refrein stroomt halverwege het nummer de open zee tegemoet.

Chicken Killer is een titel die van landgenoot Nick Cave zou kunnen zijn.
Ook een referentiepunt. Cave zal pas in de jaren 90 een gelijkaardig, pastoraal palet
toevoegen aan zijn aanvankelijk inktzwarte poëzie. Chicken Killer hikt iets te strak voorbij.

Het regent op Tarrilup Bridge. Jill Birt probeert zich een weg te banen door de plassen.
Ik moet denken aan een lied van Paul van Vliet met de titel Er Hangt een Huilbui Als een Onweer
in Elk van Ons. Beter kan je de muziek van deze Australische band niet beschrijven: dwars door de regen.

Net als McCullogh debiteert McComb zijn verzen gaag naar het voorbeeld van Jim Morrison.
Op Lonely Stretch zitten The Triffids dicht tegen Nick Cave aan: opzwepend en koortsachtig dus.

Ik heb op kant 1 een veelzijdige band gehoord die iets meer in atmosfeer dan in songs investeerde.

Wide Open Road is zonder meer een behoorlijk goede song en het visitekaartje van het album.
Dat song-gevoel miste ik wat op de vorige plaatkant, hoe indrukwekkend het geluid ook was.
En Wide Open Road pikt ook weer in op het beeld van de hoes waarmee de plaat startte.

Life of Crime is een stevig nummer en legt het verschil met Calenture en The Black Swan bloot.
Op Born Sandy Devotional hebben The Triffids hun rockschoenen nog stevig aangebonden.
Hun latere platen kiezen nadrukkelijker voor een vorm van romantiek.

Personal Things weet me onmiddellijk te boeien.
Wellicht omwille van zijn speelse arrangement dat wat folky aandoet.
Een song die het aanbeden Calenture al een beetje laat doorschemeren.

Op Stolen Property varen we allemaal de open zee op: Ocean Rain in het kwadraat.
En net zoals op de titeltrack van dat Echo & The Bunnymen album wordt het rock instrumentarium
ook hier over boord gegooid, waardoor het nummer vrij mag rond dobberen op het eindeloze water.

Er is nog één referentie die van dazzler een geboren Triffids fan maakt.
En dat is Prefab Sprout, de Britste groep met de slim gearrangeerde songs en de briljante teksten.
In hun rangen zat ook een vrouw die op gepaste tijden voor dat vleugje oestrogeen zorgde.
Jill Birt doet hetzelfde bij The Triffids en daarom is Tender Is the Night een pareltje.

De tweede plaatkant vind ik de betere, het zwakkere moment zit.
Born Sandy Devotional is probleemloos vier sterren waard.

Ik begrijp die vergelijking met Ocean Rain wel. Deze is echter wat tegendraadser, wat minder gepolijst. Meer in het algemeen heb ik McComb altijd als het broertje (of broer) van McCullogh gezien. Hun stemgeluid is ook redelijk gelijkend.

Dit album ooit leren kennen dankzij de legendarische recensie in humo van de helaas overleden Marc Mijlemans. Een van de beste albums uit de jaren '80.

Inderdaad, hier te (her)lezen:

Triffids - Born Sandy Devotional - Humo: The Wild Site

Helaas achter een betaalmuur.

Had het hier gepost maar blijkbaar direct verwijderd, sorry...

Fijn dat Spotify me hierop attendeerde:

THE TRIFFIDS PLAY 'BORN SANDY DEVOTIONAL'

18 okt
2016 di
19:30
Paradiso Grote Zaal
Weteringschans 6 - 8 1017 SG Amsterdam

Start verkoop:
Start vr, 29/04/16 09:00

Ik laat dat gaan. Hoe geweldig ik deze band ook vind. Het is toch zonder David McComb die ik zeer bepalend vind.

Mooi album. Beladen rock met een scherp randje.
Typerende sound, volledig aan mijn aandacht ontsnapt de afgelopen 30 jaar.
Maar de moeite waard en mooi om alsnog ontdekt te hebben.
De betreurde David McComb had een aparte stem, die het over het algemeen boeiende materiaal nog waardevoller maakt.
De uit Australie afkomstige band heeft echt werk gemaakt van dit album.
De muzikaliteit is uitmuntend. Weinig solo's, maar de eenheid is het belangrijkste.
Het blijkt een soort New Wave met soms verwijzingen naar Folk, maar zeker ook Pop/Rock.
Lonely Stretch lijkt op een song van de Simple Minds die ze ooit vergaten op te nemen.
McComb klinkt hier zelfs als Jim Kerr, zijn stem heeft in de verte ook wel wat raakvlakken met de Simple Minds frontman.
Favorietje toch wel Wide Open Road ( ook de single toendertijd) kippenvel liedje is dat.

Een dikke 4, met de mogelijkheid tot verhoging.
Fijne plaat.

Heerlijk album. Klasse band.

Ja dit is een groeier bikkel, begon bij mij ook op 4
Lonely Stretch is a devil man's ride
Samen met die van volgend jaar hun beste

Ik ben begonnen met Calenture en was meteen tot over mijn over verliefd op die plaat.
Daarna kwam The Black Swan en hoewel niet alle songs daar top zijn, kon ook die plaat me beroeren.

Dat is gek genoeg nog nooit met dit album gebeurd, wel met individuele songs, maar niet als geheel.
Op die manier blijft Born Sandy Devotional altijd een eervolle tweede na het meer pastorale Calenture.

Onwaarschijnlijk goed nummer, dat 'Stolen property'

Eigenlijk toch een ondergewaardeerde band gebleven. Hoe dat kan werkelijk no idea. In een ideale wereld zou dat niet kunnen maar helaas is de wereld verre van ideaal. Prachtig albuk nog steeds dit Born Sandy Devotional. Enkel de sfeer welke de hoes uitademt. De sfeer die zo geweldig terug komt in de nummers op dit album. De band leren kennen ten tijde van Calenture. Die was bij dit album nog een jaar of wat weg. Maar deze met terug werkende kracht wel hun beste. Mooiste. Wide Open Road was de track destijds en nog ja een machtig nummer. De muziek. De tekst. De melodie. Prachtig prachtig. Helaas McComb veels te vroeg overleden. Geloof net voor zijn 39ste leeftijd. Al weinig succes hebben en dan dit nog. Hoe wreed. Wat was het plan van hem daarboven? Geen idee maar zou niet mogen kunnen neen. Edoch de harde realiteit ware ...ja.. hard en wreed. Hun legacy is en blijft absoluut waan. Hier staan nog wat oude lps. Deze dan niet wel Calenture en Black Swan en Stockholm de live registratie destijds voor de Svenska radio. Uniek bandje in vele opzichten en ook meteen een der beste bands van Down Under. Luister nog met enige regelmaat. Zelfs nu staat Calenture op. En duik ik ff weg in the Triffids en lang vervlogen tijden.

In zijn recensie voor AllMusic prijst Wilson Neate David McCombs "talent for creating a lyrical and musical resonance between the stark, isolated geography of western Australia and universally recognizable, desolate interior landscapes." En zo is het precies: de beelden die deze nummers mij aanreiken, met hun wilderness en hun wide open road, "miles from nowhere, just a dot on the map", worden niet alleen door de wat mij betreft ikonische hoes aangevuld, maar ook door de breed uitwaaierende muziek en de teksten vol eenzame, verlaten en zoekende personages. Prachtige composities die nog een treetje hoger worden gebracht door de arrangementen vol strijkers, steelgitaren en xylofoons, met daarbovenuit die prachtige stem van David McComb die soms niet eens lijkt te beseffen hoe intens hij kan overkomen wanneer hij overschakelt op zijn harde bas – ik kan begrijpen hoe mensen bij hem aan Nick Cave en Ian McCulloch moeten denken, maar voor mij zit McComb vanwege de romantische inslag van zijn teksten toch in een geheel eigen univesum.
        Voornoemde Neate vindt Born Sandy Devotional trouwens "the most accomplished work from McComb's tragically short career", en ook daarin kan ik helemaal meegaan, ook al is Calenture mij dan nog een graadje dierbaarder. Kleine minpuntjes van dít album vind ik het suffe Chicken killer en het feit dat de helft van de nummers net wat te lang doorgaan, maar de impact van het geheel is toch zodanig dat ik hier niet minder dan 5* voor kan geven.
        Nog meer mensen die bij Tarrilup Bridge associaties hebben met Ode to Billie Joe ?

Jep, ik ook!

Ik zal eens luisteren.

Ken je dit album niet?

Ik ga me er ook eens aan wagen, ik schaam me.

Ja, terecht!

Wat geef jij dit album?

Een goede 4,5 *
Het laatste nummer staat dik in mijn top 100 allertijden

Dat je het even weet Juultje

Songschrijftalent David McComb verdient ook wel dat de hele tekst geplaatst wordt lijkt me zo  Op een gegeven moment leerde ik op MuMe johan de witt kennen en ik moest toegeven dat hij een meer dan prima top 10 albums had  Maar who the hell waren The Triffids??!! En nog wel op plek 2 bij hem! Dat moest wel iets goeds zijn, want dat waren die andere 9 albums ook. Dus, Spoti aan en beluisterd. Ik vond het vrijwel direct mooi en na enkele luisterbeurten was ik wel om. Bijzondere muziek vooral, niet voor 1 gat te vangen, vooral Born Sandy Devotional, een album dat nooit verveelt. Het heeft ook wel mijn commerciële momenten, dat wel. Misschien een beetje zoals Echo & the Bunnymen. Fantastische muziek, maar voor een wat kleiner publiek. Ze zijn nooit een band van U2 achtige proporties geworden. Maar we dwalen af 

Na Sandy de rest van ze beluisterd, ook allemaal mooi, maar Sandy blijft het bijzonderste meisje. Na het oeuvre tot me genomen te hebben zag ik een docu over de band en het Sandy album en dat raakte diep. Ik kreeg wel een beetje een beeld van de tragische en aparte David en de liefde en het verdriet van de bandleden waren zichtbaar in de docu.

Maar goed, deze song. Weer een closer van een album. Wat zijn closers toch vaak mooi, zucht. En dit is een lieflijk pareltje, een kleinood. Hier horen we Jill Birt alleen zingen in het begin. Haar zang doet vaak denken aan dat van een klein onschuldig meisje, speciaal wel. De muziek is niet minder dan prachtig haunting en lieflijk, vooral met die mysterieuze steelgitaar (dat is het toch?) die op de achtergrond en door de song heen zweeft. Maar zodra David gaat meezingen wordt het pas echt magisch. Wat een melancholie en weemoed en ze zingen zo mooi samen. Zijn stem klinkt dan heel beschermend naar haar toe, zo van: het komt goed. En het meest mooie is nog wel dat het eerste deel zij op wat harder volume voor hem uit zingt en hij erachteraan en na een instrumentaal stukje hoor je David wat harder zingen en komt Jill erachteraan. Wat een schoonheid, wat een vondst! En dan dat hemelse en licht verdrietige in de muziek naar het einde toe, dan kun je me helemaal opvegen  

The Long Fidelity

Ik ben wat minder enthouasiast heren, moet ook kunnen.
Ik hoor een paar ijzersterke nummers ( wide open road en seabirds). Ook het slotnummer is prachtig maar daar tussen in staan voor mij teveel niemandsdalletjes. Matig tot redelijke nummers met weinig replay value.
Ik start met 3,5

Oei, daar daalt mijn achting Juultje
Ms nog een paar x beluisteren

Wide open road is wel echt prachtig zeg, pfoe

Vandaag Calenture op cd gekocht voor drie euro, had 'm nog niet. Deze BSD ook nog niet btw

Ik heb van beiden de deluxe edities
Doe maar een bod

Je wil alles kwijt? Je zolder staat vol?
Ben je nu alleen nog maar van de Spoti generatie, ouwe boomer?

I'm packing and unpacking personal things
Lonely attic